vreselijk uitgescholden. Door schoonzoon.

geen excuus

Was je dochter het eens met mediation?
hij zag er meer heil in dan zij,vertelde mijn dochter

dat ze altijd bij je terecht kan
dat weet ze heel goed, ook dat we van haar houden..

Kan je niet nog een briefje sturen dat je het jammer vindt dat je er niet bij kan zijn?
we mogen niet op de bruiloft komen..

Oja en als hij nog een keer door de telefoon scheldt, blijf dan rustig (niet terug schelden, nergens op ingaan
heb ik ook niet gedaan, hij heeft gescholden dat verteld hij wel eerlijk bij de mediator..

het voelt zo gek het excuus laten varen... iemand verrot schelden en ermee weg komen.... maar ik ga dat doen.

Ik ben gewoon bang voor die gozer, zij is ook al geslagen.
zij zei tegen de trapleuning gelopen en hij verkletste zich bij de mediator, hij zei van het bed.. je zag mijn dochter schrikken en ik heb toen wijselijk mijn mond gehouden.. Heb toen alleen gedacht meissie meissie toch belazer je moeder niet zo:(

Trapleuning

"Ik ben gewoon bang voor die gozer, zij is ook al geslagen.
zij zei tegen de trapleuning gelopen en hij verkletste zich bij de mediator, hij zei van het bed.. je zag mijn dochter schrikken en ik heb toen wijselijk mijn mond gehouden.. Heb toen alleen gedacht meissie meissie toch belazer je moeder niet zo:("

Ik had daar dus wel een opmerking over gemaakt, eventueel later. Iets in de trant van: zeg, wat was het nou, trapleuning of bed? Denk je nu echt dat ik achterlijk ben en niet zie wat er werkelijk gebeurt?

Daarbij zou ik je dochter er op een rustig moment toch op aanspreken dat 1 zo'n fout (slaan) vergeeflijk kan zijn, maar dat het bij een tweede fout einde oefening zou moeten zijn. Want dat zal het vaker gaan gebeuren. Peper haar ook in dat niets wat zij doet het slaan vergoeilijkt. Niets.

Helemaal eens

met Hanna.

het slaan.

Toen ze ging samenwonen heb ik al eens iets gezegd van het slaan…
Ze heeft toen wel gezegd bij de eerst volgende klap ga ik weg..
maar daar moet ik dan maar op vertrouwen.

Ik wil daar nog wel een keer op terug komen tegenover haar, als de gelegenheid zich voordoet!

Zo hebben we haar ook duidelijk gemaakt dat het echt “not done” is om met kanker te schelden..

Maar op het moment kan ik echt niets tegen haar zeggen, zonder dat het verkeerd is..
Ze lijkt op het moment alleen maar te zoeken om te kunnen mopperen en flink commentaar te kunnen geven op wat ik wel en niet doe/of laat.

Ze lijkt op dit moment alleen maar depressief/overspannen
In ieder geval zich zelf niet…

Beslissing

Iemand die in een slechte relatie zit zal zelf daarover een beslissing moeten nemen. Druk van anderen, zeker van ouders, werkt averechts: mensen gaan de partner (en hun eigen keuze daarin) dan juist verdedigen, zelfs tegen beter weten in. Hoe meer je benadrukt dat hij slecht voor haar is, hoe sterker zij zich zal ingraven. De kans dat ze dan bij hem weg gaat wordt kleiner, ze zal zeker niet naar haar ouders gaan, die dan zullen zeggen: zie je wel, dat hebben we toch altijd al gezegd.
Even terug naar het stukje wat AnneJ schreef: 'je hebt een moeilijke man aan de haak geslagen. Ik had het je graag wat makkelijker gegund. Denk goed na of je met deze man wel kinderen wil krijgen want dan heb jij het niet alleen lastig maar zitten de kinderen er ook mee. Ook al gun je het je man en ben je verliefd, vraag je af of je dit wel gaat volhouden.
Jij kiest hiervoor en wat je ook doet, wat je ook beslist, wij zullen je altijd steunen.'
Jij pikt daaruit alleen het stukje dat gaat over kinderen. De kans is groot dat de reactie zal zijn: kinderen? Waar bemoeit ze zich mee!. En dan eerder het tegenovergestelde effect: toch kinderen krijgen om te laten zien dat jij ongelijk hebt.
Ik zou die weg niet ingaan.

