Kring voor heli

Heli

Er wordt nog steeds aan jullie gedacht...

Heli

Heli, dagelijks zijn jullie in mijn gedachten.Ik wil je wel van alles schrijven maar ben bang dat ik iets verkeerd zeg. Heel veel kracht toe gewenst,

Liedewij

Ook ik

ben nog in de kring

Op deze hele drukke werkdag

...denk ik ineens: waar GAAT het eigenlijk over. Ineens moet ik gewoon aan jullie denken en hoe jullie Joram moeten missen :-(

Heli

Terug van vakantie kom ik weer in de kring. Heb net het lezen van je berichtje van 3 augustus moeten onderbreken omdat ik niets meer zag door de tranen.

Liefs

In de kring

voor jou en je mooie gezin! X

Lieve levi

Hee lief mannetje wat is dat nou dat je zonder je broer verder moet echt zo verdrietig! Ineens moest ik aan je denken, bah ik kan wel huilen zo verdrietig vind ik het :-(

Heli

Hoe gaat het met jullie? Natuurlijk gaat het ´niet´ en aan de andere kant moeten jullie ook weer ´door´ met al die ´gewone´ alledaagse dingen..

L. naar school, werk (??) huishouden, boodschappen (dat vond ik een ramp)..hou je het wel een beetje vol?

Ik denk vaak aan jullie, al helpt het je geen barst..

Sterkte en liefs, Mien

Ook hier

word aan jullie gedacht, hoe moet dat nou , dat alles gewoon doorgaat zonder Joram.....

Ik blijf staan in de kring!

Ik ben er ook nog

en denk aan jullie, Heli, man en Levi

En ik

sta er ook nog... jullie puzzel zo incompleet... Ik blijf het zo oneerlijk en ook stom vinden dat jullie verder moeten zonder Joram*. Ik hoop dat jullie weten dat er aan jullie gedacht wordt en dat daar iets van troost uit gaat... X

Ik sta hier ook weer

en denk vaak aan jullie.

Ook vandaag

ben ik er weer....

In de kring

Ik ook, wel stil, want de tijd verstrijkt en niets verandert, en alles verandert...

Liefs,
Maatje

Geerke

Nog bedankt voor je lieve, warme woorden..

Kring

Ik sta er. Ik meld het niet altijd (misschien moet ik dat wel doen) maar ik sta er, elke dag.
Ja, hoe vreemd moet de wereld van je mannetje nu zijn. Als ik denk aan mijn eigen kinderen, hoe vanzelfsprekend hun plekje in de 'kinderrij' is, hoe vanzelfsprekend ze hun oudere broer/zus in die rol zien. Onze dochter (de oudste van het stel) is nu een klein weekje samen met haar vader en een vriendinnetje op vakantie, haar school is nog niet begonnen, en onze zonen missen haar vanzelfsprekende aanwezigheid, je merkt het gewoon.
Ach heli, dat moet ook zo vreselijk zijn denk ik, zien hoe je jongste je oudste mist, en er niets aan kunnen doen. En dat komt dan allemaal nog eens bovenop jouw verdriet.
Dikke knuffel voor jullie...

ik stap weer in de kring, net terug van vakantie. In een mooi kerkje op Elba heb ik een kaarsje voor jou en jouw gezin aangestoken...

liefs,
Petr@

Weer vrijdag

weer een week voorbij, weer een weekend, weer een stil weekend Heli.....ik denk aan jullie....

Weekend

En ik vind het zo mooi gezegd van Maatje, niets verandert, alles verandert....

En ik, ik blijf in de kring staan!

Met een kaarsje...

Ik lees bijna elke dag de updates, maar laat te weinig weten dat ik ook nog steeds aan je denk, Heli. En aan Joram en je andere mannen.

liefs knevel

Hoe het hier gaat

.... zo'n vraag die je elke dag meerdere keren gesteld wordt; "Hoe gaat het met je?" Zo moeilijk te beantwoorden.
De ene dag gaan we door op de automatische piloot, de andere dag vliegt het me aan en zou ik het liefst alleen maar huilen. Helaas knap ik daar nooit zo van op; krijg hoofdpijn en je kunt het na drie dagen nog zien... (alsof ik een klap op mijn ogen heb gehad).
Momenteel zitten we een beetje in de lappenmand. (Mexicaanse?) Griep. Koorts, hoofdpijn, hoesten, spierpijn... Manlief zit inmiddels aan de antibiotica. Jongste en ik zijn vooral verkouden met wat verhoging; het zet (nog) niet door. Het past wel bij onze stemming...
Jongste had deze week voor het eerst een dag waarop hij echt verdrietig was. Er kwamen wat details van het ongeluk voorbij; details waarop we uit kunnen maken dat we ontzettend veel geluk hebben gehad; zoals ik het van hem begrijp stond hij vlak naast Joram en had hij ook gemakkelijk gewond kunnen raken. Details van vlak voor het ongeluk, hoe ze aan het spelen waren. Details die ons plaatje ook wat completer maken. We weten namelijk niet precies wat er gebeurd is. De recherche doet wel onderzoek; we hopen dat alles bij elkaar meer duidelijkheid geeft, al zal het heel moeilijk zijn het precies na te gaan.
Jongste speelde afgelopen week veel met de playmobilambulance. Daarbij zit een playmobilkindje met een groot verband om het hoofd. Zo'n verband had Joram ook. Hij gebruikt niet zo heel veel woorden bij zijn spel, maar we hopen dat hij ook via spel alles een klein beetje kan verwerken. Op school gaat het best goed met hem. Hij zit gelukkig in een klein klasje, heeft een heel lieve juf (zelfde als vorig jaar dus ook bekend) en dat is erg fijn. Thuis wordt hij, net als wij natuurlijk, het meest geconfronteerd met het gemis van Joram. De stilte, de lege plek, hij moet ineens alles zelf verzinnen en je merkt dat hij het moeilijk heeft. Met zijn ziel onder zijn arm loopt. Ik snap ineens mensen die na het overlijden van een kind weer zwanger worden. Niet om het kind te vervangen, maar misschien wel om letterlijk weer 'meer leven' in huis te krijgen, ook voor het overgebleven broertje of zusje. (Misschien raar om zo te zeggen, wil er ook niemand mee voor het hoofd stoten.)

