samengesteld gezin is uit elkaar gevallen

Niet werken en muren op je af

Tja, dat gevoel ken ik ook wel eens. Het geklaag over kleding op de grond of de melkfles niet terug in de koelkast en dan het kommentaar terug dat ik zelf ook niet perfect ben, grrr. Als je moe bent, knapt er sneller een draadje.

Zoals je schreef, de muren komen op hem af. Ik denk dat hij te veel aan huis gekluisterd is geweest en dat dit hem te weinig voldoening af, zeker als hij niet werkt, geen inkomen ontvangt en afhankelijk is van jou.
( Of hij moet zo ruim in het geld zitten dat hij niet meer hoeft te werken. In dat geval hadden jullie beter een schoonmaakster in de arm kunnen nemen.)
Het is jammer dat hij geen werk heeft. Misschien is dat wel de bron van zijn irritatie. Meer voldoening ervaren.
Hierbij zeg ik niets ten nadele van de thuismoeders ( ben het zelf ook), maar voor een man kan dat nog zwaarder wegen. Hangt een beetje van cultuur en/of opvoeding af.

Ps had hij in de 7 jaar, voordat de kleintjes geboren waren ook geen werk?

---
Misschien toch maar even beter om je te laten informeren bij een financieel adviseur. Als jij het huis kan betalen ahv inkomen , kinderalimentatie, partneralimentatie, zorgtoeslagen, etc valt die twijfel weg en kan je iets wat gemakkelijker ademhalen en helderder overzien. Je hebt al een scheiding meegemaakt, je weet wat je kan verwachten. Hij niet, hij onderschat het door te denken hij de jongsten kan meenemen omdat jij er al twee hebt.
Daarbij vergetend dat de jongsten ook bij hun moeder willen zijn..
Ook hij zal met vrienden of familieleden praten en er achter komen hoe zwak/sterk hij staat.

Als je je financieel laat informeren, betekent dat niet meteen dat je gaat scheiden. Gewoon voorkennis.

Noet

Oh voor mij is dat echt neutraal hoor.
Als een man dit verhaal verteld had over zijn vrouw had ik dezelfde vraag gesteld. Omdat ik in *dit* verhaal het gevoel krijg dat daar op z'n minst een factor zit.
(maar niets mis met niet werken als iemand daar gelukkig mee is!)

ach jee.....

.....dat klinkt echt alsof er iets geknapt is in zijn kop! Het is hem allemaal teveel geworden en nu is in een emotionele bui vertrokken en hij kan alles niet meer rationeel bekijken. Ik kan me haast niet voorstellen dat hij per direct wil scheiden (ik hoop het heel erg voor je, wat een nachtmerrie!)
Zag je het nog wel een beetje aankomen, of was dit een complete verrassing? De uitspraak 'hij eruit of wij eruit', was dat vlak voor hij vertrok met jullie kinderen? Hoe was jullie relatie eigenlijk normaal gesproken; ik vind zo'n opmerking van dat moeders 's avonds niet op de bank mogen zitten wel een rare, bijvoorbeeld. Heeft hij dat gezegd in een boze bui of was dat zijn gebruikelijke opvatting, zeg maar.

Je man zit zich een tijd niet geheel naar zijn zin thuis op te vreten, ik herken dat wel. Ik wilde graag thuis zijn voor de kinderen, maar tegelijk kon ik over de rooie gaan over relatief onbelangrijke dingen waar ik niet direct zelf iets aan kon veranderen (zoals het licht in de badkamer dat het niet meer deed, of man die bij een opruimactie per ongeluk iets dierbaars van vroeger had weggegooid).
In jullie geval zijn het geen futiliteiten maar het zware puberen van jouw oudste.

Wie is er het meeste thuis met jouw oudste kinderen? Is hij dat? Kan het zijn dat je man het meeste te verduren krijgt van het puberen, en dat hij het gevoel heeft dat hij dat allemaal moet oplossen en er tamelijk alleen voor staat (en jij dus lui bent?) Misschien verklaart het ook dat jij het gedrag van je zoon nog normaal pubergedrag vindt en hij niet.

