Spin Off draad: ouderschap met (ex) partner met “moeilijk karakter”.

De kinderen

De kinderen, maar vooral dochter (13), laten nu soms ook wat los over de situatie bij hun vader, waar ze eerst toch vooral stil bleven daarover. Dochter gaf afgelopen week voorzichtig aan, dat zij een aantal dingen “raar” vindt aan haar vader’s gedrag en hoe het er “daar” aan toe gaat. Ik heb dat toen eerst heel even wat lichter proberen te maken door te grappen dat ik ook wel een beetje “raar” doe soms, maar dat ik denk dat ik weet wat ze bedoelt. Ook zei ik haar dat ik voorzichtig wil formuleren, omdat wat ik zeg al gauw kan overkomen als haar vader zwartmaken of haar tegen hem opstoken. Ik heb wel bevestigd dat ik zulk gedrag ook zag en lastig vond om mee om te gaan, maar dat ik niet voor niks van hem gescheiden ben.

Ms Simone,

Oef,,
Het is fijn voor je dochter dat je zegt dergelijk gedrag te herkennen. Zo weet ze dat ze niet de enige is, die dit opvalt.
Maar de opmerking dat je niet voor niks van hem gescheiden bent, maakt het voor haar alleen maar moeilijker want zij kan niet weg blijven.
Ze zal een weg moeten zoeken hoe zo conflictvrij met hem om te kunnen gaan.
Misschien heeft ze baat bij tips, hoe dat te bereiken. Misschien geen tips van haar moeder persoonlijk maar dmv gesprekken met haar moeder.
Daarmee bedoel ik tips uit een boek hoe om te gaan met narcistische ouder, als handvat op de papa-dagen. De meer neutrale, algemene tips.

Het gesprek met dochter

Dat gesprek met dochter was wat uitgebreider dan hierboven beschreven en mijn opmerking over scheiden hield ook (vooral) verband met vriendin van ex omdat ik nogmaals wilde duidelijk maken dat zij niet de (enige) reden was van de scheiding.
Dochter gaf aan dat zij het respectloos vindt hoe dat destijds is gegaan (vriendin moest persé in huis gehaald, toen de kinderen en ik daar nog woonden). Ik gaf aan dat, zoals ze weet en toen gemerkt heeft, ik daar toen heel boos en verdrietig om was, maar dat dat nu wel over was. Ook gaf ik haar ter overweging of het niet, als dat anders was verlopen, ook lastig of ongemakkelijk voor haar had kunnen zijn, zo’n andere partner over de vloer. Daarop zei dochter (onder andere): “Ik heb gewoon geen respect voor haar, maar ik blijf wel beleefd”.

Toevallig

“Toevallig” hebben de kinderen en ik de afgelopen weken veel gesprekken naar aanleiding van iets waar de kinderen mee komen. Dat is dan niet rechtstreeks iets wat met hun vader te maken heeft, maar meer in zijn algemeenheid, over mishandeling/misbruik bijvoorbeeld, waarover zoon een vraag stelde. Dan vertel ik op mijn “Dana Morningstar’s” dat expres gemene dingen zeggen of doen, als je weet dat de ander daar heel verdrietig van wordt, ook een vorm van mishandeling is. Dit weten de kinderen maar al te goed, want zij zijn erg gepest geweest in het dorp waar hun vader nog steeds woont.

Tweede link

De tweede link die Madelief hierboven postte beschrijft heel goed waar we ons (vooral dochter) nu bevinden in het proces.

Doenja

(ik kon het nog even niet laten)
Mijn ex liet tussen neus en lippen door weten dat zijn niet-zo-nieuwe vriendin "waarschijnlijk een hechtingsstoornis" heeft. Dat het daarom al meermaals uit geweest is. Yeah right, denk ik dan. Ik ken mijn pappenheimer. Maar ik zeg niks, ik reageer nog steeds niet op zijn verhalen, alleen op praktische vragen rondom de kinderen.

