

Relaties
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Kamille
03-04-2016 om 12:04
weet nog steeds niet wat ik fout heb gedaan....
Hallo,
Ik zag deze rubriek en besloot ook hier iets te zetten.
Ik heb een korte relatie gehad met een man die twee kinderen had met twee kinderen met een diagnose (psychisch). Oudste kind had pdd-nos en dat kwam er in haar geval op neer dat zij de hele dag door de grenzen aan het opzoeken was
- continu vragen stellen (hoelaat gaan we dit waarom mogen we dit niet waarom mag die wel dat etc)
- continu dingen aan het verzinnen was ook over de andere kinderen om die straf te laten krijgen (dit stond ook in haar diagnose dat zij vooral afgelopen jaren bezig was geweest om andere kinderen pijn te doen fysiek en mentaal en daar vreugde uit haalde). Ze wilde ook steeds de andere kinderen bv van dingen afgooien enz....
op een gegeven moment merkte ik dat als ik bv op de vraag: hoelaat gaan we eten antwoord gaf als: rond vijf uur dat dat niet voldoende voor haar was. om een minuut over vijf kwam ze dan met een grijns op haar gezicht mij vertellen dat ik het niet goed op een rijtje had in mijn hoofd want het was al vijf uur geweest. of ze ging gillen: je had het beloofd! vijf uur is vijf uur! of ze ging me heel raar een soort van uitlachen dat ik "niet goed kon klokkijken" etc.
ik merkte dus aan mijzelf dat ik deze situaties wilde voorkomen. overigens kregen de biologische ouders veel pgb om zich van hun kinderen te ontlasten maar tegen mij werd gezegd hier zijn de kinderen succes ermee.
op een gegeven moment antwoordde ik dus vaak met antwoorden als:
- dat weet ik nog niet
- tussen acht uur en half negen zal ik je haar doen, tenzij hier iets belangrijks tussenkomt
etc
maar vader werd furieus op mij! hij vond dat ik zijn kinderen echt kapot maakte op deze manier en veel te kortaf antwoordde!
nb: ik was hartstikke lief voor de kinderen, was altijd met ze aan het knutselen, bakken, spelletjes etc, investeerde vreselijk veel tijd en geld en energie in ze. werd nooit boos op ze (buurvrouw ging bijvroobeeld altijd tegen zijn kinderen gillen)
vader werd zo kwaad op mij dat t uiteindelijk uit de hand liep. ik maakte zijn kinderen kapot, bekte ze af etc
ik heb hier nooit een goed antwoord op gekregen wat ik nou verkeerd deed???

Kamille
05-04-2016 om 19:04
je kent toch ook wel die kinderen die dan in het verkeerde lichaam zitten of dat zo voelen. die zeggen dan: ik ben een genderkindje. het is misschien een vergelijking van niks, maar het is een verkleinwoordje, een naampje waar het kind zich goed bij voelt.

Hortensia
05-04-2016 om 19:04
Kamille
Terug naar je topictitel: je weet nog steeds niet wat je fout hebt gedaan.
Ik denk niet dat je wat fout hebt gedaan. Ik vind die vader wel een heel bizarre met zijn pdd-nosje en het toestaan dat andere kinderen worden gemolesteerd want aggut, dochterlief heeft pdd-nos...
Ik vind het hele verhaal nogal bizar rondom die vader, met zijn PGB-beweringen. En die begeleider, heb je die zelf wel eens ontmoet/gesproken? Of was het alleen wat vader zei over die begeleider?
Ik weet helaas uit ervaring dat sommige mensen een bizarre kronkel in de kop hebben, maar dat de begeleider daarin mee zou gaan, heb je dat met eigen ogen gezien? Heb je met je eigen oren die begeleider zoiets horen beamen? Of is het een bewering van die vader? Sommige mensen hebben er een handje van om te zeggen "ja, maar die-en-die zeggen het ook" in een poging hun gelijk te halen.
Heel bizar, ik gebruik het woord nog maar eens. Maar ik heb zelf ook ervaring met dergelijke bizarre mensen die overal hun eigen bizarre twist aan geven. Met schrijnend schadelijke gevolgen.