Je kunt wel een brief schrijven. Een brief waarin je nagedacht hebt over wat ze verteld hebben, dat ze gaan trouwen, en jouw reactie daarop. In die brief kun je aangeven, dat je niet gewend bent om uitgescholden te worden en dat je daar ook nooit aan zult en wilt wennen. dat je aanneemt dat het ook niet de bedoeling is dat zoiets herhaald wordt. (mediation willen om op die manier excuses te krijgen is ook niet zo verstandig geweest). Maar dat je hen wel alle geluk van de wereld gunt. Dat je ziet dat het geen gemakkelijke weg is die ze gekozen hebben, maar dat je er respect voor hebt dat ze die weg willen gaan. De brief moet eerlijk en oprecht zijn, anders geloven ze je echt niet, gezien jullie verleden. Je moet er geen punt van maken dat je niet bent uitgenodigd op de bruiloft, dat is de prijs van jullie verleden. Je moet kijken wat je nu nog kunt doen. Want dat huwelijksbootje gaat varen, met je dochter erin, daar kun je niets aan doen.
Vervolgens zou je hen als huwelijkscadeau een stedentrip kunnen aanbieden. Het zou goed zijn als beiden elkaar in een andere omgeving beter leren kennen, als je dochter zou merken dat zijn gedrag niet afhankelijk is van de situatie, maar echt bij hem hoort etc. Je dochter zal zelf haar bevindingen moeten opdoen en haar conclusies moeten trekken, niet jouw bevindingen en jouw conclusies!
Ondertussen zou je kunnen nadenken over de toekomst van je dochter: wat als ze echt bij hem weg wil (met kinderen?). Wat heeft ze dan nodig? Haar baan is erg belangrijk voor haar economische zelfstandigheid. Stel dat er kinderen komen, zou je dan iets kunnen doen om ervoor te zorgen dat ze haar baan kan behouden, terwijl er kinderen zijn, vooropgesteld dat hij daar niets voor zal willen doen? Ze heeft dan huisvesting nodig, staat ze nog ingeschreven als woningzoekende? Ze heeft dan een eigen bankrekening nodig, met een pasje waar hij niet aan kan komen. En ze heeft mogelijk direkt onderdak nodig. Heeft ze een sleutel van jouw huis, of ergens anders, zus, broer, tante etc. waar ze dan naartoe zou kunnen gaan? Laat het schip varen, maar zorg dat er reddingsboten klaar liggen.
Ondertussen blokkeert jouw angst voor de man heel veel. Die angst zul je zelf moeten overwinnen. Je bent geshockeerd door de scheldpartij, maar je bent daar ook in blijven hangen. Dat moment zul je zelf moeten overwinnen. Hoe groot hij ook is, hoezeer hij ook scheldt: niet bang zijn. En dat ook uitstralen. Wellicht moet je daar zelf even op oefenen, misschien onder begeleiding van een goede psycholoog. Denk zelf na wat je daarvoor nodig hebt. Over je eigen leven kun je beslissingen nemen, over het leven van je dochter niet.

Tsjor

Tsjor

IK zie niet in waarom de mediation niet nuttig geweest zou zijn, er zijn inmiddels 2 gesprekken gewest en daarin is goed gesproken..
Nog geen excuses.(helaas)
Ze is ook al met hem op vakantie geweest hoor.
En als het fout gaat, weet ze dat ze altijd hier terecht kan...
ik heb geen idee of ze nog als woningzoekend staat ingeschreven.
Een eigen bankrekening heeft ze nog altijd.
Maar de reddingsboeien zijn aanwezig

Ze zijn inmiddels al 2x keer hier thuis geweest.. vond het wel apart, de 1e keer kwamen ze vanaf de mediation mee naar hier om de hond op te halen, die logeert regelmatig bij mijn dochter..
Later verweet mijn dochter me dat ik alleen met de hond zijn spullen was bezig geweest.En dat is gewoon niet waar!! Ik heb ook naast hem gedaan bij de mooie luchtfoto van zijn (en mijn) geboorte stad..
En afgelopen zondag zijn ze hier geweest (op mijn uitnodiging)een klein uurtje.. het zusje van de hond logeerde hier.

