Vernederd worden in ruzie. Hoe mee om te gaan?

Sandy

Marga schreef:

Ik zou ook wel verbaasd zijn over het feit dat mijn partner er dergelijk opvattingen op na houdt en mij daarmee wil treffen. Gewoon het feit dat hij zo laag wil gaan (of erger: dat eigenlijk meent) zou voor mij ook kwetsend zijn.

Sandy reageert:

Marga, Ik denk dat jij gelijk hebt met je verhaal. Naar wat ik begrijp vind hij het zelf erg vervelend (zegt dit nog niet duidelijk).

@Sandy, wat vindt je man nou zelf erg vervelend?

En, zou je willen laten weten: vind je het nou wel fijn om niet te werken? Ook al weet je dat je financieel geheel afhankelijk bent van je man?

Zou je niet willen werken, om niet alleen in dienst van gezin (man, kinderen, huishouden) te staan, maar ook iets voor jezelf te hebben (geld verdienen en persoonlijke ontwikkeling). En daarmee ook niet (of in elk geval minder) financieel afhankelijk van je man te zijn?

NB Ik heb altijd 4 dg pw gewerk, ook toen de kinderen geboren werden. Man heeft altijd 5 dg pw gewerkt. Het is bij tijden druk, maar ben wel erg blij dat ik geheel financieel onafhankelijk ben. Zeker in mijn relatie die niet helemaal geweldig is. Ook mijn man heeft wel vaker in boosheid van dit soort opmerkingen (als die van jouw man) gemaakt. Als was het dan dat hij meer verdient dan ik (terwijl ik zeer goed verdien, maar ja, hij inderdaad meer). En ik weet dat hij echt vindt dat hij meer inbrengt, want feitelijk is dat zo (en hij is nogal van "het is toch waar?", zonder zich af te vragen hoe rot het overkomt). Maar daar ontleent hij kennelijk een goed gevoel aan, voelt zich denk ik beter door zichzelf erop te wijzen dat hij toch wel veel verdient. Met mijn man lukt het niet daar een goed/rustig gesprek over te voeren. Maar ik zou jou zeker adviseren dat wel te doen.

En als ik jou was zou ik sowieso gaan werken. Om te zorgen dat je in het werkende leven blijft, je kunt ontwikkelen en als je wilt of als het nodig is (ontslag man, arbeidsongeschiktheid man, overlijden man of scheiding) geld kunt binnen brengen. En de kinderen krijgen er (over het algemeen) niets van om een paar dagen naar het kdv /bso te gaan. Of je regelt andere opvang. Maar inderdaad: niet de kosten van opvang van jouw salaris aftrekken. Idioterie! Hoe onbelangrijk kan je jezelf toch maken door het zo te beredeneren.

Larisse

Nou ik vatte het zo op dat ze me gelijk gaf met mijn eerste posting (direct na haar beginposting) waar in aangaf dat ze er toch achter moet zien te komen of hij ongelukkig is in de huidige situatie

Op de vraag of ik graag wil werken?

Ja, dat wil ik heel graag. ..
Ik vind het best lastig om veel te vertellen ivm eventuele herkenbaarheid..

Sandy

Goed antwoord!!!

Dus ..... aan de slag.

Met man praten dat jij aan de slag wilt.
Oh, je kunt natuurlijk eerst nog vragen of hem iets dwars zat dat hij zo reageerde.
Maar wat hij ook zegt, zorg dat jouw doel is om in dat gesprek jouw wens op tafel te leggen!

Mocht hij dan opeens bezwaren maken,dan niet inbinden maar vasthouden aan jouw wens en alleen bekijken wat zijn zorg/bezwaar is en bespreken hoe JULLIE dat gaan tackelen.

Er zijn allerlei oplossingen, maar de oplossing is niet dat jij toch thuis blijft .

En bedenk van tevoren wat jij wilt. Als jij 4 of 5 dagen wilt werken geef dat dan aan en ga niet terug naar bijv. 3, omdat hij het niet goed voor de kinderen vindt als ze zoveel naar de opvang moeten. Dan neemt hij maar een tijdje ouderschapsverlof:-).

Goed hoor, lekker gaan werken als je dat wilt. En als je een serieuze baan neemt en voldoende uren werkt kan jij ook gewoon carrière maken zodt je financieel onafhankelijk kunt worden. Erg fijn gevoel!

En misschien is hij wel onwijs blij als jij zegt dat je wilt gaan werken!

Let wel op dat jullie de huishoudelijke taken goed verdelen. Kinderopvang en huishoudelijke hulp lossen niet alle activiteiten/geregel op. Er blijft echt nog genoeg over.