Kamille
05-04-2016 om 19:04
ja bizar is het zeker. de begeleiders heb ik gewoon gesproken. het is best een rare wereld. stel je hebt een stoornis en vindt het leuk om mensen te vermoorden...dan zou je dus gewoon mensen moeten kunnen vermoorden omdat je niet in je stoornis beperkt wil/mag/kan worden...
wellicht een achterlijk voorbeeld,...maar zo voelde het voor mij.
kind is gestoord, doet gestoorde dingen en dat mag je niet belemmerern.

Hortensia
05-04-2016 om 19:04
dus als ik het goed begrijp...
...vond die begeleider het ook allemaal best wat dat kind deed want ja, ze had PDD-Nos? Ze wéten wat dat kind daadwerkelijk uitvoerden, hebben het ook zien gebeuren?
Mesjogge. Ik zou daar echt verder héél ver vandaan blijven, en het helemaal los laten.

Angela67
05-04-2016 om 20:04
ik ga nu iets schrijven
wat ik niet moet doen, want eigenlijk zou ik dit topic moeten vermijden.
Maar ik schrijf het toch: Kamille ik snap er niets van waarom je continu voorbeelden blijft posten. Het doet me denken aan schoonmoederdraadjes van 89900 postings. Hou ermee op. Het dient geen doel. Niet voor die kinderen (dan had je eerder moeten ingrijpen), maar al helemaal niet voor jouw kind (dan had je nóg veel eerder moeten ingrijpen). Wat is je doel?!?!
gr Angela

Angela67
05-04-2016 om 20:04
kamille
en dan heb ik nog andere dingen niet geschreven. Bijvoorbeeld waarom ik denk dat je het blijft posten.
Maar dat is slechts speculatie.
gr Angela

syl
06-04-2016 om 09:04
tijdverspilling
Is dit een flauwe grap? Lees de starttopic en oordeel zelf. Kamille begint over een korte relatie en de vraag wat heb ik fout gedaan. Na 2 paginas reacties is haar zoon zwaar getraumatiseerd geraakt en onder psychische behandeling. Als dat echt zo was, dan was dat in de openingsposting al naar voren gebracht. Sorry maar ik geloof deze mevrouw niet.

Kamille
06-04-2016 om 10:04
een korte relatie van 1,5 jaar is voldoende om zoveel voorbeelden te kunnen geven. wat is kort? ik vind 1,5 jaar kort, voor een ander is dat misschien niet kort.
hulpverlender dacht inderdaad net als de ouders dat de kinderen zich prettig moesten voelen binnen hun stoornis. stelt het kind veel vragen? tja zo is ze, dat past bij haar pddnos. gooit ze kinderen van het muurtje? tja dat hoort erbij (hele uitleg over hoe dat bij autistische kinderen werkt) en dan denk ik: al is ze weet ik veel wie of wat, maar het kind dat van het muurtje wordt geduwd, hoe is het daarmee dan? dat is niet belangrijk zeggen ze dan, het pddnos kind kan er niks aan doen, dat is autistisch en duwt kinderen van het muurtje of laat andere kinderen schrikken of weet ik veel wat, dat is niet het kind aan te rekenen, het andere kind heeft dan stomweg gezegd pech.

Angela67
06-04-2016 om 10:04
on a mission
wat ik zeg, soort schoonmoeder obsessie
@Kamille, heb je al voldoende antwoord op je beginvraag gekregen?
gr Angela

Angela67
06-04-2016 om 11:04
kamille, wat bedoel je?
jij stelt een vraag: ik weet niet wat ik fout heb gedaan.
Ik hoop dat je antwoord hebt zodat je kunt stoppen met posten.
Vandaar mijn vraag: heb je voldoende antwoord? Zo ja, dan kun je een apart draadje openen over het afserveren van autistische kinderen in de Nederlandse maatschappij. En dan kun je daar alles in plaatsen wat je kwijt wilt erover.
gr Angela

