Verder na ontrouw deel 5

"waarom heb ik dat gepikt?"

Tjah.. goede vraag.

Waarom geloofde ik mijn man op zijn mooie blauwe ogen...
Was vandaag dozen op zolder aan het uitruimen en waarom zie ik nu pas afschriften met bedragen uit het verleden die ik niet kan plaatsen.

Gadverdamme, wat is er toch met mijn onbezonnenheid gebeurd. Ik vraag me steeds meer af of ik dit vol houdt. Het vertrouwen is nog maar amper een gram geheelt.
Ik ben echt wel 10 x sterker geworden maar ik geloof nog steeds niet dat hij me trouw is.... bah.

Vertrouwen

Achteraf zie ik het zo: er was zoveel stuk. Als hij zich 100 slagen in de rondte had geknokt, hadden we een kans gehad. Dat dacht ik totdat we uit elkaar gingen. Het knokken is er helemaal niet geweest. Nu denk ik steeds meer dat als hij dat wel had gedaan, ik de relatie nog steeds als leugen zou zien. 1x vreemdgaan en er zelf mee op de proppen komen, omdat je stuk gaat van ellende, is wat anders dan meerdere affaires en dan er zelf achter moeten komen en dan nóg ontkennen. Dat is willens en wetens, een bewuste keuze, dat is expres je gezin de rug toekeren, keer op keer. Ik ben bang dat je hem nooit meer gaat vertrouwen Miss, en dat is heel logisch. Iemand die dit vaker doet, heeft een hele andere denkwijze dan jij en ik. Ik zie onze 'relatie' nu als 1 grote leugen. Hij bungelde er een beetje bij maar ging vooral zijn eigen goddelijke gang en gaf geen donder om ons. Daarom kon hij toen al die walgelijke dingen doen en nu ons zo gemakkelijk aan de kant flikkeren.

.......

Wat triestig. Ik denk ook Miss dat je vertrouwen te veel klappen heeft gekregen. Hoe is de situatie nu, doet hij moeite, doet hij iets om je terug te winnen? Werkt hij aan hemzelf en zijn problemen?

Liefdier, zo kijk ook naar mijn relatie. Die is met een leugen begonnen, hij heeft over zijn verslaving niks gezegd en mij gebruikt om een "normale" leven op te bouwen. hij heeft mij ingelokt in een zieke, marginale verhaal en hier heb ik zo hekel aan.
Hij laat mij niet met rust maar ik reageer niet meer. In zijn laatste brief stond er dat ik hem beter maakte. Dat ik ben alles wat hij nodig heeft.
En ik geloof hem. Maar kan nu ook zien dat dit een (onbewuste) manipulatie is.
Ik probeer mij sterk houden maar is ontzettend moeilijk. Gewoon hem negeren.

Liefde

Is voor iedereen anders, en bij een man met een verslaving ben ik er nu een geruime tijd later wel achter dat het bij hem en mij zo anders werkt.
Iemand die beschadigt is geeft andere liefde dan die " normaal " is.
Maar wat is normaal? Wat is liefde?
Ik denk dat je je eigen grenzen kunt bewaken, iets wat ik vroeger nooit deed.
Nu eerst naar binnen ga en voel wat ik voel en wil.
En dat ook vast houdt.
Daarom zei ik ook als iemand de ander wil bedriegen doet hij het toch wel, en ja ook bij stellen die al lang samen zijn. Op het werk, in de omgeving ik hoor niet anders dan vreendgaan. Het lijkt wel een hippie tijd.

t enige wat ik kan doen is steeds blijven voelen wat ik wil. Ik heb weinig invloed op keuzes die hij maakt.
Ik heb wel invloed op mijn gedachtes, keuzes en gevoelens. Het accepteren van doorgaan met een seksverslaafde is niet gemakkelijk. Maar die gezonde mensen doen het ook. Dus wie is nou wie? En wie is er nog wel te vertrouwen, buiten mijn viervoeter om?

