raar gedrag van mezelf

Niet ingegroeid

Je bent er niet ingegroeid met zoon van man. Met je eigen kinderen heb je fases, die sluit je af en je zit weer in een nieuwe. Met een beetje logisch denken weet je dat nieuwe fases ook meer ruimte van je eigen ruimte zullen kosten. Dus ... zitten ze opeens na half 9 ook in de huiskamer bij de tv en vinden ze je favoriete programma maar saaaai. En zitten ze opeens ook nog om 11 uur 's avonds ergens in huis aanwezig te zijn. Of overdag... zit op de bank, je praat een beetje gezellig, want ergens is het ook wel leuk als kind thuis is... toch? 😅, maar dat gevoel blijkt niet zo gedeeld te worden. Dus krijg je antwoorden waar vanaf straalt dat je een storend element bent, nb in je eigen woonkamer!

Tegen je eigen kind zal het je natuurlijker afgaan om op zo'n moment eens uit je slof te schieten. "hé, ga lekker in je eigen kamer zitten als je alleen wil zitten zeg!". Maar dat doe je tegen zoon van man waarschijnlijk niet. Dus zucht je inwendig en probeert je er overheen te zetten. Net zoals je je over zijn inbreuk op jouw privé tijd zet, over dat je bijvoorbeeld meer in huis had moeten hebben, je had niet op hem gerekend, dat voelt ook niet lekker en... en...

Je hebt nu je hart even hier bij ons gelucht en dat is fijn en goed dat je dat gedaan hebt, maar ik zou toch met je man bespreken hoe jullie hier tactvol mee om kunnen gaan, zodat jouw ingehouden frustratietjes hierover niet zullen uitmonden in een ontploffing die dan uiteraard nooit je bedoeling was geweest. Wees dat voor.

Lijkt me niet Kaaskopje

Ik ben er met mijn eigen kinderen zeker niet ingegroeid, het overviel me en blijft me overvallen!;)
Ook bij je eigen kinderen kun je toch niet alles voorzien etc.
En als manlief ooit thuis zit.....mmhh geloof niet dat dat leuk wordt. Hij vindt het prima idd, gaat sowieso zijn eigen gang wel.

Echt niet Kaaskopje

Bij mij gaat het ook om mijn eigen kinderen hoor
Heeft niets met er al dan niet ingegroeid zijn te maken. Gewoon; je dacht/hoopte alleen thuis te zijn en dat blijkt niet zo te zijn.

En hier ook geen sprake van 'ingehouden frustratiejes' die zouden kunnen ontploffen. Daar gaat het in dit draadje helemaal niet over, over ontploffen.

Hier ook hoor

Ik werk thuis en man en zoon werken/studeren thuis, alle drie een eigen werkkamer. En toch geeft het een lekker rustig gevoel als ik eens alleen thuis werk.
Mijn zoon heeft het ook, jaren geleden, pré Corona, kwam ik eens een keer vroeger uit mijn werk om een pakje op te vangen en zoon bleek ook vroeger thuis te zijn dan normaal. Ik kom de huiskamer binnen en mijn zoon kijkt me boos aan! Geschrokken vraag ik, joh, wat is er, wat kijk je kwaad! Zegt-ie, niks persoonlijk hoor, maar het was net zo lekker stil in huis, kom jij thuis!
Nou ja, dat dus.

Verschillende ervaringen dus, dat kan 😊

Ik zit nu in de fase dat de dochters al een tijd het huis uit zijn, maar af en toe onverwacht thuis kunnen komen. En soms net op een minder ideaal moment, maar dat vind ik dan van ondergeschikt belang.

Ik ben wat mijn opstelling naar de dochters betreft beïnvloed door hoe het bij mijn ouders ging. Mijn vader zat standaard met een deadline die te dichtbij was voor de hoeveelheid werk wat nog gedaan moest worden, dus spontaan langskomen vonden ze vooral vervelend. We hadden moeten bellen of het wel uitkwam. Of zoals wij, de kinderen, weleens onderling schamperden "eerst een formulier in drievoud inleveren en dan maar hopen dat het goed is". Dat ze gewoon eerlijk konden zeggen dat we na een kwartier weer op moesten hoepelen , maar een kop koffie er wel af kon, kwam niet bij ze op, ze vonden dat wij hadden moeten begrijpen dat we niet zomaar langs konden komen.

Alleentijd

We hebben allemaal hier thuis last van een gebrek aan alleentijd.

