weet nog steeds niet wat ik fout heb gedaan....

eh

munt = kunt

schade

"ik loop nu alweer een paar maanden met mijn zoon bij diverse therapeuten. hij heeft heel veel psychische schade opgelopen uit die tijd."

Ja, als ik jouw verhaal zo lees, kan ik me daar wel iets bij voorstellen.

Het verleden kan je niet meer veranderen.
Accepteer dat.

Dus kijk alleen wat je NU nog eraan kan doen. Hopelijk helpt therapie voor je zoon om de "ellende" van die tijd te boven te komen.

Maar belangrijkste les voor jou is denk ik: waarom ben jij ZO LANG in zo'n relatie gebleven die duidelijk (in elk geval voor jou zichtbaar, niet in het geniep) voor jouw zoon schadelijk was?

Wat is de reden dat jij niet veel eerder uit die relatie vertrokken bent, in elk geval uit huis vertrokken? Een LAT-relatie was al veel minder schadelijk voor je kind geweest (of je had je kind daar misschien zelfs 100% uit weg kunnen houden).

Dat is denk ik wat jij moet onderzoeken om te voorkomen dat je dadelijk weer een nieuwe vriend hebt en misschien weer veel te snel gaat samenwonen, met misschien weer allerlei moeilijke situaties voor jou en je kind vanwege een samengesteld gezin.

Leer van je ervaring in het verleden en maak dezelfde fout niet nog een keer. Je kunt veel beter kijken naar je eigen aandeel, niet naar wat anderen fout deden.

Dat is denk ik wat jij zou moeten doen. Niet proberen te begrijpen waarom autistische kinderen zo doen, waarom je ex zo reageerde en of jij wel of niet iets fout deed. Het is voorbij, dus dat is verspilde energie. Ik denk dat je er veel meer mee bereikt als je je richt op bovenstaande vragen van mij.

Jippox

Jippox en ik postten tegelijk. Jippox iets korter .

Wel zelfde strekking.

toen ik iets met die man kreeg was het centrale gedeelte: mijn kinderen hebben een diagnose...alles draaide om die diagnoses, de pgb enz. alles moest ervoor wijken. dat was doodnormaal volgens vader want kinderen horen op nummer een te staan. ja, kinderen ja, maar niet alleen zijn kinderen. ik snap het ook niet want ik heb hulp gezocht hoor, ook bij de instanties waarbij de kinderen liepen maar die zeiden keihard: het gaat ons niet om het welzijn van jouw kind, alleen om die van de kinderen met de diagnose. als ik dan vertelde dat mijn kind weer in de broek plaste omdat het oudste kind hem steeds liet schrikken werd dat wat lachend weggewimpeld. ach ja zo is zij werd er dan gezegd. dat is haar pddnos. belangrijk is dat zij zich lekker voelt in haar wereld en daarvoor moeten anderen soms aanpassingen doen.

niet anderen

maar jij, jij bent tekort geschoten in het beschermen van jouw kind. En dat allemaal -denk ik- om een man te pleasen. Echt, daar zou ik hulp bij zoeken, anders gebeurt het weer. Dat moet je je kind niet aandoen, en jezelf trouwens ook niet.
Leg het niet bij anderen, jij alleen bent verantwoordelijk voor wat er met jou en jouw kind gebeurd en is gebeurt!

ik voel mij uiteraard schuldig en een slechte moeder. ik wil het ook best bij mezelf houden want ik had hem dit moeten besparen. maar het stomme is..het sluipt erin. alles in het huis ademde diagnoses uit. overal lagen er boeken van, in elke zin viel het woord pgb of begeleider. alles werd afgedaan met de zin "tja dat is haar pddnos" of "belangrijk is dat zij zich prettig voelt in haar pddnowereld". zelfs de hulpverleners zeiden dat. ik heb me daarin mee laten trekken en daar voel ik mij heel schuldig over. dit laat ik een volgende keer niet gebeuren, ik heb er voldoende van geleerd. toch vind ik het moeilijk om het terug te zien.

waarom?

sluipt het erin? Hoe kan het dat je niet denkt: he het gaat slecht met mijn kind, dit is niet goed voor hem (en voor mij). Maar laat je dat gebeuren.
Op die vraag moet je denk ik vooral een antwoord gaan zoeken.
En hoe zorg je er nu dan voor dat het niet meer gebeurt? Wat is er nu anders dan voorheen??

schuldig voelen

"ik heb me daarin mee laten trekken en daar voel ik mij heel schuldig over. dit laat ik een volgende keer niet gebeuren, ik heb er voldoende van geleerd. toch vind ik het moeilijk om het terug te zien."

