Schoonouders...

Fout

Dagbesteding is om mensen uit hun isolement te halen.
Ik werk als vrijwilliger bij een woonzorgcomplex en draag bij aan een kookclub en bloemschikken. Je schoonmoedr heeft een verkeerd beeld en dat kan een therapeut weg nemen. Dan wel een andere therapeut dan die eerste. Want die vertrouwt je schoonmoeder helemaal niet meer.
Hoe dan ook, de stap naar een dagbesteding is misschien nog te vroeg, ( Omdat je schoonvader het in stand houdt).

50 jaar onder de plak

In het gezin waar mijn man uit komt is het al 50 jaar zorgen dat ma in haar comfortzone blijft. Al 50 jaar is moeders wil, wet. In de periode waarin ma aftakelde is er een paar keer een poging gedaan om ma te laten inzien dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar eigen leuke oude dag. Dit stuitte op zoveel weerstand met grote ruzie tot gevolg dat schoonvader maar weer toegeeft aan haar iedere dag strijd is ook ongezellig. Heb het zo met die man te doen,maar besef heel goed dat ik als schoondochter het minst te zeggen heb van allemaal. Ik kan de situatie zoals die nu is niet veranderen hoe graag ik dat ook zou willen. Geef alleen nog weerwoord als ik zelf de volle laag krijg, hoe moeilijk ook.
Accepteren van de handicaps en de geboden hulpmiddelen gebruiken moet ze zelf gaan doen maar daar is nog heel wat tijd voor nodig.

En jij?

Ik vind dat je wel heel erg over bepaalde dingen heen huppelt, Regenboog. Ik heb te maken met een langzaam dementerende vader. Mijn vader was altijd een zeer zelfstandige (baan met veel verantwoording), graag geziene man. Nu is hij dat niet meer. Hij is onzeker. Hij steunt op zijn vrouw, die dat best goed oppakt maar die dat ook wel pittig vindt en het toch uit liefde doet. Ze vinden het moeilijk te accepteren, deels doordat het een situatie is die je natuurlijk helemaal niet wil en deels uit schaamte. Veel van hun leeftijdsgenoten zijn zo. Ze praten weinig met leeftijdgenoten, dat hoor ik van vrienden en van mijn moeder. dat is die generatie niet gwend. De vuile was hang je niet buiten. Jammer maar mensen van rond de 80 verander je niet zo gemakkelijk. Loop je met een rolator, een gehoorapparaat of ga je naar de dagbesteding, dan ziet iedereen dat er at is en dAn begint het geklets (denken ze). In hun tijd ving je dan je ouders op maar tijden zijn veranderd, dat gebeurt niet meer. Maar in hun mindsetting wel. Ik zet dus bij mijn ouders mijn eigen geveoelens uit (ik vind het ook erg mijn vader zo te zien) en heb nu maar besloten om zoveel mogelijk dan maar mijn moeder te helpen: met administratie, met meedenken en als het nodig is mee naar de dokter, ook al woon ik een eindje bij hen vandaan. Vind ik ook allemaal niet leuk maar stapje voor stapje wordt mijn moeder zich toch bewuster van alles en maakt ze grote sprongen.
Zitten we nog wel met de dagbesteding: als ik kijk naar hoe mijn vader in het leven stond, dan zou hij zo'n dagbesteding niets gevonden hebben. Hij was niet zo'n knutselaar en niet zo'n spelletjesman. Wel houdt hij enorm van stoeien, vroeger met mijn broer en nu met mijn zoon en enorme einden wandelen. Dus zolang mijn moeder het nog aan kan, zal dat voor beiden niet zo'n optie zijn.
Misschien denk jij, Regenboog, die Dianne heeft gemakkelijk praten, het zijn haar ouders en niet haar schoonouders en van zo iemand als mijn schoonmoeder tref je geen tweede, nou, dan ken je mijn moeder niet. Maar ik probeer toch begrip te hebben voor hun situatie en ik denk altijd: hoe zou ik behandeld willen worden?

