Verder na ontrouw deel 3

GitteNN

Lieve GitteNN,

Ik snap het.....Heb het zelf na 3 jaar ook nog vaak erg moeilijk.
Heb net weer een terugval gehad, het blijft moeilijk.
Vooral omdat ik haar ook nog regelmatig tegenkom en zij dan niet schuldbewust maar met een behoorlijke air voorbij loopt.
Ik had gehoopt dat het beter met je ging en dat je weer wat verder was gekomen in het proces.
Ik begreep ook altijd hoe jij je voelde want zo voelde ik het ook vaak.
Vorige week nog een zwaar gesprek met man gehad waarin ik duidelijk heb aangeven dat ik er bijna doorheen zit en niet meer weet wat te doen.
Dat ik heel graag bij hem wil blijven maar ik zo zat ben van de sluimerende gevoelens van onrust en soms wat angst en achterdocht.
Dat ik iedere dag nog wel eens denk aan wat gebeurt is.
Een buitenstaander die mij en man niet kent zal zeggen stop toch wat doe je jezelf toch aan maar ik geef nog niet op.
Wil het de tijd nog geven....Vind het toch nog te waardevol.
GitteNN ik wens je alle goeds toe voor de toekomst!

Liefs Regenboog

GittNN

Heel veel sterkte met alles. Wat een respect heb ik voor je dat je het zo lang geprobeerd hebt en nu trouw aan jezelf blijft en je kinderen.

Beste Signe

Zo herkenbaar weer. Vorig jaar heb ik geen verjaardags cadeau gehad.

De pijn die je voelt heb ik precies zo. De hele dag maalt het. En komen mijn gedachtes.

Ik vergeet gigantisch veel "onzinnige" dingen.

Poetsen bleef liggen, de was hoopte zich op.. de tuin pas gisteren aangepakt. Boodschapjes lopen achter. Zo in mezelf gekeerd.
Heb dan ook de huisarts weer gebeld en ga vaker naar psycholoog. Deel mijn verdriet met dierbare.
En nu zie je je echte vrienden en familie !

Merk dat man alles beantwoord, verdriet heeft om het geen wat hij mij maar vooral onze zoon aan gedaan heeft ( zegt hij, dat staat en zeg ik standaard overal achter)
De zorgeloze toekomst weg genomen.
Zie alles in een heel andere wereld.

Gisteren nog over de drang gehad. Als de drang weer komt komt hij naar me toe. Geloof je het zelf? Een " verslaafde" die niet grijpt naar zijn lusten.

Ben nu 4 maanden verder. Voelt in uren op 1 zonnige dag genomen alsof ik er van de 17 uur dat ik op ben, er 30 minuten niet aan denk...
Overuren maken noem ik het.
Denk dat ik 2 weken totaal in bed heb gelegen... dat kwam bij mij in de 2de mnd spugen, maagpijn, hoofdpijn en alle stress die mijn lichaam voelt.. daarna heb ik me opgepakt.

Maar ik rouw iedere dag. Zo zei ik het gisteren nog tegen mijn man. Hij probeert me te troosten maar merk nu hoeveel ik 8 lange jaren alleen gedaan heb in de zorg voor onze zoon.
Vandaag was er een misverstand, ik was bij de buren. Even 15 min helpen.Mijn zoon wist niet meer waar ik was en belde maar mijn telefoon lag thuis. Het kwam niet in hem op papa te bellen...

Zo pijnlijk en verdrietig. Dit voelt als enorm falen. Misschien heb ik het niet duidelijk genoeg gezegd ? Was ik druk in mijn hoofd? En was dus niet duidelijk? Nu begrijp ik mensen die in een psychose terecht komen.

Doe alle dingen die jij fijn vind. En zet de rest opzij. Ik heb een pup van 8mnd. Ik heb nog nooit een hond gehad die zo goed luisterden en zo aanhankelijk. Waarom alle tijd en hobby en liefde gaat in haar en kind.
Pak dat aan. Das de enige raad die ik je op dit moment kan geven...