Kamille, stop met je schuldig voelen. Dat is zinloze tijdverspilling!

Door je schuldig te voelen gaat het niet beter met je kind.

En ook niet met jou. Sterker nog, je gaat je alleen slechter voelen.

Dus stop daar gewoon mee!

Het is gebeurd.

En noem jezelf geen "slechte moeder". Je diskwalificeert jezelf onnodig en dat levert helemaal niets op. Je kunt wel zeggen: vervelend dat ik dat toen te lang heb laten gebeuren en heb geaccepteerd, dat wil ik voortaan niet meer doen.

Het enige dat zin heeft is te ontdekken waarom je dit toen liet gebeuren (en zo lang in die relatie bleef) en of dit je ECHT niet nog een keer gaat gebeuren.

Je zegt: dit gaat me niet meer gebeuren. Ik betwijfel het een beetje. Nee, het gebeurt niet als je een andere man met PDD-NOS kinderen treft. Dan ren je nu hard weg. Maar dadelijk ontmoet je een man met kinderen die iets anders hebben. Of die officieel niets hebben, maar toch jouw kind op zijn kop zitten. Of die man doet onaardig tegen jouw kind. Er kan van alles gebeuren, anders dan deze situatie.

Dus denk goed na, kijk naar jezelf: waarom liet je het gebeuren en wat moet JIJ veranderen (bij jezelf) om te voorkomen dat je kind weer in een vervelende situatie blijft hangen en dat jij hem er niet uithaalt?

Jippox

Ga je lekker?! Nogal een onprettige manier van doen om iemands schuldgevoel nog eens extra op te stoken.

zorgelijk

Ik vind het ook wel zorgelijk dat je zoon nu bij verschillende therapeuten loopt. Wat doen die eigenlijk? En krijgt je zoon zo niet het idee dat er iets met hèm mis is?

Zou hij er niet veel meer aan hebben als jij in therapie gaat en vanaf nu zorgt voor een veilige stabiele haven, waar jullie met z'n tweetjes het gezin vormen en (voorlopig) genoeg aan elkaar hebben? Rust in de tent en een moeder waar hij altijd en overal op kan rekenen?

vesper

Jammer dat je het zo ziet.

Vesper

Jippox zegt het wat kort (knap trouwens, ik ben er niet goed in), maar ze raakt naar mijn mening wel de kern van de zaak.

En ik denk dat Jippox helemaal niet het schuldgevoel van Kamille wil opstoken. Integendeel.

dank Belle

Fijn dat jij het wel begrijpt. En ik hoop Kamille ook!

Verbazing Jippox

Bij mij gingen de wenkbrauwen ook omhoog; ik vind de reactie van Vesper op zijn plaats.
Juist de laatste zin:' Wat is er nu anders dan voorheen?'? Kwam over alsof je je afvroeg of Kamille er wel wat van geleerd had, terwijl ze net aangeeft hoe verkeerd ze bezig is geweest.
Ik weet niet of Kamille het wel net zo heeft opgevat, als je bedoeld hebt.

---
Nu geeft ze aan dat het een korte relatie was, we weten niet hoe lang geleden. Ik vind dat ze nog in een verwerkingsfase zit en dus tijd nodig heeft om te herstellen, zo ook haar zoon.

---
De wijze raad niet te snel in een nieuwe relatie te stappen, zal ze van de psycholoog ook wel gehoord hebben.
Ik zie de vraag eerder als een vraag van herkenning aan ouders van kinderen met een vorm van autisme.
Eerder een vraag of het gebruikelijk is zo rekening te houden met autisme. Volgens de hulpverleners namelijk wel. Maar zien ouders van autisten dit ook zo?
Oftewel, kan het schadelijk zijn om wat ' laks' te reageren en was zijn manier van reageren juist. Een vraag aan ervaren ouders die er middenin zitten ipv aan hulpverleners aan de zijkant.