Je bent geshockeerd door de scheldpartij,zeg je... ja dat klopt en ik zou niet weten wat daar zo gek aan is!! Het is toch ook niet normaal!! En dat bange komt niet uit de lucht vallen hoor!! Uit de verhalen van mijn dochter (voor mij een betrouwbare bron) klinkt het dwingende en soms agressieve gedrag door..

Wij ouders vinden dat we al een grote stap gemaakt hebben naar hun toe, maar bij hem vandaan komt er helemaal niets!! Terwijl er in het mediaton contract staat dat we ons moeten inzetten voor een betere verstandhouding van BEIDE kanten.
Ja en kinderachtig dan misschien maar dan verwachtten wij ook iets van hem... hij laat zijn liefde ertussen zitten, terwijl mijn dochter ziet dat wij wel stappen zetten.

Ik hoop het voor je

Wat ik bedoelde is dat via mediation denken dat je excuses kunt afdwingen geen goed plan is, dan zit er namelijk een andere agenda onder.
De scheldpartij is niet normaal, maar een moeder die snel wegrijdt als het vriendje van haar dochter eraan komt is ook niet normaal. Of die niet naar de woning van haar dochter en vriend durft te gaan en altijd beneden blijft wachten is ook niet normaal.
Uit de verhalen van je dochter en je eigen ervaringen heb je een bepaald beeld opgebouwd. Dat beeld kan kloppen. Maar angst is dan een slechte raadgever. Je kunt ook kijken of je er op een andere manier mee om kunt gaan.
Een ander huwelijkscadeau kan ook hoor, het hoeft geen vakantie te zijn.

Tsjor

Pfoe

Jeetje wat een heftig verhaal, ik schrik hier wel een beetje van. Hij lijkt mij een heel controlerend persoon en hij wilt zijn 'liefje' blijkbaar niet echt delen.

Ik kan niet helemaal goed inschatten wat er precies speelt, maar ik vind dit in ieder geval niet normaal. Daarnaast vind ik het ook erg pijnlijk dat je dochter voor hem 'kiest' omdat zij bang is.

Fijn om te horen dat het wel al iets beter gaat, maar dit hoort niet zo te gaan en ik zou er over blijven praten ookal vind jouw dochter het niet fijn. Zij moet zich ook realiseren dat het niet normaal is.

Niet bang

'Daarnaast vind ik het ook erg pijnlijk dat je dochter voor hem 'kiest' omdat zij bang is.' Hoe weet je dat? Meestal is dat niet de reden waarom mensen kiezen voor een relatie met een partner die niet goed voor hen is.
De belangrijkste redenen zijn meestal:
1. liefde: van iemand houden en blij zijn dat iemand van jou houdt;
2. geloof dat iemand kan, wil en zal veranderen, als..... (je maar eenmaal getrouwd bent....etc....)
3. de hoop dat het allemaal goed komt op een dag en dat ander wordt wie degene ooit in hem/haar dacht te zien.
Daarom gaan mensen vechten voor een relatie, ook al denken anderen dat het een slechte relatie is. Sterker nog: opmerkingen van anderen over die slechte relatie maken de inzet alleen maar verbetener: ik zal wel eens laten zien, dat waar ik van hou, waar ik in geloof, waar ik op hoop, dat dat wel waar is en wel zal uitkomen.
Er zullen zeker ook momenten zijn die die liefde, dat geloof en die hoop aanwakkeren. Maar er zullen ook veel momenten zijn die tot teleurstelling en verdriet leiden. Tot het moment komt dat iemand zelf dingen anders gaat zien: liever geen liefde dan deze; waar ik in geloofde bestaat niet en waar ik op hoopte zal nooit komen.
Dat moment kun je niet afdwingen, net zo min als je tegen iemand kunt zeggen: hé, dat is een goede man/vrouw, daar moet je verliefd op worden. Helpt ook niet.
Mijn advies blijft toch: benader je dochter niet als iemand die lijdt onder een heel fout persoon, maar als iemand die haar liefde, haar geloof en haar hoop waar wil maken en daarvoor een heel moeilijke weg heeft gekozen. Ga een heel eind meet haar mee op die weg. Ga dus wel haar huis in, maar laat ook merken dat je bepaalde dingen niet accepteert (voor jezelf), zonder dat je wegloopt of de deur dichtgooit. Je kunt dingen negeren, of iemand kordaat van repliek dienen (zonder boos te worden). Blijf bij haar, want hoe meer je duidelijk maakt dat je haar keuzes niet respecteert, des te groter zal de afstand worden en zul je steeds minder voor haar kunnen doen.