Kamille
06-04-2016 om 11:04
wat bedoel je met afserveren? ik denk dat je niet goed heb gelezen angela, ik maak mij zorgen om mijn zoontje, waar nooit begrip voor was en die maar moest accepteren dat hij "klappen" kreeg door het gedrag van de autistische kinderen. dat raakt mij als moeder enorm. serveer ik daarmee de autistische kinderen af? dacht het niet. ieder kind is evenveel waard. ieder kind heeft liefde zorg en een veilig thuis nodig.
ik bedoel het schoonmoedertopic

Kamille
06-04-2016 om 11:04
ik heb een nieuw topic geopend zoals jullie mij gevraagd hebben. ik hoop daar in respect verder te kunnen praten over de problemen die voor andere kinderen kunnen onstaan mocht het gedrag van autisten leiden tot trauma's bij andere kinderen bv als die kinderen de andere kinderen pijn doen ofzo. Goede tip!

mieke
06-04-2016 om 11:04
Te laat
Het is nu te laat maar ik kan mij niet voorstellen dat er ook maar een hulpverlener in Nederland rondloopt die het goed vindt dat iemand (haar client) andere kinderen pijn doet of onder bedden gaat liggen om midden in de nacht iemand te laten schrikken. Als dat wel zo is gebeurd dan had je natuurlijk actie moeten ondernemen. Even een mail sturen met al haar tips erin en vragen of je het zo goed verwoord hebt. Bevestigd ze haar uitspraken dan had je contact kunnen opnemen met haar werkgever/geschillencommissie of weet ik veel wat.
Nu is het te laat.
Ik loop inmiddels al heel wat jaren mee als ouder. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een kind een ander kind pijn mag doen omdat dat nou eenmaal zo hoort bij dat kind. Nooit. Ik ken ook geen ouders die dat zouden accepteren trouwens.

AnneJ
06-04-2016 om 12:04
Interpretatie
Ik vermoed dat het een kwestie van interpretatie is. Hulpverlener of vader probeert uit te leggen waar dat vandaan komt en dat je het kind niet kwalijk moet nemen, laat staan je stem verheffen en boos worden.
Helaas is het wel mijn ervaring dat ze dan vervolgens niet uitleggen wat dan wel, en daar gaat het juist vaak om, even meepuzzelen, danwel dat men uitlegt hoe het zou moeten maar dat kamille dat niet realistisch vind en niet verder over na wil denken.
Bijvoorbeeld de oppas op het kleine kind.
Als je thuis een crisis hebt met twee kinderen met autisme die zich niet weten te gedragen is al een oplossing geen oppaskinderen te nemen die last hebben van een kind dat niet weet zich goed te gedragen.
De andere mogelijkheid is oppas zoeken of al eerder afspraken maken naar vermogen, zoals jij het kind kent en weet dat het even met zichzelf bezig kan zijn.
Deze kinderen kunnen zich niet aanpassen en zijn van jou afhankelijk en sturing is echt heel ingewikkeld maar dat is wel jou taak en je hoopt dat hulpverleners en ervaringsdeskundigen jou daarbij kunnen adviseren en helpen, maar oplossingen ontkennen helpt natuurlijk niet.
Dan past het kind zich nog steeds niet aan en ben jij nog steeds zelf verantwoordelijk.

Kamille
06-04-2016 om 12:04
zo bizar of zot zoals het klinkt zo was het echt.
neem het voorbeeld van het op de schouders nemen van kleine kinderen. het oudste meisje deed het continu. dag in dag uit. en we kregen het niet voor elkaar dat ze ermee stopte. er zijn wel kinderen gevallen, kinderen wilden het niet etc. maar dat kind was autistisch en deed dat nou eenmaal. ik heb huilend gevraagd wat mag/kan ik doen om haar hiermee te laten stoppen? want je zou zeggen dit kan je als moederof stiefmoeder toch wel voorkomen? maar dat kan dus niet. kinderen lopen door elkaar, kinderen spelen met elkaar buiten, je kan een kind niet vastbinden, je kan de kinderen niet opsluiten in verschillende kamers. het ging maar door. maar de instantie legde mij nogmaals uit: zij kan hier niets aan doen! zij is autistisch! dit is wat zij doet! een ander kind dat autistisch is dreunt de hele dag telefoonnummers op of zit in een hoekje met zijn hoofd te knikken en zij doet dit! en haar "uit haar wereldje halen"was ook niet de bedoeling omdat zij zich goed voelde in haar wereld. dus moesten de andere kinderen het ontgelden? KEIHARD? JA!
HOe denken jullie dat ik hierin stond? Ik dacht dit kan toch niet! Maar het kon! Het gebeurde!

