Een nieuwe kaars [wordt gearchiveerd]

Minka

Niet minder erg. Sterkte!

2 mooie kaarsjes

voor mijn ouders, de liefste mensen die ik kende op deze wereld. En ineens zijn ze er allebei niet meer.
Ze laten zoveel leegte achter. En ik mis ze enorm.

Lieve moes2

Ik wens je alle sterkte; wat een ongelofelijk verlies... Moet helaas opmerken dat je mijn nick gebruikt; ik ben hier al lang onder deze naam 'bekend'. Kun jij een andere gebruiken? Ik zou (ook) niet willen dat mensen die mij wellicht kennen, denken dat mijn ouders zijn overleden... Sorry voor dit praktische berichtje, terwijl jij zo iets zwaars doormaakt... Groeten van Moes.

Is goed moes

ik gebruikte een koosnaam. Is nu dus tammy.

Voor mijn zoon (6)

Omdat hij nog steeds last van zijn buik heeft, opnieuw bloed,urine,ontlasting en een echo moet laten onderzoeken.Ik hoop dat ze snel vinden wat het is.vorige keer kwam er niks uit,alleen maar obstipatie,maar de medicijnen werken niet en mijn mannetje heeft regelmatig veel last van zijn buik met hoge koorts.

Tammy

een grote vlam voor jou, wat een klap!Ik hoop dat je de kracht vindt om hier mee om te gaan!

Petra!

bedankt voor het kaartje !!
hij vond het heel leuk,
Hij ligt ondertussen op kamer 237 traumatologie !
Gisteren mocht hij voor het eerst opzitten en zelf naar de WC gaan, dat was net als een marathon lopen ...
bedankt voor de support !!
ilse

Jacoline

sterkte met je zoontje.
Als hij blijft last houden laten doorverwijzen naar Utrecht, mijn vriendin haar zoontje is 11 en heeft ook ontzettend veel buikpijn, er bleek dus een blok ontlasting in zijn darmen te zitten wat hem zoveel pijn gaf, als je wilt weten welk zh dan vraag ik het haar wel even !!
gr
ilse

Ilsepilse

Geen dank, graag gedaan!
Ik steek nog maar een kaarsje voor jouw man aan...

gr.
Petr@

Tammy

Een dikke kaars vol kracht voor jou...

liefs,
Petr@

Jacoline

voor jou en je zoontje een kaarsje...
Hopelijk wordt snel duidelijk wat er aan de hand is!

gr,
Petr@

Mika

nog een prachtige kaars voor kleine dappere Mika,die zware chemokuren krijgt,en ondanks alles toch zo vrolijk blijft!

Leetje

Daphne alweer 17.... waar blijft de tijd.... heb haar grote zus nog in groep 3 gehad ;-)

Mika

En een kaars voor Mika omdat het bericht me aangrijpt, je bent te klein voor die stomme kuren :-(

Dank jullie wel

Maak me gewoon zorgen,is nu al bijna 1 jaar bezig,iedere 4- 6 weken is het helemaal mis en ligt hij doodziek thuis met dik 39.Je voelt het dan ook kloppen bij hem,heb diverse keren gedacht blinde darm,maar nee hoor,huisarts gooit het op spastische darm(houd in dat
hij het niet weet)
komt gewoon regelmatig terug heel ernstig,tussen die weken in is het uit te houden voor hem en heeft hij dus geen koorts,alleen wat verhoging of gewone temp.

Kinderarts heeft gezegd dat ik niet meer naar mijn huisarts moet luisteren en ik mag nu gelukkig gelijk de kinderarts bellen als het weer goed mis is en hij kijkt alles dus opnieuw na.
kan niet wachten tot 11 maart,dan zijn pas alle uitslagen binnen. Hoop gewoon dat ze vinden wat er mis is of dat ze hem nog verder gaan onderzoeken.

Kaarsje voor ilsepilse,mensen met familie in austalie,mika,iedereen die het nodig heeft.

