Delen [geen contact meer met de kinderen]

verschillen binnen een gezin

Het kan dat 1 kind in het gezin andere dingen heeft meegemaakt dan de anderen, doordat het de oudste of juist jongste was of iets anders speciaals had (een homosexueel kind in een streng gelovig gezin bijvoorbeeld). Maar het is ook mogelijk dat er een min of meer gelijke opvoeding en behandeling was,maar dat 1 het heel anders ervaart en herinnert dan de anderen. Ik zie een voorbeeld in mijn omgeving van iemand die ernstig manisch-depressief is en bij terugkijken op de jeugd allerlei zaken veel en veel negatiever interpreteert dan de broers en zussen die die ziekte niet hebben. Ook kan dat alle kinderen zich bepaalde nare dingen herinneren,maar de een zich daar veel makkelijker over heen kan zetten en los kan laten dan de ander ("vergeven", als je wilt).

Limi & Laura

We komen uit een groot gezin. Mijn zus is jonger dan ik. We schelen overigens maar 4 jaar dus we hebben geen hele andere jeugd gehad.
Mijn zus ziet dingen gewoon heel anders dan de rest van de kinderen.

De feiten die ze aandraagt kloppen grotendeels wel. Het is niet zo dat ik wat ze zegt helemaal niet kan plaatsen. Er zijn enkele gebeurtenissen die ze aanhaalt en die kloppen echt niet maar het is niet dat ze verder echt liegt of dingen heel anders herinnert dan ze waren. Ze hangt er alleen een heel ander waardeoordeel aan. Ze heeft twee belangrijke punten waar ze boos over is.e

Ze zegt bijvoorbeeld dat ze het idee heeft dat mijn ouders er emotioneel nooit voor ons waren. Dat is natuurlijk al een uitspraak waar je concreet niks mee kan. Wanneer ben je er emotioneel voor iemand? Mijn ouders snappen niet eens wat die zin betekend. Zij hebben er altijd voor gezorgd dat we genoeg te eten hadden, een dak boven ons hoofd, genoeg kleding en dat we naar school konden. Mijn ouders haden een groot gezin en een boerderij waarmee ze niet veel verdienden. Ze waren dus eigenlijk altijd aan het werk. Ze hebben inderdaad nooit echt veel tijd gehad om urenlang met elk kind individueel tijd door te brengen. Mijn zus ervaart dat dus als emotionele verwaarlozing of iets dergelijks. Toch is dat gewoon niet zo. Mijn ouders hadden er echt wel oog voor als iemand ziek was en ze zorgden er voor dat we altijd wat leuks kregen voor onze verjaardag. Dat soort dingen deden ze wel. Dat ontkent mijn zus ook niet verder maar voor haar was dat niet genoeg blijkbaar. Daar kan ik weinig mee en onze ouders kunenn daar al helemaal weinig mee. Het bleef ook altijd heel vaag als ik haar dan vroeg wat ze meer hadden konden doen. Dan komt ze met dat mijn ouders meer met haar hadden moeten praten en meer belangstelling hadden moeten opbrengen voor haar interesses. Iedereen is anders natuurlijk maar om daar 20 jaar later nog mee te zetten lijkt me meer een probleem dat zij heeft dan iets wat echt de schuld van mijn ouders is.

Haar andere belangrijke punt is dat ze zegt dat ze fysiek mishandelt is. Dat klopt ook niet. Haar concrete voorbeelden kloppen wel maar dat is geen fysieke mishandeling. Natuurlijk gaven onze ouders wel regelmatig een tik maar dat was in die tijd een volkomen normaal en geaccepteerd deel van de opvoeding. Dat is echt geen mishandeling. Mijn zus is daar echt overgevoelig voor, op het hysterische af.

Daarnaast zijn er nog wat concrete dingen die ze noemt die echt niet kloppen maar dat is een ander verhaal. Ze liegt in elk geval verder niet en ze verdraait ook geen zaken hoewel ze zich alles wel veel negatiever en zwarter herinnert dan ik dat doe.

Veel dingen die ze zegt kloppen dus wel maar ze is enorm overgevoelig en vat dingen helemaal verkeerd op. Vroeger was ze ook al heel gevoelig maar was ze ook gewoon heel lief en aardig. Dat lieve is er nu wel van af. Ze is nu een combinatie van zeer assertief en tegelijk overgevoelig. Dat is sowieso al lastig om mee om te gaan.