praten met de kinderen

Ik hoor hier vaak dat je geen negatieve dingen mag zeggen over je partner. In het algemeen bij een scheiding lijkt me dat ook een heel goede regel.
Maar als er sprake is van narcisme bij de andere ouder, dan heb je met meer te maken dan alleen die regel. Je wilt toch ook je kinderen beschermen van de verkeerde invloed van het narcistische gedrag op hun innerlijk. Als je dan neutraal vertelt dat bepaald gedrag van hun vader niet passend is, ben je dan negatief? Dat vind ik dus het lastige. Ik heb zelf heel sterk het gevoel dat we wel mòeten. Maar juist door dit forum ben ik me er ook wel van bewust dat je daar dan dus wel voorzichtig mee moet zijn.
Ik zei laatste bijvoorbeeld tegen onze jongste (die echt tegen dingen aanliep), geniet nou maar van de goede dingen met je vader, maar bedenk dat het niet klopt als hij jou schuldgevoelens wil aanpraten over dat je gevoelig bent. En ook heb ik tegen hem eens gezegd, toen hij voor zijn gevoel helemaal klem zat: zeg maar zachtjes tegen jezelf: ik ben niet op de wereld om mijn vader tevreden te maken. En ik wist zelf wel dat hij het niet zou omdraaien, dat hij op de wereld zou zijn om zijn vader ontevreden te maken.

Thera.

Thera:'Ik hoor hier vaak dat je geen negatieve dingen mag zeggen over je partner. In het algemeen bij een scheiding lijkt me dat ook een heel goede regel.'

Ik bedoel het anders. Aan sommige opmerkingen heeft een toehoorder niet veel, juist omdat die persoon er niet van weg kan lopen. Ik bedoel de opmerkingen waarbij je onbedoeld zout in de wonden legt.

Bemoedigende woorden

Van Dr. Craig Malkin over de bescherming van de gezonde ouder:

Verwerking

Dank je Ms. Simone.
Dat narcisme voortkomt uit onveilige hechting bevestigt maar weer wat ik in #107 zei... Opmerkelijk! Blijkbaar krijgt hij door dat hij onveilig gehecht is.

Thera, heb je de video's "From surviving to thriving" gezien?
Ik raad je van harte aan de video over "3 secrets" te bekijken en "You can outsmart the narcissist".

Ik zit duidelijk in een nieuwe verwerkingsfase. Ik had het zoveel mogelijk achter me gelaten maar het houdt me nu weer erg bezig. Gelukkig herken ik veel in de video's en zie ik dat ik behoorlijk goed gerageerd heb en dat het achter de rug is. Ik kan duidelijk zien dat ik al zo ver gekomen ben. Maar het is nog niet voorbij. Het erge is dat ik het niet eens met mijn nieuwe partner durf te delen. Hij weet dat er nare dingen gebeurd zijn, maar niet wat er achter zat. Ik ben nog steeds bang als overdrijver gezien te worden...

Nieuwe relatie

Ik heb mijn nieuwe partner er wel over verteld Thera. 'Gelukkig' is een van zijn zussen ook een geval apart, van een iets ander type weliswaar, maar hij wist althans dat mensen wel eens vreemd en afwijkend gedrag kunnen vertonen. Hij heeft mijn verhalen aangehoord en kan dan ook daar wel wat van begrijpen. Dat is fijn, want in onze dagelijkse praktijk komen we nog wel eens situaties tegen waaruit blijkt hoe diep het bij mij nog zit.. Klein voorbeeldje; als ik een vriendin op visite heb (wat vroeger sowieso bijna nooit gebeurde maar nu wel), dan krijg ik de neiging haar de deur uit te werken zodra hij thuis komt uit zijn werk. Omdat ik automatisch bang ben dat hij zich er aan zal ergeren c.q. boos zal worden dat zij er zit. Ex wilde altijd mijn volle aandacht. Mijn huidige partner is een hele gewone normale man en reageert dan ook heel normaal als ik visite heb wanneer hij thuis komt.. hij vond mijn onrustige gedrag dus ook maar vreemd..;-) Hij weet wel waar het van komt en we werken er aan om het er uit te krijgen. Hij maakt er soms grapjes over ('moet ze niet weg..?' met een knipoog).