Verder zitten we in de periode waarin we post krijgen van steenhouwers en dergelijke. Die zitten blijkbaar de overlijdingsadvertenties uit te pluizen ofzo. Zelf vind ik het verschrikkelijk onbeschoft en geldt dat we bij hen zeker niet iets kopen, maar natuurlijk "moeten" we ons daar wel mee bezig houden. Iets voor op het graf. We vinden het erg moeilijk. Vooral ook omdat we (natuurlijk) iets willen wat niet alledaags is, en de begraafplaats strikte regels heeft waar we ons aan (zouden) moeten houden. Bleg!
Ook bedankkaartjes willen we graag origineel, helemaal in de stijl van Joram, de kaart en begrafenis. Het denkwerk kost ons hoofdbrekens, ook omdat we gewoon zo moe zijn. Tegelijkertijd is het goed omdat het ook weer 'iets' is van wat we kunnen doen.
Verder staan nog steeds veel mensen om ons heen en dat doet heel erg goed. We moeten oppassen dat we ruimte houden voor ons zelf, ons drieën en niet overstelpt worden met bezoek en telefoontjes.
Het is een beetje warrig verhaal geworden. Maar dat past ook wel helemaal bij hoe ik me voel. Gedachten springen van de hak op de tak, dat heb ik altijd wel, maar nu veel erger. Ik droom ontzettend veel en onrustig (heb ons mannetje inmiddels al wel honderd keer begraven, met de heli weggestuurd of operaties laten ondergaan), slaap slecht. Dus dat ik nog chaotischer ben dan anders; schwa.

Dank nog steeds voor de kring en kaarsjes. Het doet goed te weten dat zoveel mensen aan ons denken, of eigenlijk nog meer dat zo'n 'klein' mannetje voor zoveel liefde kan zorgen. Maar ook heb ik het gevoel dat het 'goed' is zo. Misschien wordt het zo langzamerhand tijd om dit draadje "te sluiten". Tussen aanhalingstekens omdat ik weet dat jullie er toch wel zijn. Tegelijkertijd wil ik dit draadje voor mijn mannetje, ons, altijd wel laten bestaan en mag het natuurlijk nooit gestopt worden. Een heel dubbel gevoel. Maar ik weet hoe het werkt.
Zo heb ik het in ieder geval ervaren met andere topics die me raakten, hoewel ik daar zelden meeschreef, blijven deze mensen me altijd bij. Vergeten doe ik ze niet, integendeel, ik denk nog vaak aan ze! De cirkel/kring blijft ook bij Joram wel rond...

Lieve meiden, dank voor jullie hartverwarmende woorden, kaartjes en natuurlijk ook kaarsjes. Ze doen goed!

Liefs, heli

Och heli

die kring, die staat er sowieso....of wij hier nu wel of niet een berichtje neerzetten. Als jij vindt dat het zo mooi geweest is, dan is dat zo, het is jouw keuze. Mocht je ooit toch weer de behoefte hebben, dan is een kort berichtje voldoende....

En ja, de verhalen van je jongste zullen nu langzaam loskomen...gek dat je dus eigenlijk "geluk" hebt gehad, dat klinkt eigenlijk heel onwerkelijk....Bizar ook dat je nog niet echt weet wat er nu precies gebeurt is....

Hoe dan ook, je weet dat wij er zijn.....Veel liefs en sterkte!

Lieve heli

Uit ervaring: geen haast!!!
Iedere keer als ik denk: "nu moet dit, nu moet dat" donder ik terug het ravijn in. Honderd keer heb ik kleine stapjes gezet voor het grafmonument, en steeds heb ik het toch weer afgehouden. Nu pas, dus een jaar en vier-en-een-halve maand later, heb ik het grafmonument echt besteld. Nu pas kan ik het gevoelsmatig toestaan het graf af te sluiten met iets definitiefs. Niet langer spelen op het graf, met knikkers legden we bijv. een groot hart.
De bedankkaart heb ik na ongeveer een half jaar verstuurd. Ook daarmee sluit je iets af. Dus ook een hele stap.
Neem alsjeblieft je tijd, jullie eigen tijd, jullie eigen tempo.
En ja, akelig he, die ongevraagde reclames van steenhouwerijen. Brrr! Ik hoop maar wel dat jullie een eigen invulling mogen geven, dat je vergunning krijgt, het is zo belangrijk dat je je goed voelt bij het grafmonument. Het moet een vertrouwd plekje worden, waar je 'graag' bent.
Heel veel sterkte, ik denk aan jullie.