3 maanden-kaarsje

Dag mams,
de tijd verstrijkt maar het de pijn wordt niet minder. Hoe kan men zeggen dat de eerste weken het ergst zijn? Het echte missen begint nu pas, lijkt het. Alsof ik nog steeds op die trein zit, dat je ergens op een station bent uitgestapt en dat ik nooit meer terug kan...
Kus in de wind, van de kindjes
XXX

Marsudan

Hoe bijzonder verwoord je dat met die trein. Toen mijn moeder een paar weken dood was droomde ik van een trein. Alleen stapte ik op een gegeven moment uit en toen ik op het perron stond, vertrok de trein en mijn moeder zwaaide naar mij vanachter het raampje van de coupe. Zij bleef dus zitten in de trein.... Mijn moeder is inmiddels 15 jaar dood (ik was 24 toen ze stierf) en ja, de tijd verstrijkt.....en ja, de pijn wordt minder....en ja, het gemis blijft.
Een kaars voor onze moeders

Typisch, die verschillende benadering. Maar wel begrijpelijk!
Hoe dan ook, in beide gevallen zijn we beiden behoorlijk jong (ik ben 32) en zijn onze moeders ons ontvallen.
Ik denk er een beetje aan alsof mijn trein het leven is, dat dat hoe dan ook doorgaat (doorrijdt) en dat ik haar achter heb moeten laten op een bepaald punt. Dat ik aan de noodrem wilde trekken maar dat deze het niet deed. Ik denk dat ik die vergelijking eerder heb gemaakt, hier.
Alles dringt nog om voorrang: verdriet, schuldgevoel, boosheid, het gevoel dat je je ineens zo klein voelt. Want van kleine kinderen mag de mama toch niet 'afgepakt' worden?
Drie maanden is zo kort en ook weer zo'n lange tijd. Vijftien jaar kan ik me nog helemaal niet voorstellen, lijkt helemaal zo lang...
Nog een vlammetje erbij voor onze moeders en alle moeders die zo erg gemist worden.
Liefs, Marsudan

Voor heike

de 14jarig dochter van een collega, die iedere keer op en neer moet voor een chemokuur naar Amsterdam, ze is nog zoo jong en een vechtertje maar dreigt het op te geven... kop op meid !!
ilse

Marsudan-trein en andere dromen

Grappig, ik benader het dus net van de andere kant. Ik blijf achter terwijl mijn moeder 'verder gaat'. Naar wat dat verder dan ook mag zijn...??!! Zo stond ik ook een keer in een droom ergens boven in een flatgebouw, wolkenkrabber-achtig ding. Ik keek naar buiten en zag ver onder mij, mijn moeder in haar witte Suzuki Alto wegrijden. Ik blijf achter, zij gaat verder. De meest vreemde droom die ik heb gehad was er eentje waarin mijn moeder mij kwam vertellen dat ze eigenlijk helemaal niet dood was. Er was namelijk een speciale organisatie die ervoor zorgde dat mensen, die heel ongelukkig waren (mijn vader was drie jaar daarvoor gestorven) een nieuw leven konden beginnen. Er werd dus in scene gezet dat iemand stierf en die persoon ging dan een nieuw leven, ergens anders zonder alle ballast uit het huidige leven, beginnen waar ze wel gelukkig zouden zijn. Er was ook een meneer bij in die droom die het allemaal beaamde en die alles voor haar regelde.
Hoezo 'je verdriet een plek geven'?

Mika en mijn kleine nichtje.

Allebei klein en dapper.
Ik zie mijn kleine nichtje magerder worden, en haar haartjes dunner. Haar ogen staan zo ernstig in haar kleine kopje. Voorheen keken ze steeds ondeugend en rebels. Ik hoop zo dat dit weer snel terug mag komen.....
M.

Marsudan.

Warme knuffel van je boezemvriendinnetje..

Voor morgana fata

Voor morgana fata, omdat je verhaal zo triest is en omdat je wel wat warmte kunt gebruiken!
liefs Geerke

Voor onze dochter

omdat ik hoop dat ze na al die maanden intensieve begeleding een weg heeft gevonden om zichzelf te mogen zijn!

Mijn mams

De kanker is terug,wisten we voor de kerst al,maar vandaag te horen gekregen dat het NIET uitgezaaid is! Nu nog de knobbel eruit laten halen en dan komt het weer helemaal goed.
Kaarsje voor haar alvast voor de operatie,ben zo blij dat het verder goed is.