Het lijkt mij zo erg

Ik heb geen contact meer met mijn ouders. Daaruit vloeit voort dat ik er niet aan moet denken dat ik ooit geen contact meer met mijn kinderen zal hebben. Ik vind het ook best zielig voor mijn ouders dat ze nu helemaal niemand meer hebben. Door het gedrag van mijn vader hebben de meeste familieleden ondertussen afgehaakt en zitten mijn ouders nu alleen in het land waar ze naartoe zijn geëmigreerd.

Ik weet niet waardoor je kinderen geen contact meer met je hebben. Ik ga dus ook niet zeggen dat je kinderen schuldig zijn aan deze situatie, of dat jij er schuldig aan bent. Dat weet jij het beste. Ik kan je alleen maar adviseren om echt eerlijk naar je eigen rol te kijken en liever iets te vaak 'het spijt me' dan te weinig te zeggen en het probleem wat je kinderen met jou hebben te erkennen en van daaruit een oplossing te bedenken. Als je dat allemaal al gedaan hebt, dan vrees ik dat het een kwestie van geduld hebben is. Hopelijk komen ze weer naar je toe. Sterkte ermee.

Afscheid zonder dood

Al 20 jaar heb ik een moeizame band met mijn oudste dochter,nu heeft ze me beschuldigd van mishandeling van haar zoontjes mijn kleinzoons ik heb ze haast nooit gezien enkele keer samen met mijn man opgepast en nog nooit een klap gegeven,ik heb aangifte gedaan voor smaad.
Nu is het zo dat de deur die op een kier stond dicht is ze heeft mij zoveel verdriet gedaan.
Dood moet je wel accepteren maar als je kind je niet meer wil houd het op.

grote leegte

Ook ik zie mijn zoons niet meer(ik ben een vrouw van 55) en ook ik sta ermee op en ga ermee naar bed.Als het goed is ben ik in juli oma geworden van mijn eerste kleinkind maar hij heeft niets laten weten.we hadden altijd een heel goed contact maar daar is niets meer van over.heb vanalles geprobeerd maar hij wil niet praten....ik heb het nu over de oudste.die is in het begin dit jaar(na ruim 1 jaar) langs geweest om te praten maar door zijn vriendin ging dat niet helemaal goed en is daarna nog terug geweest maar doet er alles aan om maar niet te praten en komt, zegt hijzelf, voor de gezelligheid....bij de eerste keer heeft hij wel verteld dat hij vader zou worden.
zelf ben ik van mening dat je er zonder praten nooit uitkomt en het zou enorm opluchten maar ik kom er niet doorheen.ook begrijp ik dat je door moet gaan met je leven maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik denk ondertussen te weten waarom het allemaal zo is geworden maar het is en blijft gissen! Maar het verdriet en de pijn overheersen en zou graag een weg willen vinden die het leven een beetje dragelijker maken en met mensen die vergelijkbaar meemaken, voelen erover te kunnen praten

Praten

'zelf ben ik van mening dat je er zonder praten nooit uitkomt en het zou enorm opluchten maar ik kom er niet doorheen.' Maar hij wil iets anders: 'en is daarna nog terug geweest maar doet er alles aan om maar niet te praten en komt, zegt hijzelf, voor de gezelligheid....'.
Ik denk dat de noodzaak van het praten zwaar overtrokken wordt. Het is in elk geval een eenzijdige behoefte, namelijk jouw behoefte. Jammer dat je niet kunt accepteren dat hij wel wil komen, maar niet wil praten en uitpluizen hoe het allemaal zo gekomen is.
Misschien weet hij het zelf niet precies, misschien weet hij het wel, maar is het te pijnlijk voor jou en vertelt hij het daarom niet, misschien is het vervelend voor zijn vriendin en wil hij er daarom niet over praten.
Toen mijn zus na 35 jaar weer kontakt opnam met mijn moeder en ons is er verder nergens over gepraat. Het gaat niet om vroeger, het gaat om nu. En we zijn heel blij dat ze er weer bij is.

Ik hoop dat je ergens de gelegenheid ziet om kontakt met hem te leggen en zijn vaderschap te vieren. Zonder ergens over te praten. Gewoon voor de gezelligheid. Eventueel ook met zijn vriendin. Dan maar even slikken. Er zijn belangrijkere dingen dan oude koeien in de sloot.