Wat nu? Zorgen dat je hem terugkrijgt natuurlijk, tenminste, ik neem aan dat je dat wilt? Geef hem het gevoel dat hij er toe doet, dat jij hem nodig hebt en dat je niet zonder hem kunt. Wat mij het meeste heeft geholpen is dat mijn mij (eindelijk) kon duidelijk maken dat hij echt heel erg van mij hield. Jij hebt gekozen voor je zoon ipv je man - logisch natuurlijk, maar dat is voor je man waarschijnlijk een dreun in het gezicht geweest. Als reactie daarop nam hij jullie kleintjes mee, om jou pijn te doen. Misschien vindt hij de ruzies met jouw oudste puberende kind(eren) ook wel schadelijk voor de jongsten.
Heb je wel eens met je oudste over zijn gedrag gepraat? Is het echt over de schreef gegaan met liegen, stelen, etc.... wat vindt je zoon er zelf van? Kan hij het goed maken met z'n stiefvader door op een of andere manier z'n excuses aan te bieden?*

Heb je je man verteld dat je oudsten helemaal overstuur zijn door zijn vertrek, dat hij hun stiefpapa was (is)? Dat kan misschien helpen. Mij zou het wel helpen.

Verder klinkt het alsof je man werk moet hebben, en dat jullie de zorg voor de kinderen beter moeten verdelen. Het huishouden lijkt me voldoende verdeeld zo, je doet beslist niet (te) weinig! Zou het mogelijk zijn als jij inderdaad overdag (nog) een dagdeel op je neemt om met de kindertjes te wandelen? Of kunnen de kinderen een dagje naar de opvang? Het klinkt als dat daar een grote frustratie zit bij je man, dat hij elke dag doelloos met de kleintjes naar de supermarkt en speeltuintjes sukkelt terwijl jij geld aan het verdienen bent. Of misschien kunnen de kleintjes naar de kinderopvang? Al is het maar 1 dag in de week, dan is het voor je man al iets draaglijker om overdag voor de kleintjes te zorgen.

Sterkte!!!

*ik heb zelf (nog) geen ervaring met pubers, maar ik kan me zo voorstellen dat pubers kunnen inzien dat ze met hun gedrag over andermans grenzen heen gaan en daar de ander pijn mee doen. Ik neem voor het gemak even aan dat je zoon je man heeft pijn gedaan, of misschien hebben ze erge ruzie gehad, waar jij niet van weet?).

pubergedrag

Ik denk dat er niet erg handig met het pubergedrag is omgegaan.
Straffen is echt niet handig. Een jongere heeft privacy nodig op zijn kamer, niet een ouder die te hooi en te gras kan binnenkomen om te controleren of de taken wel verricht worden. Ook een puber moet zich veilig kunnen voelen.
Kan het niet wat praktischer? Zet een wasmand en goede afvalmand op zijn kamer en maak een vast moment om even samen met je zoon op te ruimen. Wachten en toezien hoe het niet gebeurt is wel een hele frustrerende opgave.
Je kunt in elk geval die taak naar jezelf toe trekken.
En verder laat je man zich eens verdiepen in puberopvoeding.
Stuur hem over de mail deze link bijvoorbeeld:
http://ontspannenopvoeden.nl/puber-in-huis-hier-is-tip-1/

Bevestig dat het heel frustrerend kan zijn maar jullie zijn de volwassenen en hebben de taak om dat zo luchtig, plezierig en effectief mogelijk aan te pakken.
Ik zou zoon geen excuses laten aanbieden. Stiefvader heeft een heel onveilige situatie veroorzaakt. Als er iemand excuses aan moet bieden is het stiefvader.
Je accepteert je kinderen, ook je pubers, onvoorwaardelijk.
En zoekt dan samen naar oplossingen. En accepteert dat het eigen mensen in wording zijn met een eigen levensfase die ze met jou steun zo goed mogelijk doorlopen.
Mag best weleens knallen maar deze afwijzing gaat echt te ver.

Oorzaak

Inderdaad, vader klinkt ontevreden en overspannen. Hopelijk kunnen jullie samen verzinnen hoe je daaruit komt. Jonge kinderen kan ook vreselijk saai zijn en veeleisend.
Verder is vader toch ook jong geweest? Heeft hij zelf soms een lastige pubertijd gehad waarin weinig ruimte was om zichzelf te worden en wordt hij daar nu mee geconfronteerd. En ziet alle fouten en lastigheden die stiefzoon veroorzaakt voor zijn neus gebeuren?
Accepteer de puber in jezelf. Nou ja, klinkt zweverig, maar niets menselijks is pubergedrag vreemd en het is helemaal niet nuttig en niet nodig om daar allerlei crimineel gedrag en zorgelijke tendenzen in te bespeuren.

pubers

nouja, accepteer de puber in jezelf..... ik geef toe dat het wasmand-verhaal niet klinkt als de meest verstandige actie van stiefvader, maar verder. Ik heb zelf nauwelijks gepuberd, zeker niet heftig. Ik zou daar zelf niet zoveel begrip voor hebben als het echt om aso-gedrag gaat, vrees ik. Als er liegen en stelen bij aan te pas komt, kan ik me voorstellen dat het best wel over de schreef gaat. Misschien niet in criminele zin (daar had ik niet eens aan gedacht nog) maar wel in de zin van zo doe je niet tegen je vader en moeder. Ook een puber moet dat denk ik wel kunnen snappen. Maar goed, ik zei al dat ik nog geen ervaring heb met pubers en ik ken sillymama verder niet natuurlijk.

