U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Spijt van scheiding: wie?
Scheiden. Het gebeurt dagelijks en lijkt soms te makkelijk. Vaak heeft een scheiding een of meerdere redenen.
Vaak ook geeft het een opluchting, maakt het de weg weer vrij om opnieuw gelukkig te worden.
Maar hoe vaak komt het voor dat iemand spijt heeft van de scheiding?
Was het achteraf een impulsieve beslissing? Een bevlieging? En hebben zowel jij als je partner allebei spijt?
bij mij
De scheiding was niet mijn keuze dus daar kan ik geen spijt van hebben, en ik heb ook geen spijt dat ik zelf de scheiding niet zelf ooit heb aangevraagd.
Maar ik ben inmiddels 5 jaar verder en ben veel gelukkiger dan daarvoor.
Ik wilde mijn gezin zo graag in stand houden, dat ik het onaardige en onverschillige gedrag van mijn ex altijd maar tolereerde en alleen het leuke wilde zien en daar dan weer dagen op kon teren.
Toen hij weg was, was ik eigenlijk binnen een week een soort van relaxed. Geen teleurstellingen meer, geen getrek van mij aan mijn partner, van 'blijf nou eens thuis, gezellig bij ons". (hij was altijd met zichzelf en zijn plezier bezig, qua tijd en geld)
Natuurlijk was er ook stress na zo'n scheiding, maar opluchting overheerste.
Dus ja, ik ben de andere partij in de scheiding maar er zeker beter uitgekomen.
Mijn ex woont nu samen met een grotere equivalent van zichzelf, vraag me af of hij wel happy nu is, hem wordt wel een enorme spiegel nu voorgehouden.
Geen seconde.
Het enige dat ik jammer vond en vind dat ik het gezin niet bij elkaar kon houden en mijn kinderen geen liefdevol(le) huwelijk/relatie kon voorleven. Ik was gegaan voor "tot de dood ons scheidt".
De kinderen zelf dachten daar gelukkig heel anders over trouwens.
verkeerde verwachting
Geen spijt, maar ik had wel gehoopt van het nare gedrag van ex af te zijn. Dat is alleen maar erger geworden helaas. Hij heeft altijd precies gedaan waar hij zin in had en om de waarheid heengedraaid, en daar heb ik helaas nog steeds mee te maken. Houdt zich niet aan afspraken, doet geen overleg over de kinderen. Daar baal ik echt van, dat is juist het stuk waar ik vanaf wilde. En dat leeft gewoon voort.
Ik heb zo’n kleine 10y geleden mijn relatie opgebroken (niet getrouwd, samenwonend met kind) en aangegeven dat ik niet door wilde, omdat ik dacht dat ik beter af was zonder hem. Wij zijn toen uit elkaar gegaan - ieder eigen huis, regeling kind etc.
Ik heb na een tijdje/zo’n anderhalf jaar daar heel erg spijt van gekregen, omdat ik toen afstand had genomen en tot de concl kwam dat ik wel met hem doorwilde.
Nou haha, daar dacht hij inmiddels anders over 
Ik heb hemel en aarde moeten bewegen om hem ervan te overtuigen dat wij gemaakt zijn elkaar. Enfin, een jaar later, was het allemaal weer ok en inmiddels zijn we zes jaar, en een kind, verder. Het heeft ons beide goed gedaan de periode dat we uit elkaar waren. Met name voor mij, maar ik had echt zon’n spijt achteraf, gelukkig goed gekomen (en gebleven), maar voor hetzelfde geld was het niet goed afgelopen. Ik kan mij dus goed voorstellen dat mensen spijt kunnen hebben van een scheiding.