Tsjor

voor-oordelen

zo'n "verhaaltje" om het zomaar te noemen, zet ik zo beknopt
mogelijk neer.....maar ik had al een voorstel aan hem gedaan om nergens over te praten als hij het liever op die manier zou willen terwijl ik zelf wel heel graag wil praten maar komt gewoon geen reactie dus vind ik dat ik aan alle kanten naar hem kijk en alle handreikingen geef die ik kan bedenken maar het helpt niet.....ik had zijn vriendin willen accepteren en respecteren maar er zijn grenzen.....dat moet van 2 kanten komen.....

Geen woorden, maar daden

'maar ik had al een voorstel aan hem gedaan om nergens over te praten'. Zelfs dit is al 'praten over'. Is er enige kans dat je het kunt omzetten in daden? Bijvoorbeeld iets doen ter gelegenheid van de geboorte van het kindje? Je zult bij hem het vertrouwen moeten terugwinnen, dat jij nergens over gaat praten.
Idem met zijn vriendin. Het moet van twee kanten komen, zeg je. Tsja, en dat zal niet gebeuren. Wat doe je nu? Daarop boos gaan zitten wachten?
Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal is voorgevallen, partners kunnen een behoorlijk obstakel opleveren, maar ik hoop toch dat je iets kunt vinden, waardoor je op een prettige manier je betrokkenheid bij je kind en kleinkind kunt laten zien. Zonder al te hoge verwachtingen daarbij.

Tsjor

oppervlakkig

Tjor,

wat of hoe heb jij iets van dit soort vreselijke dingen meegemaakt? Je zus? Andere mensen in je omgeving maar ook jij zelf? Hoe kan je een mening geven op zo weinig informatie. ?..het slaat compleet nergens op.....het komt ongelofelijk oppervlakkig over veel blabla maar geen inhoud!!

Oppervlakkig KJM

lijkt me niet kjm. Ik ben het ook met Tsjor eens dat praten niet per se de oplossing is. Maar dat je eerst weer vertrouwen opbouwt.
Als je dan blijft staan op uitpraten, excuses maken, jaag je elkaar weg, want er zijn wederzijds teveel gevoeligheden.
Het is te makkelijk gedacht dat uitpraten altijd de oplossing is.
Elkaar en jezelf vergeven, een nieuwe kans geven, en proberen te begrijpen lijkt me handiger.
Dat Tsjor dat nu al twee keer in de mail zet is omdat het blijkbaar niet doordringt.

super oppervlakkig

Met praten kom je verder.....maar niet hier....hier lopen we dus achter elkaar aan....maar ik stop met " mailen" want het schiet niet op.......hier gaat het erom......als er maar contact is......goed de kaken op elkaar houden en gewoon over het weer beginnen.......

Best wel moeilijk ook denk ik als je zo zit met onbegrip en verwijten. Dan is het misschien beter om nog even afstand te houden.
Goed contact kun je niet afdwingen, mensen hebben een eigen mening en perspectief, je hebt ook geen 'recht' op excuses of uitleg. Dat kun jij wel vinden maar zie maar eens dat je dat 'recht' krijgt.
Zeggen dat je recht op uitleg en excuses hebt gaat je niet helpen.
Het zou beter zijn als je wat meer naar de ander kunt luisteren en kijken of je, al is het een beetje, kunt gaan begrijpen hoe de ander denkt en waar het dan misgegaan is.

Het weer

Het weer is een goed onderwerp. Ik praat met mijn (inmiddels ex) schoonmoeder nergens anders over.
Als je het kunt opbrengen zou een welgemeend: Hartelijk gefeliciteerd met jullie zoon/dochter. Wat fijn dat alles goed is gegaan.' ook mooi zijn. Maar dan moet je het wel echt, diep in je hart, menen, zodat het geen oppervlakkige frase wordt.
Anders deel ik het advies van AnneJ: als je nog zo boos bent is het wellicht beter om even afstand te houden.