Ik breng nu veel meer tijd door op mijn eigen kamer, net als de anderen. Voorheen was ik meer in de woonkamer en de keuken maar daar wordt nu ook online gewerkt en dan is het al snel lastig als er nog iemand in de kamer is.

Ik zorg nog wel dat ik de ramen in de ochtend opendoe en in de avond deels sluit en de deuren sluit, verder gaan ze nu toch meer hun eigen gang. En dat is ook prima.

Af en toe komen we elkaar op het balkon tegen.:-)

Maar Kaaskopje

Dat is toch heel wat anders.
Ik vind het heerlijk om alleen thuis te zijn maar geniet ook intens van mijn kinderen.(En anderen)
En ook op momenten dat het me echt niet uitkomt slik ik mijn ongenoegen weg hoor, de kinderen merken daar nooit wat van. (Als het ter sprake komt reageren ze ook heel verbaasd) Het is echt niet zo dat ik toneel speel dan: ik geniet dan ook echt van hun gezelschap en in het slechtste geval tolereer ik ze.
Wil ik echt alleen zijn dan trek ik me terug op mijn slaapkamer, ga lekker in bad of wandelen.
Ze wonen tenslotte ook hier ;)
Ik snap je vader dan ook niet, zijn werk kon toch doorgaan, ook als jullie er waren?

Anders

Ik denk dat het verschillende situaties zijn. In het ene geval dacht je alleen te zijn, maar blijkt er toch een van je huisgenoten te zijn. In het andere geval komt er iemand langs. Dat komt misschien ook niet uit, maar daar kun je dan - na vertrek - over klagen bij je huisgenoten. Maar je huisgenoten hebben net zo veel recht om in huis te zijn als jij.

Ik herken het in ieder geval. Ik ben nu voor de derde keer sinds maart alleen thuis. Dat is ook wennen, vooral omdat ik niet wist dat dat het geval zou zijn. Zaterdag zou ik alleen zijn, maar kwam eerst een kind ziek thuis van kamp en bleek daarna mijn man niet naar zijn afspraak te gaan. Dat viel ook tegen.

hier

vind ik het supergezellig als er iemand is. Ik verheug me dan ook enorm op het pensioen van mijn man.

Maar mijn moeder was net als de mensen in deze draad, dus ik herken het wel. Ze was echt een fantastische moeder en ze hield van gezelligheid. Maar haar alleen-tijd was zeer kostbaar, dat voelde ik wel.

Zouden er ook vaders zijn die het zo voelen? Dat zou wel interessant zijn om te weten. Ik ben zelf niet meer in de "aan" stand nu de kinderen volwassen zijn. Als er iets is hoor ik het wel, en kopjes thee maken ze zelf maar. Misschien moeten moeders een voorbeeld aan vaders nemen.

Vrouwen reactie op #20

vrouwen zullen er sneller last van hebben omdat wij idd nooit uit staan.

Wij werken naast ons werk nog zo'n 3 uur extra tov mannen in expliciete en impliciete zorg taken.
Ook doen wij vrouwen veel meer aan combinatie-taken: eerst de kinderen naar school, dan door naar werk, door naar de supermarkt, kinderen ophalen, door naar voetbal voor marietje, door naar celloles voor jan, dan marietje weer ophalen, eten voorbereiden, jan ophalen, en tussendoor nog even met vader of moeder naar de dokter. Dat soort combinaties. Dat zorgt er voor dat die planning al snel voor ons gevoel door de war gaat als iemand zonder overleg in de buurt is want dat vraagt 'aandacht'

Ik zal 'm nog een keer aanprijzen het boek 'Onzichtbare vrouwen'

Hihi Flavia

Eigenlijk een super ongeemancipeerde uiteenzetting, maar het klopt wel ;-)
Daarom ageer ik ook vaak tegen stellingen als 'mannen en vrouwen moeten evenveel werken en zorgen en huishouden doen'. Het werkt nu eenmaal niet zo, we zijn écht anders....

haha

ik dacht al dat IK gek was, maar te lezen aan alle reacties hier, is het dus blijkbaar normaal. Ik kan me herinneren toen mijn kinderen klein waren, dat ik een keer half mei tot de ontdekking kwam dat ik geen 'alleenvrijdag' meer zou hebben tot 1 september - ik raakte bijna in paniek :)
Ondertussen zijn de kinderen veel ouder en heb ik er beduidend minder last van.