En het feit

Dat het niet in hem op kwam om papa te bellen raakte me compleet.
Ook uitgesproken. Zo weinig is hij er geweest voor ons.
Ik ben zn houvast. Zn vertrouwde mama is er altijd.. En papa ? Ja daar denkt hij niet eens aan.

Dit is een enorme eye opener voor mij.

ach...

Ach Gitte, toch verdrietig...
Onze verhalen waren klein stukje hetzelfde. In ieder geval hadden onze mannen allebei heel veel spijt en toonden dat ook oprecht. Voor mij belangrijk om toch door te gaan. Van scheiden word ik zéker ongelukkiger, en deze krater in mijn hopelijk lange huwelijk raakt steeds verder weg gelukkig. Jij was hierin veel emotioneler, pieken en dalen, jouw woede en afwisselend verdriet spatte van het scherm af. Ik hoop echt dat je met deze keuze nu rust gaat vinden, na alle processen die je ook met een scheiding weer door zult moeten.
Laat alsjeblieft af en toe nog iets van je horen Gitte.

Hier gaat alles zijn gangetje. Ik lees nog wel mee, maar om er niet teveel in te blijven hangen schrijf ik niet vaak meer mee. Het raakt meer op de achtergrond. Al heb ik nog wel dips hoor. Maar daarentegen ook weer kleine geluksmomenten als we met het gezin eenvoudige dingen doen als fietsen of wandelen en ik zie dat man en ik daar zo bewust van genieten. Het stond op het spel, maar we hebben het samen kunnen behouden.

Natuurlijk is het fijn om een steun te kunnen zijn voor "nieuwe" slachtoffers, die er helaas bij blijven komen. Daarom raad ik nog maar een keer aan om alle draadjes over dit onderwerp gewoon te gaan lezen als je te maken hebt gehad met en vreemdgaande man of vrouw. In de basis zijn er maar een stuk of 4-5 varianten in de verhalen, en je pikt overal weer wat van op. Daarom is een update ook altijd fijn. Hierbij dus de mijne.

Contact met minnares, vertrouwen en Gitten

Gitten, wat vreselijk voor jullie. Wat zal je man een afschuwelijke spijt hebben dat hij hier mee jullie gezin uit elkaar heeft gehaald. Ik vind het heel erg, heel jammer, dat je het niet vergeven kunt. Ik weet niet wat bij jou precies gebeurd is (je hoeft het niet nog te vertellen weer als je er beu van bent) maar ik weet wel dat de meesten hier een veel erger bedrog hebben meegemaakt dan ik. Je hebt het in elk geval ruim de tijd gegeven.
Regenboog, wat naar dat jij je nu ook aldoor weer zo ellendig voelt. Je vertrouwt hem nog steeds niet? Is hij nog open in privé-dingen zoals mail/mobiel e.d.? Wat wou ik graag dat je het terug kreeg. Lijkt me rot als je haar vaak tegenkomt. Ik wil haar graag eens 1 keer zien, maar van een afstand graag. (Weet niet wat ik doe als ik face-to-face sta Zo vaak tegenkomen lijkt me heel rot.
Ach, ook ik ben er elke dag mee bezig. Het is ook vers natuurlijk, want hoewel de actie anderhalf jaar terug is, weet ik pas twee weken wat er nu echt gebeurd is. En ik weet eindelijk naar naam, adres, hoe ze er (ongeveer) uitziet. Dat spookt vandaag door mijn hoofd: nu mag ik het weten, maar ik was er altijd zo boos over dat hij dat niet wilde vertellen. Nu denk ik dat hij bang was dat ik contact met haar zou zoeken en dan de ware toedracht te horen zou krijgen. Zo hield hij toch de touwtjes in handen en ik vond dat zo oneerlijk.
Nu ik haar foto heb gezien, weet ik dat ze bepaald niet mooier is dan ik. Nu ik weet waar ze woont, hoef ik niet op elke wandeling me af te vragen: woont ze dáár? Waarom kijkt hij zo naar dat punt, woont ze dáár misschien? Ik weet het. Ik fiets er nog wel eens langs -wil zien hoe ze er uitzag toen, want foto is gedateerd- maar zie niets en neem ook geen contact op.
Pennenstreek, ook mijn man is bang dat als ik contact op zou nemen, het weer 'warm' wordt. Hij heeft toen alles direct verbroken. Toch blijft die hang wel, maar ik denk dat hij er bepaald niet blij mee zou zijn. Soms denk ik dan: Hé, ik ben hier ook niet blij mee, zo'n bekentenis na al die tijd. Poep aan wat jij vindt. Maarja...

