Bijdragen aan studie

Stefanie

"Verder: laat je ze sportkleding en sportspullen (schoenen, ander materiaal) zelf betalen van hun kleedgeld?"

De vraag was niet aan mij gesteld, maar ik wil er wel op reageren. Zoals ik al schreef, hanteren wij een vaste jaartoelage. Wij maken geld over, en ze betalen zelf hun rekeningen etc. Het is aan henzelf om te bepalen hoe ze het besteden en hoeveel ze werken en/of lenen. Ik zou geen situatie willen dat ze bij ons moeten aankloppen omdat ze nieuwe sportschoenen of een hockeystick nodig hebben. Ik zou dus bepalen wat je in totaal maandelijks/jaarlijks wilt bijdragen en dat gewoon overmaken. Hoe en wanneer ze het uitgeven, is hun eigen verantwoordelijkheid.

Dank dank

Tandarts en boeken -> inderdaad vergeten.

Tandarts: medische kosten en ik denk dat wij de tegenvallers op gaan vangen.

Boeken: lastiger; de ene studie zal duurder zijn dan de andere. Eigenlijk vind ik het veel logischer dat ouders bijdragen in levensonderhoud en jongeren zelf hun studie (investering!) bekostigen.

Sport wil ik graag gelijk bedrag pp bijdragen. Oudste had een hele dure sport (daar stopt hij mee als hij gaat studeren), jongste juist niet. Misschien dragen we iets meer bij (ook leuk om cadeau te geven), maar ik merk dat wij redelijk hoog zitten met kleed/zak/kappersgeld (in combi met dat ze daar deels ook zelf prima voor kunnen werken). Qua kleed en kappergeld houden beide zonen er van over (ik rekende met een kapper van 20 euro per maand; zelf hebben ze een kapper van 13 euro per 5 weken gevonden & door kleedgeld werden ze een ster in het vinden van leuke shirts, ik betaal ondergoed & sokken & witte shirts om niet gillend gek te worden van mogelijk geruzie).

Lilian, jij geeft aan dat je veel hebt gespaard. Hoe besteed je dat dan? Als je het niet wilt noemen, prima. Maar geen leefgeld, geen collegegeld, geen ziektekostenverzekering. Wat dan wel.

Phryne, ik zou het lastig vinden om een kind met veel capaciteiten op een goedbetaalde baan meer te sponsoren dan een kind met kans op een minderbetaalde baan. In de middelbare schooltijd vond ik dat makkelijker: voor iedereen dragen we bij aan schoolzaken, max 2 sporten/hobbies en rijles. Qua ondersteuning kreeg hij/zij wat ze nodig had (beugels, dyslexietoestanden). Het ene kind is/was (veel) duurder dan het andere kind, maar iedereen kreeg dezelfde kansen. Dat vonden wij het meest eerlijk.
Maar nu ze 18 zijn en er een directe link is met hun baan; wil ik het financieel wel meer gelijk trekken. Waarbij uitgangspunt is; levensonderhoud en collegegeld betalen wij. Maar persoonlijk zou ik de kosten voor het hbo/wo kind op kamers/in buitenland ook willen besteden aan het mbo kind (b.v. een autootje als hij/zij gaat werken). Dan is er nog een enorm inkomensverschil straks; je kunt nooit gelijke kansen creeeren.

Moet nu weg, dank voor jullie antwoorden! Wordt steeds meer duidelijker nu!

Verdiencapaciteit

Ja, dat is inderdaad een lastige. Degene die het het zwaarst heeft (ASS en ADD) is ook het slimst en kan dus potentieel met Hbo meer gaan verdienen dan de kinderen met Mbo. Maar... die hebben dus geen problemen om zich staande te houden in de maatschappij, dus of het uiteindelijk ook zo uitpakt... Heel eerlijk gezegd denk ik van niet. Het zou mij niet verbazen als onze ASS-er niet fultime kan werken. Of op een bepaald niveau blijft 'hangen', terwijl de anderen, die wat meer sociale voelsprieten hebben en beter voor zichzelf op kunnen komen, waarschijnlijk meer vanzelfsprekend zullen doorgroeien. En misschien ook wel met opleidingen op hun werkplek uiteindelijk verder zullen komen. Onze slimmerik zal na het Hbo (voorlopig) wel echt helemaal klaar zijn met leren, want het kost gewoon echt heel veel moeite.
Dus, moraal, ik ga daar niet al op voorsorteren. Ik kijk gewoon wie op welk moment wat nodig heeft. Ik ga niet alles op een weegschaaltje leggen en ik ga ook geen voorschot nemen op de toekomst. Je weet toch nooit hoe het leven loopt. Scheidingen, werkloosheid, ziekte, je hebt het allemaal niet in de hand en je kunt het niet voorspellen. Het is al lastig genoeg als je alleen maar kijkt naar het nu.

