U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Twijfels over voortgang relatie
Dag allemaal.
Situatie:
Mijn vriend(46)en ik(45) zijn nu 5 jaar samen.
Voor hem heb ik een paar serieuze,langdurige relaties gehad met mannen die (karakter-)krachtig en (fysiek-)zeer mannelijk waren.Mannen met een eigen mening. Ik ken mijzelf als een vrije,sterke en zelfstandige vrouw en ik voelde me daardoor(en nog steeds) fijn bij mannen met een bovengenoemde combinatie: ze boden(bieden) mij een mogelijkheid om me -als krachtige vrouw zijnde- in een relatie ook soms 'een klein meisje' te kunnen voelen, veilig en beschermd door hun grote,sterke arme/door hun krachtige karakter. Keerzijde:door de gelijke,"pittige" karakters werd er veel "gebotst" in die relaties en liepen ze uiteindelijk uit op "niks"....
Toen ontmoette ik hem: zorgzaam, lief en zachtaardig. Een karakter anders dan mijn vorige partners. In de afgelopen 5 jaar heb ik mede door zijn (zacht)aardige karakter mijn 'vrouwelijke kant' kunnen ontwikkelen. Hij liet mij mijn 'kuren' hebben zonder daarin te "botsen" met mij (maar ook zonder zichzelf daarin 'geweld' aan te doen) en ik leerde daardoor andere manieren van communiceren: rustig blijven praten ipv stemverheffing, zorgzaam ipv egoistisch etc. Ik durfde door/bij hem, mijn zachte,lieve en soms ook kwetsbare kant naar boven te laten komen. Iets wat ik diep had weggestopt,omdat ik al vroeg 'leerde' dat je het in dit leven 'toch maar alleen moet doen'. Nu weet ik inmiddels al vele jaren dat dat niet zo is, maar die boodschap heb ik lang meegedragen en verklaarde ook mijn" ik kan het allemaal wel zelf"/"heb niemand nodig"-houding.
Maar nu dit:
Nu ik mijzelf steeds meer 'at ease' voel met/in mijn 'vrouwelijke kant/eigenschappen',merk ik dat ik wel steeds meer en meer de behoefte krijg aan een sterke mannelijke energie naast mij. Om de balans 'mannelijke/vrouwelijke energie'in de relatie goed te houden. Ik merk dat zijn 'zachtheid' er in de afgelopen 5 jaar weliswaar voor gezorgd heeft dat ik mijn 'harde' kant in balans heb kunnen brengen met mijn'zachte' kant,maar dat mijn "nieuwe (hervonden)ik" nu niet meer bij hem lijkt te'passen'.
Ik verlang nu zo sterk naar een krachtige,mannelijke energie en hij kan dat verlangen met zijn lieve,zachte,meegaande karakter (bij mij iig) niet stillen.
Ik besef maar al te goed dat in de eigenschappen'lief en zachtaardig' ook 'kracht en mannelijkheid' kan zitten, maar ik voel/zie/ervaar dat niet bij hem.
We praten open over alles,dus ook dit is besproken. Hij heeft aangegeven dat hij mij(n kant) heel goed snapt en dat het voor hem nu inmiddels ook wel tijd is om wat meer te "vermannelijken'.(hij is zijn hele leven overheerst geweest door vrouwelijke dominantie) Nu heeft hij in mij dus een vriendin die hem vraagt om weer opnieuw in zijn (verloren)mannelijke kracht te gaan staan,en dat dat door mij juist enorm gewaardeerd zou worden. Ik merk dat hij sinds dat gesprek zijn 'best doet',maar het 'past' gewoon niet bij hem...het komt zo 'onecht' over.
Of hij IS gewoon niet zo of ook hij moet weer opnieuw wennen aan het opeisen van zijn mannelijke kracht.. Ik weet het niet,maar eigenlijk vind ik ook,dat hij niet "zijn best" zou moeten hoeven te doen: hij is precies goed zoals hij nu is,maar ik denk niet meer voor mij.
Ik geloof sterk in het gegeven dat de mensen die je ontmoet in verschillende fases in je leven,precies dan verschijnen om je te leren wat je nodig hebt om verder te kunnen groeien. Mijn gedachte nu, is dat hij in mijn leven is gekomen om mijn vrouwelijke,zorgzame en lieve eigenschappen weer opnieuw'wakker te schudden'en daar zal ik hem altijd dankbaar voor blijven.
Wow,nu ik dit zo neer tik klinkt het al als 'afscheid'...
Zou het tijd zijn om los te laten?
Hie rijm ik deze adviezen met het draadje van Pennestreek waar juist steeds werd gezegd dat je je niet in 1000 bochten moet wringen om goed genoeg voor de ander te worden? Gaat deze man zijn eigen karakter geen geweld aan doen door nu een 'echte vent' te worden?
Ik heb er overigens geen verstand van, en val bij herhaling op mannen met een groot ego en ietwat (of overduidelijk) dominant karakter. Mijn uitstapje naar een 'sappie' leidde ertoe dat mijn toch al wat irritant betweterige karakter tot volle bloei kon komen en ik nogal tegen de man ging vitten. Zo wil ik niet zijn en ik wil ook geen man die zich dat laat welgevallen. Oftewel, als het niet past moet je niet wrikken ;-)
Bijzonder karakter
Maar TS, vind je niet dat je vriend eigenlijk een heel bijzonder karakter heeft? Zou het wel fijn zijn als hij een krachtig karakter had, vol zelfvertrouwen en waarschijnlijk ook weinig ruimte voor de mening van een ander omdat dat in lijn is met hun krachtige zelfverzekerde karakter?
Hij komt over als een eerlijke man die open staat voor de ideeën van een ander maar ook durft aan te geven wa hij aan wilt werken. Dat is best moedig en sterk van hem. Ik niet of elke krachtige zelfverzekerde man dat durft. Daarmee wil ik aangeven dat hij ook krachtig is, alleen op een andere wijze.
Het is aan jou de vraag of je hem tijd wilt geven, zoals hij jou de tijd heeft gegeven om tot jezelf te worden.
Een open en eerlijke persoonlijkheid , die het vermogen heeft om naar je te luisteren, bij wie je je ei kwijt kan en je laat uitspreken ipv botsen, bezit een bijzonder waardevol karakter.
Het gaat er toch om of jullie samen fijn kunnen praten en leuke dingen kunnen ondernemen?
Je kan elkaar vormen, maar dat lukt alleen als beiden daarvoor open staan. Een dominante man is minder snel in staat om open te staan voor een ander.
Koester wat naast je staat.
Flanagan
Mee eens, mijn moeder's 2e man was zo'n type en daar hebben we allemaal fijne herinneringen aan. Pas je aan aan hem. In principe kan die combinatie goed passen als je wilt. Als je hem in een impuls afstoot heb je (OP) daar misschien wel de rest van je leven spijt van.