Hoe eigen posting terug te vinden

Eigenlijk zou ik mijn eigen bijdrages aan dit onderwerp best willen teruglezen. Maar weet iemand hoe je die vinden kunt?

helaas...

hi, volgens mij kan dat niet. Dit forum is ict-technisch vrij eenvoudig van opzet. Je kunt bijvoorbeeld, heel vervelend, niet je reactie achteraf aanpassen, als je bijvoorbeeld typefouten hebt gemaakt. Dit kan wel bij het Vivaforum. Daar kun je ook mede-forummers loepen, en je eigen bijdragen op een rijtje zien. Heel handig.
Ben bang dat je alle 4 de draadjes door moet spitten voor je eigen bijdragen.
Misschien kun je hier ergens bij forumbeheer de vraag nog stellen?

Gitte

Heel veel sterkte!!!! Je hebt jezelf alvast niets te verwijten. Je hebt het geprobeerd en het heeft niet mogen zijn. De belangrijkste voorwaarde om samen verder te kunnen na ontrouw is dat er nog voldoende liefde aanwezig is van beide kanten. Als jij die niet meer voelt zoals het zou moeten, tja dan is het game over.
Maar ik kan het ergens wel begrijpen. Soms besluipt mij ook het gevoel van... wat als ik nu eens helemaal opnieuw zou kunnen herbeginnen in een nieuwe relatie. Maar tegelijk weet ik dan dat ik dit altijd zou meedragen. Mijn hart zou nog altijd voor een groot stuk van Maeteman blijven houden en iedereen maakt in het leven wel eens een fout. Een tweede keer zou voor mij ook nooit door de beugel kunnen maar 1 misstap.... Dus blijf ik aan vergeving werken maar het blijft natuurlijk altijd wel ergens in het achterhoofd hangen. Met veel meer ups en kleinere downs.
Ik wens je alle liefs toe, heel veel moed, heel veel wijsheid bij de afhandeling van alles want ook dat wordt nog een zware dobber. Het ga je goed x