Ik vind het inderdaad ook opvallend dat mijn man er minder behoefte aan lijkt te hebben. Maar daarbij merk ik ook dat hij bv. de 'baas is' over de afstandsbediening en de TV dus ook altijd aan staat als hij er is 's avonds - met programma's die mij meestal nauwelijks boeien. Waar ik wel last van heb, van het geluid. Raar eigenlijk dat dat zo gaat...

bieb

vrouwen gaan wel steeds meer werken maar de praktijk is dat mannen niet meer gaan zorgen en dat de verwachting van beleidsmakers gebaseerd is op het mannelijke patroon want die zitten in de algoritmen waar het beleid op gebaseerd wordt.

Al hoorde ik gister een mooie uitleg waarom vrouwen door de overgang gaan, niet omdat we daarna afgeschreven zijn want biologisch gezien kunnen we dan beter gewoon dood gaan, maar bij dieren (bv olifanten) waar vrouwen ook door de overgang gaan blijkt dat de vrouwen daarna in de leidinggevende posities komen. En daar mist het bij de mens nog. Laten we daar naar streven!

Waarom klussen vrouwen niet: omdat de handvatten van machines gebaseerd zijn op het gemiddelde formaat van mannen handen en dat scheelt cm's. Wij kunnen dus niet tegelijk de start en de safety button in drukken omdat onze handen gemiddeld te klein zijn. Dat stimuleert niet om zo'n cirkelzaag ter hand te nemen.

Het wordt vervelender dat wij vrouwen een groter risico lopen op zwaarder letsel bij een auto ongeluk omdat de testen altijd zijn met een mannelijke dummy, pas sinds een aantal jaar zit er een vrouwelijke dummy in de passagiers stoel, maar nog steeds NIET in de bestuurdersstoel terwijl we wel veel km maken.
Veel vrouwen rijden liever niet omdat die autostoel dus ook niet aan onze maten is aangepast. We kunnen wat instellen in hoogte en afstand van die stoel, maar als die stoel zelf al niet past ga je ook niet comfortabel rijden dus doe je het liever niet op lange afstanden.....

Zelfde met diagnose van ziekten, die zijn gebaseerd op de gemiddelde man van 70 kg, 1,70 m lang. Waarom omdat wij vrouwen last hebben van hormoonschommelingen door onze menstruatie cyclus, dat is zo lastig bij het afleiden van verbanden dus hebben ze ons maar helemaal geskipt. Maar dat kost dus wel vrouwen levens.

'Onzichtbare Vrouwen' Caroline Craido Perez.
Echt lees dit boek en je staat versteld hoe diep de achterstand van vrouwen zit en hoe dit nu versterkt wordt door het gebruik van big data. We komen niet dichterbij we komen juist steeds verder achterop.

Ik heb niet vaak dat ik zo enthousiast over een boek ben, maar deze beveel ik van harte aan en heb ik ook aan mijn managers kado gedaan.

Flavia

Dat klinkt inderdaad als een eye-opening boek. Ik wist niet dat je het al vaker aangeprezen had, ik had er nog nooit van gehoord maar ga het nu bestellen. Precies wat mijn volwassen dochter en ik allebei interessant vinden om te lezen.

(En waarom noem ik mijn man nu niet? Hij zal het zéker ook boeiend vinden.)

man en stiefzoon

heb dinsdagavond mijn man en stiefzoon gevraagd, ook aangegeven hoe ik er zelf in zat die dag en er werd door stiefzoon hartelijk gelachen. Hij begreep het wel zei hij.

Stiefzoon blijkt er zelf niet zo veel last van te hebben, zo lang hij maar kan doen wat hij wil doen. Met als voorbeeld dat hij het wel irritant vond dat hij laatst bij ons in bad wilde (heeft mama niet) en dat ik toen onder de douche stond terwijl ik niet thuis zo zijn, maar zegt hij dat was niet omdat je thuis was of ik perse alleen wilde zijn, maar omdat ik in bad wilde en 12 minuten wachten werd als te lang ervaren want het moets NU. Om er later aan toe te voegen dat hij bij mama thuis er wel last van heeft met name als stiefzusje thuis komt omdat ze zo'n babbelbox is en helemaal als ze dan ook nog een vriendin me heeft

Man vind ook heel soms een probleem, als hij zich verheugd heeft op een middag alleen en dan lekker ongegeneerd netflix wil kijken dat er dan toch iemand thuis komt, maar zei hij dat gebeurd maar 2 keer per jaar ofzo, de rest van de tijd vind hij het wel gezellig.Komt ook zegt hij, omdat hij dicht bij huis werkt en als hij vrij is dan tien minuten later al thuis kan zijn en als ik op kantoor werk ik pas anderhalf uur later thuis ben, dus hij heeft al meer alleen tijd dan ik en dat het nu 2 dagen in de week als ik thuis werk een uurtje scheelt ervaart hij niet als erg, want op die dagen zit hij vaak op kantoor en dan werken zijn 2 collega's thuis en zit hij ook alleen.