Zoals ik al eerder zei, mijn geluk hangt daar niet meer vanaf.
Op dit moment gebeuren er privé heel veel krachtige groei processen, zowel met werk, als met me omringen met positieve mensen waar ik energie van krijg.
Ik werk hard, daar is nog nooit iemand dood aan gegaan, wel aan verdriet. Daar ga je dood aan. Dus de mensen die teveel vragen laat ik niet verder dan de voordeur van mijn innerlijke hart.

En heb ik er ongevraagd? Nee. Maar heeft iemand er om gevraagd ongenezelijk zie te worden ?
Dat zijn goede vragen die je je zelf kunt stellen sterker te worden.
Life sUcks met tijd en wijlen.. Maar als je inziet dat je buiten jezelf om weinig invloed hebt op een ander kun je door. Van kleine naar grote conflicten.

En de rest is allemaal gebarkadeerd naar neutraal vlak. Daar wil je niets meer mee en daar hoef je niets meer mee.

Miss

Hoi Miss. De liefde die jij voor hem hebt is dus heel anders dan de liefde die hij voor jou heeft. Wat zie je van hem? Zie je een liefdevolle houding of zijn het alleen woorden. Wat haal jij zelf nog uit je relatie, naast het gezinsgevoel? Je kan jezelf wel heel sterk en weerbaar maken (Ik heb mijzelf ook ontwikkeld het afgelopen jaar) maar als je niets meer uit je relatie haalt, geen liefde meer ontvangt...Ik wilde ook niet uit elkaar hoor, maar kwam wel hevig in opstand tegen zijn lelijke houding. Liet het mij niet zomaar gebeuren. Bij ons was er geen redden meer aan. Ik weet nu dat ik iemand verdien die net zo gek is op mij als ik op hem. Is het bij jullie eenrichtingsverkeer? Is er ruzie, opstand of wordt het fijner en beter? Wanneer wil je de balans opmaken?

Niet uniek

Eigenlijk wat ik aan mezelf merk is is dat het helemaal niet zo uniek is. Dat wat we hadden.

De intimiteit echt een ding word, hoezo zou ik dat nog doen?
Nou mwa dat valt allemaal wel mee met het unieke gevoel.

Ze zetten alles op alles om een verslaving in stand te kunnen houden. Dus ik zag dat allemaal niet. En nu wel.
Ik heb serieus in een oeverloze roze droom geleefd. Er waren wel wat donkere wolkjes maar daar stapte ik overheen met mijn voeten maatje 39....

Ik merk zeker wel meer inzet, verandering. Maar hij reageert eerst vanuit een oud patroon in reacties en houdingen. En zodra ik dan twee stappen terug doe heeft hij in de gaten dat ik dat niet meer accepteer.

En nu beslis ik zelf, deel het mee. Ik pak de regie steeds terug.
Maar leuk is het verre van. Maar ik laat me er niet meer door lijden. En vroeger wel. Daarom zag ik niets. Altijd de lieve vrede bewaren.

Sommige dagen is het dood en dood vermoeiend. Hij is gewoon zwaar beschadigt. En ik heb ruim een jaar aan mezelf gewerkt waar hij " stil stond "

Maar voor dit moment is het mij wel goed. En word Ik te moe ervan om er energie in te steken.
Als er een discussie begint bijv aan tafel. Sta ik bijvoorbeeld op zoals vanavond en zeg ik : Dat mag jij vinden. Ik zie het anders en kap het gesprek af. Geef mijn mening maar ben erg kort van stof.
Ik kan er geen energie meer insteken. Veelste vermoeiend. Het level is gewoon heel anders.

Hoe gaat het?

Hoe gaat het met iedereen? Hier duidelijk een stap terug in het proces. Hang teveel in het verleden momenteel. Waarom wilde hij ons niet meer? Waarom ging hij zo met mij om? Welk antwoord ik ook krijg, ik zou er nooit de rust in vinden die ik zo wens.

