weet nog steeds niet wat ik fout heb gedaan....

klopt, dat is achteraf en o god wat heb ik ervan geleerd. net als die moeder waarvan haar kind thee over zich heen trok en eeuwig met brandwonden loopt. dat dan al die moeder roepen: ik zet de thee altijd lekker hoog dat mijn kind er niet bij kan! dit was mij niet gebeurd! en dat die moeder dan denkt gvd, ik vind het zo erg dat het gebeurd is maar het is gebeurd, je kan het niet terugdraaien.

maar kamille

als die moeder van die thee dan hier komt en vraagt: wat heb ik fout gedaan? Dan is het logisch dat de antwoorden zullen zijn: je hebt het hete water op een onveilige plek gezet. Dat heb je fout gedaan. Dat heeft die moeder niet expres gedaan, maar het was wel fout.

t is ook wellicht een domme vraag. ik had eerder weg moeten gaan. wat mij gewoon stoort is dat een man en een vrouw kinderen krijgen met een stoornis en voor zichzelf alles goed regelen (ontlasting, pgb, moeder had haar kinderen nauwelijks want dumpte ze continu bij haar eigen moeder) en als ik dan vanuit de lucht in het gezin val en de kinderen niet ken en VRAAG om goede hulp bij het HELE gezin, dat dat gewoon niet gaat. Ik had per saldo in mijn eentje de kinderen veel meer dan de eigen moeder en vader samen want vader was veel aan het werk. Dat vond iedereen doodnormaal. Ik liep in de vakanties soms negen dagen achter elkaar met drie kinderen waarvan twee met een diepe stoornis. Dat is voor een leek niet op te brengen.

Stel ik krijg een kind met suikerziekte, dan kan ik me voorstellen dat ik daarbij begeleiding vraag voor mezelf, uitleg over wat hij of zij heeft en ook mss pgb om mezelf te ontlasten. maar ik kan me echt niet voorstellen als mijn man en ik uit elkaar gaan en daar komt ineens een wildvreemde vrouw die nergens wat vanaf weet dat ik dan zou zeggen: succes ermee.

En dat geldt ook voor gestoorde kinderen zo in mijn ogen: stiefouders dienen ZEKER die ondersteuning te krijgen en zeker ontlast te worden.

hulpverlening

Eerlijk gezegd kan ik mij niet voorstellen dat de hulpverlening stond te juichen toen er 'zomaar uit de lucht' (zoals je het zelf al noemt) een stiefmoeder met kind bij dit gezin introk. Dat lijkt me vreselijk moeilijk/bedreigend/angstig enz. voor die kinderen. Hebben ze dat nu echt niet afgeraden, of heb je dat stuk maar gewoon even niet willen horen?

moeiljk/bedreigend/angstig voor die kinderen? nee het was moeilijk/bedreigen/angstig voor mijn zoon. en natuurlijk werd er niet gekeken door de hulpverlening naar de samenstelling van het gezin. die keken alleen naar het pgb van de andere kinderen waar allemaal leuke uitjes van betaald werden en oja het huis kon er ook van verbouwd worden hihi

Ik heb het al ontdekt

Wat je fout hebt gedaan:

Je komt als wildvreemde vrouw uit de lucht vallen en gaat zomaar met een man samenwonen met je kind erbij terwijl deze man 2 kids heeft die van structuur hadden. Misschien had je ze wat meer tijd moeten gunnen om aan jou en je kind te wennen.

Daar is je antwoord! Kun je nu stoppen met klagen en verdergaan met je leven?

niet alleen autisten houden van structuur hoor, ik heb het zelf ook hard nodig om alle ballen ind e lucht te houden. dat wordt van mij verwacht want ik ben de huisvrouw.

en een nieuwe vrouw komt negen van de tien keer uit de lucht vallen.

ik ben inderdaad snel gaan samenwonen, maar dat maakt niet uit. als ik na vijf jaar was gaan samenwonen was de psychische stoornis bij die kinderen heus niet weg.

jouw fout

Kamille, je schrijft nu weer "ik had eerder weg moeten gaan."

Ja, dat klopt, maar nog veel belangrijker "je had niet zo snel met je ex (met 2 probleemkinderen) moeten gaan samenwonen".

Zie je dat nou zelf ook in?

Dat jouw fout al een moment/beslissing eerder lag?

later samenwonen

We postten net tegelijk.

Jij schreef: "ik ben inderdaad snel gaan samenwonen, maar dat maakt niet uit. als ik na vijf jaar was gaan samenwonen was de psychische stoornis bij die kinderen heus niet weg.

Ik denk dat het wel uitmaakt.

Ik denk dat als je veel langer contact met je ex en zijn kinderen had gehad en dus veel meer weekenden en zelfs weken met hen had doorgebracht, je veel beter had kunnen ontdekken hoe zwaar het voor jou en je zoon was met hen samen te leven. Dan was je misschien niet eens gaan samenwonen!

