U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hoe vertel je een kind dat het toch geen grote broer of grote zus wordt?
Hoe vertel je een kind dat het toch geen grote broer of grote zus wordt? Elsemiek Corvers uit Dordrecht brak om medische redenen haar zwangerschap af. Ze schreef er een kinderboekje over: 'Anders'. Speciaal voor haar zoon.
In 'Anders' vertelt ze dat het kindje in haar buik ziek is en toch niet bij hen komt wonen. ,,Mijn zoontje houdt van verhaaltjes. Daarom zocht ik naar een kinderboekje over wat ons was overkomen, om hem uit voor te lezen. Maar er waren eigenlijk geen boeken die aansloten bij onze situatie,'' zegt Elsemiek Corvers (38).
Nu heeft ze er zelf een geschreven. ,,Ouders die een miskraam hebben gekregen of die de loodzware beslissing hebben genomen om een zwangerschap af te breken, kunnen hier uit putten.''
Onderzoek
Corvers was ruim 2 jaar geleden in verwachting van een kindje, dat het syndroom van Down bleek te hebben. ,,We waren er vroeg bij, dus we hadden de tijd om onderzoek te doen. Wat zou dit betekenen voor ons als gezin? Na veel wikken en wegen en weken, waarin ik heen en weer werd geslingerd door emoties, besloten we de zwangerschap af te breken.''
Ineens veranderde alles. Van een blij gezinnetje in verwachting, werd er thuis veel gehuild. Dierbaren kwamen over de vloer om te steunen. ,,Mijn zoontje merkte natuurlijk dat er iets was anders was en we zochten een manier om hem uit te leggen wat er aan de hand was.''
,,Toen een boekje niet bleek te bestaan, nam ik me voor: als ik weer enigszins op de been ben, ga ik dat zelf schrijven. Want veel meer ouders komen in deze situatie terecht.'' Ondanks het zielige verhaal, is haar zoon gek op het boekje. ,,Want Anders, zoals we zijn broertje hebben genoemd, blijft zo bestaan. Ik merk dat mijn zoon door het boek beter begrijpt wat er is gebeurd. Het heeft ook een gesprek bij ons thuis op gang gebracht. 'Waar is het kindje dan nu?' vraagt hij wel eens. Als gezin kunnen we er zo over praten en het samen een plekje geven.''
Dat Corvers haar zwangerschap besloot af te breken, komt niet terug in het boek. ,,Het boek moet voor meerdere situaties invulbaar zijn, zodat zoveel mogelijk mensen er iets aan hebben. Daarom laat ik ook in het midden of het een jongetje of een meisje is.''
Taboe
Maar de discussie (het laten weghalen van een kindje met Down is nog altijd een taboe) gaat ze wel graag aan. ,,Ik heb besloten er open over te zijn en dat heeft wel wat gevolgen gehad. Van vrouwen die je privé een berichtje sturen. 'Eindelijk iemand die me begrijpt'. Tot heftige reacties als 'het is toch maar Down?'. Aan de andere kant: een vrouw die ik ken die wél een kindje met Down heeft gekregen, krijgt geregeld opmerkingen als: 'die kun je toch tegenwoordig weg laten halen?' Mensen zijn heel hard.''
Om vrouwen die voor eenzelfde keuze staan als zij destijds stond, heeft Corvers de website www.hoeverder.info opgericht. ,,Ik heb dit niet na een nachtje slapen besloten. Ik vond dat ik aan het kindje verplicht was om alles uit te zoeken. Alles te weten over Down en de gevolgen voor ons gezin. Op internet is veel informatie te vinden, maar verspreid. Mijn doel was om dat te bundelen.''
Ze is eerlijk over haar beslissing. ,,Het was de slechtste beslissing die ik ooit heb genomen, voor mij persoonlijk,'' zegt ze geëmotioneerd. ,,Ik ben er bijna aan onderdoor gegaan. Maar voor mijn gezin, was dit wel de beste keuze.''
Mail
Een mail van een moeder die haar kind wél heeft gekregen, gaf de doorslag. ,,Ze schreef: de prijs die ik heb betaald is hoog, het heeft een grote impact op ons andere kind. Daarnaast: kinderen met Down worden gemiddeld 60 jaar, ze hebben een verhoogde kans op onder meer leukemie. Als dit kindje 60 zou zijn, zou ik 96 zijn en mijn man 105. De zorg zou compleet bij onze andere zoon komen te liggen. Mijn man en ik kunnen hiervoor kiezen, maar hij niet.''
,,Ik maakte een weloverwogen beslissing, maar leef nog altijd met de gevolgen van die keus. Als ik iets kan doen om het voor vrouwen in zo'n zelfde positie makkelijker te maken, dan doe ik dat.'' Corvers heeft het boek in eigen beheer uitgegeven. Het boek verschijnt 14 maart en wordt in een oplage van (in eerste instantie) duizend exemplaren verspreid bij kinderboekenwinkels, maar ook rouwwinkels.