Tsjor

Tsjor

Zoals ik je begrijp mag ik dus niet bang zijn?

Zelf vind ik dat ik daar alle reden tot hebt, hij was echt heel agressief aan de telefoon, en uit de verhalen van mijn dochter blijkt ook steeds weer dat hij een heel erg kort lontje heeft. Die blauwe plekken die had zijn niet verzonnen die heb ik zelf gezien. En ook weer door de telefoon (toen ze vertelde dat ze gaat trouwen) hoorde we hem weer zo agressief roepen dat we normaal moesten doen..

Zij zelf is ook bang geweest voor hem hoor!

Onze dochter weet heel erg goed dat ze altijd bij ons terecht kan..
We hebben met haar over het algemeen een hele goede band..

De mediation hebben we gedaan om toch met elkaar door 1 deur te kunnen gaan...
Hij vind nog steeds dat hij niets fout gedaan heeft. maar wij ouders doen wel stappen in hun richting maar andersom gebeurt er niets, en dan blijft die wip niet in evenwicht..

Oja en we praten ook niet over hem hier in huis, ik luister alleen als zij iets vertelt.. en ga daar dan ook wel op in , zoals met de psychische klachten van hem, zij vertelde dat die bij hem in de familie zitten, zij was dat zat (op dat moment, hij laat zich naar haar idee hier niet goed genoeg voor behandelen) ik heb toen gezegd "nou dan weet je wat je te wachten staat, kijk naar zijn opa en vraag je jezelf af of je dat 50 jaar wilt hebben?" en daar laat ik het dan bij...

Maar goed de hond gaat weer bij haar logeren en het is de bedoeling dat we die dan op gaan halen bij haar thuis..half juni.

Lastig hoor

Ik weet uit eigen ervaring dat ieder zo zijn opvattingen kan hebben over wat normaal en niet normaal is. Mijn vader vindt zichzelf heel normaal, mijn moeder ziet niet dat hij niet normaal is, dus vindt dat ook normaal, daardoor zijn meningsverschillen tussen mijn ouders en ons, de kinderen, praktisch altijd onoplosbaar. Blijkbaar is mijn moeder wel gelukkig met mijn vader, ondanks dat bijna iedereen het opgegeven heeft om hen heen. In het geval van mijn ouders hebben zij in het verleden duidelijk aangegeven liever geen contact meer te hebben. In jouw geval is dat (nog) niet zo. Probeer dat zo te houden. Liever een wat oppervlakkiger contact, waarbij je bepaalde onderwerpen uit de weg gaat, dan helemaal geen contact.

Misschien is het voor jou ook beter als je berust in het gegeven dat je dochter wél kiest voor een leven met haar vriend, straks man. Maak daar het beste van. Wees alert, maar probeer dat op 'stand-by' te zetten. Probeer het positieve eruit te filteren.