Egel
06-04-2016 om 14:04
Dit is wat je 'fout' hebt gedaan:
Ik denk dat je het volgende niet goed hebt gedaan (omdat je het nog niet wist, of omdat je niet stevig in je schoenen staat of stond). Hieronder volgt een verhaaltje wat er gebeurd zou kunnen zijn (ik weet natuurlijk niet of het helemaal klopt).
Je ontmoette eerst een man waarmee het klikte, waar je waarschijnlijk verliefd op bent geworden en het was wederzijds. Je leert hem beter kennen en als het goed is ook zijn kinderen / zijn omgeving / misschien zijn ouders / zijn huis / zijn leven.
Je hoort van hem dat hij kinderen heeft met pdd-nos en dat er hulpverlening over de vloer komt. Dat het allemaal niet zo makkelijk gaat.
En inderdaad: als je daar af en toe op bezoek gaat, merk je dat ook wel aan ze. Zeker die keer dat je zoon ook meekomt, loopt het niet heel soepel. Maar het gaat nog wel, en de man is verder heel leuk en aardig.
Volgende keer gaat het weer niet zo lekker. Je merkt inmiddels ook dat de vader van de kindere (je nieuwe vriend dus) al het gedrag goedkeurt OMDAT het kind een stoornis heeft en je voelt dat je weliswaar nog niet genoeg van de stoornis weet, maar dat toch niet alles om de stoornis/het kind kan draaien, zeker niet als het schadelijk is voor andere kinderen.
MAAR TOCH BESLUIT JE OM SAMEN TE GAAN WONEN!
Waarom? Wat is er gebeurd dat je dacht: dat gaat vast nog wel goedkomen? Je conclusie na een tijdje had moeten zijn:
'Oei, de kinderen zijn zeker moeilijk, daar kunnen ze vast niet zoveel aan doen, maar ik twijfel bij de opvoedmethode van mijn vriend. Aan de andere kant: wat weet ik ervan? Ik ga er wel wat over lezen / aan anderren vragen/ goed opletten. Maar hoe dan ook, dit loopt zo niet lekker in combinatie met míjn zoon. Weet je wat, ik zie het nog wat langer aan. Het is wel ontzettend gezellig met mijn nieuwe vriend, maar samenwonen doen we dan voorlopig niet. Dan ontdek ik wel in weekendjes of we met elkaar kunnen leven.'
In die weekendjes had je dan kunnen ontdekken dat er veel te veel om die kinderen draaide. En dat jouw zoon het erg vaak moest ontgelden. En dat je geen steun kreeg van je vriend. Dat de hulpverlening ook al dingen zei waar je het niet mee eens was. Dat je opgelucht was als je weer thuis was met je zoon. Dat je merkte dat je vriend zijn best helemaal niet óók voor jouw zoon deed, zoals jij dat wel probeerde voor zijn kinderen. Dat jullie de eerste ruzies al hadden gehad.
En na een aantal maanden had je dan gedacht: waarom zou ik eigenlijk weer afspreken? Niet alleen zie ik er niet echt naar uit, maar mijn zoon ziet er zelfs tegenop en raakt in zichzelf gekeerd/plast weer in zijn broek/name it.
Het kan best zijn dat je toevallig ook nog zeer aparte hulpverleners hebt getroffen maar daar gaat het niet om.
groeten,
Egel

Kamille
06-04-2016 om 15:04
pddnos was voor mij op zich geen reden om niet met die man te gaan samenwonen. ik ken(de) een aantal andere kinderen ook met die diagnose waaronder een meisje wat vrij veel bij mijn ouders vroeger thuis kwam omdat haar ouders veel werkten en daar "had je geen kind aan". zoals ik al zei is de valkuil dat de restgroep pddnos heet en dat ik dus heb gedacht o dat is kennelijk zus en zo'n kind zoals de andere pddnossers die ik kende. waarbij er geen gevaar liep lichamelijk. dit was nieuw voor mij en dat sluipt erin. stom maar waar.