Gruwelijk
Ik zou mijn kind niet recht in de ogen kunnen kijken als ik zo'n beslissing zou hebben genomen. Hoe zou ik ooit dat kunnen rechtvaardigen? Niet natuurlijk.
Een miskraam is heel wat anders. Dan kan je het ander kind vertellen dat hun broertje/zusje overleden is en nu bij God is. Dan kan je samen rouwen (hoewel ik denk een zwangerschap nog vaak iets heel abstracts is voor kleine kinderen dus ze krijgen er waarschijnlijk op dat moment weinig van mee)
Een miskraam en een abortus kan je ook helemaal niet met elkaar vergelijken. Bij een miskraam verlies je iemand buiten je wil om. Bij een abortus neem je zelf die beslissing. Hierdoor is een abortus uiteindelijk soms veel zwaarder om te dragen voor vrouwen. Maar het is een heel ander proces.
Ik kan alleen me niks voorstellen bij mijn kind te moeten vertellen dat ik zijn broertje/zusje heb laten weghalen (fijn eufemisme) omdat hij/zij niet helemaal perfect was in de ogen van de ouders.
In het boekje wordt juist NIET beschreven dat het kindje is 'weggehaald'.
"Dat Corvers haar zwangerschap besloot af te breken, komt niet terug in het boek. ,,Het boek moet voor meerdere situaties invulbaar zijn, zodat zoveel mogelijk mensen er iets aan hebben. Daarom laat ik ook in het midden of het een jongetje of een meisje is.'
Het is dus een boekje wat gebruikt kan worden als je zoon of dochter al wist dat er een baby in de buik van zijn/haar moeder zat maar nu niet meer. De reden maakt niet uit.
"...en nu bij God is."
OK, dan weten we tenminste in welke context we jouw reactie moeten plaatsen.
(ik blijf het geschift vinden dat je mening over abortus met je geloofsstatus moet samenhangen, primitief eigenlijk)
Barvaux
Maar boekjes over broertjes en zusjes die sterven bestaan toch allang? Ik zie het gat in de markt niet zo verder. Ik weet ook niet of een boekje dat allemaal kan vatten verder. Ik zou dit boekje trouwens nooit kopen als ik het verhaal er achter zou weten. Ik denk sowieso dat gedachten over leven en dood zo persoonlijk zijn dat het moeilijk is om een boekje te vinden wat precies het verhaal doet zoals jij dat je kinderen wil vertellen. Deze mevrouw kon geen boekje voor haar situatie vinden maar dat is denk ik zo voor de meeste ouders want elke situatie is weer uniek en iedereen denkt er op een andere manier over. Ik snap dus wel dat ze een eigen boekje heeft geschreven.
Ad Hombre
Er zijn ook gelovige mensen die pro-choice zijn en er zijn vast ook wel niet gelovige mensen die pro-life zijn. Echter natuurlijk gaan pro-life en gelovig zijn vaak samen. Als je gelooft dat het leven niet van jezelf is maar gegeven is door een ander dan is het logisch dat je meestal ook pro-life bent en de waarde van het leven op een andere manier ziet.
Wat een gezeur
Waarschijnlijk was het oudere kind nog veel te klein om iets van de zwangerschap te begrijpen. Dus wat een gekwezel om de behoefte te voelen om dat kind wat uit te leggen. En wat een ongelooflijk drama maakt die Elsemiek Corvers van die abortus. Als ze geen kind met Down syndroom wil en een abortus laat plegen hoeven er daarna toch gen mensen over de vloer te komen om te steunen. Jezus, het was een embryo of een foetus die je nog helemaal niet kent. Hop, gewoon weer zwanger worden en hopen dat dit kind geen Down heeft.
Ga je lekker
Marea.....
Zo...
Was de empathie op vandaag?
Ik was tegelijk zwanger met mijn zus, de uitgerekende datum scheelde 3 dagen. Mijn zus heeft een wat zwakke gezondheid. Haar jongste was net een jaar en ze bleek zwanger te zijn van een kindje met het syndroom van Down. Zij hebben besloten de dat dit kindje beter niet geboren kon worden in hun situatie. Abortus heet het dan.. Maar het is gewoon een bevalling hoor. En het was een complete minibaby, een meisje dat zelfs nog een half uur heeft geleefd.
Door een of ander naar toeval had ik 5 weken daarvoor meegemaakt dat mijn collega begon te bevallen op het werk. Het kerngezonde minijongetje werd die avond in het ziekenhuis geboren en overleed binnen een uur.
