U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ontploft
Dag allemaal,
Ik weet niet waarom vanochtend, maar ik ben ontploft. Ik heb tegen mijn partner gezegd dat ik uit elkaar wil. Het verdient geen schoonheidsprijs, hij lag ziek in bed.
Ik trek het niet meer. Ik heb het idee dat ik in mijn eentje zit in een relatie waarin hij soms aanwezig is en soms niet. Wat was de druppel? Waarschijnlijk het slapen. Hij heeft een slaapprobleem: hij slaapt te veel. Vanochtend moest hij werken, maar had gisteren al gezegd dat hij keelpijn had. Hij werd vanochtend met een oog wakker, zei ik heb keelpijn en viel weer in slaap. Ik vroeg hem of hij zich ziek ging melden, hij zei "weet ik niet". Toen ging ik naar beneden, mijn zoon uitwaaien die voor een week naar zijn pa gaat. Toen heb ik heb paracetamol gebracht met thee. "Ga je naar je werk?" "ik heb keelpijn"... ik ging weer naar beneden. Pas 20 mn geleden ging ik naar boven, hij was aan het bellen met zijn werk waar hij al 1 uur geleden had moeten zijn. Een van de twee paracetamols genomen, ik zei tegen hem "weet je 1tje is niet genoeg op je leeftijd en met je gewicht".. "Ik weet toch wat ik doe je gaat het toch niet erin duwen?"
Toen ben ik inderdaad ontploft. Of ontploft.... Het kwam eruit. Ik wil uit elkaar. Ik geef je al maanden aan dat ik niet gelukkig ben, dat ik me soms eenzaam tot sterven toe voel. Maar je hebt altijd gelijk, je doe soms een klein beetje moeite om aardig te zijn en er voor me te zijn en dan verval je weer in je gedrag van in jezelf opgesloten en nadenken over van alles. Alsof je letterlijk vergeet dat ik er ben.
Ik denk dat hij me niet serieus neemt, omdat ik het vaker gezegd heb. Maar ik ben wel doodserieus deze keer.
Hij is overigens weer gaan slapen... Zegt het niet genoeg?
Houtplankje
Tsja
Schiet iemand daar echt wat mee op als mensen met een "frisse" blik ertegen aan kijken en doen alsof dit verhaal op zichzelf staat? HP raast hier keer op keer uit en slaat vervolgens alle raad in de wind. Ik kan me zo voorstellen dat vriendinnen in je dircte omgeving daar op een gegeven moment een beetje moe van worden.
Ik zie HP zich nu al zo'n vijftien jaar zich in crisissituaties storten. Doodzonde van een intelligente, levendige, geestige vrouw. HP, ik hoop echt dat je in die therapie boven water krijgt waarom die rusteloosheid je default stand lijkt te zijn ( wschl iets met een turbulente jeugd en onvoorspelbare ouders) en hoe je zelf kan zorgen dat je wat meer evenwicht krijgt zodat de komende dertig jaar kalmer verlopen. Met of zonder vriend.
Gelijk heb je
Over de rusteloosheid en crisissen. Inderdaad zei de therapeut ook dat het een lang proces zou worden, ik begin nu pas zelf door te hebben hoe mijn jeugd tot op vandaag doorspeelt in alles wat ik doe.
Aan de andere kant: forum van OO is natuurlijk ook een soort help-desk, voor mij in ieder geval. Je gaat de helpdesk niet bellen om te zeggen dat je computer het geweldig doet en dat je helemaal geen klachten hebt. Er zijn ook dingen die goed gaan in mijn leven, alleen heb ik niet zo’n behoefde om dan te posten met “nou dit en dit gaat zo goed, geweldig”.
Mijn vriendinnen (antwoord op Kenfan dus) zijn gelukkig niet moe van mij, en kennen de situatie (en mijn vriend) in het echte leven, waar alles veel genuanceerder is dan hier. En ik ben ook in staat om over iets anders te praten dan mezelf, gelukkig.
Reactie van vriend is meestal begripvol. Hij ziet wel dat ik diep aan het graven ben in mijn verleden en dat het ontzettend pijnlijk en ontwrichtend is. Het is wel zo dat zijn leven ook niet over rozen gaat.
De combinatie van mij en zijn problemen maakt het zeer ingewikkeld. Er is inderdaad liefde. Als het er niet was zou er al lang geen relatie meer
Zijn. We hebben samen geen kinderen, waardoor uit elkaar gaan minder beladen zou zijn.
Kenfan je had het ook over mijn zoon in deze situatie: gek genoeg is vriend voor hem een sta iliteitsfactor, en ze zijn heel erg gesteld op elkaar. Daarnaast is er geen ruzie als zoon er is. Dat lukt wonderwel goed.
Houtplankje
Kenfan.
Soms verandert er nooit iets, kan een mens niet mét en niet zonder een partner. Vermoeiend, zeker, evenwicht is daar zeker een belangrijke spil in.
En als vriendinnen irl er klaar mee zijn kunnen gedachtes op een forum gezet worden. Misschien toch weer tips om de boel aan elkaar te kleien. Of niet. En ik ben niet zo'n type van:"ja maar toen zei je ook al en toen vond je ook al". Nieuw topic, nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Uitrazen is ook therapie:-)
Geen dikke bult
Ik ben ook geen voorstander van iemand achteraf iets voor de voeten te werpen. Maar als ik een bepaald patroon zie, ga ik ik dat niet negeren, dan ben ik nog wel zo eigenwijs dat ik denk dat een slim iemand met incasseringsvermogen wat aan dat inzicht kan hebben. Al is het maar stof tot nadenken.
Je zult mij niet horen zeggen dat HP iemand man van wie ze houdt op straat moet zetten. Want daar zou latten - wat een aantal frisseblikkers zo aardig voorstelt - met de woningmarkt in die regio voor hem op neerkomen.
Sterkte HP, ook met de therapie, want zo fijn is het niet om als vijftiger weer oud zeer op te moeten rakelen. Ik hoop dat jullie tools krijgen om je verwachtingen van elkaar af te kunnen stemmen en als gelijkwaardige partners met elkaar om te kunnen gaan. En fijn dat jullie zoon buiten schot kunnen houden.
Je toon :-)
Door de toon die ik nu in je reacties zie, krijg ik ook het gevoel dat er nog een sprankje hoop is dat het allemaal niet zo defintief mis is als het leek. Het blijft een geworstel, een relatie waar best wat haken en ogen aan zitten, maar ondanks alles veel liefde. Ik snap dat heel goed. Toch nog maar even de tanden in de therapie zetten dus? Probeer ondertussen wel weer te ontspannen over wat je met vriend moet aanvangen. Je gaat nu duidelijk nog niets beslissen en dan moet je dat ook echt even in de koelkast proberen te zetten. De "strijd" in de koelkast, wat jullie bindt uit de koelkast.