'soulmate' buiten je huwelijk/vaste relatie - kan dat?

logisch

'Een zinsnede als "Zou mijn partner echt niet moeten flikken" past voor mij niet in de laatste manier van met elkaar omgaan, maar meer bij de eerste. Het getuigt niet van onderling respect en nieuwsgierigheid naar elkaars beweegredenen en emoties (zeg maar de "soulmate" houding)'

Logisch. Als mijn partner zegt het leven met mij niet draaglijk te vinden, ben je toch al geen soulmates (meer).

Natuurlijk kan dat!

Het antwoord lijkt me ook helder.

Haplo

"In de reactie van vrouw met vrienden staat: 'maar juist OOK om te horen of die vriendinnen ideeën hebben hoe de vrouw beter met haar man om kan gaan om het leven met man draaglijker en beter te maken.' Als je je leven met je man draaglijker moet maken, zit er iets goed scheef! En dan doe je dat ook nog met je soulmate en niet met je man? Zou mijn partner echt niet moeten flikken."

Stel je eens voor dat een vrouw een partner heeft zoals jij die in onliners en vrij botte termen praat en niet echt geneigd is tot tot enige nuancering of meer dan vijf woorden. Dan kan ik me voorstellen dat ze het fijn vindt om eens te overleggen hoe met jou te praten.
Gr Angela

Hier kan het

Als er niks stiekem gaat kan het. En ik denk dat niets stiekem doen niet perse hetzelfde is als alles thuis (na)vertellen. Maar als de ander op de hoogte is kun je best een eigen leven en een soulmate hebben. Ik zelf ervaar het als een fijne ruimte binnen de vaste relatie. En mijn man voelt dat niet als een bedreiging, dat is het ook niet. Sterker nog, ik denk dat de relatie met mijn man beter is omdat ik me vrij voel een vriend te hebben. Wij zijn voor ons geluk niet afhankelijk van beloften en verboden.
En door er open over te zijn voelt het voor ons beiden niet als ontrouw.

ontrouw is een lastig begrip

Wat voor de een als ontrouw voelt, is voor de ander "vertrouwelijkheid" of "je hart luchten". En dan is er ook nog het verschil tussen emotionele en fysieke ontrouw. Ik vind het lastig omdat het zo subjectief is. Zelfs fysieke ontrouw. Voor de een is orale seks geen seks en daarmee geen ontrouw. Tja, zo kun je alles natuurlijk goedpraten.

Ik herinner me van mijn "soulmate" dat ik dingen besprak over mijn relatie, die ik ook met mijn beste vriendin besprak, maar die ik niet met mijn man besprak. Dat voelde al als ontrouw. Juist omdat het over mijn man ging. De ontrouw-component bestond uit het feit dat mijn soulmate een man was. Die vertrouwelijkheid, het delen van mijn (en zijn) zieleroerselen, vooral over de wederzijdse partners, voelde gewoon fout. Het is een vorm van intimiteit die je behoort te delen met je partner. En als er ook nog een aantrekkingskracht is, dan is het wachten op de volgende stap: een kus, een aanraking... vul de rest zelf maar in. Het is gewoon een hellend vlak en voor je het weet zit je er tot je nek in en is het kwaad al geschied. Zowel praktisch als emotioneel. Dan zit je niet meer te wachten op het telefoontje van je man maar van "hem". En dan kun je het wel vergoelijken door het toe te schrijven aan een hogere macht, dat het zo bedoeld of voorbestemd is maar weet je: je hebt een keuze. Het is een proces dat je heel bewust doormaakt en bij elk telefoongesprek, bij elke ontmoeting, bij elk gespreksonderwerp heb je een keuze.
Zelfs bij hele stomme dingen zoals wie je belt als je na je werk naar huis rijdt.

En hoe je het ook wendt of keert en welke definitie je er ook aan geeft: zodra het de intimiteit met je eigen partner ondermijnt is het wat mij betreft ontrouw. En als het stiekem gebeurt..... dan is het gewoon ontrouw.
Uiteindelijk bepaal je natuurlijk zelf welke invulling je er aan geeft maar ik ken weinig voorbeelden waarbij dit goed gaat.

Sorry voor dit behoudende antwoord :-)

Trouw en ontrouw

Ik ben trouw aan mijn man. En dat is een ander soort trouw dan wat er vaak mee bedoelt wordt. Wij zijn al dertig jaar samen en wij zijn van plan dat de rest van ons leven te blijven. Dat noem ik trouw. Wij hebben een goede relatie met elkaar. Vertrouwd, eerlijk, ontspannen. En mijn man weet dat ik met vriend( of soulmate hoe je het ook wil noemen) praat ik vaak over mijn man. Dat weet mijn man, maar hij heeft geen behoefte om te horen wat we bespreken, al hebben we het er soms wel eens over.
Als je om een of andere reden naar een coach of therapeut gaat, en je bespreekt daar je relatie en je moeilijkheden, is dat dan ook emotionele ontrouw? De gesprekken die ik met vriend heb zijn net zo therapeutisch.

Wat vastberaden zegt

Ik vind dat Vastberaden het probleem heel treffend omschrijft. Het delen van hartszaken met vriendinnen valt voor mij niet onder (emotionele) ontrouw. Als ik datzelfde zou doen met een man wel. Dat heeft te maken met geaardheid en het feit dat ik geen seksuele relatie zou willen beginnen met een vrouw.