Maar waar het om gaat. ..

Hoe nu verder. . Mijn man heeft zulke vreselijke dingen gezegd dat ik het echt niet meer weet en daar komt bij dat mijn man mij nu negeert sinds deze post... Hij doet gewoon alsof ik niet besta. Geen kus bij thuiskomst. Ik voel alleen maar woede en verdriet.
Alles wat ik graag zou willen is liefde, maar het tegenovergestelde is werkelijkheid..
Dit negeren vreet aan me, maar ik vind het nu een keer echt niet aan mij (Dat is geen twijfel, al veel te vaak gedaan)
Maar hoe nu?

van kwaad tot erger?

Heb je al een gewoon gesprek met hem geprobeerd, maar dat lukt niet, begrijp ik dat goed? Je snakt naar liefde, maar nu krijg je de silent treatment. What's next, en hoe lang tolereer je het nog dat je zo behandeld wordt? Want ik ben bang dat dit van kwaad tot erger gaat als je niet eens flink duidelijk maakt dat je niet wil dat er zo met je omgegaan wordt.
Ik zou als ik jou was je carriere maar eens snel van "hold" afhalen, zelfstandiger worden en goed nadenken of je überhaupt verder wil met iemand die zo met je omgaat en niet in staat is het gesprek aan te gaan, maar liever in radiostilte vlucht.

Lekker kinderachtig

Sinds een paar dagen geen gedag zeggen, dat is best kinderachtig.
Probeer die kinderachtige houding te negeren alsof het jou niet raakt. Die draait heus wel bij, hij is net te veel afhankelijk van de vrouw die mogelijk maakt dat hij 5 dagen kan werken.
Gewoon even gaar sudderen in zijn eigen sop, en TS moet vooral NIET buigen en sorry zeggen in belang van de lieve vrede.

Aandacht voor kind en werk

Richt je aandacht op je kind en het vinden van werk. Blijkbaar staat iets de liefde nu in de weg en dat kun je maar het best even als (tijdelijk) feit accepteren. Dat geeft rust.
Weet je zeker dat de horkerigheid met jou te maken heeft? Mijn man is soms dagen niet te genieten en dat blijkt dan te maken te hebben met zijn werk. En soms met het huishouden. Ik kom daar achter als ik vraag of er iets is waar ik iets aan zou kunnen doen.
Maar als hij zo naar tegen je heeft gedaan heb jij zelf meer recht om boos te worden en tegen hem te zeggen dat hij even normaal moet gaan doen. En dat je graag met hem praat over wat hem dwarszit, maar dan gezamenlijk als een team en niet als een soort vijanden.

Flanagan

"Die draait heus wel bij, hij is net te veel afhankelijk van de vrouw die mogelijk maakt dat hij 5 dagen kan werken."

Hoewel ik het met je eens ben, weet bijna zeker dat hij dat helemaal niet zo ziet.

Zijn vrouw zorgt voor hoge uitgaven (kinderopvang) óf ze brengt niks extra's binnen (en hoeft niet, zoals hij, de hele dag te werken). Hij moet (!) hoe dan ook (meer dan) fulltime werken. En hij is waarschijnlijk niet onverdeeld gelukkig met zijn werk. Maar ja, het betaalt zo goed. Dus hij werkt. Ongeacht hoe het thuis geregeld is. Dat ziet hij nl. niet als zijn taak. Net zo min als de opvang van het kind.
Misschien (hopelijk) zit ik ernaast.

zijn gedrag

"Hij doet gewoon alsof ik niet besta. Geen kus bij thuiskomst. Ik voel alleen maar woede en verdriet."

Ja, heel naar. Herkenbaar.

Allereerst, zijn gedrag zegt wat over hem, niet over jou. Daar was je al achter. Houd dat vast.

Als ik jou was zou ik gewoon neutraal aan hem vragen: je doet al dagen zo onaardig en afstandelijk. Is er iets?

Dan heb je het in elk geval geprobeerd om te vragen naar evt. problemen/ergernissen aan zijn kant.

Mocht hij niet reageren, kan je nog zegt "Als je het ergens moeilijk mee hebt en erover wilt praten, laat maar weten."

Maar als er dan nog niets komt kan je er weinig aan doen.

Mijn advies: trek het je niet aan (hoe naar je het ook vindt), maar richt je aandacht op je kind en het vinden van werk. Volgens mij is dat waar je het meeste aan hebt. Zoek een baan, ga werken aan een eigen leven en economische zelfstandigheid. En zeg hem dat je wilt gaan werken, dat je niet gelukkig bent van thuis zitten.