Tsjor

Ik heb een relatie gehad die eigenlijk niet goed was. Mensen om mij heen vonden dat ik het uit moest maken, maar in opdracht uitmaken werkt niet, je moet er zelf achterstaan. Maar pas bij de vierde uitmaaksessie was het definitief. Op de een of andere manier was er wel aantrekkingskracht tussen ons, waardoor we toch weer naar elkaar toegetrokken werden, ondanks dat de relatie niet positief was. Dit alles speelde zich in een half jaar af, maar het was wel heftig. Voor iemand kiezen kan dus ook voortkomen uit 'niet zonder kunnen', maar of dat altijd maar liefde is, of hoop op verbetering kun je je afvragen.

Vaak

'Voor iemand kiezen kan dus ook voortkomen uit 'niet zonder kunnen', maar of dat altijd maar liefde is, of hoop op verbetering kun je je afvragen.' Dat kun je bij veel relaties afvragen, het helpt alleen niet als anderen die vraag over jou gaan stellen en ook nog beantwoorden, met conclusies erbij over wat te doen. Niemand laat zich zo de liefde in sturen en ook niet eruit.

Tsjor

'De mediation hebben we gedaan om toch met elkaar door 1 deur te kunnen gaan... Hij vind nog steeds dat hij niets fout gedaan heeft.' Dat bedoelde ik, waarom ik mediation geen goed idee vond: er zit een agenda onder, jij wil via mediation bereiken dat hij iets doet wat jij wil dat hij doet. en hij doet dat niet.
Je klopt jezelf op de borst dat jullie al veel stappen hebben gedaan, maar ik die die nog niet zo. je dochter wel, dus het zal wel. Maar heb je bijvoorbeeld excuses gemaakt voor het feit dat je snel bent weggereden toen hij naar beneden kwam; of dat je niet naar de woning van je dochter gaat als hij er is? Moet hij ervoor zorgen dat jij niet meer bang bent of kun je daar zelf ook iets aan doen?
Ik doe nog een poging. je schrijft: ' hij laat zich naar haar idee hier niet goed genoeg voor behandelen) ik heb toen gezegd "nou dan weet je wat je te wachten staat, kijk naar zijn opa en vraag je jezelf af of je dat 50 jaar wilt hebben?" en daar laat ik het dan bij...' Dat was geen fijnzinnige reactie van jou en absoluut ook niet ondersteunend voor je dochter. Het gaat niet over 'over 50 jaar'. Het gaat om nu, vandaag en morgen.
Wat had je ook kunnen doen? Vragen aan je dochter: vind jij dat hij hulp nodig heeft; waarom; welke hulp dan; heb je er met de huisarts over gesproken (het is heel belangrijk dat mensen met anderen erover praten); en dan de moeilijkste vraag misschien: wat ga je doen als hij geen hulp wil; (antwoord zal zijn dat ze dat niet weet, dat moet je accepteren op dat moment, niet gaan invulllen wat zij dan moet doen); hou jij het nog vol; kan ik iets voor je doen etc. etc.
Het is best mogelijk dat zo'n open gesprek, zonder oordelen, er niet meer in zit tussen jou en je dochter, omdat je dochter al weet hoe je erover denkt en al weet wat voor beslissingen zij moet nemen. Als jouw mening toch tussendoor blijft klinken is het wellicht beter om te zwijgen en nog een kopje koffie in te schenken.

Tsjor

Kamillethee

Ik vind kamillethee een beter idee. Van koffie kun je toch zó opgefokt raken? Ik althans.

Zwart maken

Ik heb het hele draadje nog eens terug gelezen en zo tot de conclusie gekomen dat TS heel hard bezig bent met het zwart maken van haar schoonzoon. Dat haar schoonzoon nog de moeite neemt om naar de mediator te gaan, heeft mij wel verbaasd, gezien het beeld dat TS over hem schetste. Het heeft mij ook aan het denken gezet.

Mede omdat ik zelf heb mogen ervaren hoe een schoonmoeder mij volledig zwart probeerde te maken, heel desastreus zodat haar bijdrage buiten zicht bleef. Nu wens ik haar alleen in groot gezelsschap tegen te komen want in 1:1 situatie komt haar ware ik naar voren. Maar het gaat niet over mjn probleem.
Het gaat over de verstandhouding tussen to en haar aanstaande schoonzoon.