Mieke
06-04-2016 om 15:04
Kamille
Dan is het nu wel duidelijk wat je fout gedaan hebt. Volgende keer niet meer gaan samenwonen voordat je elkaar echt goed kent. En dat betekent ook de kinderen. Als ik het nu zo lees, lijkt het alsof je een kennismaking gelijk bent gaan samenwonen zonder dat je hem en zijn dochter goed kende.
Tweede punt is al heel vaak gezegd. Niet je kind in gevaar brengen. Kiesaltijd voor jezelf en je kind. Als je kind een drukke straat op rent dan ren je erachter aan om te voorkomen dat je kind wordt aangereden. Je blijft dan ook niet kletsen met iemand omdat diegene anders misschien gekwetst wordt omdat het gesprek opeens abrupt afgebroken wordt.

Egel
06-04-2016 om 15:04
maar Kamille
Dat is een wat beperkte reactie.
Je kunt dus beter niet gaan samenwonen terwijl je de kinderen nog niet goed kent, je de man nog niet héél goed kent, de interactie tussen alle gezinsleden nog niet goed kent.
Het maakt dan zelfs nog niet zoveel uit of sommige van die kinderen een extra moeilijkheid hebben. Als je maar weet wat voor effect iedereen op elkaar heeft en hoe goed je met je vriend daarover kunt praten.
Je moet jezelf afvragen waarom je zo ontzettend snel bent gaan samenwonen. En waarom je goede communicatie in wederzijds respect (allebei wil je het beste voor de ander en voor jezelf en voor alle kinderen, je zoekt samen) met je partner niet ongelooflijk belangrijk vind.
Als ik jou was, zou ik dáár veel over nadenken. Sta nou niet meer stil bij die hulpverlening (die waren misschien heel raar, of je hebt ze niet perfect begrepen, of wat dan ook) of bij wat de vader/je vriend anders had moeten doen (ik kan me goed voorstellen namelijk, dat hij het ook héél anders aan had moeten pakken!).
Je mag het best even heel stom van jezelf vinden maar ook daar kun je beter mee stoppen. Maar er wél iets van leren. Stel je in je gedachten ook andere situaties voor, die in de toekomst zouden kunnen gebeuren. En hoe je daar dan het beste op zou kunnen reageren. Zodat het voor jou en je zoon beter loopt.

Belle
06-04-2016 om 15:04
Vragen
Kamille, vertel eens: hoe vaak (en hoe lang: uren/dagen) heb jij je ex met zijn oudste meegemaakt in combinatie met jouw zoon VOORDAT je met hem ging samenwonen?
Ik ga er dan even vanuit dat je zijn oudste nooit hebt meegemaakt in combinatie met jouw zoon, zonder dat je ex erbij was.

Kamille
06-04-2016 om 15:04
een half jaar lang af en toe een zondagje of een woensdagmiddagje. dan viel het wel op, maar omdat je eht niet ziet aankomen en kinderen zo fantastisch worden bejubeld heb je het niet door, ik niet althans.

Niki73
07-04-2016 om 10:04
Veel te snel
Dan klim ik maar weer terug op mijn stokpaardje dat je je kinderen pas na een halfjaar moet voorstellen aan een nieuwe partner, en je zeker niet binnen 2 jaar moet gaan samenwonen (pas na de 2-year-itch). Dit was dus veel, veel te snel, Kamille.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we gaan niet eerder samenwonen dan wanneer de jongste van alle kinderen 18 wordt. Dat duurt nog heel lang. Tot die tijd blijven we latten. Wij hebben dan ook niet echt een keuze vanwege woonplaatsen, exen en scholen. We wonen niet ver uit elkaar, maar samenwonen zou nu wel lastig worden.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.