

Relaties
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

kaatjecato
30-11-2017 om 13:11
verschillen worden steeds meer uitvergroot (lang verhaal)
Vandaag moet ik even van mij afschrijven. Mijn hoofd loopt over en mijn gedachten wervelen in rondjes. Hopelijk helpt het om het even op te schrijven en wie weet is er herkenning of heeft er iemand tips….
Ik zal proberen het samen te vatten, maar het is inmiddels allesomvattend en complex. Het komt erop neer dat mijn man en ik in de opvoeding van onze kinderen (11 en 15 jaar, dus (pre)pubers) en in de relatie met elkaar nogal wat problemen ervaren. Dit heeft te maken (volgens mij dan) met het feit dat we ontzettend van elkaar verschillen in hoe we met dingen omgaan in het leven. Dit is altijd al zo geweest, maar nu de kinderen ouder worden, en zich steeds meer ontwikkelen tot zelfstandig denkende mensen, lijken de verschillen ineens onoverbrugbaar.
De grootste verschillen tussen mij en mijn man zijn dat ik een meer optimistische inslag heb, mij flexibel probeer op te stellen en denk in oplossingen. Mijn man daarentegen gaat veelal uit van het negatieve, wil graag controle over hoe dingen gaan en denkt in problemen.
Nu onze kinderen ouder worden gaan zij zich meer los maken, willen zelf meedenken, hebben zelf oplossingen, en zijn uiteraard ook soms opstandig. Hoort er allemaal bij. Probleem is dat mijn man graag wil dat de dingen gebeuren zoals hij dat het beste vindt. Hij kan het dus niet loslaten als 1 van de kinderen iets op een andere manier wil doen. Dit leidt tot veel conflict tussen hem en de kinderen.
Daarbij komt dat hij veelal vanuit het negatieve denkt. Dus als er iets misgaat vervalt mijn man in uitspraken als: “Je doet ook altijd….’, en “Je bent nooit…”. Hij is erg gericht op het idee dat de kinderen moeten ‘veranderen’. Dus als er iets moeizaam gaat, komt dat omdat de kinderen ‘niet luisteren’, ‘niet doen wat er gezegd wordt’.. Hij ziet het dus vooral als zijn taak om hen te vertellen hoe het moet, en als ze het niet zo doen, wordt hij boos. Want hij had het toch gezegd en wanneer dringt het nu eens tot ze door. Als we het erover hebben dat kinderen in hun ontwikkeling niet altijd kunnen toepassen wat je denkt dat ze kunnen, en dat je ze daar dus bij moet begeleiden, voorleven, etc, dan geeft hij aan dat hij het daarmee eens is. Maar de laatste tijd krijgen we hier steeds vaker ruzie over, omdat hij, als puntje bij paaltje komt, anders handelt en dan ook zegt er anders over zegt te denken. Uiteraard schiet ik ook wel eens uit mijn slof, en doe ik ook wel eens onredelijk tegen de kinderen. Maar ik denk er daarna over na, biedt mijn excuses aan als dat nodig is en bedenk hoe ik het volgende keer anders kan aanpakken.
Het gekke is: als mijn man en ik het op rustige moment over opvoeding hebben en wat we onze kinderen mee willen geven, zitten we erg op 1 lijn. We vinden dat ze zich moeten ontwikkelen tot zelfstandig denken volwassenen die zelf sturing aan hun leven kunnen geven, uiteraard volgens bepaalde normen en waarden (zoals eerlijkheid, rekening houden met anderen, etc). Maar als er iets gebeurd wat hem niet zint, dan wordt hij boos en vindt hij dat ze vooral moeten luisteren. Als wij het hier dan over hebben vindt hij het ook volledig gerechtvaardigd dat hij boos wordt. Hij vindt dat de kinderen best veel vrijheid mogen hebben, maar dat ze soms gewoon moeten luisteren. Als ze dan in discussie gaan en niet klakkeloos doen wat hij zegt wordt hij boos. Maar het is natuurlijk niet realistisch om te verwachten dat je kinderen ruimte geeft om hun mening te geven of mee te denken, en dat als het jou even niet uitkomt dat het dan vervolgens niet mag. Natuurlijk kunnen bepaalde dingen soms niet, en blijft onze beslissing soms doorslaggevend, maar je kunt niet verwachten dat de kinderen het dan niet proberen. En natuurlijk zou ik het ook heerlijk vinden als ze soms gewoon luisteren en meteen de eerste keer doen wat ik zeg. Dat zou zeker makkelijk zijn, maar dat is dan omdat het mij op dat moment beter uit komt, en niet omdat het perse redelijk is. Mijn man vindt dat ik veel te makkelijk bent en te weinig grenzen stel. Ik denk dat wij allebei net zo vaak grenzen stellen, maar op een andere manier. Waar ik bij moet opmerken dat als ik grenzen stel, maar dit op een kalme rustige manier doe, hij eigenlijk vindt dat ik over mij heen laat lopen. Eigenlijk wil hij dus dat ik ook boos en met stemverheffing laat weten dat iets echt niet kan.
Wat erg op onze relatie drukt, is ten eerste de soms zeer negatieve opstelling naar onze kinderen, en zijn boosheid naar de kinderen. Maar ook dat als er iets gebeurd (ook als is het klein, zoals een beetje een nukkige reactie van onze oudste puber), dan kan mijn man daar een enorm probleem van maken in zijn hoofd. Hij maakt het groter (“Het is toch van de gekke dat hij zich zo tegen ons gedraagt”) en blijft er heel lang in hangen. Hij gaat erover piekeren, en kan soms een hele dag (of zelfs langer!) ontzettend chagrijnig zijn. Alle interactie is dan doorspekt met chagrijnige en negatieve reacties (ook naar ons andere kind en naar mij) en alles wordt negatief uitgelegd. Terwijl onze zoon zijn puberchagrijn allang weer kwijt is. Alle kleine dingen die spelen (kind dat huiswerk uitstelt, zijn kamer niet netjes houdt, etc.) worden dan een enorm probleem, wat heel veel irritatie oproept en moet veranderen. Dit zijn allemaal dingen waar ik het mee eens ben dat wij daar iets mee moeten, en waar wij onze kinderen in moeten begeleiden/sturen, maar mijn man wordt dan boos omdat ik mij er op dat moment niet zo over opwindt als hij. Als ik dan voorstel om samen te bedenken hoe we dat dan aan zullen pakken, wil hij vooral dat de kinderen daar zelf iets in veranderen.
Kortom, wij zijn allebei behoorlijk ongelukkig op het moment, en ik weet af en toe echt niet of hoe er samen uit kunnen komen. Ik voel mij ondertussen totaal niet gesteund. Ik heb het idee dat ik er alleen voor sta. Dat ik diegene ben die hem steeds uit de put en negatieve gedachten moet praten en nadenk over hoe het anders moet. En diegene die leuke dingen met het gezin probeert te ondernemen, de positieve sfeer probeert te bewaren. We hebben het afgelopen jaar een aantal keer flink moeilijke gesprekken gehad hierover, en ook daarna voelt hij zich nog dagen enorm in de put. Hij zegt dan dat hij zijn best gaat doen om het anders te doen. Als ik hem vraag hoe hij dat wil gaan doen, wat hij nodig heeft, zegt hij dat hij dat niet weet. Als ik boeken aandraag om te lezen, zegt hij dat hij niet van lezen houdt. Ik heb andere dingen aangedragen, hem er zelf over laten nadenken (wat heb je nodig om te ontspannen, je hoofd leeg te maken), maar er komt niets. Ik heb voorzichtig geopperd dat hij misschien hulp nodig heeft bij het omgaan met dingen die moeilijk gaan, want zijn neiging tot piekeren, dingen niet meer in perspectief zien en controle willen hebben, trekken een enorm wissel. Maar daar wil hij vooralsnog niets van weten.
Natuurlijk is dit maar 1 kant van het verhaal, namelijk het mijne…
Misschien verwacht ik teveel van hem?
Maar ik ben heel benieuwd om iemand dit herkent. Hoe kan ik hiermee omgaan?
Groeten, Kaatjecato

