Littekens en dikke buik na verlies

Bastet

{{{Bastet}}} Jouw dochter had al 20 kunnen zijn geweest, goh, onvoorstelbaar heh! Onze Ariane zou a.s. januari 18 hebben kunnen worden. Het is wel typisch dat het zien van jongere kinderen me nu niet meer aan haar doet denken! Ik kijk altijd voor vergelijking naar degenen die dezelfde leeftijd hebben. Niet altijd overigens, maar soms zijn we of ben ik in een situatie en besef ik dat een tiener de leeftijd heeft die Ariane had kunnen hebben. Hadden we afgelopen mei bij vrieden die een zoon hebben die 3 maanden jonger is. Ik dacht: Zou ze hem leuk hebben gevonden? Ja, vast! Grappig eigenlijk want het deed me met andere ogen naar die jongen kijken. Hij is enig trouwens en ik hoop dat zij het engeltje op zijn schouder is.

Judith

Ja,heel herkenbaar, ik kijk nu ook meer naar meiden van haar leeftijd, maar ook naar mijn oudste zoon die nu 18 is. Zou zij op hem hebben geleken? Wij hadden het grote geluk dat we nog drie gezonde kinderen hebben gekregen....
Ken je overigens het boek van PF Thomese?
Ik kan nooit meer dan twee bladzijden tegelijk lezen, komt erg binnen...

Jessica 5

Juist de manier waarop je je zegening met me deelt: 'Ik durf het bijna niet te schrijven', maakt dat ik er helemaal geen moeite mee heb dat je 5 kinderen hebt gekregen. Het gebeurd wel eens anders. Wij (Gary minder dan ik) zijn natuurlijk overgevoelig wat dat betreft. Ik ging naar een nieuwe gynaecologe die vroeg of ik kinderen had. Toen ze hoorde dat Ariane in '93 was geboren zei ze 'nou ja, dat is wel heel lang geleden'. Dat zat me enorm dwars. Niet lang daarna zag ik haar weer en heb ik tegen haar gezegd dat het niet uit maakt dat het 17 of meer jaar geleden was dat ik moeder werd. Ze begreep het ook meteen en merkte op dat het natuurlijk dubbel pijnlijk blijft omdat er geen andere kinderen zijn gekomen. En dat zo is het ook.
Gelukkig hebben wij het fijn hebben met elkaar, dat is toch een geluk en we hebben ons 'guiding light' in Ariane.

Bastet

Ik weet van het boek van Thomese maar heb het niet gelezen. Ik ben dankbaar dat zijn boek is uitgegeven en dat het goed ontvangen is omdat een boek van een reeds bekende schrijver een groter publiek heeft bereikt, waardoor meer mensen beseffen hoe groot het verlies is van een kind dat niemand eigenlijk heeft kunnen leren kennen. Dat je er niet ver in komt begrijp ik goed, maar juist omdat hij het verlies wel zelf heeft meegemaakt denk ik dat ik er minder moeite mee zou hebben dan met fictieve verhalen die enkel over een verlies gaan.
In 'Lonesome Dove' van McMurtry komt een vrouw, een pionier in het wilde westen voor die heel wat kindertjes heeft moeten begraven. Toen ik dat las had ik weer niet dat afkerig gevoel, het verlies maakte deel uit van het grotere verhaal, het maakte deel uit van het leven. En zo is het natuurlijk ook. We ZIJN niet ons verlies, het maakt deel uit van ons leven, het is een moment in de tijd. En de tijd gaat voort. Maar soms worden we herinnerd aan dat pijnlijke moment in onze persoonlijke geschiedenis.

Judith

Dat maakt Thomese's boek prettig, je proeft direct dat hij weet wat hij over praat. Maar ook juist daardoor raakt hij direct gevoelige snaren, en dan heb ik er niet zo zeer moeite mee, maar neem ik zijn boek gedoseerd tot me. Ik zou het met gemak in een avond uitlezen, maar doe het echt niet.:)
En ja, wat je scrhijft realiseer ik me zeker als ik lees over vroeger, toen je kind verliezen zoveel 'gewoner' was, en juist zo pijnlijk omdat nooit meer iemand het over die kindjes heeft.

Thomese

... bschrijft het allemaal zo mooi in zijn boek. Een héél bijzonder boek!!

Geerke

Inderdaa, voor het eerst in mijn leven weiger ik een boek uit te lenen...dit boek..:)

Fiorucci en judith

Ja, niemand praat meer over ze en dat is erg triest vind ik.
In de slaapkamer van mijn ouders hing een foto van een jongetje van een jaar of 8, een broertje van mijn vader. Overleden na een lange ziekte. Maar toen ik daar nog eens naar vroeg, bleek er nóg een broertje te zijn geweest, overleden op babyleeftijd, een paar weken oud. Heel veel heb ik er niet over te horen gekregen van mijn ouders, maar wát ze vertelden was inderdaad een beetje in de trant van: zo was het nou eenmaal, dat hoort bij het leven.
En al helemaal niet bij opa en oma zelf... een kleinere versie van die foto hing daar ook in de kamer, maar dat was het dan ook wel. Van dat babybroertje zijn er helemaal geen herinneringen.

Dat boek van Thomese heb ik ook gelezen. En ook het boek van Inge Diepman en partner, ook zij hebben een jongetje verloren en schrijven daar heel indringend over. Titel weet ik even niet, kan het wel nazoeken als je wilt.

Knuf voor jullie!

Liefs, Mick

Inge diepman

Het boek heet Diep en is aangrijpend omdat het zo herkenbaar is.

Het boek van Thomese ken ik niet. Ik word altijd zo verdrietig van dat soort boeken.

