U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Word niet begrepen: Zorgen om zwangerschap en weinig begrip omgeving
Hallo allemaal,
Weet even niet meer wat ik doen moet om enigzins begrip te krijgen en of gehoord te worden.
Lig nu een week in het ziekenhuis. Heb meer dan een halve liter bloed verloren terwijl ik nog geen 30 weken zwanger ben.
De dag van het bloedverlies heb ik mijn schoonmoeder gebeld geheel in paniek onrust toen ik al dat bloed zag met de vraag hoe snel ze bij me kon zijn ivm de verzorging van mijn andere 2 kinderen die zijn 2 en 1 jaar oud! Heb haar verteld wat er gaande was vroeg in de ochtend bloed verloren verloskundige onderweg mocht totaal niet meer opstaan. Heel nonchalant antwoordde ze ooh ja moet me nog douche aankleden eten denk half uurtje drie kwartier dat ik bij je ben.. loopafstand van 5 min. Ik was zo in paniek en het floepte me onbedoeld eruit, dat ik daar niet op kon wachten en van mijn part in pyama maar langskomt hier was spoed bij gebaat. Mijn buuf was er inmiddels al zodat zij de verloskundige kon open maken. De verloskundige was inmiddels ook gearriveerd mijn man kwam samen met haar haar naar binnen, van schoonmoeders ontbrak elk spoor.
Toen werd duidelijk dat er inderdaad spoed nodig was om mij zsm in het ziekenhuis te krijgen, kwam mijn schoonmoeder ook eens op haar dooie mooie binnen gewandeld. Ze stond op de gang kwam niet naar me toe om te kijken hoe het was vroeg er ook niet heen riep vanuit de gang enkel hallo en dat was het dan.
Ambulance was inmuddels gearriveerd en jawel daar gingen we dan. Doodeng paniek onrust ik had echt enorm veel angst. Eenmaal in het ziekenhuis werdt duidelijk dat de placenta zich voor de uitgang had draaid en via de echo zagen ze dat er stolsels aanzaten te komen. Maar waar het mij het meeste om ging op dat moment was, hoe is het met mijn baby daar was alles goed mee hartje klopte heerlijk gevoel gaf dat op dat moment. Alleen nog nuchter blijven voor een eventuele spoedkeizersnede.
Toen ik daar rustig lang schrok ik wel van oeps gister begonnen met de grote schoonmaak maar had het niet afgekregen teveel pijn in de buik. Dus alles op de grote tafel gelegd met de intensiteit dat ik het de dag erna zou opruimen. *schaamde me dood*
Manlief samem met buuf ook naar binnen alles weer in rustig vaarwater. Vroeg ik waar manlief bij was, was het nog gelukt met mijn schoonmoeder had ze alles kunnen vinden voor de kids? Ja zei ze wat zal ik zeggen, ze kwam naar binnen zei niet eens hallo maakte zich meer druk om het feit hoe je tafel eruit zag. Maar verder heeft ze alles kunnen vinden. Mijn buuf zei al dat ze het geen manier van doen vind haar gedrag op dat moment. Manlief kreeg dat mee en hij stemde ermee in en zei verder niks. Ik wilde intussen wel weten hoe het met mijn kinderen was en wilde ook even mijn excuus maken tegen mijn schoonmoeder, ik had nooit zo mogen reageren dus belde haar op kreeg ik te horen sorry heb geen tijd bel je zo terug.
Ok nou die hele zaterdag heeft ze niet gebeld, ook niet om te vragen hoe het was niks. De dag erna moederdag, zijn manlief met de kids alleen een half uurtje geweest maar de drukte werdt me al snel teveel en was veel te moe slap om ook maar iets mee te krijgen en of de hele wereld moeten afbellen waarom ik daar lag. Had behoefte aan slaap dus dat deed ik dan ook. Wel super lief dat manlief de kids meenam. Want zonder kids hoe moe en uitgeput ik ook ben maar kan gewoon niet zonder ze, zij zijn mijn wereld!
Wederom de hele dag niets gehoord van schoonmoeders, ze had ook tegen mijn manlief kunnen zeggen nou jong weet je wat ik ga met je mee dan is het voor jou ook wat makkelijker hoef je niet in 1 klap naar 2 kinderen om te kijken, je hebt aanspraak op de heen en de terug weg en voor maaike is het misschien ook wat rustiger. Helemaal niks. Kreeg wel om 10 uur in de avond een berichtje van dr fijne moederdag.
Dag erna bezoek telefoon gehad, behalve van haar. Ook niks gehoord van de kids niets. Heb haar zelf maar gebeld wilde weten hoe het met mijn kids gaat. Bel je zo terug zei ze.. weer de hele dag niks gehoord. Ontroostbaar de hele avond geweest dat ze me een inslaper hebben moeten geven zodat ik wat kon slapen.
Dinsdag wederom hetzelfde tafareel. Manlief ingelicht maar ook hij is moe op klaar. En kan me best voorstellen dat hij er ook niet om staat te springen.