Mijn advies, voor de toekomst is: veel later gaan samen en voordat je dat doet, eerst paar keer een paar weken al feitelijk samenwonen op proef voordat je officieel gaat samenwonen. En dan bedoel ik niet vakanties maar in de gewone thuissituatie. Dan kan je beter ervaren hoe het is om samen te wonen.

ja dat weet ik nou ook wel dat dat te snel is gegaan. feit blijft dat die autisten psychisch gestoord waren en hele rare dingen deden zoals proberen bij kleine kinderen ogen uit het gezicht te drukken.

als ik ooit nog een vriend krijg die ook autisten heeft thuis dan probeer ik een leuke latrelatie met die vent op te bouwen en zijn kinderen ver bij mijn kind vandaan te houden.

leuk ontspannen dingen met vriend en kind doen en als zijn kinderen erbij zijn, een keer met kerst ofzo je ontkomt er toch niet aan, dan een pgber op elke hoek van de tafel die alles eraan doet om te voorkomen dat de andere kinderen van de tafel af worden geduwd want owee je zou ze de kost geven!

pfffrt

Nee de nieuwe vrouw komt niet altijd uit de lucht vallen! Bij jou gaat dat misschien zo, dat wil niet zeggen dat dat "meestal" zo is.

Je leert eerst de man kennen, je date een tijdje, dan leer je langzaamaan zijn kids kennen, en hij de jouwe, en dan na een aantal jaar ga je samenwonen. Dit doe je zodat je zeker weet dat het niet snel na het samenwonen stuk loopt en zodat je kind/ kids niet elke keer aan iemand anders hoeft te wennen. Zo gaat het in ieder geval tussen mensen in mijn wereld die kinderen hebben. Ik kan me voorstellen dat dit ook de manier zou zijn met kinderen met een diagnose, tuurlijk gaat die diagnose er niet mee weg, maar ze kunnen wel langer aan je wennen voordat je zoals je het zelf zegt als wildvreemde hun huishouden komt overnemen. Mijn advies is ook in je volgende relatie zoals hiervoor aangegeven om te gaan met een eventuele nieuwe relatie. Lijkt me voor je kind ook beter als hij niet elke keer in een andere omgeving komt.

ik bedoel dat ook niet. ik ben te snel gaan samenwonen maar het is wel typisch iets voor autisten om dan te zeggen: ik gooi die kinderen van de tafel want die vrouw is te snel hier komen slapen. of ik kan er niks aan doen ik ben autist dus mag ik die ogen uit die kop drukken.

natuurlijk ben ik te snel gaan samenwonen, maar bij autisten weet ik zeker dat al had ik eerst een jaar zonder kinderen, dan elke maand een dagje samen en dan langzaam opbouwen, dat had niks te maken met die psychische gestoordheid. ze deden dit al hun hele leven. stond in alle diagnoses. het is alleen maar erg dat hier niks aan wordt gedaan!

Kamille

"Dat vond iedereen doodnormaal."

Wat ik ook in de andere draad schreef: je moet niet veralgemeniseren. Niet 'iedereen' vindt de door jou beschreven situatie doodnormaal. Integendeel. Hier op het forum merk je als NIEMAND het normaal vindt. De direct betrokken vonden het blijkbaar doodnormaal. En dat is diep en diep triest.

Lees je berichten nog eens na. Je gebruikt veel passief taalgebruik, zoals 'er wordt niks aan gedaan' en 'er zou begeleiding moeten zijn!'. Probeer nu bij iedere zin eens te bedenken: en WIE zou dit moeten doen? Dat maakt het wat concreter en scherper, daar heb je meer aan.

Je schrijft dat er begeleiding zouden moeten zijn voor stiefouders. Daarmee haal je het weer weg bij je vriend. Hij had jou nooit in die positie moeten duwen (en jij had je niet in die positie moeten laten duwen). Als je al iets nodig had, dan was het relatietherapie, om zicht te krijgen op jullie onderlinge relatie en ongelijkwaardigheid.

Kwetsende reageren

' ontspannen dingen met vriend en kind doen en als zijn kinderen erbij zijn, een keer met kerst ofzo je ontkomt er toch niet aan, dan een pgber op elke hoek van de tafel die alles eraan doet om te voorkomen dat de andere kinderen van de tafel af worden geduwd want owee je zou ze de kost geven!'

Ik lees de regels een paar keer en krijg het steeds weer koud. Kijk jij zo tegen autistische kinderen aan?
' owee, je zou ze de kost geven! ' Voor een ouder van zorgkinderen is dit zo onaangenaam om te lezen. Onaangenaam en afstotelijk.

Ik dacht eerst dat je graag iets wilde leren. AnneJ legde je het in het begin uit. Maar je blijft maar doorgaan op het onrecht wat jullie is aangedaan. Dat helpt je niet in het begrijpen en loslaten.