Kamille is niet met het probleem mee opgegroeid; ze stapt er middenin.
Met deze ervaring is het goed mogelijk dat ze met een grote boog om elke lieve alleenstaande vader met lieve kinderen loopt, uit vrees weer de mist in te gaan.

kAmille, sterkte met je zoon.

even één ding rechtzetten

"En andere vraag: er is een hulp instantie bij ons geweest die de kinderen testte. Die vrouw zei lachend tegen vader: wist je al dat je ook je huis kan verbouwen van het pgb?"

Ik weet niet welke instantie dat is, maar dat is dus absolute nonsens! Net als "lekker op vakantie kunnen van je pgb". Zeker nu het via de SVB gaat moet je zorgcontracten en facturen kunnen indienen die aan diverse eisen voldoet. Lekker op vakantie en je huis verbouwen zul je toch echt zelf moeten betalen.

Er zullen best wel eens mensen zijn die de boel neppen, maar over het algemeen moet je echt bewijzen wat je met het PGB doet en waarom je het wil, en de meeste mensen die het krijgen gaan hier ook heel bewust en eerlijk mee om en kunnen het bloed van de paar bedriegers die er zijn wel drinken. Dankzij mensen zoals deze man wordt de hele groep weggezet als fraudeur, met alle afschuwelijke gevolgen van dien, want de politiek grijpt dit gretig aan om lekker op te kunnen bezuinigen.

ik voel me een slechte moeder maar voel me ook inmiddels met de dag wat sterker worden. de structuur begint terug te komen tussen mijn zoon en mij. daar steek ik veel energie in. mijn zoon is met name getraumatiseerd omdat hij elke keer werd ingezet als middel om het oudste meisje haar pddnos te kunnen laten hebben. deze zin is nogal krom, ik weet niet hoe ik hem ander moet doen. en ik heb dat als moeder toegestaan. onbegrijpelijk! vooral het hem laten schrikken dus maar ook het "ogen uitdrukken" wat het oudste meisje vaak deed bij hem en hem van dingen afgooien (ga maar even op de tafel staan) waarna ze hem eraf kon gooien...ik zei er wel elke keer wat van maar vader begreep mij niet. zijn dochter kon er NIKS aan doen. domme ik.

Kamille

Je hebt echt de sleutel zelf in handen. Heb het goed zo samen met je zoon. Je bent met z'n tweetjes ook een compleet gezin, daar hebben jullie verder niemand bij nodig.
En wat er dan eventueel ooit bijkomt, moet vooral iets positiefs bijdragen aan jouw leven en aan dat van je zoon. Bij twijfel, niet doen! Als je het goed hebt met jezelf, zul je die grens ook veel beter kunnen bewaken.

Raar

Het klopt in ieder geval van geen kanten zoals die vader deed, en ik vraag me ook af wat voor hulpverleners dat waren. Sowieso moeten de (andere) kinderen in het gezin altijd veilig zijn, en een hulpverlener die zegt dat jouw zoon pech heeft zou direct uit zijn functie gezet moeten worden.
Verder is het niet zo dat dat meisje het 'leuk' vond om anderen pijn te doen. Dat is in ieder geval niet iets wat bij PDD-NOS hoort. Waarschijnlijk had ze geen idee hoe ze op een andere manier contact moest maken.
Je moet je niet schuldig voelen. Als je destijds beter had gekund/geweten had je het anders gedaan. Soms lopen dingen anders, en soms komt inzicht (te) laat.

diagnoses gelezen

het is niet mijn omschrijving maar de officiele diagnoses die luidden: vindt het leuk om andere kinderen pijn te doen, schept er genoegen in als andere kinderen zich bezeren.