GitteNN haar besluit

Het besluit van GitteNN om toch na 2,5 jaar te stoppen met de relatie heeft bij mij wel wat losgemaakt.
Ik herken veel van haar emoties en het gevoel dat de bezegeling van het huwelijk of relatie eraf is.
Ook ik twijfel nog vaak of ik wel door moet gaan met man, vooral omdat ik iedere dag nog bezig ben met wat gebeurd is en ook regelmatig last heb van angstgevoelens of lichte achterdocht naar hem toe.
Als ik een punt achter mijn huwelijk zou zetten dan was dat hierom.
Omdat ik daar rust in wil hebben en omdat ik het helemaal zat ben dat ik deze gevoelens nog heb!
Ik zeg niet dat ik hem overal in wantrouw, nee dat zeker niet en het vertrouwen is ook weer gegroeid maar het wordt nooit meer zoals het eerder was.
Ik zal hem nooit meer volledig vertrouwen en dat vind ik heel erg en vraag me dus vaak af moet ik dan wel verder met iemand die ik niet voor de 100% vertrouw.
Ik voel me nu 3 jaar verder nog niet helemaal veilig bij hem maar dat komt ook doordat ik nog een klein gedeelte van mezelf naar hem toe afsluit, als een soort van zelfbescherming.
Ik vind onze relatie zoals deze nu is erg fijn en we ondernemen samen en met ons zoontje ook veel leuke dingen, daar geniet ik echt van.
Maar wel altijd met op de achtergrond wat onzekerheid sluimeren.
Ik ben ook wel gevoel voor man kwijtgeraakt, ik hoop dat dat wat meer terugkomt.
Heb in het verleden wel vaker gehad dat dit wat schommelde en dat kwam ook vaak door mijn eigen gemoedstoestand.
Nu ben ik vooral moe, moe van het vechten en van de ups en downs.
Zal ik gelukkiger zijn of worden zonder hem?
Dat weet ik pas als ik de stap zet en ik ben bang voor spijt want het heeft me echt bloed, zweet en tranen gekost om ons gezin bij elkaar te houden.
Ik weet dat een scheiding ook ellende en verdriet met zich meebrengt en dat je door een kind nooit van elkaar af zult zijn toch lijkt me de rust van niet meer bang hoeven te zijn voor een vreemdgaande partner heel fijn en aanlokkelijk.
Dat je niet meer in waakstand hoeft te staan, dat hoeft nu ook niet maar het gebeurt gewoon bij mij.
Ik ben altijd wat alert, vooral als iets afwijkt van het normale of man druk aan het appen is.
Dat zie je dan niet meer en hoef je je ook niet meer druk over te maken.
Of idealiseer ik het nu te veel en werkt het zo niet?

Regenboog

Ja, dat herken ik, zo moe van altijd ermee bezig zijn, op zoveel verschillende manieren en momenten. Maar... ik betwijfel of dat in een andere relatie anders gaat zijn. Ik denk het niet, ik denk dat het vermogen om blindelings op iemand te vertrouwen gewoon weg is, niet meer terug zal komen. Dat heb ik man weleens naar zijn hoofd geslingerd in een boze bui, toen hij zei dat ik ook een keuze had, dat ik ook voor een scheiding kan kiezen. Nee, degene die vreemd gaat in een relatie, of dat nou is in een situatie als die van Flanagan, van mij of zoals bij de meesten jullie, maakt dat vertrouwen gewoon kapot, definitief. En dat maakt ook dat scheiden geen oplossing is, voor mij. Dat krijg ik namelijk ook niet terug in een andere relatie. En ik hou nog steeds van hem, en we hebben kinderen samen, dus ik heb geen keus dan te blijven en door te worstelen. In de hoop dat het ooit toch nog weer soort van goed zal komen.

Ach, dit klinkt nou ook wel weer erg zwaar en negatief, zo voelt het gelukkig meestal niet. Maar er zijn van die dagen dat het gewoon moeilijk is om positief te zijn. Dus ja, herkenning.

Regenboog en pennenstreek

Dat is nu precies wat ik voel. Maar erbij voel ik steeds minder voor hem. We zijn op vakantie geweest met t gezin en dat was fijn. Niets gebeurd wel afstand van mij maar op zicht hadden ww t fijn. Amper een dag thuis en ik voel me tot in mijn tenen verdrietig en eenzaam. Het is echt zo. Kan er nietmeerover praten met hem. Bijzegt alleen maar dat hij stom was en nog zieks veel van me houdt. Maar t doet me HELEMAAL NIETS. T zijn voor mij loze woorden. Ik zilte niet eens meer horen. Naja waar ben je dan beland?
Ben wel weer na een half jaar ongesteld geworden mss is t dat?
Maar ik ben moe. Moe van t verdriet dat ik iedere iedere iedere dag voel. Iedere sag wil ik huilen; doe ik niet maar wil twee. De hele dag in mijnhoofx;”niet aan denken!! T is voorbij!! Hij heeft spijt. Waar is niets?? Ieder huisje heeft zijn kruisje. Dit is t jouwe! Deal er numer en laat t los”
Maar t gaat niet. Het is als ademen dat je moet doen om te leven. Zo is trouw iets dat je nodig hebt in een een liefdes relatie.
T is zo op. Maar weet ook niet waar ik naar toe moet. Je hebt niet zomaar een andere plek.