Over praten met kinderen; mijn oudste heeft veel zelf bewust mee gemaakt e die hoef ik niet veel meer uit te leggen. Hooguit te steunen als hij, nu hij volwassen is, zelf tegen problemen met zijn vader aan loopt. De jongste heeft veel minder mee gekregen. Pas nog niet zo lang geleden liet ik toevallig iets vallen over het verleden, waar hij heel verbaasd op reageerde.. 'dat wist ik niet, vertel eens?' Tja en daar sta je dan.. hoeveel laat je los? Hij was inmiddels wel oud genoeg om iets van de feiten (van wat er is voorgevallen) te horen, maar ik heb nog aardig wat achter gehouden. Dat voelde hij aan ('je vertelt niet alles he mam'). Maar ik vind dat hij ook niet alle nare details hoeft te weten. Het kwam op een bijzonder ongelukkig moment, dat gesprek, ik was volkomen onvoorbereid.. maar het heeft wel goed uitgepakt. Jongste kan vaders gedrag - en de reactie van mij en zijn broer daarop - nu ook beter plaatsen. Sindsdien ben ik ook eerlijker naar hem wanneer hij vertelt wat er is voorgevallen als hij een keer bij zijn vader is geweest of hem heeft gesproken. Voorheen praatte ik met alles mee, nu niet meer. Als ik denk dat de kans groot is dat vader het weer eens groter maakt dan het in werkelijkheid is, om ergens onderuit te komen b.v., dan zeg ik hem dat ook eerlijk.

sounds like a dream

Wat fijn dat jullie blijkbaar kinderen hebben die last hebben van hun narcistische vader en daar ook over vertellen en jou de ruimte laten jouw ervaringen daarmee te vertellen. Hier is dat helaas helemaal niet zo. Mijn kinderen vinden hun vader een soort superheld en die wordt ge-etaleerd als de meest geweldige ouder. Ik was gisteren jarig en heb onbewust de hele dag in de gaten zitten houden of mijn kinderen mij op sociale madia zouden feliciteren uberhaupt of dat ik ook misschien (alsjeblieft) een jubelende felicitatie met leuke foto van mij met de kinderen zou krijgen van mijn kinderen. Maar nee helaas. Dat doet pijn. Heel veel pijn.
Ik kan niet anders dan wachten op de dag dat mijn kinderen inzien wat er gebeurt (is) en de ogen worden geopend.
Een klant van me begon er gisteren wel uit zichzelf over, over hoe er in mijn bedrijf een situatie was ontstaan (door de narcistische schoonmoeder) die heel beschadigend heeft gewerkt op mijn klanten. En dat daardoor heel veel klanten nooit meer komen. Ik durfde alleen niet te zeggen dat ik wist waardoor het kwam. Durfde niemand te beschuldigen. Want ik wil niet zijn zoals zij; met de vinger wijzen. Als ik juridisch aangepakt wordt over wat ik zeg over mijn ex en zijn moeder, is het afgelopen met mij.

Nieuwe relatie

Ik heb gemerkt dat het “vraagstuk nieuwe relatie” (voor mij) mij ook al een poos bezighoudt. In eerste instantie was het de vraag, of ik überhaupt ooit nog een partner zou willen. Hoe meer ik denk, of vriendinnen toevertrouw, dat ik denk dat het er niet meer inzit, hoe meer ik weet dat ik mezelf voor de gek probeer te houden en het eigenlijk stiekem misschien toch wel zou willen. Heb bijvoorbeeld al een (aantal) verwarrende soort van kinderlijke mini-crushes gehad, voor mannen die vanwege sport of muziek leuk met mijn kind omgaan. Het waren een soort van dagdromen, waarbij ik me bewust was van het onrealistische ervan. Deze fantasie-trips hadden ook helemaal niets seksueels of zo, want daar moet ik ook al niet aan denken. Het lijkt wel of ik terug ben geworpen in mijn middelbareschooltijd of zo.

Praktisch gezien

Een nieuwe relatie lijkt me ook een hoop gedoe, nog afgezien van de vraag waar je zo iemand zou kunnen ontmoeten. Daarnaast vraag ik mij af, aangezien ik nu weer zo veel met dit onderwerp bezig ben, of ik wel genoeg geheeld ben.