Zelf ga ik niet mensen slaan of uitschelden. Maar ik snap de aversie van haar schoonzoon nu wel wat beter. Als iemand je zo zwart maakt, ook naar vrienden en bekenden, dan zou ik niet eens de moeite nemen om naar die mediator te gaan. Hij doet dat nog wel, dat pleit voor hem.

Ik snap de boze reactie van haar dochter ook. Alleen naar de mediator gaan om zo ook op de bruiloft te mogen komen is toch geen basis voor herstel. Je gaat naar een mediator om te werken aan herstel op lange baan, niet alleen voor de trouwdag. Alleen hammert To maar op die excuses en wat ze allemaal voor haar dochter doet. Gunst, het lijkt wel of ik hier mijn schoonmoeder tegen kom. Die haalt ook elementen van vroeger erbij om mij maar naar te zetten als een ondankbaar mens. Ook zij verwacht een excuus. Mijn eerlijke antwoord was tegen het zere been.

Zo lang To door blijft gaan met negatief over hem uitlaten, heeft die mediator geen zin. Ik zeg niet dat TO onwaarheden opschrijft, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ze haar eigen bijdrage niet wilt zien.

Ik vind dit jammer

Meedenken en eventueel advies geven is ontzettend moeilijk als je alleen maar een kant van het verhaal kent. Nu is blijkbaar het beeld ontstaan dat To een zeurkous is en mogelijk is dat ook zo, maar ik vind niet dat 'we' daarom opeens totaal door moeten slaan naar dat het wel aan haar zal liggen. Het is altijd jammer als het zo zwart/wit komt te liggen en dat gaat heel snel zo op OO, maar ook op Facebook.

To, wat zeggen mensen die jouw schoonzoon en jouw beiden kennen? Kun je dat zeggen zonder je eigen oordeel erbij te betrekken?

Zou je zo grootmoedig kunnen zijn om een streep onder het verleden te zetten en de blik op de toekomst te richten? Uit ervaring weet ik dat blijven hangen in 'ik wil eerst excuses' en 'ik wil eerst schoon schip maken met het verleden', kunnen uitmonden in nog minder goed contact, of zelfs geen contact.

Weet schoonzoon dat je bang voor hem bent? Zo nee, durf je dat naar hem uit te spreken, met als doel die angst achter je te kunnen laten en hem de kans te geven je vertrouwen te winnen?

Mee naar mediation

Dat schoonzoon meegaat naar mediation, is naar mijn idee ook een teken van hoe graag dochter wil dat het goedkomt. Er zal daar in huis de nodige discussie zijn over het al dan niet naar zo'n afspraak gaan. Ik vind het van álle partijen getuigen van goede wil, maar dat moet iedereen ook willen zien.

Oh ja, To, wat die opa betreft... vroeger wisten ze minder dan nu. Stel dat schoonzoon net zo is, dan kun je met de kennis die je erover kunt vinden daar wel beter rekening mee houden dan men dat kon doen bij opa. Dus als schoonzoon een gebruiksaanwijzing heeft, die met een beetje begrip gelezen kan worden, scheelt dat misschien al een hoop.

Kaaskopje,

Het veranderen van beeld komt m.i. door de toon die To zelf zet. Hij doet niets goed terwijl hij wel aangeeft dat To door de telefoon beleefd bleef en schoonzoon de deur wat mediatie betreft open houdt.
Zie het veranderen van beeld niet als zwart/wit maar meer als het naar het midden trekken, een verschuiving van het beeld .

Zo heeft To door hard weg te rijden een signaal af gegeven dat ze hem niet wenst te spreken. Misschien had de schoonzoon haar wel willen bedanken voor het feit dat hij geen vrij hoefde te nemen. Er zijn meer dingen die ze kan doen die positief bijdragen aan herstel.

Ps Als dochter met hem wilt trouwen, heeft dochter zelf mogelijk ook wel bijgedragen aan een vertrokken beeld van hun relatie. Maar dat mag de mediator uitzoeken.