Nee zo werkt het niet (regenboog)

Het enige voordeel is dat je een keuze hebt: ik blijf voor altijd alleen, of ik probeer het weer.
Mijn vertrouwen in de mens was weg.
Ik heb nu 5 jaar later nog geen nieuwe partner en vrienden maken gaat langzaam en met veel slagen om de arm.
Ook omdat je er met 50 niet zo snel meer tussen komt hoor , maar toch.
Maar ik heb niemand zo dichtbij en veel dichtbij zoals een partner, ben van niemand afhankelijk.
En dat geeft ook weer eenzaamheid.
Ben ik blij met mijn scheiding?
Nee, natuurlijk niet om zovele redenen.
Maar ik ben nu deels zelf regisseur over dat stuk van mijn leven.
Verdriet over verraad heb ik op slechte momenten best nog wel. Maar ook een stuk acceptatie dat ik daar niets meer aan kan doen. Het was voor mij de goede beslissing en een kans op rust en wie weet ooit nieuw geluk.

Bobbie

Mijn vertrouwen in de mens ook. Helemaal weg. Vertrouw niemand!! Nog geen millimeter; als je dat al zo uitdrukt. Hihi

Eens met Flanagan

Als je echt in de overgang bent, kan dat heel ingrijpende gevolgen hebben. Die hormonen kunnen heel erg huishouden! Ben je al bij een overgangsconsulent geweest? Zou ik zeker doen. Kijken of dat negatieve depressieve verdrietige gevoel niet (deels, of misschien wel vooral) hormoongestuurd is. Ik merk zelf dat ik eens per maand een flinke dip heb, dus ik kan me heel goed voorstellen dat de overgang nog veel meer met je doet. En het zou toch eeuwig zonde zijn als dat inderdaad voor een deel de oorzaak is van hoe je je voelt.

Een burn out kan het ook nog zijn. Of overspannen. Helemaal niet gek na zo'n heftige periode, en zeker als dat ook nog samenvalt met de overgang. Misschien is inderdaad een time out een goed idee. En dan zou ik zeker ook kijken naar even ook niet de verantwoordelijkheid voor de kinderen. Gewoon even helemaal alleen. Een retraite is misschien wat voor je? En ik weet dat je al eerder hulp of ondersteuning hebt gehad, maar ik denk dat je er nog niet bent. En medicatie is niet zaligmakend, maar als je er een scheiding mee kunt voorkomen is dat toch de moeite van het onderzoeken wel waard denk ik. Dus ga toch weer eens naar je huisarts.

Scheiden kan altijd nog he, ik roep het maar weer een keer. Zeker vanwege de kinderen denk ik dat je misschien toch nog moet zoeken naar oplossingen.
En er zijn natuurlijk nog meer opties. Ik probeer met je mee te denken, omdat ik weet dat je vooral vanwege de kinderen heel lang scheiden geen optie vond. Misschien kunnen jullie een vorm vinden waarin je wel bij elkaar blijft, maar niet meer als man en vrouw. Ieder een eigen plek om te slapen, geen fysieke intimiteit meer, maar wel samen leven en voor de kinderen zorgen. Je schrijft dat het op vakantie wel fijn was, maar dat het thuis meteen weer terug is, dat verdriet. Dat vind ik opvallend. Is het blijkbaar ook verbonden met de plek. Dan zou verhuizen ook nog een oplossing kunnen zijn. Ik heb al eerder gemerkt dat je best zwart-wit denkt, en dat voel ik hier nu ook. Of helemaal happy zijn samen, of anders maar scheiden. Maar er zijn meer opties, meer tussenvormen. Denk er eens over na. En ga naar je huisarts! Of zoek een andere (kan me geloof ik herinneren dat je met deze niet zo'n goede band hebt...).

