U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
De oranjemis
wat vinden jullie, is zo'n 'oranjemis' inderdaad oneerbiedig?
In hoeverre mag een voorganger/geestelijke/ predikant eigentijdse elementen verwerken in een dienst of viering. Er bestaan ook Elviskerkdiensten, diensten waarin Bono een grote rol speelt. Het komt voor dat allerlei vervoermiddelen met wijwater gezegend worden. Waar ligt de grens?
Toch twee maanden
Blijkbaar moet de pastoor zich toch twee maanden bezinnen:
http://www.katholieknederland.nl/actualiteit/2010/detail_objectID713825_FJaar2010.html
Overigens als wat Mgr.Punt hier zegt klopt dan ben ik het helemaal met Punt eens:
http://www.katholieknederland.nl/actualiteit/2010/detail_objectID713674_FJaar2010.html
Dat gaat wel heel veel grenzen over
Maylise
Te ver
Ik ben met je eens dat het ver ging, maar als ik dan lees dat (vrij vertaald) uit de houding van de parochianen blijkt dat ze niet meer het verschil zien tussen leuk en gezellig en heilig, vind ik dat toch weer érg streng geoordeeld. Mensen laten zich eens gaan en prompt weten ze niet meer hoe het zit.
Zoals eerder gezegd ben ik niet opgegroeid in de katholieke traditie, maar als ik zie hoe het met carnaval toegaat, de kruikenmis heet dat begrijp ik?, dan zie ik daar toch ook een portie frivoliteit. Waarom is dat wel geoorloofd? Ik snap dat het enthousiasme van Vlaar wat te ver ging. Maar ik zou het als Punt zijnde door de vingers hebben gezien en Vlaar hooguit op het matje hebben geroepen dat hij moest temperen.
Uit de brief
k Heb de brief net gelezen op internet, vind het wel een goed betoog. Een passage uit de brief van bisschop Punt:
'Het klinkt misschien hard, maar het tekent voor mij hoezeer het besef van Gods aanwezigheid in de eredienst, de eerbied dus voor het heilige, in onze Nederlandse katholieke kerk is verzwakt. We lijken niet veel verder meer te komen dan gevoelens van ‘gezellig en leuk’. Onze Kerk is in een dubbele crisis. Een morele crisis, waarvan het kindermisbruik in het verleden het zwaarste weegt, en waarvan we ons oprecht proberen te zuiveren. Hier zijn inmiddels al forse maatregelen in genomen.
Maar er is ook sprake van een geloofscrisis, die het zicht op wezenlijke geloofswaarheden vertroebelt. De werkelijke Aanwezigheid van de verrezen Heer in heel zijn goddelijke Majesteit in de heilige Eucharistie en Communie is hier één van. Alle eredienst moet gericht zijn op de aanbidding van Hem en de vereniging met Hem, en door Hem ook met elkaar. Daaruit putten wij kracht en leven.
Ik denk dat wij hierbij een voorbeeld kunnen nemen aan anderen. In alle orthodoxe en oriëntaalse christelijke kerken is de eerbied voor dit verheven mysterie absoluut onaantastbaar en elke profanisatie uitgesloten. Maar ook bij alle niet-christelijke religies zien we hetzelfde. In Jodendom, Islam, Boeddhisme en andere oosterse religies zou iedere vermenging van eredienst met profane rituelen, teksten en muziek ondenkbaar zijn. Allen keren ze zich naar de plaats die voor hen heilig is of buigen zich ter aarde als ze zich tot God richten. En wij, die het meest diepgaande besef hebben van Gods aanwezigheid onder ons, een God die mens wordt, die ons zijn Lichaam en Bloed nalaat in brood en wijn, wij vergeten zo vaak Hem de eer te geven die Hem toekomt.
Als bisschop heb ik ook de verantwoordelijkheid erop toe te zien dat de eredienst gevierd wordt volgens de normen en teksten van de wereldkerk, en de taak maatregelen te nemen waar dit niet gebeurt. Dat kan men als achterhaald ervaren (.....), maar dat zijn wel de ‘spelregels’ die wij als wereldkerk hanteren en waarbinnen voldoende ruimte is om kerk en maatschappij met elkaar in verbinding te brengen.'