Wil hem loslaten maar lukt even niet. Zo stom. Het geen invloed hebben op zijn keuzes en gevoel...het valt mij zwaar. Tuurlijk weet ik dat je nooit de ander aan je moet willen binden onder jouw invloed. Maar het gevoel wil even niet zo.

Het is een ego ding of zo. Wat hij heeft gedaan wil en kan ik niet mee leven. Los van dat er nu een ander is. Maar afgewezen worden (keer op keer) maakt dat ik een soort van geldingsdrang voel ofzo. Ik vind het zo stom van mijzelf en het brengt mij nergens.

Het neerkrabbelen van mijn gedachten helpen mij dus dat blijf ik maar even doen, excuses alvast ; )
En ook bedankt alvast voor de imput van jullie ervaringsdeskundigen en de schoppen onder mijn kont!

De mens in mij

‘Zo stom van haar, ze heeft een heel aardig iemand een rotschop gegeven. Mijn moeder daarentegen geniet van onze wandelingen en hoe bedreven ik haar voeten en handen masseer.’

Deze regels plaatste ik onlangs in een draadje over narcisme. In mijn post maakte ik duidelijk hoe een ander in je relatie kan wroeten als een indringer zodat zowel jij als je dierbaren in de beknelling komen. Op een gegeven moment schreef ik het citaat hierboven. Ik deel het hier ook omdat het aangeeft dat ik mijzelf een heel aardig iemand vind, die met liefde aandacht geeft aan mensen die dit waard zijn. Ik denk dat het belangrijk is zoiets van jezelf te willen uitspreken.

Doordat de vo-tijd van de kinderen afgelopen is, voel ik nu pas ruimte om mijzelf te zijn. Die bevrijding mijzelf te kunnen zijn, beleef ik intens; ik was er hard aan toe.
Zo hoop ik dat jullie dat gevoel herkennen of gaan herkennen. Het verzacht mijn hart naar mijzelf toe omdat ik niet meer zo gespannen ben.

Zomervakantie, grr

Hebben jullie ook moeite met de zomervakantie? Het dagelijkse ritme is zoek en de verwachtingen zijn hoog gespannen. Wegens acuut rugprobleem man, wil ik niet te veel vooruit kijken aangaande de verwachtingen. Maar morgen vliegen we. Ik hoop dat de pillen hun werk gaan doen. Daarna ga ik weken rondrijden. We boeken niet te ver vooruit.
Ik ben benieuwd of de vakantie helend zal uitwerken. Dat zou wel heel mooi zijn, daar doe ik het voor. Een soort doorbraak na een lange tijd van los zand. Een positief gevoel erin leggen en de donkere wolken eens vergeten.

Jullie ook een moment van rust toegewenst.

vakantie

Ik vind de vakantie ook lastig. Heb geen hooggespannen verwachtingen maar mijn situatie is anders natuurlijk. We hadden een mooie reis gepland en die ging natuurlijk niet door, dat is pijnlijk. Ik probeer er een zo fijn mogelijke tijd van te maken met mijn kind en tot nu toe lukt dat aardig, vooral voor hem. Ik probeer vooral te ontspannen, uit te rusten en ook wel dingen te regelen mbt. de scheiding. Moet toch gebeuren. Contact met ex is iets beter nu en dat is ook al zo dubbel...toch voel ik mij al met al wel iets beter. Behalve als de pms toeslaat, vreselijk. De overgang begint al licht te stuiptrekken , kan er ook nog wel bij hoor ; )

geen vakantie

Hier geen vakantie en ik moet werken. Maar ben ik blij om, moet mij bezig houden. Het gaat met ups en downs met mij want hij laat mij niet met rust.
Ik reageer niet op zijn berichten of heel kort als het moet. Maar vorige week wachtte hij mij op na mijn werk. Huilend vroeg hij me of ik zou willen overwegen om samen in therapie te gaan. Want hij kan mij niet loslaten en dit wat we hadden. Twee dagen had ik een sterk gevoel: doen. Gewoon ook om mij op te luchten.
Dan begon ik na te denken of ik dat echt wil. Weer al die shit analyseren. Wil ik met hem verder? Ik zie hem nog graag maar nee, niet met die bagage.
Wat er gebeurd is en wat er achter zit is gewoon ziek, smerig, daarom heb ik zoveel moeite met die één "kus". Eigen familie tongkussen, zat of niet, alcoholist, seksueel misbruik.... dat pakketje is te zwaar voor mij. En misschien ook omdat ik zie nergens mijn schuld in. Dus hij moet in therapie gaan, jarenlange therapie om dit alles te verwerken, denk ik. Pas dan kan hij een gezonde relatie beginnen.