Sterkte! Ik leef weer/nog met je mee meis.

Flanagan

Ik denk zo dat zij zelf ook geen fijne tijd achter de rug heeft. En dat ze nu langzaamaan beseft wat ze gedaan heeft. Zoiets schreef ze ook.
Ik ben niet meer boos op haar. Misschien nog een klein beetje, ergens in een hoekje van mijn gevoel. Maar ik vind haar vooral zielig. Ze had net een nare scheiding achter de rug, twee kleine kinderen, een zware baan ver weg. Ik snap dat ze verliefd werd, hoop had. Mijn man is heel verkeerd bezig geweest, want ook al was hij ook verliefd op haar, ze was geen serieus relatiemateriaal. Hij wilde helemaal geen relatie, hij wilde alleen zijn. Maar ja, verliefd zijn voelt wel lekker natuurlijk. Dus hij heeft haar aan het lijntje gehouden, is ook niet fair geweest tegenover haar. En nu is zij dus ook nog eens een goede vriend kwijt en een gezin waar ze veel op heeft gesteund in moeilijke tijden. Onze dochters konden het goed vinden, dat is allemaal over nu.

Dus boos, nee, niet echt. Ze is stom geweest, dat weet ze zelf ook. En ze heeft veel schade aangericht, maar heeft daarmee (vooral?) ook zichzelf pijn gedaan. Ik snap haar, en zoals gezegd heb ik medelijden met haar. Maar ik voel toch niet de behoefte om haar dat te vertellen. Of te zeggen dat ik vergeef of zo. Ik gun haar het allerbeste hoor, het is echt geen naar mens, maar ze is wel behoorlijk fout geweest en ze heeft de situatie voor man en mij wel flink wat ingewikkelder gemaakt.
En ik zou al helemaal niets willen zeggen over de relatie met man. Daar moet ze verder vooral buiten blijven. Dus nee, ik ga die brief niet schrijven. Ik hoef naar haar mijn boosheid niet te uiten. Hoogstens naar man.

Pennestreek

Ik dacht dat jouw man pas een relatie begon nadat hij had gezegd niet met jou verder te willen. Waarom heeft deze vrouw dan veel schade aangericht? Als ik bovenstaande lees dan lijkt me dat hier toch een iemand de schade heeft aangericht. Zowel richting haar als richting jou.
Als ik jouw tekst lees dat je geen andere keus hebt dan bij je man te blijven en door te worstelen. En dat allemaal in de hoop dat het ooit toch weer goed zal komen, dan vraag ik me serieus af of je zo leven verder wilt leiden?

correctie

Als ik bovenstaande lees dan lijkt me dat hier toch een iemand de schade heeft aangericht = Als ik bovenstaande lees dan lijkt me dat hier toch een iemand, namelijk je man, de schade heeft aangericht.

Alkes

De situatie van Pennestreek lijkt een beetje op de mijne denk ik. Mijn vrouw gaf aan niet gelukkig te zijn. Dat speelde al een jaar, waar het de laatste maanden weer beter leek te gaan.

Vrouw ontmoette 2 weken voordat ze mij wilde verlaten de jongen waarmee ze haar affaire had. In die periode had ze al contact met hem, zag ze hem op feestjes en was ze bij hem langs geweest, nog zonder amoureuze handelingen. Zegt ze althans.