We hebben het dus eigenlijk allemaal wel eens , de een alleen wat vaker en eerder dan de ander.

"Zelfde met diagnose van ziekten, die zijn gebaseerd op de gemiddelde man van 70 kg, 1,70 m lang"

Die maten zijn nadeliger voor de gemiddelde Nederlandse man dan voor de gemiddelde Nederlandse vrouw.

"De gemiddelde Nederlandse man is nu 1,81 meter, dat is bijna 3,8 centimeter langer dan in 1981. Vrouwen zijn nu gemiddeld 1,67 meter, anderhalve centimeter langer dan in 1981."

Als we niet zoveel immigranten hadden sinds de jaren 60/70 was het gemiddelde nog veel hoger geweest. Serieus die maten (ook gereedschap) gaan niet uit van de gemiddelde blanke noord-europeaan. Kijk maar eens naar onze bedmaten ook.

aan staan

Wat een eye opener dit draadje. Ik dacht dat ik de enige was die de hele tijd 'aanstaat' met een dierbare in de buurt maar het blijkt dus een algemeen iets van vrouwen.
Ik keek altijd met bewondering naar anderen die gewoon lekker hun ding deden met manlief erbij, ik kon dat niet. Ik kreeg een soort verlamde handjes (voor mijn eigen dingen) maar stond wel 'aan' voor de ander die dan op zijn gemak de krant zat te lezen.
Pas als ik hem om de hoek zag verdwijnen, voelde ik weer de impuls en de energie om wat voor mijzelf te gaan doen. En kwam ik ook pas weer meer tot mijzelf. Ik ben daar wel extreem in moet ik zeggen, ik heb echt alleen tijd nodig, anders voel ik mijzelf niet meer. Ik kan dat niet uitstaan van mijzelf, heb al veel manieren geprobeerd om het wel te voelen en grenzen te stellen en dingen voor mijzelf te gaan doen maar keer op keer bleek dat niet te werken: ik voelde mijzelf pas weer als ik alleen was. Maar... ik zie een vriendin dat ook doen maar zij vindt dat ook gewoon lekker, 'aan staan', in die zin zit het dus ook in mijn hoofd.
Nu ben ik al jaren alleen en dames, dat is weer het andere uiterste hoor.

Flavia

Alleereerst heb ik nog nooit in een auto gezeten waarbij ik het idee had dat de bestuurdersstoel niet zou 'passen'. En ik ben 'maar' 1.67 en 62 kg, dus echt een gemiddeld 'damesmodel' van mijn generatie. Overigens is de huidige mannengeneratie zeker niet gemiddeld 1.70 en 70 kilo hoor, hooguit Aziaten. Sterker nog, dat zijn eerder maten en gewichten van de gemiddelde nieuwe generatie vrouwen....
Ook m.b.t. tot gereedschap nog nooit gemerkt dat handvaten e.d. van gereedschap niet 'passen'. Het is eerder dat wij als vrouwen gemiddeld minder kracht hebben, doordat we nu eenmaal als vrouw gebouwd zijn en sommige klussen voor ons relatief zwaarder zijn dan voor een man. Tís niet anders en geeft alleen maar aan, dat wij als vrouw nu eenmaal niet gebouwd zijn voor het zwaardere werk. Ook dat is niet anders.

De verklaring voor de verschillen in de maatschappij tussen mannen en vrouwen, is naast de lichaamsbouw, inderdaad, zoals jij aangeeft, dat veel vrouwen veel beter in staat zijn constant 'aan' te staan. Zo zit de gemiddelde vrouw in elkaar. En dat maakt dat vrouwen dus meestal beter zijn om tig klussen te doen op een dag, dan een man, die weer veel beter in staat is, gemiddeld dan, om zich te concentreren op de klus waar hij op dat moment mee bezig is. Maar daardoor weer veel meer moeite heeft met diverse klussen op een dag. En een vouw is vaak veel meer bezig, bij klussen bijv., om al bezig te zijn met de rotzooi die het allemaal maakt en straks weer opgeruimd moet worden, terwijl de gemiddelde man daar helemaal niet mee bezig is als hij aan het klussen is.