Laat hem verder in zijn eigen emotionele soep gaarkoken.

Sterkte ermee.

wil je niet bang maken

Maar houd in je achterhoofd dat je man mogelijk een geheime agenda heeft. Het is namelijk wel eigenaardig dat een afspraak die jullie samen gemaakt hebben nu aanleiding is voor onredelijk boos gedrag jouw richting. Alsof hij de relatie wil laten springen.
Hopelijk zit ik er helemaal naast maar probeer je geestelijk toch vast te wapenen.

wat naar

allemaal. Als ik het goed begrijp is er nu geen (goed) gesprek met hem mogelijk? Bij mij komt het over dat hij niet tevreden is met de situatie zoals hij nu is dus hij aan het werk en dat jij niet buitenshuis werkt, hij werpt je dat tijdens ruzies voor de voeten. Maar een echt gesprek waarin naar een oplossing gezocht wordt waarin jullie je beiden kunnen vinden gaat hij niet aan.

Het enige advies dat ik je kan geven is dat je nu serieus op zoek gaat naar een baan buiten de deur, dit wil je zelf uiteraard ook.

euh? (boos!)

Ik begin een beetje boos te worden op je man. En ik vind het tijd dat jij het ook wordt in plaats van gekwetst te zijn. Eerst was ik nog van 'goh misschien is hij niet gelukkig met de situatie' maar nu blijkt dat hij niet aanspreekbaar is, boos op jou wordt en je de silent treatment geeft, zie ik een heel ander beeld: hij denkt de macht te hebben en wil dat laten blijken ook en anders gaat hij over op kinderachtige methoden. Hij kwetst jou en als je iets van zegt heb jij het gedaan. Dit ken ik van een ex die de diagnose narcisme had.... Doodzwijgen is een van de meest agressieve communicatiemethodes die er zijn. en je schrijft "Dit negeren vreet aan me, maar ik vind het nu een keer echt niet aan mij (Dat is geen twijfel, al veel te vaak gedaan)"

ik zou zeggen: wordt verontwaardigd (eerst in jezelf) pik dit niet, kruip vanuit je gekwetstheid naar boosheid. Kom op zeg, wat geeft hem het recht je zo te behandelen?

sterkte!

Bedankt voor de reactie's

Toch draait mijn hoofd overuren en zit ik vol spanning.
Hij 'praat' alleen over de hoogst noodzakelijke dingen (ik ook)
Gaat natuurlijk ook niet anders met kids. Verder is er niets.
Hij doet geen enkele moeite voor een gesprek (en nu wil ik het ook eens een keer niet doen. Ik begin altijd. ...en ik voel me nog erg boos. Dit was namelijk niet het enige wat hij had gezegd) geen kus...emotieloos..

Ik weet alleen niet wat ik nu moet...

Ik voel me erg alleen (maar dat voel ik me al langer) wel erg blij met de kids uiteraard!

"Ik voel me erg alleen (maar dat voel ik me al langer)".

Ook dat herken ik.

Tja, wat moet ik zeggen.
Misschien moet je met iemand (evt. praktijkondersteuner van huisarts of maatschappelijk werkster) gaan praten om dingen voor jeelf op een tijd Te zetten.

Misschien kan die ook bellen om beter te bepalen hoe Jr je rochtkng je man wilt opstellen als hij zo diet, of juist op het moment dat hij weer "ontdooid" is. Het duurt overigens wel erg lang bij hem!

Verder: hoe gelukkig/ongelukkig voel je je in zijn algemeenheid? En dan hoe nu, een maand terug, een paar maanden terug, een jaar terug?

Als je in zijn algemeenheid ongelukkig bent,€@n zou ik zeggen: je leeft maar 1x, dus wil je zo lang ongelukkig zijn?

Ik ben lange tijd niet (helemaal) happy met mijn relatie (maar herkenbare dingen van jou), maar ben in zijn algemeenheid altijd gelukkig geweest (7 of 8). Ik heb mijn geluk gehaald uit de kinderen, vriendinnen,,familie en werk. Dat compenseerde voor de vervelende momenten met man. En omdat ik dus eigenlijk wel gelukkig was altijd, zijn we nog steeds samen.

Mijn tip is dus: Werk aan jezelf, probeer met hem te praten op een rustig moment en zoel meer positiviteit elders. Als praten niet lukt en je bent en blijft ongelukkig, ja, dan zou ik het wel weten.

maar

waarom negeert hij je dan?