Vrouw zei op een donderdag tegen mij 'ik wil scheiden' en zat op zaterdag met hem op een feest.
Technisch gezien ontrouw? Zij vond van niet, want ze wilde scheiden en had dus geen verantwoording meer naar mij vond ze, ik van wel. We hebben 3 kinderen, een lange relatie, een huwelijk, een huis.. je wacht maar even met je haast om me weg te gooien.
Zij was van mening dat ze pas ging kijken of hij leuk was toen ze mij de deur had gewezen, ik vond dat hij haar al aan het uitdagen was toen we net vers een week terug waren van vakantie. Ze bleef volhouden dat hij niks met haar wil te scheiden had te maken. Dat klopte deels, we waren al langer bezig met ons huwelijk te redden, maar toch blijft hij voor mij het vonkje dat het vuur nodig had om te ontbranden. Letterlijk heeft ze zelfs gezegd dat als hij niet in haar leven was gekomen, ze dan nog gewoon bij me was gebleven.

Heeft deze persoon veel schade aangericht? Ja, al neem ik het uiteraard vooral mijn vrouw kwalijk dat ze binnen 48 uur na huilend mij te vertellen te willen scheiden, al vrolijk te staan dansen met een ander en wie weet wat meer. Geestelijke ontrouw was er dus al zeker. En de situatie was ook nog eens zo dat we gedurende de eerste weken gewoon nog naast elkaar sliepen en ze nooit echt het huis verlaten heeft. Daarnaast waren we gewoon nog getrouwd en is het op zijn minst respectloos te noemen als je je tijdens je huwelijk openstelt voor een ander en zodra je je man hebt verteld niet verder te willen regelrecht naar de ander loopt, overschaduwd door heel veel leugens.

Ik neem het hem kwalijk dat hij willens en wetens een getrouwde vrouw met kinderen heeft benaderd. Al zal zij hem vast verteld hebben dat het niet zo lekker liep, eerder in dit draadje staat zo'n mooie lijst met argumenten. Broer-zus, uit elkaar gegroeid etc. Als het een kerel was geweest had hij haar gezegd dat ze eerst netjes haar huwelijk moest beëindigen. Ik weet niet wat ik doe als ik hem tegenkom, contact met hem wil ik niet. Ik weet hoe hij eruit ziet, ik heb zijn nummer, ik weet waar hij woont.

Ik weet niet of dit voor Pennestreek precies zo geldt, maar zolang je je vorige relatie niet hebt afgesloten, maakt het echt weinig uit of je al hebt gemeld dat je niet verder wilt of niet.

Nu, bijna 7 maanden nadat haar affaire voorbij is, is onze relatie wel beter dan ooit aan het worden. Ze heeft spijt en ik geloof haar. Ik heb ook het vertrouwen dat er niks meer speelt, ik heb het vertrouwen dat ze het ook nooit meer zal doen. Wat GiteNN en Regenboog zo sterk hebben, het wantrouwen en het gevoel dat voor hun man niet meer 100% is, is bij mij -gelukkig- minder aan de hand. Het slijt sneller dan ik dacht, al zijn er genoeg momenten dat mijn gedachtes een steek uitdelen en ik genadeloze flashbacks te verwerken heb.

Mijn wantrouwen zit hem nu vooral in het stuk intimiteit dat blijft ontbreken (zie eerdere berichten) en de angst dat het geluksgevoel dat terug aan het komen is weer ineens verdwijnt en of haar gevoel voor mij weer zo sterk wordt dat we onbreekbaar worden en blijven. De affaire zelf zakt langzaam naar de achtergrond. We hebben een betere relatie dan anderhalf jaar terug, ondanks het ontbreken van echte intimiteit, gek genoeg.

Pennenstreek en Maete

Jullie zeggen eigenlijk allebei: Ik ga niet scheiden, want in een nieuwe relatie zal ik ook nooit meer iemand 100% kunnen vertrouwen.

Waarom denken jullie direct aan een nieuwe relatie?

Je kunt ook géén relatie met iemand anders aangaan. Je kunt uit elkaar gaan en alleen verder gaan. Misschien dat je na een aantal jaren weer open staat voor een nieuwe relatie en misschien niet. En misschien zou je alleen nog een LAT relatie willen en niet meer samen willen wonen.