Reactie marielle

Lilian jij geeft aan dat je veel gespaard hebt. Hoe besteed je dat dan? Als je het niet wil noemen prima. Maar geen leefgeld,geen collegegeld,geen ziektekostenverzekering. Wat dan wel?

Zoals ik aangaf betalen wíj wel het een en ander. Eetgeld, geen leefgeld. Ik wil eten betalen dat zou ze thuis ook mee doen, zoon eet natuurlijk thuis want die woont hier....uitjes kleding etc mogen ze zelf doen.
We betalen de zorgverzekering plus de eigen bijdrage voor de studenten en houden zíj de 100 euro zorgtoeslag als bijdrage in de studiekosten. Dus dat is dan de helft v h collegegeld al. Van te voren hebben we een spaarpot aangelegd, niet echt heel veel paar duizenden euros en die hebben ze in eigen beheer. Het is aan hen om dit goed te besteden.
Dochter heeft dure lange studie en zal wel studieschuld hebben maar er dan ook naar gaan verdienen.
Zoon heeft kortere studie.

wat betalen wij

Onze oudste gaat volgend jaar studeren. Ze blijft thuis wonen. Wij betalen het volgende:
collegegeld
boeken
1 maal een nieuwe laptop
zorgverzekering
eigen risico
Ze mag de zorgtoeslag houden voor sporten, kleding, telefoon etc....
Ze heeft nu circa 4 maanden om te werken, zo kan ze haar spaarpotje vullen.
Mocht ze op kamers gaan zouden wij niet de huur betalen, mogelijk wel een bijdrage in de kosten van eten wat wij dan minder hebben.
Haar broer krijgt hetzelfde vergoed.
Als wij inderdaad werkeloos zouden worden of arbeidsongeschikt kan het anders uitpakken.

Verdienvermogen

Verdienvermogen heb ik niet in de afwegingen meegenomen. Ik kan daar ook geen voorspelling over doen. De academicus heeft geen studierichting waar het grote geld ligt, en van de vmbo’er weet ik niet wat ze gaat kiezen en tot welk niveau ze uiteindelijk wil doorleren.

Je kunt ook later bijspringen

Het is inderdaad moeilijk te zeggen hoe de uiteindelijke startpositie is en wat dan het verdienvermogen is.
Bij mij is de startpositie van de HBO-er, wonend en werkend in Amsterdam, in een gehuurd appartement, nog steeds een tijdelijke baan, met een aanzienlijke studieschuld abominabel.
De niet-afgemaakte MBO-er, werkend vanaf 16, met uiteindelijk via het bedrijf een MBO-diploma, wonend en werkend in het oosten van het land geniet al lang en breeduit van zijn eigen woning met gigantische tuin. Zonder studieschuld.
De MBO-er met diploma heeft een kleine studieschuld, werkt vanaf haar 20ste, nu vast contract, huurappartement, maar genoeg spaarmogelijkheden om serieus na te denken over een koopwoning.
En de partners zijn ongeveer hetzelfde: in Amsterdam partner met studieschuld, culturele sector, maar gelukkig wel nog wat inkomsten nu.
In het oosten van het land: partner zonder studieschuld, met baan, weliswaar uitzendbureau, maar wel al lang vast aantal uren.
Jongste: partner met BBL, zonder studieschuld dus, verdient nu net, helaas wel horeca.
Dus zowel dubbele pech als dubbel geluk.
Ik spring later dus bij. In overleg met de andere kinderen overigens. Ik kan geen huizen financieren, maar wel een bijdrage leveren aan het afbouwen van de studieschuld.
Was het voorkomen van studieschuld beter? Het overgrote deel van de schuld is ontstaan door het overschrijden van de 10 jaar. Niet door luiïgheid overigens. Wel doordat hij universiteit wilde proberen (niet voorbereid op andere leerwijze, dus stap terug), langstudeerdersboete, dus een jaar werken in plaats van studeren om dat te betalen, (werd achteraf weer ingetrokken, maar de inschrijving was al voorbij), huisarts wilde toen niet testen op pfeiffer (achteraf vastgesteld, te laat), en dan terugkomen in de chaos van het HBO, waar niemand nog kan zeggen of en hoe een bepaald vak wel of niet gehaald kan worden. Zo overschrijdt je 10 jaar. Om uiteindelijk wel een diploma te halen overigens. Met bloed, zweet en tranen.
Dochter vergelijkt zichzelf met vriendje: vriendje kreeg alle benodigdheden en geld van ouders, dochter niet. Maar ze was blij dat ze al snel geleerd had om zelfstandig te kunnen zijn in het nemen van beslissingen over geld. Ze vond het 'pamperen' juist een probleem: afhankelijk blijven van ouders, steeds weer overleggen, geen relatie tussen inkomsten en uitgaven zien etc. Ze heeft vriendje snel bijgeleerd en gelukkig pakken beiden het ook goed op.

Er is geen directe lijn te trekken tussen hoogte van opleiding en verdiencapaciteit.

