U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
De narigheid van goede bedoelingen
In het meeleven met mensen in verdriet doe je het, ondanks alle goede bedoelingen, zo vaak verkeerd. Je raakt de verkeerde snaar, je rijt een wond open die juist een beetje genas. Ik heb het ontdekt, door schade en schande wijs geworden, en zal vast nog geregeld de mist ingaan - de persoon in kwestie is zo wijs zijn/haar mond te houden...
Meeleven met iemand in verdriet is zo enorm lastig, je wilt zo graag wat doen en je staat zo keihard met lege handen, in al je goede bedoelingen.
Kaatjes verhaal over de onnozelheid en oppervlakkigheid van mensen op 'gezellige bijeenkomsten' waar ze moedig heen gaat, raakte me erg.
Hoe doe je het ietsje beter? Hoe kunnen je goede bedoelingen meer zijn dan 'goed bedoeld maar net mis...'?
Tonny
Bellefleur
Karin Kuijpers schrijft: op haar site "jemagmijaltijdbellen.com":
Rouw in de Zijlijn
over zussenverdriet om een verloren broer of zus is een interessant boek voor iedereen die meer wil weten over het verdriet van mensen die een broer of zus verloren.
Verdriet dat vaak onderschat wordt, omdat je tenslotte 'al heel lang niet meer in één huis woont', of 'omdat het al zo lang geleden is', of omdat je elkaar toch niet dagelijks sprak'...
Er zijn tallloze redenen te bedenken om de rouw om een overleden broer of zus niet serieus te nemen, dit boek toont echter aan dat er minstens zoveel redenen zijn om er eens bij stil te staan.
Het boek is erg dik. Achtendertig (lange) verhalen maken het vooral een boek dat rouwbegeleiders, de omgeving van rouwende broers en zussen, betrokken personeel in de zorgsector, en mede-rouwende zussen van kaft tot kaft zullen lezen. Voor alle anderen is het waarschijnlijk meer een boek waar je wat in graast. Want achtendertig verhalen, achtendertig keer verdriet - dat is misschien meer dan de gemiddelde geïnteresseerde wil lezen.
Om het onderwerp meer aandacht te geven, pleit ik bij de samensteller en uitgeverij daarom ook voor een 'uitgeklede' versie, met veel kortere en misschien ook minder verhalen - zodat iedereen betrokken blijft tijdens het lezen, en ook de laatste lezenswaardige verhalen van het boek gelezen zullen worden.
Het boek is allereerst bedoeld om meer begrip te kweken voor het grote verdriet waarmee kinderen uit één nest achterblijven als één van hen vroegtijdig sterft. Een lovenswaardig streven, omdat het definitieve verlies van een broer of zus nog altijd wordt onderschat, terwijl er wel een deel van je genen sterft, en - belangrijker nog - een deel van je geschiedenis ‘verdwijnt'…
Dat het lezen van de verhalen voor de omgeving van broers en zussen in de rouw ook erg pijnlijk kan zijn, staat echter buiten kijf.
De (herkenbare) onmin, het onbegrip onder alle betrokkenen en de onverwerkte pijn die in een aantal van de pagina's spat, zijn vermoedelijk goed voor de verwerking van de schrijfsters, maar lijkt wat mij betreft soms verder doel te missen. De persoonlijke details van de inhoud zijn soms té intiem en pijnlijk, en de schijnbaar nutteloze tirades in sommige verhalen maakten het boek voor mij minder interessant om helemaal te lezen, en soms ook te 'hard' om helemaal te willen lezen.
Maar uit achterndertig verhalen valt genoeg wijsheid te destilleren om dit een heel waardevol boek te maken - of het nu van kaft tot kaft wordt gelezen of niet.
Rouw in de zijlijn
werd samengesteld door Minke Weggemans en uitgegeven door uitgeverij Kok.
ISBN