Woensdag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gebeld 2x geen gehoor 3de keer scheepsrecht. Jawel hoor mevrouw nam op. Hoe is het met mijn kinderen was het eerste wat ik vroeg, ja goed zei ze. Och zei ze is het goed als ik met die 2 naar de speeltuin ga, waarop ik zei ja dat is goed maar zou het wel opprijs stellen als je iemand meeneemt want met die 2 alleen naar de speeltuin gaan is zelfs voor mij een hele opgaaf! Ja was geen probleem. Ok. Oja zei vrijdag gaan we een oom van me cremeren, waarop ik zei gecondoleerd en veel sterkte. En ze vroeg me wanneer ik eindelijk naar huis kwam want de was, die was zich aan het opstapelen. Ik zei nou ik mag niks meer doen, heb verplichte bedrust om een verdere bloeding te voorkomen en zolang ik bloedverlies blijf houden mag ik geeneens naar huis maar ik regel wel hulp in de huishouding dat komt wel goed! Ok zei ze ik zie dr wel verschijnen en duwde de telefoon uit. Ik heb wederom weer gehuild wil zo graag naar huis mijn kinderen kunnen vasthouden het voelt alsof mijn kinderen bij me weg worden gehouden.. het doet pijn! Weer een inslaper gekregen. En huilend inslaap gevallen.
Donderdag hield ik het niet meer heb mijn man in alle vroegte gebeld hem verteld wat mij dwars zat en toen was ik een zeur en klaagde alleen maar en mijn houding stond hem niet aan hij wenste me veel succes met de eventuele bevalling/keizersnede die eraan zou komen en duwde me weg! Wederom de kids niet gezien nog steeds geen telefoontje gehad van zijn kant van de familie van alles niks.
Vrijdags hetzelfde geen telefoontje geen kids gezien geen visite wel van vrienden. Eigen familie heb ik niet zijn helaas niet meer onder ons. Heb alleen nog maar zijn familie. Wederom wéér zelf gebeld geen gehoor! En dat terwijl ik ze nog sterkte wilde wensen die dag, de dag van de crematie.
Had wel nog een telefoontje van mijn man gekregen, want die was heel laat thuis van zijn werk dus hij heeft het niet gered om langs te komen maar die zou dan vandaag vanuit zijn werk dan langs komen. Ook zonder kids want dat is te laat, hij is om 7 klaar en om 7 liggen ze in bed. Maar goed, zijn moeder vond het niet normaal dat ik niet belde. Waardoor ik een screenshot heb gemaakt om te bewijzen dat ik wel degelijk heb gebeld. Gelukkig geloofd hij me wel alleen hij doet er niks aan!
Vandaag 20 mei 2017 weer bloedverlies weer niet naar huis mogen, weer mijn kinderen moeten missen. Kennen jullie dat dat je schreeuwd maar niemand hoort je? Zo voel ik me nu.
Mijn man begrijpt me wel maar doet er niks aan, voel me alleen ongehoord niwt begrepen. Hebben jullie tips? Wat zouden jullie in die situatie doen?
In een ziekenhuis kun je je stikalleen voelen...
... Al vind ik dat mensen met een smartphone anno nu qua contactmogelijkheden beter af zijn dan ik, 26 jaar geleden na een spoedkeizersnede met 32 weken en het kindje ( wat ik nog niet had gezien) in een ander ziekenhuis.
Maar daar gaat het nu niet om.
We lezen maar een stukje van jullie familieverhaal. Je schoonmoeder past van de ene op de andere dag op twee ukkies van 1 en 2. Dat is niet mis!! Het is niet voor een dagje, maar voor onbepaalde tijd. Ik ben zelf oma en zou oom even schrikken als m'n leven zo ondersteboven werd gegooid. Natuurlijk help je je naaste familie op zon moment, al is het een hele klus.
Dat je je kinderen mist, natuurlijk! Probeer je je erop te focussen hoe plezierig het voor hen is dat het leven thuis redelijk gewoon kan doorgaan, nu jij er niet kunt zijn. Concentreer je op je eigen situatie en laat los hoe het thuis gaat. Verwacht niet van schoonmoeder dat ze met twee ukkies langs komt. Ten eerste is het voor henzelf niet zo leuk en wellicht verwarrend, ten tweede is het voor schoonmoeder een heel gedoe. Laat je man hen meenemen als dat lukt, maar staar je daar niet blind op. Waardeer het dat ze thuis de zaken zo goed mogelijk regelen!
Tsjor gaf veel waardevolle tips, ga daarmee aan de slag. Sterkte !!
wat naar
halllo allemaal,
Na een lange tijd weer online, even alles terug lezen.
jeetje wat was ik een kreng! maar ook daar zijn weer pittige reacties opgegeven. soms wat te maar goed!
even in het kort bij praten, en reacties te geven op jullie uiteraard.
Dat was de eerste keer ziekenhuisopname tijdens de zwangerschap. vanaf die dag is via de gemeente crisishulp ingeschakeld. zodat iemand onze kinderen/huishouden kon runnen zodat manlief kon gaan werken. en dat van week 28 tot 4 weken na de bevalling!