Het was moeilijk om de beslissing van mijn zus mee te maken. Zeker na die ervaring met mijn collega. Zeker tijdens mijn eigen zwangerschap. En ik was ook boos over haar keuze. Maar ik ga daar natuurlijk niet over! En ik had er ook begrip voor. En ik was verdrietig omdat een baby even oud als mijn eigen kindje dood was gegaan. dood was gemaakt zelfs. En ik worstelde ook met al die emoties. Maar dat stond natuurlijk in het niet vergeleken met wat mijn zus toen doormaakte.
Het is zo makkelijk om te oordelen,
Ja Ginny
Barveaux plempt her en der (abortus hier en het draadje Werken voor je geld) wat dingen van internet op deze site, zet er verder helemaal niet haar eigen mening bij en wil dus de discussie uitlokken. Nou, daar doe ik graag aan mee. En ik vind het gekwezel van Elsemiek. Als je de beslissing neemt om een abortus te plegen (heb ik ook een keer gedaan) moet je daar niet zo zeurderig over doen. Wat veel erger is, is een kind verliezen dat je al een paar jaar bij je hebt. Is me gelukkig nooit overkomen. Maar een baby in je buik ken je nog niet. Je bent dan verdrietig om wat had kunnen zijn. Een gezond kindje. Maar het kindje was niet goed genoeg voor Elsemiek, dus wilde ze het niet.
Laatste zin
Het is zo makkelijk om te oordelen, maar wat heb je eraan als het gaat om iemand van wie je houdt?
"Barveaux plempt her en der (abortus hier en het draadje Werken voor je geld) wat dingen van internet op deze site, zet er verder helemaal niet haar eigen mening bij en wil dus de discussie uitlokken. Nou, daar doe ik graag aan mee. "
Plempen? Ja ik begin graag een discussie maar soms weet ik niet goed wat ik er zelf van vind en wil dan graag jullie mening hebben. Ik wist niet dat het hier verboden was om een discussie te starten zonder eerst je eigen mening te openbaren.
Rubriek verlies en verdriet
Het lijkt mij heel stug dat Barvaux het hier "neerplempt" om een discussie te openen.
voor zichzelf geschreven
Mijn jongste kind heeft een zware verstandelijke handicap, daar zijn downkinderen (in de meeste gevallen) 'heel goed' bij. Maar op zich had ik dit wel mijn oudste kind allemaal willen besparen (en onszelf eigenlijk ook), en dan vooral de impact (nooit normale gezinsdingen doen), het verdriet, de angst en onzekerheid, niet mijn kleine gekke lieve mannetje. Gelukkig stond ik niet voor de keuze, want er wordt alleen naar down gekeken. Maar ik denk dat niemand zo'n keuze kan overzien,, en dat is nu juist het pijnlijke; de wereld is niet maakbaar. Dat je nu als zwangere opeens kan kiezen, maakt het wel erg zwaar.
Ik denk dat de schrijfster dit boekje in feite meer voor zichzelf heeft geschreven om het te verwerken. Waar op zich niets mis mee is. Ik zou zoiets nooit aan een kind vertellen, pas als het veel ouder is. Moet je vertellen dat je je kindje liet sterven omdat het anders was? Omdat het er niet mocht zijn?
Straks denkt dat kind dat alle gehandicapte kinderen er niet mogen zijn.
Ok, heb dat boekje niet gelezen dus vat het vast verkeerd op 
Ik zou zo'n boekje niet kopen denk ik, ik zou het zelf willen vertellen in mijn eigen woorden.
Waar ik vooral over viel is...
Was het stukje tussen: Jezus, was een embryo... dit kind geen down heeft.
Ik heb ooit een late miskraam gehad, en ik kan je vertellen dat het zo niet werkte. Bij mij in ieder geval niet.
Rafelkap
Ik heb het boekje ook niet gelezen maar ik begrijp dat het te gebruiken is in alle gevallen dat een kindje in de baarmoeder overlijdt. Dus er staat niets in over 'je kindje laten sterven' maar het gaat dus over een kindje wat niet ter wereld gaat komen.
Marea
Het leek net of ik de schuld kreeg van jouw extreem harde woorden overigens.
Ginny
Maar er is natuurlijk een heel groot verschil tussen een miskraam van een gewenst kindje en het aborteren van een ongewenst kind.
Als je abortus ziet als het weg laten halen van een embryo, een kind in wording maar nog geen echt mens, dan is het eigenlijk vreemd om hier emotioneler over te zijn dan iemand is over een ander medische handeling.
En als het dus toch anders want het is meer dan een simpele medische handeling maar het beindigen van een leven dan is het logisch dat je emotioneel over bent maar dat je dan toch die keuze maakt is moeilijk te bevatten.