Zomer

@ flanagan, en valt het mee of tegen ?
Ik hoop dat je het toch fijn hebt.

@ liefdier, knap van je. Je probeert er het beste van te maken! En juist lekker rustig aan doen, doet mij en mijn kind altijd erg goed. Zodat we gewoon per dag kunnen kijken waar we zin in hebben. Spelletjes, wandelen, zwemmen of tv kijken.
Gaat het nu beter kwa regelen van de scheiding? Of nog steeds met veel tegen werking?

@ polanegri, merk je niet door de tijd heen dat je onbegrip waar je eerst zoveel last van had zich steeds meer omzet in : hij is zoals hij is. Die Hele bagage blijft hoor. Ook na de therapie. Al krijgt hij 50 jaar hulp. Dat is wat hij is.
Zover ben ik zelf in het proces. Mijn mans patronen zijn echt bijna niet te doorbreken. Hij praat wel meer. Zoals een Nieuwe stagiaire die weer aan bod komt op zijn werk.
Ze hadden onverwacht samen moeten werken. En eigenlijk raakt het me steeds minder doordat hij er over verteld. Maar ge makkelijk is het niet.

Ik weet nu waar ik mee getrouwd ben. Waar zat Ik toch met mijn hoofd, vraag ik me nog wel eens af. Maar dat is het polangri hij is dit. Dit met alle bagage die steeds even een beetje uit de rugzak komt.
Ben blij dat je deze beslissing vast houd! Goedzo! Want het is zwaar.

Groepsreis

Miss, het valt wel mee. Het is net alsof je aan een groepsreis deelneemt. Dochter en ik slapen op de ene kamer en man en zoon in de andere. Zo trekken we steeds verder. Ik ben de chauffeur. Ik had hier wel iets meer waardering voor verwacht; soms stel ik een vraag en is de reactie :’ dat moet je op de TomTom kijken’. Op zich een normaal antwoord, maar het komt zo afstandelijk over. Dan zeg ik, okee sorry dat ik het vroeg.
Op andere momenten wordt er weer wel rekening met mij gehouden. Toch ontbreekt het gezin- effect. Blijkbaar een nieuwe stap in de relatie; wennen aan veranderingen en stil staan bij wat je de moeite waard vind.

De rugproblemen blijven aan maar het gooit geen roet in het eten. Wel vernemen we via de buurtapp dar bij diverse huizen is ingebroken. De meeste buren zijn deze weken weg. Nu gasten bekende tot die tijd in ons huis slapen.
Zo krijgen dingen weer andere prioriteiten.

Flanagan

"Blijkbaar een nieuwe stap in de relatie; wennen aan veranderingen en stil staan bij wat je de moeite waard vind."

Mooi verwoord. Ik ga hem onthouden. Hier net zo maar dan anders.
Wat ik wel merk is dat ik door de tijd heen veel minder snel geraakt word. Betrek niets meer op mezelf. Lukt jou dat ook? Zoals dat antwoord met de TomTom. Naja leuk is het niet. Maar zet daarna lekker de muziek harder aan : - )

Ik vind de grillen meer over de gene zeggen die het doet dan over mezelf.
Maf hoe je gezin een tijd later een hele andere wending heeft/is.

Puberteit

Miss, mijn twee kinderen zijn wat ouder en minder afhankelijk van het gezins-element, ook al wonen ze nu nog thuis.
‘ loslaten’ daar ontkom je als ouder niet aan. Toch had ik die fase liever minder stressvol ingegaan; meer in harmonie. Ik vind het naar voor de kinderen dat ze van dichtbij meemaken hoe fragiel een relatie kan zijn.