Flanagan

Ik denk dat aan beide kanten dingen voorgevallen zijn die de sfeer er niet beter op gemaakt hebben. En je hebt gelijk, To moet haar aandeel ook kunnen zien. Ik vind zelfs dat To de wijste moet zijn. Het kan zomaar zijn dat To niet mijn vader en niet jouw schoonmoeder is en dat haar klachten terecht zijn. Die ruimte moet To (nog) wel krijgen, vind ik.

antwoorden

Tsjor. Tot aan het 1e mediation gesprek wist dochter en sjonnie niet dat ik zo bang voor hem ben.. Het excuus heb ik aangeboden die zelfde avond als ik bij de flat weggereden ben.
Ik denk dat de angst slijten zal als ik zie dat hij normaal kan reageren niet meteen opvliegen en agressief begint te doen.

Flanagan
het is zeker mijn bedoeling niet om sjonnie extra zwart te maken.. hij is gewoon zo.
Bij het 1e mediation gesprek zij hij ook dat hij alleen mee ging om mijn dochter te steunen, op de vraag van de mediator waar tegen moet je haar beschermen dan? Kwam er geen antwoord. Toen de mediator zei, ik zie een goede band tussen ouders en dochter.. gaf hij haar daarin gelijk..
verder wordt er hier in huis niet over hem gesproken. Dus ook niet zwart gemaakt!

@allemaal
To wil haar eigen aandeel hierin echt wel zien!!
Er wordt echt geprobeerd om het goed te doen..
Wij ouders zijn er tot 2april vanuit gegaan dat haar ogen wel open zouden gaan. Haar aankondiging van het trouwen kwam voor ons dan ook echt als donderslag bij heldere hemel! Wij spreken geen mensen die zowel ons als dochter en sjonnie kennen, de familie is niet zo hecht.

Sjonnie neemt mijn angst niet serieus, ronduit achterlijk. We hebben zoveel kapot gemakt zegt hij dan, je dochter komt zo vaak verdrietig en boos thuis dan moet ik haar weer troosten. Op de vraag waarom of waardoor dat dan gebeurt is de laatste 2jaar. Komt van beide geen antwoord.
Die vraag stelde ik omdat ik op de digitale fotolijst hier alleen maar een lachende dochter zie die het naar haar zin lijkt te hebben op dat moment..
Mijn dochter zit nu nog meer in de knoop, met het gedoe. Er is inderdaad daar thuis gesproken over de trouwdag en hoe dat moet… Zij vind de band met haar ouders wel belangrijk, maar wil op de trouwdag geen gedoe.. en lastige vragen over waarom men ons daar nooit gezien heeft…
De omgaan met sjonnie en ouders normaliseren komt daarmee onder tijdsdruk te staan.. E n zij beseft dat de grootste stappen gezet moeten worden door haar ouders… (sjonnie zal dat niet doen) maar haar opvoeding was zo dat ze nu heel goed weet dat er grenzen ver zijn overschreden dus doen de ouders dat wel?

We zijn inmiddels wel bij hun op de koffie geweest.. Oh wat vond ik dat eng, en wat ben ik geschrokken! Wat een oude boel, klein, ook slecht onderhouden en rommelig.
(Ik heb daar niets gezegd) Bij het naar huis gaan liep dochter nog mee naar beneden en grote pot in de auto zetten. Ik haalde in de lift heel diep adem en zuchtte, meteen een grote mond van haar dat ik niet moet zuchten…
En weer is ze niet meer geweest afgelopen maandag.. zij kijkt nog steeds heel boos, gestrest.
De bruiloft is in februari.