Ms Simone

Over dit onderwerp 'nieuwe partner' was een interessant topic bij de facebookgroep 'empaths versus narcissits' waar veel mensen ook zo bezig waren met het feit 'het zit er voor mij niet meer in, maar ik zou wel willen'. Het gaat ook niet om leeftijd of zo, het gaat om mate van gekwetst zijn en de verwerking daarvan daarvan. Dat je niet uit behoefte tot heling de wijk neemt naar een nieuwe liefde. Maar goed, voor mijn narcist was ik erg gekwetst op een andere manier door een liefde, was 12 jaar alleen en veel therapie gehad en dan toch weer... ik ben bang geworden voor wat ik aantrek aan partners

bang, nooit daarvoor, heel lang verhaal

Ik ben eigenlijk nooit bang geweest voor herhaling. Ik heb na mijn scheiding heel veel hapjes/drankjes/dates gehad en dat was een geweldige oefening in 'nee' zeggen. Bij elke flintering van herkenbaar gedrag was ik klaar. Gewoon kijken hoe een normaal contact verloopt. Eigenlijk wist ik heel goed hoe een normaal contact en samenwonen met andere hoorde te verlopen. Ongeveer een jaar na de scheiding kreeg ik de kans om via een sport-uitwisselings-project twee buitenlandse sporters onderdak te bieden. Dat leek me echt iets voor mij en mijn kinderen. De dagen dat mijn kinderen bij hun vader waren, werd ik afgeleid door mijn nieuwe huisgenoten (ik was 15 jaar lang geen seconde alleen geweest) en het gaf de talenkennis van mijn kinderen een enorme boost. Ik was het 2e gezin waar de sporters enkele maanden gingen verblijven, het eerste gezin had me gewaarschuwd (oei, weet waar je aan begint!). Nou niets van dat alles, wat een leuke mensen, en wat een gezelligheid hebben we gehad! En als er iets besproken moest worden dan ging dat heel vlot en met een grap was eigenlijk alles opgelost. De sportorganisatie roemde mij om mijn positieve bijdrage. En afgelopen week was er een benefiet diner voor een van de sporters, die ook bij mij heeft gewoond. En daar was ik de enige die spontaan werd bedankt tijdens een speech over hoe fijn ze het bij mij hebben gehad en hoe goed en lekker ik gekookt had. Dat voelde toen en nu zo goed. Iets betekenen voor een ander in zo'n rottige tijd. En het bewijs dat ik niet vervelend, lastig, achterlijk, knettergek, etc. etc was zoals mijn ex en zijn moeder zeiden. Inmiddels heb ik alweer 3 1/2 jaar een hele gelukkige relatie.
Waar ik ondertussen wel heel veel last van krijg is dat me nu na 5 jaar eindelijk pas duidelijk wordt wat er allemaal gebeurt is in mijn huwelijk en hoe ze mij(mijn man en zijn moeder) om de tuin hebben proberen te leiden en hoe veel schade dat opgelevert heeft. Precies vijf jaar geleden organiseerde ik een weekend met klanten en mijn destijds schoonmoeder ging ook mee. (ze drong zich wel vaker op, onder het mom van, ik ga je helpen). In dat weekend zijn de dure ringen (echt erfstukken) gestolen van een zakenrelatie waar ik heel nauw mee samenwerkte. Totale paniek brak er uit onder de groep van 40 vrouwen die mee waren. Want er was niet alleen een dief in ons midden, maar wat als ze zelf de schuld zouden krijgen, en je kunt gewoon niet bewijzen dat je het niet hebt gedaan. Tegelijkertijd heeft mijn schoonmoeder mijn vaste medewerker en de zakenrelatie wiens ringen gestolen waren betrokken in een heel smerig spel. Ik werd apart geroepen, en daar werd me het volgende gezegd door mijn schoonmoeder :' Je ziet zelf denk ik ook wel in dat je de zaken niet meer onder controle hebt, en nu zijn er ringen gestolen en of jij hebt het gedaan, of een van je klanten. Het is het beste als je de zeggenschap van je zaak overdraagt aan mij (mijn schoonmoeder) en dat je terug treed'
