Wat doe je als je weet dat iemand nog een paar weken te leven heeft?

Hier

Toen mijn broer stervende was heb ik de mooiste herinneringen aan de dag dat ik naast hem ben gaan liggen, op het tweepersoonsbed, gewoon samen naar het plafond staren en wat babbelen met hier en daar wat stiltes, maar omdat je elkaar niet aankijkt (net zoals je in de auto zit) is dat helemaal niet storend. De gewone dagelijkse dingen spraken hem het meeste aan had ik achteraf het gevoel. Toch had ik de neiging (ook in de andere dagen) om iets 'zingevends' ofzo te moeten zeggen, wat achteraf gezien natuurlijk helemaal niet nodig is, en trouwens verzin maar eens iets 'zingevends' bij iemand die nog maar een hele korte tijd te leven heeft.

Dank en

Dankje Engeltje en Iris voor je verhaal en rodebeuk voor je advies.
Inmiddels is er in het ziekenhuis toch gestart met de (zware) behandeling, ook de behandeling kan fataal zijn heb ik begrepen ivm de conditie van de patient. Het maakt het vind ik nog moeilijker om de ellende te verlichten, want van de behandeling word je nog zieker en zwakker dan je al was. Er is nu nog maar heel beperkte communicatie mogelijk....

Rodebeuk (ot, sorry)

Sorry voor de interruptie in dit draadje.
Rodebeuk, zou je eens bij "zwangerschap" naar het draadje van "wensmoeder" willen kijken? Misschien dat jij daar nog iets zinnigs aan toe te voegen hebt.
EmmaB, veel sterkte!

Ervaring mee helaas

Nog niet zo lang geleden hebben wij de laatste paar weken met mijn moeder meegemaakt. Wij kregen oneindig veel goedbedoelde adviezen, waar we helemaal niets aan hadden.

Iedereen sterft op z'n eigen manier, iedereen ervaart dat anders. Voor de hand liggende dingen bleken toch anders te gaan. Mijn moeder, die leefde voor haar kleinkinderen, wilde de laatste weken niet meer over ze praten en ze niet meer zien. Te moeilijk. Haar beste vriendinnen wilde ze ook niet meer zien. Dingen nog opschrijven, naar buiten gaan, ze wilde het niet. Ze wilde wel praten over de kleur van de kist, maar niet over muziek. Haar haar moest nog goedzitten, aankleden wilde zie niet meer. Door de enorme hoeveelheden morfine was ze zo verward dat alleen bij vlagen een echt gesprek mogelijk was.
Wij hebben haar de regie laten voeren en gedaan wat zij wilde. Ik denk persoonlijk dat dat de enige juiste manier is.

Ik zag iets voorbij komen over lemonswabs; die waren voor mijn moeder een hel. Ze had van alle medicijnen een schimmelinfectie in haar mond en die rotdingen brandden haar mond kapot. Ook bij dit soort dingen geldt denk ik dat t voor iedereen anders is.
Ook las ik iets over cola. Koolzuur is niet voor alle zieke mensen te verdragen.
Melkprodukten kunnen een plakkerig gevoel in de keel geven, ook niet voor iedereen fijn.

Vantevoren zou je kunnen denken dat je iemand zelf wil verzorgen. Maar daar help je soms alleen mee als dat ook je werk is. Bovendien kan een zieke het misschien onprettig vinden om geholpen te worden door een bekende. Ook dat verschilt van geval tot geval. Ik heb mijn moeder één keer geholpen met douchen en toen onmiddelijk de wijkverpleging gebeld. Ik ben gewoon een te grote kluns om iemand met zoveel pijn te helpen. Met de zusters van de wijkheeft ze nog een paar keer heerlijk gedoucht.