Ava
11-12-2017 om 21:12
Zullen we het samen doen
Misschien helpt het je man goed als je voorstelt om het samen te doen. Waarschijnlijk doe jij dat allang naar jouw idee maar hij voelt zich wat alleen. Hij moet steeds opnieuw het wiel uitvinden, naar zijn idee.
Heel fijn dat je man jou in vertrouwen neemt. Het scheelt al zo met een goede instelling. Daarom kan je dat voorstel ook doen (samen doen). En blijf doorgaan met hulp zoeken, want dit is mooi maar hulp hebben jullie wel nodig, denk ik.

Thera
11-12-2017 om 21:12
zou het altijd nodig zijn om hulp te zoeken..
dat is wat ik me soms afvraag.
Op momenten dat we vastlopen denk ik van wel natuurlijk.
Maar toen ik bedacht dat je ook zo maar geen afspraak hebt en dat je dan nog maar moet afwachten of het klikt en de situatie goed wordt ingeschat, werd ik gemotiveerder om zelf moediger te worden om de dingen te noemen die je ziet.
Maar ook om wat hierboven wordt beschreven alles uit de kast te halen om het 'samen' weer te vinden.
Ik vind het een lastige afweging. Ik wil graag goede hulp, (maar die krijg ik ook van vrienden soms en van dit forum), maar als ik mij te veel 'wachtend op professionele hulp opstel, dan vergeet ik soms wat ik zelf kan. Dan heb ik me er eigenlijk al een beetje bij neergelegd dat ik het zelf niet kan.
Dat is eigenlijk een beetje mijn dilemma..
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.