Tsjor

Tsjor

Dat is ook een optie die ik heb overwogen: je leent alles en nadien geven wij iedereen een gelijk bedrag mee (b.v. voor aflossen studieschuld / aankoop woning).

Maar het voelt zo verkeerd; alsof ik zeg: zoek het maar uit!

Optie zoon (op mijn vraag hoe hij het voor zich zag / hij weet best dat wij wel wat te besteden hebben): "bedrag wat jullie nu ook aan mij kwijt zijn" is realistisch, fair en het past bij mijn moeder geval "zelf doen maar met een ruggesteun van ons" (waarschijnlijk ook omdat ik een vader die na overlijden van mijn moeder zei: zoek het maar uit, dat doet nog steeds pijn. Ja, ik ga heel verstandig met geld om. Te verstandig, aldus mijn man. Je mag ook genieten. En inderdaad, dat gun ik mijn kind ook.

En toch

moet je uitkijken dat je je eigen problemen niet op je kind projecteert. 'Je mag ook genieten', Ja, natuurlijk. Maar volgens mij geniet je het meest als je iets met voldoening hebt afgerond of gehaald hebt of als iets toch gelukt is.
Nu is het ook weer niet zo dat ik er warmpjes bij zat. Bovendien 3 kinderen met 10 jaar verschil, dan kun je wel enthousiast beginnen, maar je weet niet waar je eindigt.
echt lenen hebben ze weinig gedaan, ook de oudste niet. Spaargeld met 18, vakantiebaantje, bijbaantje, en hij is altijd al zuinig geweest. Dochter nam het iets royaler, maar wel doordacht, bijvoorbeeld een autootje om naar een afgelegen stageplek te komen (ruim 100 km). Maar dat moet ze dan nu ook afbetalen.
Alles lenen zou ik niet zo gauw iemand laten doen. Zelf nadenken over hoe je aan het geld komt wel. Dat is iets anders dan: zoek het maar uit. Maar het is ook niet: zorgen dat iemand kan genieten.

Tsjor

Nou ja

Ik vind 18 jaar een prachtige leeftijd om het echte leven te gaan ontdekken. Met alle rekeningen die daarbij horen. Fijn als je dat kan doen met op de achtergrond ouders die bij tegenslagen of stommiteiten wat kunnen opvangen.
Vraag me ook af wanneer een jong-volwassene dat anders moet gaan ervaren. Als ‘ie afgestudeert is? Dat lijkt mij rijkelijk laat.
Je kunt trouwens ook best genieten in een bijbaantje hoor. Zolang het maar gezellig is.

Dendy en Tsjor

Kinderen hebben vanaf hun vijftiende een bijbaantje, waar ze ook van genieten Oudste werkt nu bijna 6 dagen in de week (zwaar werk). Dat geeft een mooi potje. Het wordt een mix van bijbaantje, bijdrage ouders en lenen. Zoals het er nu ziet wordt het ongeveer 200 euro bijbaan, 250 euro lenen, 250 euro leefbijdrage p.m. (ongeveer wat we nu kwijt zijn) + bijdrage collegeld/boeken 200 euro (staat op spaarrekening).

Ach

er is volgens mij niet een vaste regel over hoe het moet of goed is. Het heeft volgens mij ook te maken met wat je zelf goed vindt en kunt missen.

Het is onze keuze om zo veel mogelijk bij te dragen aan de studies van de kinderen zonder dat ze een blanco check krijgen. Wij hebben niet zo veel met de gedachte dat kinderen zich op hun 18e zelf zo veel mogelijk zelf moeten kunnen redden. Dat betekent niet dat we alles betalen, maar een aantal jaar collegegeld of schoolgeld krijgen ze in ieder geval.

Oudste haalt dit jaar waarschijnlijk haar bachelor en heeft plannen voor een pre-master en 2 masters. Een tijd van 3 jaar. De plek waar ze dat wil, is te ver van huis om thuis te blijven wonen dus moet ze op kamers. Als wij het financieel kunnen redden (en daar ziet het wel naar uit op dit moment) betalen we In ieder geval dus nog 3 jaar collegegeld en een maandelijkse bijdrage. Daarnaast betalen we haar ziektekosten. Ze heeft ook wel wat geleend maar omdat ze ook veel gewerkt heeft, staat dat nog apart.
Maar.....we hebben we aangegeven dat we geen garanties voor de toekomst geven. Als het kan, doen we dit maar er moet ook geld zijn voor kind 2 die na de zomer naar het hbo gaat. Kind 3 komt gelukkig pas veel later. Maar het kan ook zo zijn dat er een moment komt dat oudste minder krijgt.

Toen oudste begon met studeren, zijn we overigens wel begonnen met bijhouden wat we bijdragen. Gewoon om helder te hebben in welke orde van grootte het is, zodat we ook weten wat later voor de andere kinderen reeële bedragen zijn.

Maar dat is onze manier, niet de enige juiste of de beste.