Wat betreft de discussie die ik hier voorbij zag komen over palliatieve verzorging versus euthanasie kan ik alleen maar zeggen dat ik nu beide opties van dichtbij heb meegemaakt. Persoonlijk vond ik palliatieve sedatie heel naar om aan te zien. Het beeld dat daarover geschetst wordt in de media is veel te rooskleurig en de voorlichting van de huisarts schoot fors te kort. Ik was heel goed ingelezen maar toch onaangenaam verrast door een aantal dingen. Wij zijn allemaal teleurgesteld en verdrietig over hoe dat gegaan is. Terwijl ik met de euthanasie die ik van dichtbij heb meegemaakt volledig vrede heb.

Het enige advies waar we wel wat aan hadden; laat een stervende ook af en toe even alleen. Geef ze de kans alleen te sterven als ze dat liever willen. Mijn moeder was al dagen gesedeerd, maar ik kan achteraf met zekerheid zeggendat ze zelf haar moment gekozen heeft, met alleen degene er bij waarvan zij wist dat die het aan kon. De rest was net even weg...

Kortom: vraag het degene om wie het gaat en wees niet beledigd, verdrietig of teleurgesteld als die andere dingen wenst dan je verwacht. In de laatste weken van het leven, zou je je in ieder geval geen zorgen meer moeten hoeven maken over de eventuele beledigde gevoelens van een ander.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Emma, hoe is het nu?

Ik leef virtueel nog steeds met je mee...
Het bericht van Gansje houdt ook veel waars in. Het zit heel erg in onze natuur om iets te willen 'doen' in dit soort situaties, maar vaak blijkt gewoon loslaten er er alleen maar zijn (of niet, zie verhaal Gansje) het beste dat je kunt doen.
Overigens, ieder verhaal is inderdaad anders, maar in ons geval waren wij heel gelukkig met de palliatieve sedatie en het geleidelijke afglijden van mijn schoonmoeder. Het enige waar we wel regelmatig mee te maken kregen was dat ze iedere keer dat de dosis morfine omhoog ging, ze wel erg verward was. Maar dat zakte steeds weer.
Sterkte.
Engeltje

Gansje en engeltje

Gansje, ik zie herkenbare dingen in je verhaal. Hier ook geen behoefte aan vrienden, bekenden of familie. Alleen aan een heel klein groepje. Dankjewel voor je verhaal.
Engeltje bedankt voor je belangstelling. Er is een week geleden gestart met chemo (op een dieptepunt omdat het niet anders kon, anders was de weg snel naar de dood) omdat er uiteindelijk bereidheid was om de chemo te doen. Het is moeilijk, vooral alle onderzoeken die steeds maar door blijven gaan in verband met de precaire toestand, zijn verschrikkelijk. Pas over een dag of 10 weten we of de chemo is aangeslagen. OP dit moment is er een "chemodip", angst voor allerlei bacterien, virussen en schimmels en constante bloedtransfusies. Het is onduidelijk of het gaat lukken.

Emma,

Ik lees jouw verhaal vanaf het begin mee, ik weet niet precies jouw relatie tot de zieke, maar dat maakt niet uit. Mijn vader is dinsdag overleden, na een kort ziekbed van 3 weken. De tip die ik jou wil meegeven; doe wat jij denkt wat je moet doen. Je hebt maar 1 kans en je kunt het nooit weer overdoen. Vraag wat je nog wil weten, zeg wat je nog wil zeggen. De verzorging kan je met een gerust hart overlaten aan de thuiszorg.
Ik was vanaf het begin al bang dat het heel snel zou gaan. Ben vaak bij mijn vader geweest, ook al was het steeds een eind rijden en ik gewoon aan het werk was. Heb daarom ook elke keer heel bewust afscheid genomen als ik weer naar huis ging. Het zou zo de laatste keer kunnen zijn. Ik ben daar nu heel blij mee. Want de laatste keer dat ik hem in leven zag, vorige week zondag, was er geen gesprek meer mogelijk. Te verward door de morfine. Te veel pijn.
Moeilijk he. Ik leef met je mee.