Niet uitsluiten

Ik sluit niet uit dat schoonzoon echt erg is en ook echt erg is voor dochter. Voor mij staat dan alleen de vraag voorop: hoe maak je het voor je dochter veilig genoeg om eventueel eruit te stappen. Dat doe je niet door te benadrukken hoe erg die schoonzoon is, of wat als je daar 50 jaar aan vast zit, of je eigen angsten uit te spreiden.
Ik had laatst nog een gesprek met een vrouw met twee zussen. De vrouw zit duidelijk, zichtbaar, in een slechte relatie en het liefste zou je haar meteen onder je arm willen nemen en haar uit die relatie willen halen. Maar het is haar beslissing.
De vrouw heeft twee zussen. de ene zus benadrukt elke keer: zie je wel hoe slecht hij is, je moet bij hem weg. Van die zus heeft ze last. Als de zus zo praat gaat zij in de 'ja, maar....' stand en haalt dan alle argumenten aan die ze maar kan vinden om niet weg te hoeven gaan.
De andere zus hoort haar aan en kijkt wat ze kan doen om haar te ondersteunen bij praktische dingen en de oplossingen die ze zelf zoekt. Die geeft geen oordeel en zegt ook niet wat ze moet doen.
De vrouw durft haar ene zus bijna niet meer te ontmoeten en zeker niet eerlijk te vertellen hoe het gaat. Met de ander zus kan ze wel praten en eerlijk vertellen hoe de zaken ervoor staan. Dat eerlijke gesprek helpt haar ook om goed zicht te houden op haar eigen situatie en haar eigen keuzes daarin.
Ik vind de tweede strategie veel effectiever dan de eerste. TO zit sterk op de eerste strategie en zit daar ook nog tussen met haar eigen ervaringen die ze eerst gehonoreerd wil zien (excuses eisen). Ik hoop dat ze een andere weg kan kiezen.

Tsjor

hoe kom je daar nou bij??

Ik snap je echt niet...
er wordt hier niet over hem gesproken door haar ouders, we luisteren alleen als zij wat verteld. Behalve die keer dat ze staat te mopperen over zijn psychische gedoe. en zij zelf verteld dat ze het zat is.

Het ging al heel lang erg goed tussen ons ouders en haar als dochter, de omslag is gekomen na het telefoon gesprek waarin zij vertelde dat ze gaat trouwen.
Dochter heeft na dat gesprek de kont tegen de krib gegooid en is gaan mopperen over alles wat vooral haar moeder wel/niet doet.

Wij ouders zeggen dus ook niet wat dochter wel/niet moet doen, ze weet niet eens dat we veel te groot blijven wonen zodat ze terug kan naar huis.

Ze weet wel dat we heel veel van haar houden en dat zullen blijven doen!

2 werelden

Dochter leeft in 2 werelden, 1 met sjonnie, werk, vrienden, zijn familie. en 1 met haar ouders.

en die kan niet niet combineren.

Je doet me vreselijk denken aan mijn moeder. Als die het ergens niet mee eens is, of iemand niet mag, dan straalt dat ook aan alle kanten van haar af. Ze hoeft haar mond niet open te doen, het is zo ook overduidelijk!

Dit stukje van jou: 'We zijn inmiddels wel bij hun op de koffie geweest.. Oh wat vond ik dat eng, en wat ben ik geschrokken! Wat een oude boel, klein, ook slecht onderhouden en rommelig.
(Ik heb daar niets gezegd) Bij het naar huis gaan liep dochter nog mee naar beneden en grote pot in de auto zetten. Ik haalde in de lift heel diep adem en zuchtte'. Echt, ik heb meteen beeld hoor. En al mijn haren staan meteen overeind. Dus ik snap je dochter helemaal...

Ongetwijfeld bedoel je het net als mijn moeder allemaal vreselijk goed, maar ik krijg uit jouw postings heel erg het gevoel dat alles moet zoals jij het wil. Heel erg zwart-wit. Mijn moeder vindt ook dat ze heel veel voor ons als kinderen heeft gedaan, stond (en staat) ook altijd voor ons klaar. Maar ondertussen was ze zo veroordelend als de pest. En nogmaals, dat hoefde ze niet met zoveel woorden te zeggen, dat straalde er gewoon vanaf. Ondertussen kunnen we daar met haar niet over praten, want het ligt nooit aan haar, altijd aan de ander.

Misschien sla ik de plank volledig mis en zie ik het helemaal verkeerd, maar ik wilde je wel laten weten hoe je op mij overkomt. Doe er je voordeel mee. Durf kritisch naar jezelf te kijken.