Met een man zou ik in potentie wél een seksuele relatie kunnen beginnen. Als ik dus hartszaken deel met een andere man en niet met mijn partner, is dat voor mijn partner bedreigend. En andersom: als hij zijn hart uitstort bij een vrouwelijke soulmate ervaar ik dat als bedreigend voor onze relatie. Ook al zou hij helemaal niks lichamelijks met haar willen, het zou wel kúnnen. Niet iedereen heeft last van dit soort oerjaloezie, maar veel mensen wel.

Keuzes

Als je naast je huwelijk een soul-mate treft, ben je ws met de verkeerde getrouwd.

En voor een biseksueel?

Dus voor Charis blijft de biseksuele medemens verstoken van diepgaande vriendschappen.
Wat mij triggert is dat hier door verschillende mensen een rechtstreekse link wordt gelegd tussen diepgaand gesprek-gaat over huidige relatie-is emotionele ontrouw-leidt tot seksuele relatie. Allemaal aannames waardoor er maar hele kleine marges overblijven voor eigen keuzes en vrijheid.

Biseksueel

Nee, biseksuele mensen blijven natuurlijk niet verstoken van diepgaande vriendschappen. Het lijkt me wel dat je als partner van een biseksueel meer bedreigende vriendschappen zou kunnen zien (afhankelijk van hoe je in het leven staat natuurlijk). Ik zeg niet dat het goed is, alleen dat veel mensen blijkbaar zo in elkaar zitten.

wat een onzin jasam!

Dat ik zo iemand heb gevonden waarvan ik voel dat hij me woordeloos aanvoelt en begrijpt wil helemaal niet zeggen dat ik met de verkeerde ben getrouwd!
Ik moet er werkelijk niet aan dénken met hem getrouwd te zijn!
Ik vind het juist wel prettig dat hij niet 24 uur per dag om me heen is. Dat zou er meteen een einde aan maken. Ik zou er kriegel van worden....Dat een partner het altijd maar met je eens is en altijd ongeveer dezelfde inzichten heeft is juist helemaal niet leuk! Het zou enorm saai zijn.
Dus is mijn soulmate er alleen als we elkaar even nodig hebben, om stoom af te blazen of in een deuk te liggen om dingen waar we hetzelfde over denken. En voor de rest hebben we onze eigen partners, waar we beiden zeer tevreden over zijn. Onze partners trouwens ook over ons.
groeten albana

antje

De reactie van Antje vind ik wel verhelderend. Daardoor realiseerde ik me eigenlijk dat de toelaatbaarheid van het hebben van een soulmate (of hoe je het ook noemt) valt of staat met de openheid binnen je eigen relatie. Als je er open over bent en als er is volledig vertrouwen (dat is wel een hele belangrijke randvoorwaarde)... Tja, wat is dan het probleem?

Ik werd verliefd op mijn soulmate en ik heb het afgekapt. Misschien omdat ik aanvoelde dat mijn relatie er niet tegen bestand was en dat mijn man dat nooit zou kunnen accepteren. En omdat ik bang was voor waar het toe zou leiden. Ik had een relatie waarin geen ruimte was voor dit soort zaken. En waarin ik die ruimte zelf ook niet durfde te nemen.
En dan bedoel ik niet ruimte voor verliefdheid (want dat is gewoon echt niet handig maar ruimte voor vertrouwelijk, vriendschappelijk contact met anderen.

Iemand weet zelf het beste of het echt om zielsverwantschap gaat of dat er toch stiekem een verborgen agenda is. Het is heel fijn om verbondenheid met iemand te voelen. Maar als er fysieke aantrekkingskracht bijkomt dan wordt het gewoon lastig.

Dan hebben wij andere ideeen over de term "soulmate"

Jij hebt een vriend gevonden die precies hetzelfde denkt, handelt en reageert als jou.

Een soulmate is mijns inziens iemand die aanvult wat jij mist, je haarfijn aanvoelt wat je nodig hebt en beslist een persoon is, die een aanvulling is op je leven, op een wijze die niemand anders kan evenaren.

nou maar zo is het ook....

Juist omdat we in veel dingen hetzelfde zijn, weet hij als geen ander wat ik mis. Woordeloos...en ja hij voelt ook aan wat ik nodig heb en is beslist een aanvulling.
En nee dat kan niemand anders. Tot nu toe ben ik nog nooit iemand tegengekomen die zo op mij lijkt qua reacties en karakter en denkwijze.
En juist omdat we zo hetzelfde zijn, voelen we ook beiden heel goed aan wanneer het bijna te intiem wordt.Of meestal is het zo ver nog niet, dan is de sfeer ernaar dat dat zou kúnnen dat is denk ik een betere omschrijving. En dan kappen we dat beiden heel bewust af. Dat willen we niet en gaat ook zeker niet gebeuren.
Onze partners weten dat en vertrouwen daarop.
Zo simpel is het eigenlijk.
groeten albana

nee!

Ik persoonlijk geloof niet zo in de term soulmate en of de ware etc.
Op het moment dat je soulmate niet je partner is maar een andere man of vrouw, dan denk ik eerder dat je de dingen die je mist bij je partner in een ander hebt gevonden.

Ja dat kan

Beste Antje, Ik vind hier persoonlijk niks mis mee. Het is echter wel belangrijk dat je man hier geen problemen mee heeft