Zijn jullie bang om alleen te zijn, zonder man? Kun je jezelf niet voorstellen zonder partner?

Alkes en JJ

Inderdaad, hij had al aangegeven te willen scheiden. Maar ondernam geen actie, alles bleef zo'n beetje bij het oude. Tot hij gevoelens voor haar kreeg. Is het dan geen ontrouw? Ik vind, net als JJ, dat het zeker wel ontrouw is. We waren nog getrouwd, dus naar de letter was het ontrouw. Maar het voelde vooral als ontrouw, omdat het al zo'n emotionele periode is, een scheiding. Zeker als 1 van de 2 het niet heeft zien aankomen, en nog bij moet benen waar de ander al veel langer (maanden, jaren?) mee bezig is. Dan moet je dat niet nog verder compliceren door er ook nog eens een ander op na te houden. Respectloos is een understatement.

En omdat wij uiteindelijk niet uit elkaar zijn gegaan, is het feit dat hij wel verliefd was geworden op een ander het extra moeilijk om de weg terug te vinden. Hij moet niet alleen zijn gevoel voor mij weer terug zien te vinden, maar tegelijkertijd het gevoel voor haar wegstoppen. Dubbel werk dus.

Voor mij zit het wantrouwen vooral in het feit dat hij zo lang niets gezegd heeft over zijn gevoelens, en blijkbaar heel lang (en goed!) toneel heeft gespeeld. Ik heb al een paar keer geschreven dat ik snap dat hij verliefd werd. En was zij het niet geweest, dan vast een ander. Het is wel zuur dat het een vriendin was, dat maakt het gevoel van verraad wel groter. En nogmaals, ik vind het voor haar zelf ook heel naar. Man is zich heel erg bewust van de puinhoop die hij ervan gemaakt heeft. Ook voor haar. Dat hij echt heel erg egoïstisch bezig is geweest.

Dus ja, naar mijn idee heeft die affaire wel schade aangericht. Meer dan er toch al was. En zo zinloos, alleen maar een zeer egoïstisch oppeppertje voor man.

En ik heb al aangegeven wat de redenen voor mij zijn om te blijven. Ik hou van hem, we zijn nog steeds elkaars maatjes, we vormen een ontzettend goed ouderteam, vullen elkaar prima aan. We hebben lol samen, ook op het vlak van intimiteit zit alles goed. En vooral hebben we twee pubers samen, waarvan vooral de oudste veel begeleiding en stabiliteit nodig heeft. Daarnaast schiet ik er qua vertrouwen niets mee op als ik zou scheiden. Ik denk dat de enige die dat gebrek aan vertrouwen enigszins kan herstellen nou juist mijn eigen man is. Scheiden gaat me echt niks goeds opleveren. Echt niks. Dus waarom zou ik?

Victoria

Zie mijn laatste alinea hierboven.

Bang om alleen te zijn? Ja, ook wel. Ik kan me daar niets bij voorstellen, ben al sinds mijn 17e met mijn man samen. Maar ik heb ook totaal geen behoefte om dat uit te proberen. Kijk, als man alsnog besluit dat hij zonder mij verder wil, dan weet ik dat ik het prima red. Ik ben de afgelopen jaren ook overeind gebleven. Maar ik zie voor mezelf, nu, geen enkele reden om alleen verder te gaan.

Ja, het vertrouwen heeft een enorme optater gehad. En dat komt denk ik nooit meer (helemaal) goed. Maar er is altijd wel ergens iets. Er is sinds het begin van al dit gedoe een heleboel ten goede veranderd. Een heleboel waar ik erg blij mee ben. Ook daarover heb ik al veel geschreven. Maar deze draadjes gaan vooral over hoe je de dips door komt, hoe je die overleeft. Dus het beeld dat je als lezer krijgt is waarschijnlijk een heel stuk negatiever dan de werkelijkheid. Dat moet je wel in je achterhoofd houden.