Volstrekte waanzin, de zaak was van mij, mijn geld, en niemand had ooit een euro geinvesteerd of had rechten opgebouwd om zoiets te doen. Er werd een coupe gepleegd door mijn eigen schoonmoeder en mijn vaste medewerker en mijn zakenrelatie waar ik het meeste mee samenwerkte stonden instemmend te knikken. Ik heb accuut geweigerd, en gezegd dat als ze dit wilden ik per direct al mijn spullen zou pakken, mijn zaak zou inpakken (ik had heel veel spullen mee voor dat weekend) en dat ik ze dan veel succes zou wensen met het weekend. Dit was op vrijdagavond en t duurde nog tot zondag. Daar schrokken ze van. In bed die avond heb ik direct mijn toen nog man geappt. Hij geloofde er niets van, ik verzon alles, wilde alleen zijn moeder zwart maken, en werd gewoon boos.
De sfeer was om te snijden, maar klanten hadden betaald, wij verzorgden workshops, maar ik heb zo goed en zo kwaad als het ging gewoon door gedaan. Ondertussen kamden klanten het hele gebouw uit, waar zijn die ringen, het kan toch niet dat ze kwijt waren. Klanten waren bang dat iemand de ringen in hun tas zouden laten glijden en later de schuld zouden krijgen. Enkele klanten gingen in paniek naar huis. Nog meer verdenkingen, etc etc.
Op zondagochtend springt mijn schoonmoeder uit bed (ze was de laatste die opstond)in haar onderbroek de gang op en met een triomfantelijk gebaar stak ze haar hand met daarin de ringen in de lucht. 'Ik heb ze, ze lagen gewoon in mijn bed tussen de plooien van de lakens!'.Nou dat bed hadden we al 100x overhoop gehaald.
Hoe naief was ik. Mijn schoonmoeder had al die tijd die ringen gewoon in haar broekzak gehad, het gezien als een mooie gelegenheid om mij buiten spel te zetten, mijn bedrijf af te pakken en daarna als een soort held op de voorgrond te treden want zij had de ringen gevonden.
Mijn medewerkster snapte niet wat er gebeurde, maar heeft al vrij snel haar excuses aan mij aangeboden, dat ze zich onder druk gezet voelde.
'Je schoonmoeder wist het zo overtuigend te brengen dat ik niets anders kon dan ja zeggen en meedoen'. Mijn zakenrelatie heb ik nog twee jaar intensief mee kunnen werken, maar zij gaf ook al vrij snel aan dat ze het idee had dat de ringen door mijn schoonmoeder gestolen waren. Ze was de enige in de kamer toen zij haar ringen in haar tas opbergde vlak voor ze ging slapen. Later is ze van de ene op de andere dag zonder uitleg gestopt met de samenwerking. Als ik er vraag komen er beleefde zinnen en smoezen, maar geen uitleg.
En dat vind ik dus t allerlergste, dat er iemand bezig is om moedwillig je te ondermijnen, je zo kapot te maken. Later heeft mijn schoonmoeder ook rond verteld dat ik uit de ouderlijke macht zou zijn gezet (wat niet waar is) en meer van dat soort onwaarheden. Ze had daar ook een podium voor omdat ze is gaan werken na de scheiding voor mijn grootste concurrent. Al mijn bedrijfsinhoudelijke info en geheimen zijn daar terrecht gekomen.
Heel veel klanten die dat weekend mee waren ben ik voorgoed verloren. Ze zeggen beleefd wat als ik ze ergens tegenkom, maar het gebeuren met de ringen in dat weekend, heeft diepe sporen achtergelaten. Waar rook is, is vuur. Zo wordt er dan gedacht. Pas deze week sprak ik een klant die me wel altijd trouw is gebleven, en zij heeft nog eens uit de doeken gedaan hoeveel indruk het gemaakt had. Zij is de enige die echt tegen mij durft te zeggen dat ik de ringen niet gestolen heb, maar ook dat andere klanten nooit meer bij mij komen daardoor.
Wat heb ik gedaan, dat ik dit verdiend heb? Een maand na dit akkefietje met de ringen heeft mijn toen nog man me proberen te wurgen omdat ik voortaan weigerde zijn moeder een prominente rol in ons gezin en mijn bedrijf te laten spelen. Hij kon dat niet accepteren, dan maar dood.