Ik ken iemand die ook een heftige puber in huis heeft, die totaal niks uitvreet en alleen dwars zit. Het valt volgens een bevriende psycholoog onder 'normaal' pubergedrag, maar het is nogal wat! Die jongen doet niks in huis, maakt overal zware problemen van, maakt ruzie met iedereen, doet niks voor school, verzorgt zichzelf ook niet (dus stinkt, krijgt slecht gebit etc) en kan gewoonweg niet een dagje alleen thuisblijven en het huis een beetje netjes achterlaten (er wordt echt niet meer dan 'een beetje' netjes verwacht, want zo opgeruimd zijn ze ook weer niet daar in huis). Ook daar behoorlijke conflicten in huis.

Heftige puber??

Misschien is het veel erger dan je beschrijft, sillymama, maar een puber die zijn kamer niet opruimt en die in opstand komt als je er constant achteraan zit, tja daar zou ik me niet te druk over maken.

Gewoon niet achteraan zitten, niet controleren, lekker in zn eigen vuil laten stinken, daar komt hij vanzelf wel achter... Net wat je zegt, komt hij kleding tekort, dan gaat vanzelf het kwartje vallen.

Scheelt jou een boel stress en een boel werk. En je man ook.

Het valt allemaal onder redelijk normaal puberen hoor. Dit even om jou een hart onder de riem te steken wat dat betreft. Eigenlijk is je man juist degene die het erger maakt, door telkens weer te gaan triggeren met zijn opruimeisen. Lekker laten gaan, echt! Het komt goed!

Verder vind ik dat de verdeling bij jullie toch enigszins scheef loopt, in het voordeel van je man. Dus hoe hij dan kan klagen dat jij lui bent en zo, daar begrijp ik niet zoveel van... En ook het argument dat hij geen pubers heeft meegemaakt klopt niet. Hij is al hun vader vanaf dat ze heel klein zijn, dus hij heeft juist wel alles met ze meegemaakt.

Maar het lijkt erop alsof hij met de geboorte van zijn twee eigen jongens toch een soort onderscheid is gaan maken tussen zijn eigen kinderen en de jongens die niet zijn eigen kinderen zijn. Eerlijk gezegd kan ik me dat wel een beetje voorstellen, mij overkwam hetzelfde toen ik naast mijn bonusdochter (toen 7, bijna 8) ook zelf een babytje kreeg. En inderdaad viel de puberteit van bonusdochter me best zwaar. Je moet dan sterk in je schoenen staan. Ik denk wat zou helpen voor hem, en ook voor jou, is toe te geven dat dit inderdaad zo is. Het zijn zijn kinderen ook niet. Wat niet zal wegnemen dat hij wel degelijk van ze houdt en dat zij hem wellicht wel echt als vader zien. Maar het wordt vaak een probleem als bepaalde gevoelens er wel zijn, maar er eigenlijk niet mogen zijn. En dat kun je dan ook niet aanpakken.

Ik denk dat het heel goed zou zijn als jullie toch eens onder begeleiding gesprekken gingen voeren, maar of je man dat (nu) wil? Toch lijkt mij dat hij ook zijn eigen kinderen hun moeder niet wil ontnemen, dus jullie zullen samen echt een oplossing moeten vinden.

Sillymama

Mijn hemel wat een vreselijk verhaal! En ik word een beeeeetje opstandig als ik lees dat hij je lui vindt en een slechte moeder! waar komt dat vandaan? Iedereen (en ik ook) hoopt dat je man bepaalde info wil doorlezen en een gesprek met je voert....maar hij wil niet eens met je praten.. Tenminste, is dat nog steeds zo?

Hoe dring je ot iemand door die alleen maar boos is. We zijn nu al bijna 2 weken verder.... Hoe is het nu?

ps: fijn dat er vriendinnen appjes sturen en er 1 langs is gekomen. Ook dat moet je zelf aanhalen en initieren. Goed gedaan!!

Zou het kunnen

dat deze man aan het Prins Claus syndroom lijdt? Met andere woorden: dat hij gewoon een bezigheid (werk of anderszins) mist waar hij zichzelf in kan verwerkelijken? Ik bedoel... het is ook een klacht van veel huisvrouwen die thuiszitten met kinderen dat de man lui is of te beroerd mee te helpen in het huishouden. (zegt niet dat jij dat bent sillymamma) maar daar lijkt het een beetje op. Sterkte!