U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Relatie ouders verbreken
Ik weet niet helemaal of dit de juiste rubriek is.
Mijn dilemma. Ik ben een vrouw van midden 40. Altijd afsfandelijke relatie met mijn ouders gehad. Ongetwijfeld hadden ze het beste met me voor maar er zijn ook veel dingen misgegaan. Alles op hun condities. Mooi weer spelen voor de buitenwereld terwijl er veel spanningen zijn. Dingen voor mij verzwijgen onder het mom dat het beter voor me is. Ik heb geen broers en zussen. Ze zijn op zich een fijne opa en oma voor mijn drie kinderen maar wel op hun voorwaarden.
Ik heb me nooit echt op mijn plaats en thuisgevoeld. Door omstandigheden in het verleden al eens op het punt gestaan om contact te verbreken omdat gesprekken voeren en begrip niet mogeljjk leek. Toch weer doorgegaan met oppervlakkig contact. Ook omdat we geen grote familie hebben en mijn man ook een lastige jeugd en dito familie heeft. Nu zijn er wat dingen gebeurd in mijn eigen leven (ik zit oa in een huwelijkscrisis) en ben zelf en samen met man in therapie gegaan. Gedurende therapie kom ik erachter dat ik eigenlijk geen energie meer wil steken in de relatie met mijn ouders. Het verandert toch niet en het kost me alleen maar. Ook blijkt dat ik een verkeerde loyaliteit opgebouwd heb die ook doorwerkt naar andere relaties. Maar ja: actief contact verbreken vind ik ook een hele stap. Dan ontzeg ik wellicht ook mijn kinderen hun grootouders. Ik pieker er behoorlijk over. Ik wil nog wel dan een finaal gesprek aangaan maar ben dan ook bang me weer te laten meeslepen.
Is et iemand in een soort zelfde situatie? Die dus contact met ouders verbroken heeft en wil delen hoe dat dat dan uitwerkt?
Dank!
Dat goede tijdstip komt
Janneke, je moet jezelf ook niet onder druk zetten, ik heb er ook lang over na gedacht en er waren een aantal mislukte pogingen voor deze.
Ik had ook veel geluk - heel veel steun door mijn beste vriendin die ik nu als mijn echte moeder zie en van mijn vriend die toen nog alleen een vriend was. En ik woon nu in een grote stad waar ze mij niet snel zouden vinden. Aan mijn deurbel staat ook zijn naam, niet de mijne. Al is het risico klein dat ze mij hier zouden vinden en het is ook een wijk waar ze niet snel zullen komen. Ook dat was een bewuste keuze, in een "slechte" wijk gaan wonen. Die ik trouwens erg gezellig vind...;-)
Voordat je deze stap neemt zorg sws dat je een goed netwerk buiten de familie heb. Dat maakt het een stuk makkelijker.
En het duurt een tijdje voordat je al de negative gedachten over jezelf kwijt raakt die hun in je hoofd geplant hebben. Ik heb het gelukkig zonder therapie gered.
Inmiddels kan ik er - soms - grapjes over maken. Bijvoorbeeld hoe ze mijn leven nu zullen vinden dat ze zullen weten hoe ik leef. Bijvoorbeeld het feit dat mijn vriend surinaams is (ze zijn zwaar racistisch)...;-) Dat ze nog in mijn leven zouden zijn zullen ze alles doen om deze relatie kapot te maken. Hij is hier geboren en getogen, heeft heel veel sucess in zijn beroep, maar zijn huidskleur zal voor hun al een schok zijn 😉