Doenja

Wat een drama, dat weekend! Zo erg is het mij gelukkig nooit overkomen, maar ik herken zeker onderdelen. Bij mij is het iets langer dan 5 jaar geleden, maar ook ik realiseer me steeds vaker: dat gedrag was ook niet normaal, en dat voorval past ook in het plaatje. Ik realiseer me steeds meer hoezeer ik beschadigd geraakt ben. Dat is jammer, maar het inzicht helpt me wel in mijn huidige relatie.

nooit

Toen ik nog getrouwd was, heb ik me nooit echt gerealiseerd wat het is om met een narcist te maken te hebben. Maar ik heb niet alleen een narcistische echgtenoot gehad, maar ook een narcistische schoonmoeder. Daar heb ik hier trouwens nooit over geklaagd, ik was toen nog zo gebrainwashed dat ik niet in zag wat voor impact het gedrag had. Wordt wel heel verdrietig dat jij zegt ' zo erg is het mij gelukkig nooit overkomen'....en dan is dit nog maar een verhaal.
Ik realiseer me ook meer en meer dat ik intens beschadigd ben geraakt. En ben alsmaar op zoek naar een manier om het achter me te laten. Hoe heb jij dat gedaan? Bij mij is het met Pasen precies 5 jaar geleden.....

Doenja

Vreselijk verhaal. Verbijsterend.

bizar

inderdaad een drama en het lijkt me verbijsterend dat zoiets kan gebeuren.

Zoiets heb ik niet meegemaakt. Wel is het zo dat mijn man vaak negatieve dingen over mij verteld aan anderen. Een keer ontmoette ik iemand van vrijwillgigerswerk waar hij kwam (en regelmatig over thuis vertelde)
en die vrouw keek mij niet eens aan. Terwijl ze mij en mijn man naar een ruimte moest brengen. Voelt wel raar. Omdat je gewoon niet weet wat hij allemaal verteld.

Ik verbaasde me laatst over iets wat vergeleken met jouw verhaal maar kleins is. We hadden bezoek van landgenoten van mijn man. Ik ben vaak in dat land geweest en ik heb daar ook van genoten. Als we daar zijn, dan is mijn man heel druk met allerlei mensen en let niet zoveel op mij. Toch is het niet moeilijk voor hem om te weten dat ik het fijn vind om te gaan. Ik hang bijvoorbeeld foto's op in huis en vertel enthousiast erover aan anderen.
Ik kwam er toen achter dat de man gevraagd had aan mijn man: hoe vindt je vrouw ons land? En zijn antwoord was: ze vindt dat er veel afval ligt op straat.

Ik was best wel verbijsterd. Het was echt het enige wat hij erover had gezegd. En ik kan mij niet herinneren dat ik dat ooit gezegd heb. Het is wel zo dat toen mij man naar Europa kwam, hij de straten hier heel schoon vond. Echt heel hard liegen, daar heb ik mijn man niet vaak op betrapt. Maar misschien dat dit dan een soort projectie is, waar hij zelf in geloofde. Maar het idee dat je vind dat het een goed idee is om je partner zo negatief mogelijk af te schilderen.... Ik had het er ook met mijn man over, maar het gekke is dat hij zich er dan helemaal niet van bewust is dat hij raar bezig is.

Doenja: verwerken

Ik heb veel therapie gevolgd. Eerst om zelf op de been te blijven tijdens mijn huwelijk, toen daarnaast ook relatietherapie, en ik heb veel, heel veel gelezen. Meegeschreven op (Amerikaanse) fora voor partners van borderliners (zijn voornaamste probleem). Groepsbijeenkomsten voor omstanders van borderliners. De verhalen die je hoort zijn ZO herkenbaar. Ik had die inzichten echt nodig. Mindfulness heeft ook geholpen.

Verder heb ik al vrij snel besloten om mijn ex geen macht meer over mij te geven. Ik heb hem na een tijd innerlijk vergeven voor wat hij mij gedaan heeft, omdat ik klaar was met het verdriet en de boosheid. Ik wilde niet meer. Nu laat ik zo veel mogelijk alles van mijn rug af glijden. Alle leugens die hij vertelt, alle verdraaide verhalen, laat maar, doe maar. Mij raakt hij daar niet meer mee, want ze zijn bevestiging van zijn problemen en dat hij daar nog steeds in vast zit, terwijl ik vrij ben. Als hij de kinderen wat flikt, vang ik dat zo goed mogelijk op. Zonder klagen, zonder wraakgevoelens of wat dan ook. Ik ben de ouder op wie ze kunnen terugvallen, zo is het nu eenmaal.

Sorry Doenja

Doenja, ik snap dat dat bij jou bijna niet zal gaan, aangezien de kinderen helemaal onder zijn invloedssfeer leven. Die pijn gaat voorlopig niet meer weg, ben ik bang... sorry. Ik hoop echt dat je kinderen in hun volwassen leven tot inzicht komen.

