U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zelfmoord van tiener meisje voorkomen
Gisteren reed ik vanaf mijn werk terug naar huis.
Mijn aandacht gaat opeens naar een tiener meisje dat bij een spoorwegovergang staat en direct gaan de alarmbellen rinkelen.....DIT KLOPT NIET!
Auto aan de kant en 112 bellen en terwijl ik 112 bel, probeer ik contact te leggen met het meisje.
Het meisje kijkt naar beneden en loopt de andere kant op....gelukkig denk ik nog, daar staan hekken langs het spoor.
Dan hoor ik dat de slagbomen dichtgaan en de trein in beweging komt.
Het meisje hoort dit ook en begint te rennen naar het hek, klimt er op en wil springen.
Gelukkig kan ik het meisje bij dr haren pakken en van het hek gooien....kwestie van een seconde of ze lag er onder.
Het meisje draait helemaal door als ze de politie met toeters en bellen aan hoort komen.
Door mijn defensie achtergrond weet ik het meisje goed in bedwang te houden.
Een dag later vooral gedachten hoe haar ouders er mee om zullen gaan en of ze het weer zal doen.
Mijn vraag dan ook:
-Zijn er ouders hier op het forum die kinderen hebben die een zelfmoordpoging hebben ondernomen?
- Hoe gingen jullie er mee om?
- Zijn er daarna meer pogingen ondernomen?
Mijn dochter pleegde zelfmoord
Bijna een jaar geleden pleegde mijn dochter (míjn dochter?!) van 16 zelfmoord. Ik schrijf sinds december een blog over mijn emoties. Bekenden uit mijn verleden vinden het fijn om te lezen hoe het met me gaat en hebben baat bij mijn woorden/gedachtengangen voor hun eigen verwerking.
De daad van mijn dochter heeft op heel veel verschillende nivo’s enorme impact. Zelfs de onbekende buren waren van slag. En dat lees ik ook hier op dit forum.
Ik zat wat te surfen naar forums over zelfdoding bij kinderen en zie vooral dat het vaak vooral NIET mag van ons, volwassen levenden.
Ik mis mijn mooie meisje enorm, maar wil met dit bericht gelijk mijn grote respect voor haar keuze en daad delen. Zij deed wat ze moest doen. En van ons mag dat niet.
Ik heb veel met haar gesproken en uit respect voor haar deel ik mijn blog nu hier. Wellicht kunnen ook vreemden steun ervaren. Je staat vaak alleen als je, naast het enorm pijnlijke gemis, vrede hebt met wat je kind deed. Hoe jong ze ook was.
Ik kom hierop terug, maar start deze avond met dit:
Link verwijderd door forumbeheer. Zie de forumregels:
Spelregels
Door mee te doen aan het forum verklaart u zich akkoord met de volgende spelregels:
1. Alleen voor en door ouders - Dit forum is bedoeld voor informatie-uitwisseling tussen ouders. De volgende berichten zijn niet toegestaan:
commerciële berichten
oproepen van journalisten, programmamakers en (film-)productiebedrijven
aankondigingen van organisaties
berichten waarin een (eigen) website of weblog gepromoot wordt
Blog
Ik lees zojuist dat het forumbeheer de link naar mijn blog heeft weg gehaald. Ik heb geen commerciële doelen gehad met het plaatsen van de link, maar snap het uiteraard. In mijn blog kom ik vaak op voor mijn meisje en haar daad omdat zij echt niet op deze wereld wilde zijn. Dat wist ze eigenlijk al heel jong. Mensen om mij heen zagen een vrolijke sterke meid en maar weinigen wisten hoe diep verankerd haar sombere kijk was en hoe ze dit alles had voorbereid en naast mijn enorme pijn en ongeloof merk ik dat ik een sterke behoefte voel om het ‘voor haar op te nemen’. Eerst in de kleinere kring. Nu ook in de grotere kring. In welke vorm ik dat moet gieten daar denk ik nog over na.
Tot later?
Anouschka
Ik snap helemaal wat je bedoelt. Alleen is onze zoon ee nog. En dat is zwaar, woont weer thuis. Maar ook met zijn reden konden we vrede hebben.
Vrede
Dag Sarah,
Het ís zwaar om je kind zo te zien lijden en strijden, zeker wanneer het geen ‘puberale opwelling’ is. Ook al weet je dat feitelijk ook nooit helemaal. Want wat gebeurt er wanneer je kind een stuk ouder is; wat voor ontwikkelingen gaat hij/zij dan nog maken; bij mijn dochter heb ik daar eigenlijk (juist achteraf gezien) een hard hoofd in. Duidelijk wordt het steeds meer dat waar zij in en mee zat al vanaf dat ze een jaar of 8 was vorm ging krijgen en daar zou ze denk ik, hoe graag ik dat ook zou willen, helemaal niet ‘overheen groeien’. Dat kan namelijk ook.
Er zijn veel pubers tegenwoordig depressief, er is veel op social media te vinden, teveel in mijn optiek voor de kinderhersens, maar het kan ook zo zijn dat mijn meisje net als oudere ‘voorgangers’ het niet verder aan wilde zien hoe de wereld verkloot wordt.
Ze was dan wel jong, maar haar gedachten waren verregaand oud en wijs. En misschien uiteindelijk gezien somberder dan ik zelf heb mogen meekrijgen/ervaren.
Het serieus nemen is in alle soorten van afloop volgens mij het beste wat een ouder en omgeving kan doen.
Het is allemaal al lastig genoeg wanneer je aan de dood denkt. Dat mag namelijk nooit van de buitenwereld. Hoe eenzaam is dat?
Sterkte met alle gevoelens rondom je zoon.
Geef maar veel onvoorwaardelijke liefde. Dat is onze kracht, als ouders zijnde.
Lieve groet, Anuschka
Apart
Jaren geleden was een schoolgenoot van mijn zoon voor de trein gesprongen. Of eigenlijk, tegen de trein. Dus hij lag zwaargewond in het ziekenhuis.
Ik was blij en opgelucht toen ik dat hoorde, denkend aan zijn ouders. Mijn zoon daarentegen zei "ik vind het wel zielig voor hem, hij dacht van zijn problemen af zijn en nu heeft hij overal pijn".
Dat gaf me erg te denken, mijn eigen eerste reactie ging helemaal niet over de jongen zelf maar over zijn ouders.
Mijn zoon dacht echter juist aan die jongen, en hoe naar het moest zijn om zwaargewond te zijn en pijn te hebben. Dat vond ik een stuk empatischer dan mijn eigen reactie...
Inmiddels is de betreffende jongen al jaren een goede vriend van mijn zoon en ik heb de indruk dat hij wel blij is er nog gewoon te zijn.
Moraal van mijn verhaal: geen.
Maar ik hoop dat ook dat meisje op een dag blij is dat ze er nog is. In ieder geval is die kans er nu nog.