Flanagan

mijn ouders zijn veel jonger, beide rond de 60. Mijn vader werkt zelfs nog (mijn moeder is huisvrouw). Als ze nou ook eens 85 waren, ja... dan is het logisch dat het allemaal minder gaat. Vader wil stoppen met werken, maar hij moet nog zo'n 5-6 jaar. Dat vindt hij vreselijk oneerlijk: oudere collega's konden allemaal op hun 55ste met de VUT en hij niet meer, terwijl hij al 45 jaar werkt. Het is ook jammer natuurlijk dat die regeling er niet meer is, maar ja.... wat doe je er aan? Een stapje terugdoen op zijn werk wil hij ook niet, want dat betekent natuurlijk ook een stapje terug in het inkomen. Niet dat dat financieel enig probleem is, maar het gaat om het princípe. Hij is een gewaardeerde oudere werknemer en die zou uit respect volledig moeten worden doorbetaald, vanwege bewezen diensten. Net zoals het 15 jaar geleden was bij zijn werkgever. Zucht. Als je er tegenin gaat wordt ie boos en verdrietig, dan staat hij helemaal alleen in zijn standpunt namelijk.

Mijn vader heeft een lichamelijke kwaal waardoor zijn conditie achteruit gaat. Hij zou er een stuk minder last van hebben als hij gezonder zou leven: stoppen met roken, meer bewegen, wat gevarieerder eten en minder drinken. Vooral niet meer roken zou veel uitmaken, hij rookt vrij stevig... hij heeft ook nooit geprobeerd om te stoppen. Ik heb wel eens gesuggereerd dat je ook wel van die trainingen en groepjes hebt waar je bij kunt, maar nee. Therapie is voor watjes, ofzoiets. Ook zoiets, zijn werkgever heeft een beleid om een gezonde leefstijl bij werknemers te stimuleren: dat maakt hem woest. Waar bemoeien ze zich mee! Dat is natuurlijk een maatregel zodat ze hem kunnen ontslaan als hij zich teveel ziekmeldt, omdat hij ongezond leeft :-(

Aha,

Vandaar die verbitterdheid en gemopper over pensioengelden. Jarenlang gewerkt en nu worden de poten onder je stoel weggezaagd. Het zou je maar overkomen, denk ik maar.
Ik ken mensen 52+, die werkzoekend zijn. Van mij mogen ze best hun hart luchten. Het is fijn je zorg te uiten daarbij het gevoel te krijgen dat iemand je hoort.
Ik ben bang dat je moeder niet meer open staat als luisterend oor. Vandaar misschien dat hij jouw man 'gebruikt' als klankbord.

natuurlijk

hij mag best wel eens zijn hart luchten daarover. Maar niet constant, en niet aldoor roepen dat zijn werkgever en de hele wereld hem belazert. Ja, het is sneu. Nee, die werkgever belazert hem niet, die vorige generatie heeft geluk gehad! En ten opzichte van jongere generaties heeft hij zelf ook best wel geluk gehad. De huidige 20-ers en 30-ers moeten maar zien of er ooit een vast contract inzit en zulke goeie secundaire arbeidsvoorwaarden als wat hij heeft gehad zijn er allang niet meer.

Maar nee, hij voelt zich zo f#$%ing benadeeld en blijft daar in hangen. Nog een voorbeeld. De woonwerk-afstand is behoorlijk groot, groter dan de vergoeding die de werkgever daar tegenover stelt. Die is op zich bovengemiddeld maar natuurlijk is het belachelijk dat je werkgever niet gewoon betaalt voor 2 volle tanks brandstof in de week.... (ze zouden dichterbij het werk kunnen gaan wonen natuurlijk. Daar geeft de werkgever zelfs wel een vergoeding voor!)

Overigens is mijn man niet persé het luisterend oor hoor, die staat héél anders in het leven. Daar heeft mijn vader niet zoveel aan in die zin....

Regenboog en Lieverdje

Na alle lange lijsten van wat schoonmoeder of vader allemaal verkeerd doen: probeer eens 3 dingen te bedenken die je wel leuk aan hem of haar vind of waardeert. Zomaar. Als het niet lukt, dan desnoods 1 ding.

Tipje

Lees het betoog van Sanne eens in het draadje over de woede-aanvallen.