Hoe geemancipeerd wij ook willen zijn, en dat is volledig terecht als je het hebt over rechten en plichten enz., we kunnen er echt niet omheen dat de gemiddelde man en de gemiddelde vrouw toch écht anders in elkaar steekt. Zowel w.b.t. lichamelijke bouw en kracht, als ook mentaal, ofwel waar je wel of niet meer of minder goed in bent van nature en waar je focus ligt.
Dat wil niet zeggen dat een vouw X altijd maar beter aan een man moet over laten en dat een man Y maar beter altijd aan een vrouw kan overlaten of moet doen. En dat het nooit anders kan of deels anders kan. Maar dat wil wél zeggen, vind ik, dat een geforceerd streven naar 'ze moeten allemaal hetzelfde doen' niet haalbaar en wenselijk is. Dat vind ik overigens ook als je louter kijkt naar individuen.

Aanvulling

Eigenlijk is de topic van dit draadje al een aanwijzing. Veel vrouwen vinden het heerlijk om af en toe alleen thuis te zijn en ongestoord hun ding kunnen doen. Terwijl mannen daar vaak veel minder last van hebben. Die doen gewoon hun ding en storen zich veel minder aan gedoe om hen heen.

Bieb/Triva

Ik heb het boek niet geschreven, ik zou zeggen lees het, en ga dan de schrijfster jullie bevindingen meedelen.

Dat voordurend aan staan is aangeleerd gedrag. Het wordt van ons verwacht dus doen we het ook, niet zo zeer omdat wij er echt beter in zijn.

Helemaal eens Flavia

aangeleerd gedrag, volledig.
Ik sta wel 'aan' maar ben daar helemaal niet goed in!
Niet voor niets zoveel behoefte aan alleentijd!

Man thuis

Als mijn man lekker tv zit te kijken of krant dit te lezen of met z'n mobiel bezig is, wil ik dat ook. Ik word er heel lui van. Als hij niet thuis is, doe ik veel meer dingen van mijn eigen to-do lijstje! Dat geldt zowel voor leuke dingen en als dingen die nodig eens moeten gebeuren.

‘ aan staan’ als oma

Dat vond ik een vermoeiende ontdekking. Zeker met logeerpartijtjes, dag en nacht ‘aan’. Dat ben ik nu als moeder van uitgevlogen kinderen compleet ontwend. Ik vind de kinderen echt lief, maar wat een rust als het huis en de tijd weer ‘van mij’ zijn.

Mooie wending krijgt dit draadje

En ik ben net helemaal eens met Flavia en Klaar. Ik geloof ook niet dat wij als vrouwen automatisch zo bedraad zijn om altijd ‘aan’ te staan en de regelaar te zijn van huishouden en levende have. Dit is een patroon wat in generaties lang ingesleten Is en zo zijn we -voornamelijk onbewust- geprogrammeerd. Dat we de neiging hebben om het te doen is op geen enkele manier ‘bewijs’ dat het biologisch bepaald is. Dat sommige vrouwen zich er prettig bij voelen en content zijn met hun leven is ook geen bewijs daarvoor. Prima en super dat je happy bent in die rol, daar niet van 😊

Ik heb het boek niet gelezen maar herken de verschijnselen wel. Kijk naar de opmars van de aandacht voor het feit dat hartinfarcten bij vrouwen andere signaalsymptomen hebben dan bij mannen. Dat komt nu pas meer onder de aandacht. En dat is echt niet zo omdat voorheen vrouwen nooit een hartinfarct hadden.
Het is niet raar, het is ook niet raar dat we ons amper bewust zijn van die vanzelfsprekende programmering maar dat betekent niet dat we het niet hoeven te onderzoeken, kunnen kijken wat er nog anders kan in onze maatschappij en cultuur om dingen te verbeteren.
En dat betekent echt niet dat elke vrouw een feministische carrièretijger hoeft te zijn. Maar wel dat het vanzelfsprekend is dat ze kan doen wat ze wil en worden wie ze wil. Inclusief dus iets ook niet willen zijn, bijvoorbeeld thuis de manager/manusje van alles.

Eens hoor Ely

"Maar wel dat het vanzelfsprekend is dat ze kan doen wat ze wil en worden wie ze wil. Inclusief dus iets ook niet willen zijn, bijvoorbeeld thuis de manager/manusje van alles."

Absoluut. Niets aan toe te voegen. Geldt voor iedereen.
Zolang het maar niet geforceerd wordt op één of andere manier.