Ook al zegt het zo weinig over mijzelf en weet ik dat ik een hartverwarmend persoon ben, toch gunde ik hen een andere basis. Ze hebben al hun leven te dealen met het gewicht van dyslexie, nu dit er ook nog bij. Dat vergt heel wat van een jong mens.

Vroeger waren we een ‘ normaal’ en stabiel gezin. Zo vreemd dat een band zo kan veranderen. Daar kan ik met mijn pet niet bij. Maar dat heb ik maar te relativeren.

Alleen het terugkerende egoïsme blijft mij verbazen.

Flanagan

Zo even een vraagje, omdat het me (her en der) opviel: je hoeft het niet te beantwoorden: ik dacht dat jullie weer op de goede weg waren, maar begrijp ik nu dat het eigenlijk achteruit gaat?

ben ik een lafaard ?

Jullie blijven voor jullie relaties vechten, jullie blijven aan de zijde van jullie mannen. Ik heb veel bewondering en respect voor jullie.
Ik ben gewoon weggegaan. Heb ik voor de makkelijkste gekozen? Pffff..... want dit voelt allesbehalve gemakkelijk.

@Miss: ik denk wat anders over - ik denk gewoon dat hij ziek is. Want ergens dat is ook zo, hij is verminkt sinds zijn kinderjaren dus mentaal anders dan ik of je.
En dan nog dat zijn "ziekte" is gevaarlijk voor mijn mentale gezondheid. Zo blijf ik mezelf ondersteunen om weg te blijven. Ik wil niet meer betrokken zijn in die zieke situatie.

Polanegri

'hij is verminkt sinds zijn kinderjaren dus mentaal anders dan ik of je.'

Ik wil toch even melden dat ik vind dat je overdrijft. Hij is verminkt? Mentaal anders? Je pakt het wel erg zwaar op hoor. Hij heeft gezoend met zijn nicht toen hij dronken was. Niet leuk, maar maak er alsjeblieft geen psychopatische sex-offender van. Het is uit, jullie woonden niet eens samen. Niet zo'n drama van maken.

Knurf, je mag je eigen opinie hebben, jouw recht.

Persoonlijk vind ik een alcoholist, seksueel misbruikt als kind, toch wel anders dan de anderen. Ja, verminkt, door de trauma van toen.
Voor mij dat is een drama, voelt ziek en vies. Maar alleen als je zelf in zulke situatie terechtkomt, kan je begrijpen hoe dat voelt en waarom.

Bobbi,

We zijn, geloof ik, wel op de goede weg. Alleen is er recentelijk een hernia tussen gekomen waardoor man een aantal maanden thuis is. Er ontstaat dan een sfeer zoals die weleens bij echtparen waarvan de lieden met pensioen gaan, wilt verschijnen. Normaal zorg je dat je dan allebei iets erbij gaan doen. Maar bij een hernia, ga je toch rekening houden met de ‘zieke’, om dat hij niet in staat is om te fietsen etc. Toch merk ik dat zijn aanwezigheid uitpakt als twee kapiteinen op één schip. Daar wordt je wl eens kriegel van. In totaal hebben we een paar stappen vooruit gezet, maar ook een stap terug.
Na de botte reactie tijdens de autorit, agv slecht slapen en vermoeidheid, heeft hij de dag erop mij aangeboden te helpen met de was wegwerken en strijken.

Het thuiszitten en niets kunnen doen, doet een mens niet goed. Dat staat los van het conflict met zijn moeder. Hij heeft voor mij iemand anders gevraagd om op de post te letten en ik probeer zaken gescheiden te houden; de hernia en aanverwante zaken niet mixen met afgelopen jaren. Lastig, want ik kan goed onthouden.
Er komen alleen ook andere dingen om de hoek kijken. Dingen waar ieder gezin met opgroeiende jongeren mee te maken kan krijgen, of dingen waar de gezondheid parten speelt. Ik hoopte op meer healing, maar gezien de omstandigheden, iets te hoge verwachtingen. Ik verwacht dat het verbeteren zal, als man weer kan beginnen met werken.