Doenja

Hoe gaat het intussen met je?
En met je kinderen en stiefkinderen?

misschien wat tips

Voor mensen die niet, zoals ik, no contact kúnnen gaan (doordat ze kinderen, familiebanden, zakelijke relaties met een narcist of anderszins moeilijk type hebben)

http://americanhealthnews.info/how-to-win-with-a-narcissist-5-secrets-backed-by-research/

druk

Fransien, ik had het even heel druk met mijn werk. Wel je vraag gelezen maar geen tijd gehad om hem te beantwoorden. En t is ook even rustig hier. Vooral beseffen en realiseren hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren en telkens flash backs met ' oh toen was dat ook al, en dit en dit heeft er ook mee te maken!'.
Wat ik niet van me af kan zetten is dat ik mijn problemen destijds heb besproken met de personen die t dichtste bij me stonden. Problemen en mind fucks die ik niet begreep. En het besef nu dat deze personen juist diegenen waren die ze veroorzaakten, dat komt heel hard binnen. Het verraad, ontkenning wie ik was, alles ontkennen wat ik ontdekte, en op het moment dat ik eindelijk sterk genoeg was om te zeggen tot hier en niet verder, dat ik dat bijna met de dood heb moeten bekopen.(veel gestelde vraag die ik krijg: waarom heb je niet je grens getrokken? Nou omdat ik haarfijn aanvoelde dat ik dat waarschijnlijk niet zou overleven)
Afgelopen weekend had ik weer een klantenweekend zoals ik dat 5 jaar geleden ook had, waar het helemaal mis ging (#117), en alles ging nu van een leien dakje. Geen enkel probleem. Maar toen ik thuis kwam van dat weekend was ik me toch moe!! Uren geslapen en nu de volgende dag nog heel moe en emotioneel. Ik heb zo op eieren gelopen, zo allert zijn, bang dat er toch weer iemand iets uit probeert te halen. Vind het heel heftig wat er allemaal is gebeurt.
Had ook veel moeite dat veel klanten er grapjes over maakten dat ze t echt niet leuk vonden dat ik verhuisd ben met mijn zaak. Niet iedereen weet de echte reden, maar t doet me zo'n verdriet. Wat had ik graag daar willen blijven wonen, ook al ben ik heel gelukkig met daar waar ik nu woon! Er zijn zelfs klanten die t me echt kwalijk nemen, en daardoor boos zijn en geen klant meer zijn.
Mijn vriend heeft een gesprek met VT gehad en daar zijn verhaal kunnen doen. (over t 2e kort geding om met zijn kinderen op vakantie te kunnen) Er werden af en toe wat wenkbrauwen opgetrokken door VT, maar er werd niet gereageerd of verteld wat de moeder van zijn kinderen gezegd had over de situatie. Maar duidelijk iets anders. Geeft niet, dat wisten we al. VT kan niet veel doen, maar verwijst door. Ondertussen heeft mijn vriend op aanraden van mij contact gezocht met het maatschappelijk werk in de gemeente die een traject aanbieden voor gescheiden ouders en daarin afspraken proberen te maken met beide ouders. Ben benieuwd. Het is gratis, dat zorgt er in ieder geval voor dat de moeder van zijn kinderen niet zal zeggen dat mijn vriend het maar moet betalen (zoals dat voorheen bij de mediator ging, en als vriend betaalde kwam ze na een paar afspraken gewoon niet meer opdagen, geen resultaat, geld weg)
Dus....tot die tijd? Geen idee.
Ik zou vandaag naar mijn kinderen gaan, maar ze hebben afgezegd. Een kind heeft het te druk met iets wat ze niet kan doen waar we anders heen gaan. (we maken huiswerk in een cafe) Gebeurt steeds vaker. Heb het altijd moeilijk als ik mijn kinderen 12 dagen niet zie.
Vanmorgen contact opgenomen met de huisarts voor de praktijkondersteuner. Misschien dat die kan helpen, vorig jaar aangeboden door de huisarts, maar toen ging ik eerst een EMDR traject in. Nu moet ik eerst weer langs de huisarts voor ik naar de praktijkondersteuner mag. En dat was de vorige keren zo'n gedoe. Zo erg, de vervanger vd huisarts snapte niet wat ik wilde, ze heeft me gewoon weggestuurd. Ben daar jankend weggegaan omdat ze me gewoon zonder te luisteren wegstuurde. Heb daar dus geen zin meer in.
Nou zo gaat het dus. Dank je dat je t vroeg. Niet iedereen wil t nog horen....