Je mist het punt

Je mist volkomen het punt. Als je langer had gewacht had je gezien dat je niet met die man en kinderen moest gaan samenwonen.

Iedereen hier zegt dat die situatie niet goed was voor jouw zoon. Dat is allang gezien en erkend. Iedereen had van alles misschien anders moeten doen, maar wat JIJ anders had moeten doen was
1) niet gaan samenwonen met een vader plus kind die kennelijk zo slecht voor jouw zoon zijn en
2) als je dat dan wel hebt gedaan, sneller weggaan.

Ik weet niet wat je nog meer wil horen. Oh wacht. Ja, iedereen heeft het fout gedaan. Dat was het.

Nou Kamille

Ik heb ook een zoon met autisme, maar als die zich zou gedragen als de oudste dochter van die man dan had zowel oudste als manlief toch echt een megagroot probleem gehad met mij hoor.

Natuurlijk moeten kinderen met autisme zij lekker voelen in de wereld om hen heen, maar andere kinderen ook! Het mag nooit ten koste gaan van anderen. Laat dat duidelijk zijn.

Autisme hebben is inderdaad vervelend en continu aanpassen, maar dat betekent zeer zeker NIET dat het kind met autisme andere kinderen mag treiteren of mag laten schrikken of zelfs pijn man doen. Autistisch of niet, ze moeten ook leren waar grenzen zijn, net als andere kinderen. Je moet het ze alleen continu vertellen en uitleggen. Het gaat niet vanzelf en vaak moet je dingen steeds herhalen. Geloof me, ik maak het dagelijks mee.
Maar je verbergen achter het feit dat ze autistisch is DUS mag ze andere kinderen treiteren…etc…vind ik echt geen excuus en ontzettend fout. En van die hulpverleners vind ik het helemaal schandalig! Mag ik vragen bij welke instantie je bent geweest?

raar verhaal toch?

Ik bedoel, wie doet dat nou? Je moet wel érg in woningnood zitten dat je gaat samenwonen met een figuur die zulke draken van kinderen heeft. Ik kan me ook niet voorstellen dat je niet ingrijpt als kinderen zulke dingen doen.

Daar kan ik niet bij, ik vind het niet erg geloofwaardig. Sorry.

Lieverdje

die dochter kan er niets aan doen. Zij is het product van de slechte begeleiding van haar ouders (vooral papa) waar kamille de zure vruchten van plukt. Kinderen met autisme hebben veel structuur en duidelijkheid nodig; iets wat die vader zijn dochter totaal niet biedt.

Dit is het verhaal van jou kant zou ook wel erg graag de reactie van je ex willen horen.

Je komt zo enorm negatief over en het ligt vooral niet aan jou.

Het is net of je wilt horen dat jij het perfect heb gedaan maar als ik sommige negatieve stukjes lees lijkt het net een sprookje.

Sorry voor mij is het ongeloofwaardig.

Ook een ouder

Maar dat bedoel ik niet. Dat het kind zo'n draak is en ze daar zelf niet zoveel aan kan doen, dat snap ik wel. Ik neem aan dat TS wel op de hoogte was van de gezinssituatie van haar vriend, voordat ze bij hem introk: de problemen van het meisje en zijn laconieke houding. Dáár kan ik niet bij, dat je dan toch je eigen kind daaraan blootstelt en vervolgens gaat roepen dat je kind zo beschadigd is. Al is de dader autistisch, ik laat m'n kind toch niet herhaaldelijk van tafel duwen of de ogen uitkrabben/induwen of wat dan ook.

Lieverdje

Ik snap je. Ik vind het inderdaad ook erg vreemd dat TS het allemaal lijdzaam ondergaat, zo lijkt het.
Ik vind het ook een zeer vreemd verhaal

Zoon

Ik had een leuke relatie met een man die ook een autistische zoon heeft. Een lieve jongen die heel veel aandacht nodig en een hele uitgebreide gebruiksaanwijzing heeft. Zelf kon ik er heel goed mee omgaan en het ventje voelde zich prima bij mij en mijn zoon.

Maar na een paar maanden merkte ik dat mijn eigen zoon er niet gelukkiger op werd. Alles draaide om de zoon van mijn vriend en zelfs mijn zoon deed zijn best om het hem naar de zin te maken. Er waren geen ruzies hoor, maar het vergde gewoon te veel energie van mijn zoon.

Uiteindelijk heb ik de relatie beeindigd (in goed overleg ook met de moeder van de jongen) en mijn zoon was merkbaar opgelucht.

Natuurlijk vond ik het jammer van de relatie maar het is voor een puber al moeilijk genoeg als kind van gescheiden ouders. En mijn eigen kinderen gaan nu eenmaal voor.

Ik zou zeggen, stop met je bezig te houden met (diagnoses en gedrag van) zijn kinderen en de vraag wat jij al of niet fout hebt gedaan. Dat is bijzaak. Je zoon is nu aan de beurt om middelpunt te zijn.

Sterkte,
Fély