Na 9 dagen was ik eindelijk thuis, en iedere week was het prijs. Ziekenhuis in 2 a 3 dagen binnen en weer naar huis. Dit heeft geduurd tot week 34 van mijn zwangerschap.
Doordat die hulp er was hoefden we geen hulp van buiten af. Die hulp bleef van 7 uur in de ochtend tot 8 uur in de avond.
week 34 was het dan zover. Thuis kreeg ik weeën, ben gaan liggen maar de weeën kwamen heftiger en heftiger terug.
vriendin van me was bij me dus zei tegen haar ik ben wat aan het verliezen onder waarop zij zei mag ik kijken. graag zei ik.
ze keek weer een groot bloedbad. We waren onderhand wel wat gewend dus belde mijn verloskundige op ze vroeg of het veel was en die vriendin met grote ogen ja zei ze. weer ambulance gebeld.
De hoeveelheid bloed deze keer was enorm. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis gingen we meteen door naar de shockroom. manlief en vriendin waren er ook.
Ze tilde me van brancard naar bed nou echt alles zat onder het bloed het was net een slachtveld maar gelukkig ging het met de kleine goed!
er werd dan ook een spoedkeizersnede uitgevoerd. Helemaal niks van de bevalling mee gekregen, bijgekomen buik weg, kind weg, man weg. dat was het naarste gevoel van alles ik wist niks! ons wonder is om tien voor 6 geboren en om 9 uur mocht ik hem dan eindelijk vasthouden.
de reden dat het zo lang duurde was dat het kritiek was, zelfs zo erg dat ze me hebben gereanimeerd. ik ben 5 liter bloed verloren oorzaak gescheurde en loslatende placenta.
Al met al deze zwangerschap wist ik dat er iets gaande was in mijn lijf. ik voelde dat maar werd niet gehoord. dat verklaarde ook mijn soms erg onuitstaanbare gedrag, wat het natuurlijk niet goed praat maar het verklaard een hele hoop!
tussen mijn schoonmoeder en mij heeft het nooit geboterd. zal het ook nooit doen! ik heb mijn fouten die heeft zij ook. maar wat ze heeft gedaan kan ik gewoonweg niet goed praten.
tijd terug heeft zij in het ziekenhuis gelegen. Ze belde manlief op ze wilde graag dat we langskwamen, ze voelde ze zich eenzaam. ze kreeg een nieuwe knie.
ik zei tegen mijn man, je kan en mag gerust gaan maar de kinderen en ik blijven hier! Gelukkig kon die dat begrijpen. Maar zij niet.
na mijn bevalling heeft ze niet 1x gevraagd hoe het met mij ging niet 1x. Ze is niet langs geweest terwijl hulp en alles geregeld was, dus omkijken naar de kinderen had ze niet. nee ging met een vriendin naar Eindhoven om te winkel (120km bij ons vandaan) met de auto. maar even op bezoek bij je kleinzoon of om te kijken hoe het gaat met schoondochter nee was haar te veel en had ze last van haar rug, ziekenhuis is nog geen 10 met de auto.
Daarom ben ik ook niet naar haar geweest met de kids. sorry is me te veel met drie kids zei ik dan.
leuk vond ze dat niet want ja ik ben toch de oma zei ze. en toen is manlief voor me opgestaan en heeft zijn zegje gedaan waar ze totaal niet blij mee is,
ik heb nu met manlief afgesproken, belt zij en manlief is niet daar neem ik niet op. Is manlief werken komt ze er niet in. het is hard maar al die problemen heb ik geen zin meer in, en zeker niet als mijn woorden worden verdraaid, daar heb ik sws een hekel aan! Dat doe ik ook niet bij haar.
JustM
Wat een zware zwangerschap heb je gehad en hoe kritiek is het geweest voor jou en voor je kindje. Ik ben blijd at het allemaal goed is afgelopen.
Wat betreft je schoonmoeder, jullie matchen duidelijk niet, maar loop je man en je kinderen niet in de weg. Laat je man zelf bepalen hoe hij zijn relatie met schoonmoeder wil volhouden en laat hem ook bepalen hoe hij zijn kinderen daarin wel of niet meeneemt.
Tsjor
Tsjor
Mijn man laat ik hier zeker vrij in, is een volwassen man he haha. Kijk het is en blijft zijn moeder en steunen zal ik hem zeker welke keuze hij ook hierin maakt. En als de kinderen naar oma willen kan en mag dat ook die keuze laat ik ook aan hen. En matchen idd dat doen we zeker niet helaas had het ook graag anders gezien, zeker om het feit dat mijn familie heel warm en hecht was. Hun gemis is daarom extra groot!
Reactie
Ik reageerde even op dit zinnetje van je: 'ik zei tegen mijn man, je kan en mag gerust gaan maar de kinderen en ik blijven hier!' Dan denk ik: laat de kinderen daar buiten en laat het aan je man over of hij ze mee wil nemen of niet. Ik zou het ook niet zo bij de kinderen neerleggen (als de kinderen naar oma willen). Evengoed zou ik ook niet bij de kinderen neerleggen, dat zij niet naar oma willen.
Ik hoop dat je goed hersteld bent en dat het goed gaat met je kindje.
Tsjor