Dus als je de keuze maakt om het leven in je baarmoeder te beëindigen om welke reden dan ook mag je daar niet emotioneel over zijn?
Barvaux
Natuurlijk mag dat. Ik weet ook zeker dat de meeste vrouwen er wel emotioneel onder zijn. Maar tegelijk is dat het spanningsveld waardoor ik pro-choice mensen nooit helemaal begrijp. Ik kan pro-choice mensen die zeggen dat het maar gewoon een embryo is, een potentieel kind beter begrijpen dan mensen die pro-choice zijn maar wel heel emotioneel er onder zijn en in rouw zijn om het kind wat ze weg hebben laten. Ik heb ooit een documentaire gezien over een soortgelijke situatie als deze mevrouw. Alleen hadden deze mensen nog geen andere kinderen. Ook een kindje met down wat ze weg hadden laten halen. En vervolgens gedroegen ze zich alsof ze hun kind hadden verloren. Ze hadden zelfs een soort altaartje gemaakt een steen met de naam van het kind. Wat ik dan weer helemaal niet kan rijmen met de beslissing om het kind weg te laten halen. Ze rouwen om hun kind wat ze hebben verloren maar ze hebben zelf de keuze gemaakt om het kind te doden.En deze mensen zagen het dus wel als het verlies van een kind. Terwijl ik ook pro-choice mensen heb gehoord di het inderdaad zien als een medische handeling die je ondergaat om af te komen van een zwangerschap die je niet wilt.
Ik vind het verband tussen wel het gevoel hebben een kind te verliezen en dus te moeten rouwen, te erkennen dat het ging om een kind en tegelijk dan wel zelf het kind weg laten halen onbegrijpelijk.
Mijn dochter
Met 17,5 weken bleek mijn baby-to-be overleden te zijn en moest ik naar het ziekenhuis om een bevalling op te wekken.
Eerst gingen wij de kinderen naar school brengen. Ik ging mee met mijn, toen zesjarige, dochter.
Ze riep toen de lange gang door: "Juf, het baby'tje is dood". Daar had ze gelijk in 
.
Ik kan er vaak ook niet bij wanneer mensen de zwangerschap van een levensvatbaar kind al dan niet met aandoening laten afbreken.
Tegelijkertijd weet ik wel dat het verdriet oplevert in situaties als hierboven beschreven. Want in aanzet gaat het wel om gewenste kinderen. Dus het afbreken van de zwangerschap is in ieder geval verdrietig omdat er een lieve wens niet uitkomt. Daarnaast nemen de meeste mensen een beslissing om een zwangerschap af te breken niet lichtvaardig. Ook al kunnen jij en ik ons er weinig bij voorstellen dat we dat ooit zouden doen, wanneer mensen dat wel overwegen is dat vaak en duivels dilemma, waarbij ze weten dat ze geen goede keuze kunnen maken, maar misschien in hun situaties de minst slechte. De keuze om een zwangerschap af te breken is daarmee voor die mensen daarom vaak toch een enorm verdrietige keuze.
Hoewel ik lees dat je mensen die een zwangerschap laten afbreken nog wel enige emoties gunt, bespeur ik toch een boel onbegrip ten aanzien van de rouw na een zwangerschapsafbreking. Vandaar enige achtergrond daarbij.
Aagje
Testen
Precies daarom zou ik niet prenataal laten testen, ik zou die beslissing niet willen nemen. Het is, in het geval van baby's met een niet levensbedreigende aandoening, ook puur een egoïstische keuze om de zwangerschap te laten beëindigen. Daar mag je dus als ouders best flink last van hebben, vind ik.
Het verhaal hierboven over het baby'tje met syndroom van Down dat nog een half uur geleefd heeft vind ik gruwelijk. Dat je je kind zo laat lijden alleen omdat je er niet voor wilt zorgen. En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat ze de beslissing juist uit liefde voor het kind hebben genomen. Ja zo lust ik er nog wel een paar :-(
Dat weet ik niet hoor Nur
Hoewel ik nooit voor de keuze gestaan, kan ik me toch wel voorstellen dat het verdriet hetzelfde is. Het gaat om het nemen van afscheid van een zeer gewenst kindje, ongeacht de achterliggende reden.
Het klinkt een beetje alsof jij geen goedkeuring kunt geven aan dit verdriet.
Dat hoeft ook niet. Als mensen dat zo voelen dan voelen ze dat zo. Waarom zo oordelen?
Katniss
Dat begrijp ik niet, bij een bepaalde zwangerschapsduur wek je de bevalling op als je niet verder wil met het kindje en zo'n kindje overleeft die bevalling vaak gewoon omdat het al die tijd nog met een navelstreng voeding en zuurstof krijgt. Wat wil je dan? Een injectie via de buikwand om het kind te doden en dan maar bevallen van een dood kind?