Relatie met jezelf

Het is ook niet prettig

vandaar mijn vraag. Ik zou dat graag loslaten, op de een of andere manier. Maar het is al zo lang een gewoonte dat dat moeilijk is. En daarnaast heb ik dus zelf gewoon last van een aantal zaken die in mijn karakter zitten. Ik ben daarmee niet lastig voor mijn omgeving, helemaal niet, maar dus wel voor mezelf.
En hoeveel ik ook lees over zelfcompassie en zo, het lukt me niet om wat minder streng voor mezelf te zijn. Ik zoek dus geloof ik naar het muntje dat ik kan laten vallen bij mezelf. De klik die ervoor zorgt dat ik eens echt, echt, mezelf met rust kan laten, tijd voor mezelf kan nemen om gewoon niks te doen. Ik moet dat van mezelf nog altijd verdienen. En als ik eens niets doe voel ik me schuldig vanwege al die dingen die er nog liggen die ik eigenlijk zou moeten doen, of die ik bij een ander neer zou moeten/kunnen leggen. En geniet ik alsnog niet.

Ik ben geloof ik een hopeloos geval.

Het muntje

Het muntje was voor mij in de vorm van een operatie.
Door de operatie was ik een tijdje niet in staat voor anderen klaar te staan. En de uren van revalidatie deed mij ervaren hoe zeer ik voor anderen klaar stond en hoe weinig ik aan mijzelf dacht. Door de telefoon uit te doen en net zo lang te trainen als ik wilde, leerde ik mij “vrij” te voelen en meer voor mijzelf te kiezen.
Dat gevoel van “vrijheid” ben ik gaan doorvoeren op andere momenten, waar het nodig was.

Iedereen die zijn / haar huwelijk weet te behouden, verdient tijd waarbij er aan zichzelf gedacht wordt. Als vorm van beloning.

Flanagan

Zoals ze je in het vliegtuig leren:

In een noodsituatie, altijd eerst je eigen zuurstofmasker opzetten, daarna pas je kind helpen. Beter voor jou, beter voor het kind.

Jezelf eerst

And Hombre, klopt. Ik moet daar ook vaak aan denken want je kan een ander niet helpen als je zelf vast gaat lopen of vast bent gelopen. Een stimulans voor mij om niet alles naar mij toe te trekken.
Alleen is die selectiviteit best lastig voor iemand die graag alles onder controle heeft zodat de motor soepel “blijft” draaien.

Haast

Ik weet nog hoe ik met krukken boodschappen deed. Omdat er niet zoveel boodschappen in de rugzak konden, moest ik keuzes maken in orde van prioriteit.
Natuurlijk konden de andere gezinsleden ook boodschappen doen, maar dat gaf mij zo snel het gevoel van het afhankelijk zijn van het moment wanneer het een ander schikte.

Daarnaast was beweging goed voor het ontwikkelen van de spierkracht in de hamstring en werd ik ook meer bewust van wat er om mij heen gebeurde, juist omdat ik zelf niet zo snel kon lopen.
Een tandje lager zodat ik minder gehaast de dag doorbracht.
Voor mij een eye-opener; nooit zo gemerkt dat ik zo’n hardloper was tot het moment dat ik mij afvroeg waar ik dat nu voor deed. Loslaten is ook een kunst.
Het heeft mij geholpen in het vaker ook aan mijzelf denken.

Pennestreek,

Met vorm van beloning doelde ik op jouw inzet en geduld om je gezin bij elkaar te houden en je opmerking je schuldig te voelen als je eens niets deed. Maar eigenlijk is het niet nodig om te denken in “ verdienen van een beloning” als tegenkompensatie.
We zijn geen werkpaarden.

Streng

Pennestreek, ik herken dat gedrag wel bij 1 van mijn kinderen. Perfectionisme, en jezelf geen rust gunnen, want er moet altijd iets nuttigs worden gedaan.

Zij werkt daar ook aan, want ze zit zichzelf idd in de weg. Ze is expres niet het honours programma gaan doen op de universiteit (ze haalt heel hoge cijfers),omdat er dan weer meer druk op zou liggen. Ze gaat in het najaar een semester in een ver buitenland studeren, en daar ligt geen druk op, want ze heeft alle punten voor haar bachelor al binnen, en gaat haar master pas doen als ze terug komt. Dus daar kijkt ze heel erg naar uit, dan kan ze een beetje freewheelen.
Ze voelt zich ook vaak schuldig als ze 'niets' doet. Maar ze is nu wel aan 't leren dat niets doen heerlijk kan zijn. Maar goed, zij is nog jong en dan kun je je denken en gedrag wat makkelijker aanpassen. Hoewel zij natuurlijk ook nooit een vrolijke losbol zal worden.

Ik vind het moeilijk om je van echt advies te voorzien. Iedereen heeft recht op ongegeneerd niets doen en jezelf dan te verliezen in een boek/Netflix/bioscoopje of whatever.

Kun je je wel beter ontspannen als je met iemand samen bent, met vriendinnen bijvoorbeeld?

Interessante vraag

De relatie met mezelf is er bij mij ook niet altijd eentje van hiep hiep hoera. Ik vertrouw mezelf dingen niet toe of denk dat ik dingen niet goed aankan. Anderen doen dat beter, denk ik, of voelen zich betet of piekeren minder. Ik kan heel erg genieten maar ook erg in mezelf opgesloten zitten. Dat lijkt tegenstrijdig als ik het zo opschrijf maar toch is het zo. Ik ben ook altijd heel betrokken bij bepaalde mensen, mijn werk en noem maar op, maar dat zorgt er soms voor dat ik veel te emotioneel reageer. Daar heb ik dan weer last van, ga erover piekeren ect. Ook vind ik dat ik altijd veel verwerkingstijd nodig heb voordat ik gebeurtenissen kan loslaten. Blijf ik maar herkauwen. Vermoeiend! Ik werk niet aan mezelf maar ik reflecteer wel enorm veel. Soms vraag ik me af waarom eigenlijk. Iemand tips?

met mildheid naar jezelf kijken

https://www.volkskrant.nl/opinie/omarm-de-loser-want-hij-durft-uit-de-ratrace-te-stappen~a4597408/

Ik weet niet of ik wel of niet een link naar een (betaalde) krant mocht zetten, maar dit is een mooi artikel in het kader van 'wees mild voor jezelf '.
groet,
Angela