Vakantie

Ik herken wel wat je zegt flanagan, dat thuis zitten...
Wat "vroeger " tot een ruim jaar geleden zo fijn was. Tijd doorbrengen met kind en man, lijkt nu één grote droom geweest te zijn.
Een soort van alsof ik altijd gezweefd heb.
De liefde die ik zo intens voelde nu vervangen word in een soort van verstandshuwelijk...
Iets totaal anders dan ik voor de ontrouw voelde. Ik mijn werk nu enorm mis, het gewone dagelijkse leven. Ik probeer echt erop uit te trekken, te wandelen, sporten etc etc. Maar het voelt zo niet meer zoals vroeger..
Ik heb vandaag zn ontzettende verdrietige dag. Mijn trouwdag nadert en we gaan er wel een leuke avond van maken maar ik weet het gewoon niet. Ik wil ergens ook niet weg maar het vertrouwen is zo nihil. Bij alles waar hij zich in bij probeert te " bewijzen " of mij gerust in probeert te stellen denk ik ach, wat is er nu van waar. Is het waar? Of is die foto van gister en heb je er een paar extra opgeslagen?
Het voelt gewoon nooit meer echt, echt.

Ik weet me vaak op te pakken maar besef me vandaag des te meer dat met wat ik ooit dacht te hebben nooit meer terug komt.
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.

En moest aan een jaar geleden opeens aan gitteNN denken die na 2,5jr de relatie toch verbrak. Ik herken veel in haar uitspraken. Maar Wat dan? Daar word ik ook helemaal niet gelukkig van. Het gemis van het " gezin, het warme thuis voor kind"
Ik weet het gewoon allemaal niet meer, alleen dat ik dikvet gelukkig ben met mezelf. En dat is wel al veel waard wat ik nooit zo gevoeld heb...

Miss,

Trouwdag is net als Moederdag en Vaderdag, soms tenenkrommend. Vaak een dag waarop vooral de familie aanleiding zien om even een bakkie te doen. Nodig je ouders uit om langs te komen.

Miss

Hoe gaat het nu met je miss? Je zit "vast " in een moeilijke situatie. Ik heb mij ook heel lang zo gevoeld. Het is een impasse. Je wil de beschadigde relatie eigenlijk niet maar ook het alleen verder gaan niet. Ik voelde mij ook goed over mijzelf en deed steeds meer leuke dingen voor mijzelf. Toch zegt dat weinig over hoe de relatie is. Het vertrouwen is weg en dat komt door zijn acties. Ik hoop dat je uit gaat vinden wat voor jou nodig is om je weer helemaal goed te voelen. In mijn geval was mijn wantrouwen terecht en de laatste x vreemdgaan was de druppel. Wat als je er achter komt dat hij toch weer voor de bijl is gegaan? Ik heb het volgens mij al een keer gevraagd maar zie je dat hij er 100% voor gaat bij jou? Dan zou na verloop van tijd bij jou ook weer wat minder afstand naar hem nodig zijn. Anders heb je een verstandshuwelijk. Of is dat jouw bedoeling?

Vraag

"Wat als je er achter komt dat hij toch weer voor de bijl is gegaan? Ik heb het volgens mij al een keer gevraagd maar zie je dat hij er 100% voor gaat bij jou? Dan zou na verloop van tijd bij jou ook weer wat minder afstand naar hem nodig zijn. Anders heb je een verstandshuwelijk. Of is dat jouw bedoeling?"