Nikus

Dat is op zich wel zo, maar Thomese schrijft zo mooi, en ik ben onder de indruk hoe hij dingen zo treffend beschrijft. Probeer het eens, dat snap je misschien wat ik bedoel.

Fiorucci

Het is juist een boek dat wij al aan meerdere vrienden cadeau hebben gedaan. Als we zeker wisten dat het ook wat voor hen was. Thomese schrijft inderdaad heel treffend en mooi.

Fiorucci

Ik ga het boek proberen! Dank!

Judith

Ik ken je verhaal niet goed (behalve dan van wat ik hier verder in dit draadje lees) maar heb net (alweer) het stukje gelezen wat je hebt geschreven. Prachtig verwoord en tegelijkertijd zo rauw... Dat ene zichtbare litteken als letterlijk bewijs van je moeder zijn.
Ik heb dit draadje al gelezen en wilde wel reageren maar kon/kan de woorden moeilijk vinden. En ook omdat ik niet in dit draadje 'thuis hoor'; bang mensen te kwetsen omdat ik niet weet hoe het voelt om een kind bij de geboorte te verliezen. (In eerdere draadjes had ik misschien ook beter mijn mond kunnen houden.) En toch heb ik de behoefte om te reageren en daarom doe ik het nu dan maar. Mijn zoon overleed toen hij net zeven was. Hij werd, te klein, geboren na een moeilijke zwangerschap en in die zin heb ik dat lijf (ik merk dat ik niet eens 'mijn lijf' schrijf), die buik altijd moeilijk gevonden. Het gaf altijd al problemen en nu kon het ook niet eens goed voor mijn baby zorgen. Te weinig voeding. Maar na het overlijden van ons mannetje ben ik die buik (die overigens nog steeds voor de nodige problemen zorgt) wel meer gaan koesteren. Daar heeft mijn zoon in gezeten! Niemand die het ziet, maar ik weet het. Ik weet nog hoe dat voelde, hoe druk hij in mijn buik al was, hoe hij schopte,, zichtbare bulten op mijn buik maakte met zijn voeten/handen. Als enige op de hele wereld weet ik nog hoe dat voelde! Mijn speciale (bloed-)band met hem. (Al dan niet met te weinig zuurstof )
Natuurlijk weet ik niet hoe ik dat zou voelen als ons mannetje het toen niet overleefd zou hebben. Al kan ik me wel van me zelf voorstellen dat mijn buik/lijf erom zou 'vervloeken' dat het gefaald zou hebben. Maar dat hangt ook van de omstandigheden af; wat de oorzaak zou zijn van zijn overlijden. In het geval van een stuitbevalling zou ik mijn boosheid misschien ook wel richten aan artsen/verloskundigen die me begeleid zouden hebben.
Ik lees daar niet iets in jouw stukje over. Was dat ook zo?
(Ik merk dat ik maar blijf zoeken naar woorden.) Ik wilde je vooral laten weten dat je me geraakt heb met je stukje. Ik opnieuw naar mijn lichaam, buik, ben gaan kijken en toch ook anders naar mijn moeder ben gaan kijken. Niet letterlijk, zij leeft niet meer, maar in mijn herinnering. Dank daarvoor! Al besef ik me tegelijkertijd hoe wrang dit is; jij had 'gewoon' een achttienjarige dochter moeten hebben en niet dit soort stukjes moeten schrijven...

Boek thomése

Gisteren heb ik naar aanleiding van dit draadje het boekje van Thomése bij de bieb gehaald. Vanmorgen heb ik het gelezen. Ik geloof dat ik het nog even moet laten bezinken.
Hij schrijft mooi. Zo duidelijk zoekend naar woorden om datgene te beschrijven dat niet in woorden te vatten is. Zijn gevoel bij het overlijden van zijn dochtertje.
Wat voor mij denk ik het meest herkenbare is dat hij helemaal zichzelf opnieuw moet vinden. Dat zijn dochter altijd 'bij hem' is. Hij is niet meer degene die hij was en zal dat ook nooit meer worden. En dat wil hij ook niet. Hij moet zich hervinden in een wereld die doorleeft maar niet meer de zijne is. Alles in anders na het overlijden van zijn dochter. Van mijn zoon.
Die steeds voortdurende strekking van het boek is zo pijnlijk voelbaar en herkenbaar. Net als het stuk van Judith, zo rauw. De passage waarin hij beschrijft dat hij de afgekolfde melk proeft terwijl zijn vrouw het dode lichaampje van hun dochter wast, in zich opneemt, alles bevoelt om maar nooit meer te vergeten, is hartverscheurend! (En dat laatste ook al zo herkenbaar.)
Voor mijzelf maakt de taal het 'mooi'. Het zou zo niet geschreven kunnen worden door iemand die dit niet had meegemaakt. Het verduidelijkt het voor mij een heel klein beetje hoe het zou zijn als je kind al zo jong sterft. Nog voordat zij 'haar eigen persoontje' (meer) kenbaar heeft kunnen maken. Natuurlijk maakt het me ook verdrietig; ook mijn kind had zichzelf meer aan de wereld kenbaar moeten kunnen maken. Had ook groot moeten worden. Wat zou ik hem nog zo graag bij ons hebben, vast willen houden, voelen, horen. Maar tegelijkertijd ben ik hierdoor ook dankbaar dat wij hem wel hebben leren kennen. Hoe hij was, hoe zijn stem klonk, zijn interesses waren, wat hij zei.
Mijn hart gaat zo uit naar iedereen die al zo vroeg definitief afscheid heeft moeten nemen van hun kindje. Dit boekje heeft iets van hoe verschrikkelijk dat moet zijn laten 'weten'...

Heli

En mijn hart gaat uit naar jou!