Over mijn eigen ervaringen ga ik niet uitweiden. Ik heb er wel een paar lessen van geleerd:
- respect houden voor iemands keuzes, ook al staan die helemaal haaks op wat je zelf belangrijk vindt.
- oppervlakkige kontakten aanhouden, dus wel een kaartje met een verjaardag bijvoorbeeld.
- als je het zelf echt nodig vindt om iemand ergens bij te betrekken (je bent zelf jarig bijvoorbeeld) dan een vriendelijke uitnodiging geven, maar niet boos of teleurgesteld zijn al die wordt genegeerd.
- geen voorwaarden stellen aan het kontakt.
- je moet er dan zelf mee leren leven, dat je in elk geval weet dat iemand leeft, waar iemand is en dat iemand op zijn/haar eigen manier gelukkig denkt te zijn. En leren leven met de grote leegte die iemand achter laat in jouw leven. Met dat laatste moet je zelf aan de slag gaan, alhoewel er altijd een pijnlijke leegte zal blijven. Het leven is anders gegaan dan je gehoopt had.
- jezelf geen verwijten maken. Als je denkt dat je het beste gegeven hebt in je moederschap, als je kind een zelfstandig leven leeft en op zijn/haar manier gelukkig is, dan heb je het goed gedaan.

Ik zou daar nog één ding aan willen toevoegen: als je kind vermist is (dus je weet niet meer waar je kind woont, niet te traceren via telefoon, internet etc.) ga dan wel zoeken. Dat is voor je eigen gemoedsrust belangrijk. Maar je laat je kind ook weten dat, wat er ook gebeurt in zijn/haar leven, jij altijd betrokken blijft bij hem/haar. Zoeken kan via kontakten in een gemeente, via politie (soms), maar ik heb ook gezien wat het programma 'vermist' kan doen en dat is heel wat. Of via het Rode Kruis, zij doen ook heel goed werk. Gelukkig is het voor jou niet nodig, je weet waar je kind is.

Tsjor

Djona

Hoi Djona,
Hoe is het nu?
Het is 5 jaar na je eerste berichtje....

Heb je nog contact gezocht met Herfstblad?

Is er iets veranderd in de afgelopen jaren?
Benieuwd hoe het met je is,

Geerke

Ik besta niet meer voor mijn 3 kinderen..

Ik heb de vorige berichten gelezen omdat ik op zoek was naar lotgenoten. Wat een verdriet.

Het vreet aan mij dat ik geen contact meer heb met alledrie mijn kinderen. Al 10 jaar met mijn oudste dochter en daarna met de andere2. Met mijn middelste dochter is het altijd een moeizaam contact geweest en toen zij 14 was heb ik haar uit huis moeten plaatsen doordat als zij haar zin niet kreeg gewoon van huis weg liep en ergens onderdook bij een vriendin waar zij gewoon mocht doen wat zij wilde en s nachts tot de volgende dag in discotheken vertoefde en met de verkeerde mensen omging. Ik stond er alleen voor en mijn zoon die ook in zijn puberteit met de verkeerde mensen omging en straatvechter werd had ik ook een uithuisplaatsing aangevraagd waarmee de rechter niet akkoord ging.

Kortom ik heb alles gedaan wat in mijn vermogen lag om mijn kinderen in mijn eentje een zo goed mogelijke opvoeding te geven en nu, nu zij allemaal een goede partner en kinderen hebben en een gelukkig gezinnetje. Nu deug ik helemaal niet meer en krijg ik alleen te horen dat ik verkeerd in elkaar zit. Niemand wil meer contact met mijn en wordt er gezegd als we eraan toe zijn nemen we contact met je op of als we het minder druk hebben nemen we contact met je op. Een van mijn kinderen heeft een keer gezegd: ik wou dat jij me nooit had opgevoed. Pas heb ik een zware operatie achter de rug en lag met mijn verjaardag in het ziekenhuis. Niemand heeft gereageerd. De pijn van het geen contact hebben met mijn kinderen is nog pijnlijker dan de operatiewond. Ik voel me verstikken in mijn verdriet terwijl ik altijd voor alles een oplossing had en positief wax in elke benarde situatie.

Ik ben eenzaam met mijn verdriet.

Wie woont in de buurt van Rotterdam en wil een klankbord voor mij zijn zodat wij elkaars verdriet kunnen relativeren en delen en nog genoeg ruimte overhouden om samen ondanks alles leuke en/of sportieve activiteiten gaan ondernemen als de klik er is .

Lieve groet
Geluksklaver4