ze nam mijn kind ook elke keer op de nek. dat vond ik levensgevaarlijk en heb ook alles eraan gedaan dat ze daarmee stopte want het was echt niet verantwoord. maar ik kreeg dat niet voor elkaar! en vader deed niets! op een gegeven moment durfde ik niet eens meer naar het toilet want hup nam ze mijn kind weer op de nek. ik werd er radeloos van. maar dat hoorde bij haar pddnos. zo werd het mij uitgelegd. het was haar ding om kleine kinderen op de nek te nemen en het was niet goed voor haar om te zeggen dat we dat niet meer wilden. ter illustratie: het overbuurmeisje die twee jaar jonger was deed dit ook steeds met haar broertje. ik had daar niks mee te schaften ik bekeek onze situatie en het overbuurmeisje had geen pddnos en was trouwens niet een kind uit ons gezin. maar vader vond het niet kunnen voor zijn dochter dat zij dit dan niet mocht na welke uitleg dan ook. dus mijn kind liep alle gevaar van de wereld (hij is een paar keer echt op zijn hoofd gekomen omdat ze hem dan begon te schudden of ze ging lachend springen waardoor hij viel). maar wat ik ook deed, ze bleef het maar doen en ik mocht haar niet belemmeren in haar pddnoswereldje (of in haar pddnosje zoals ze het zelf noemde)

Uhh,

Kamille, als je dit soort voorvallen beschrijft, ( ogen uitdrukken, buik trappen, op de schouders nemen etc.), hoef je jezelf toch niet meer af te vragen wat jij hebt fout gedaan in de omgang naar zijn kinderen?
Twijfel niet zo aan jezelf.

Hoe lang?

Kamille, hoe lang heb jij samengewoond met je ex?

Dus hoe lang heeft die oudste jouw kind onveilig behandeld? (ik neem aan dat dat eenzelfde periode was)

kinderen met een diagnose kunnen vaak gevaarlijke dingen doen. waarom ze dat doen (moeilijk communiceren ofzo) dat is weer een ander onderwerp maar gevaarlijk kan het zijn. ik heb gemerkt dat pddnos een restgroep is. dat klinkt niet zo aardig maar zo heb ik het wel ervaren. ik kende voordat ik iets met mijn ex kreeg twee kinderen met pddnos die rustig waren en even kort door de bocht wereldvreemd. moeilijk contact maken, moeite met structuur behouden etc.

dit meisje was heel anders. eigenlijk ging alles prima qua structuur maar het ging vooral om de grenzen op zoeken qua andere kinderen pijn doen. en nog een keer en nog een keer. buurmeisje van drie gooide ze een keer continu zand in de ogen, of sneeuw later een keer. niet een keer, wel duizend keer. ik deed er alles aan dan (als ik op dat meisje paste bij ons thuis) om dit te voorkomen maar neits hielp. voor ik het wist had het kind het zand of ijs mee naar binnen genomen of weet ik veel hoe ze het deed maar het kind van drie moest het ontgelden. na twintig keer zand gooien en twintig keer proberen om het goed aan te pakken werd ik op een gegeven moment boos op haar omdat ik het ook zo zielig vond voor het buurmeisje.

vader werd dan erg boos op mij. hoe durfde ik zijn dochter in haar pddnosje te beperken? zijn dochter kon hier niets aan doen! nou dat zal allemaal best wel dacht ik, maar wat heeft ons buurkind eraan?

Heel erg vreemd

Ik vind het heel vreemd en het stoort me enorm dat je het zo over dat pddnosje hebt. Weet je wel waar de afkorting voor staat? Ik geloof er helemaal niets van dat een vader of hulpverlener dat zo benoemt. Misschien in Lalaland.

In plaats van boos worden

Had je de kinderen ook uit elkaar kunnen houden. Ze leren niet van steeds fouten maken. Ze leren wel van rustig met jou dingen ondernemen of in een sociale kleine situatie, niet in grote groepen.

dat was de taal van de dochter en vader nam het over in het bijzijn van zijn dochter om haar gerust te stellen. zo is het mij uitgelegd. net als dat je bv een kind hebt met suikerziekte die zich moet prikken, dat er dan een of ander fantasienaampje aan die naald of handeling wordt gegeven.

de kinderen uit elkaar halen ging gewoon niet. je kan niet een dag op een kind passen en het oudste kind bij andere kinderen weghouden. het is mij nooit gelukt en mocht ook niet van vader.