Wat als blijkt dat hij het toch weer doet?
Dan stop ik per direct met ons huwelijk.
Hij heeft van mij zijn laatste kans gekregen. Maar dit komt omdat vorig jaar alles zowat " tegelijk " uitkwam.
Ik zie en hoor dat hij er meer open over is. Maar dan nog is het ontzettend moeilijk te zien wat echt, echt is. Man heeft van jongs af aan geleerd theater te spelen. Geen grenzen gehad.
En nu geef ik mijn grenzen aan. En zal door de tijd heen moeten blijken of hij zich daar aan KAN houden. Willen doet hij het. Dat zie Ik aan hem maar KAN hij het ook.
Dit komt doordat er een nieuwe trigger zich aan dient.
En van het wkd had ik het besef ineens daar dat dit met een aandachtsverslaafde altijd zo zal blijven.
En dan kom je op jou vraag uit. Nee dat is niet mijn bedoeling een verstandshuwelijk. De liefde is er nog zeker, hoewel het totaal veranderd is.
Ik veel meer op afstand kijk, " waakzamer" ben, en ik dat niet eens meer laat merken maar een soort antenne ontwikkeld heb die bij mij ingeplugd is.

Natuurlijk heel Mooi, een dikke levensles rijker. Maar ik vind het soms zoveel gedoe, zoveel onbezonnenheid die weg is.
Ik was gewoon enorm, echt enorm naïef. Ooit te denken dat wat wij hadden zo speciaal was.
En dat is eigenlijk nu pas bij mij aan de orde.
Dat komt door het proces, waar Ik door heen ga omdat ik mezelf nu weer zie en leuk begin te vinden. Want Ik voelde me waardeloos.

Weer even een moeilijke periode

Was net zo trots op mezelf, de verjaardag van truus raakte me totaal niet. En man ook niet. Was weer even aanleiding om het er samen over te hebben hoe goed het gaat. Krijgen we van de week te horen dat de man van een heel goed bevriend stel, waar we ook veel steun aan hebben gehad in onze moeilijke periode, sinds begin dit jaar verliefd is op een ander. En nu heel erg twijfelt over hoe het verder moet met hun huwelijk en gezin.

En boem! daar zat ik weer compleet in mijn emoties van toen. Hoe kan dat nou? Ze hebben naast ons nog een paar stellen in hun omgeving gehad waar ze van redelijk dicht bij hebben meegemaakt wat voor ellende dat oplevert. Hoe kan hij het dan zo ver laten komen? Ja, dat je verliefd kunt worden kan ik tot op zekere hoogte begrijpen. Maar dat je dan alsnog zo gaat twijfelen aan je huwelijk? Ze zijn al ruim 20 jaar samen, hebben een in mijn ogen zo ongeveer perfecte relatie (en riepen dat zelf ook altijd - ja, hij ook).

Ik ben ineens weer een beetje terug bij af. Als het hun kan overkomen, dan is het echt stom om te denken dat het bij ons goed blijft gaan. Denk ik nu, en ook al weet ik dat die gedachte niet klopt, ik krijg hem niet uit mijn hoofd.
Ik ben ook ontzettend boos en verdrietig merk ik. Boos op die vriend, verdrietig om zijn vrouw en kinderen (en ook om hemzelf, hij is zelf ook nogal de weg kwijt schijnt).
Maar ook weer/nog boos op man en verdrietig om wat er is gebeurd, en omdat er toch echt iets kapot is. In mij, tussen ons.

Ik zit sinds kort volop in de overgang, met bijbehorende fysieke verschijnselen en emotioneel ben ik zeer instabiel. Dat vind ik al ontzettend moeilijk om met man te delen, ik wil niet (meer) op hem leunen, ik wil niet zwak zijn, ik wil niet om niets uit mijn slof schieten of in huilen uitbarsten, want dan ben ik bang dat hij dat reden vindt om zich te bedenken. En ik wil dat ook niet tegen hem zeggen, want dan kom ik weer over als een onzeker bang vrouwtje. En dat ben ik niet, ik ben juist de afgelopen jaren enorm gegroeid daarin. Maar het gedoe in mijn lijf en hoofd, en dan nu dat bericht van die vrienden, ik worstel er enorm mee.

Nou ja, fijn dat ik het hier even kan delen. En misschien heeft iemand nog wel wijze woorden voor me...