U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Omgaan met liefdesverdriet
Vorige week verbrak ik mijn relatie van 2.5 jaar. Na een lang huwelijk waarin ik uiteindelijk bedrogen en verlaten werd, dacht ik echt de liefde weer gevonden te hebben met mijn nieuwe lief.
Uiteindelijk werd de problematiek van een samengesteld gezin ons te moeilijk. Met mijn verstand vind ik dat ik de juiste beslissing heb gemaakt, maar mijn hart doet zeer want ik houd nog van hem.
Ik werk, plan leuke dingen en doe alsof alles normaal is, maar van binnen voel ik me leeg. Ik weet dat de tijd haar werk zal gaan doen, maar ik heb geen zin in deze fase 
.
Hoe gingen jullie om met liefdesverdriet?
Therapie
Ha Pennestreek,
Ik ben het met je eens. Ik heb, nadat we net uit elkaar gegaan waren, al eens gedacht: eigenlijk zouden we eens met een onpartijdige derde moeten praten. Maar ja, daar zijn 2 partijen voor nodig en hij wil immers niks. Nou ja, hij wilde een paar dagen geleden ineens praten, maar ging daarna weer fluks verder met akelig doen.
Ik denk oprecht dat hij enorm in de war is en als de wiedeweerga met zichzelf aan de slag moet. En dat, als hij dat doet, er echt nog genoeg liefde is. Maar ja, OF hij met zichzelf aan de slag gaat, dat weet ik niet. En daar moet ik ook niet op gaan zitten hopen, denk ik. Ik heb al 7 weken zitten hopen zonder dat daar iets uit kwam, ik heb contact met hem gelegd en het deksel op mijn neus gekregen en ik denk dat ik hem nu met rust moet laten.
Jouw idee om eea eens op papier te zetten, is best een goed idee. Maar niet nu. Ik denk dat hij nu al genoeg in de war is. Misschien moet ik met mezelf afspreken dat ik er eerst eens wat tijd overheen laat gaan en dat ik het pas doe als ik me over bijvoorbeeld een maand nog zo rot voel. Dat geeft me dan misschien wat rust.
Nou....
.....alsof de duvel ermee speelt, krijg ik gisteren een berichtje van mijn ex-vriend met de vraag of we kunnen praten. Vreemd. Na wekenlange radiostilte en negeren, wil-ie nu praten. Morgen.
Ik weet niet wat ik moet verwachten, maar ga wel praten. Al was het maar om het fatsoenlijk te kunnen afsluiten.
Of hij leest hier mee 😉
Ben benieuwd wat hij te melden heeft. Hou je ons op de hoogte?
Zinloos
Nou, dat gesprek was redelijk zinloos.
We gingen uit elkaar omdat ik de manier waarop hij mijn dochter behandelde, niet kon accepteren. En ik dacht oprecht dat daarover te praten zou zijn, dat ook hij dat anders wilde, dat hij met mij hieraan zou willen werken omdat er zoveel liefde was.
Tijdens het gesprek vorige week zei hij dat hij geen relatie meer met mij wilde omdat ik hem altijd zou bekritiseren en vernederen. Ik herken me daar niet in en toen ik om een voorbeeld vroeg, kwam er een echt heel erg gek verhaal.
Tijdens onze relatie heeft hij hier nooit iets van gezegd. Sterker nog: zelfs op de laatste dag dat wij samen waren, noemde hij mij zijn grote liefde en het lichtpuntje in zijn leven temidden van zijn problemen.
Tja. Hij heeft dus inmiddels een andere versie van de waarheid in zijn hoofd zitten. Tijdens het gesprek gedroeg hij zich ronduit vijandig naar mij. Niet afstandelijk maar vijandig. Alsof ik hem iets aangedaan heb. Kwetsend ook.
Tijd om dit af te sluiten. Dit is wat het is en komt niet meer goed. Ik hoop dat het verdriet snel minder wordt, want ik stik er soms bijna letterlijk in.
Wat het echt is
Zo te lezen is het helemaal geen leuke en oprechte man, Persephone. Zou het jou helpen als je de situatie en deze man ziet voor wat het echt is? Ik ken de situatie natuurlijk niet verder, maar het lijkt of je meer verdriet hebt van wat je hoopte dat het zou kunnen zijn dan van wat het echt was (en is).
De man die jij beschrijft is zoals ik het lees geen relatiemateriaal. Niet geweest ook. Misschien helpt het jou als je van jezelf mag rouwen om een verloren illusie, althans voor nu. Maar geef jezelf ook maar voorzichtig een schop(je) onder je jeweetwel, want komop, dit was het niet.
Je verdriet lijkt ook uitgesteld verdriet om de verloren hoop en verwachtingen van een liefde (of meerdere) die niet is wat je verlangde.
Niettemin heel rot en pijnlijk. Sterkte, hopelijk kun je het beetje bij beetje gaan relativeren.
Moederziel
Moederziel, ik denk dat je gelijk hebt. Wat mij parten speelt is dat ik verstandelijk totaal zie wat jij zegt: geen leuke man. Onbetrouwbaar en onoprecht. Mijn hart wil daar nog niet aan; de herinneringen aan de mooie dingen zijn nog te vers.
En toch heb je gelijk. Ik ga mezelf een schopje onder den derriere geven :-)
Knapperd ;-)
Goed van je!
Het is ook niet makkelijk. Teleurstellingen in de liefde kunnen heel pijnlijk en diep zijn. Zeker als het niet de eerste is.
Maar je weet het, hè, op ieder potje..... ;-)
Dit was 'm gewoon nog niet. Die ene echte, die houdt zich nog eventjes schuil tot het juiste moment.
Update
Voor degenen die de moeite namen met me mee te denken en mee te leven (maar waarschijnlijk ook omdat ik het zo leuk vind het te zeggen): totaal onverwacht en qua timing uiteraard opmerkelijk, ben ik een erg leuke man tegengekomen. Ik ben voorzichtig verliefd aan het worden .
Na het stomme gesprek met mijn ex, heb ik mezelf (zoals Moederziel aanraadde) een schop onder de jeweetwel gegeven en langzaam klaarde de lucht op. Ik zag dat ik vooral verdriet had om mijn fantasiebeeld van mijn ex, niet om de man die hij daadwerkelijk was. Dat hielp. Het gemis verdween en uiteindelijk kwam er zelfs een gevoel van opluchting. En toen ik daar net aan gewend was, kwam ik dus deze nieuwe man tegen. Geen idee wat ik ermee moet, maar ik geniet voor nu maar even gewoon van het nieuwe (en van het feit dat er gewoon nog leuke kerels bestaan ).
Geniet ervan!
Knap dat je de knop om hebt kunnen zetten! Ik snap helemaal wat je bedoelt, met dat bijna letterlijk stikken in je verdriet. Dan lijkt het allemaal nooit meer beter te worden. Maar dat blijkt dan toch te gebeuren. En hoe!
Het is je van harte gegund, en ik ga duimen dat deze man wél is wat je ervan hoopt.
Pennestreek
"Het is je van harte gegund, en ik ga duimen dat deze man wél is wat je ervan hoopt."
Niet wat ze hoopt, maar wat ze nodig heeft. Essentieel verschil...
When you get what you want, but not what you need....
Mooi gezegd, Ad Hombre. Ik hoop inderdaad een man te treffen die is wat ik nodig heb...
Nodig?
Je bent genoeg voor jezelf joh. Een man kan een leuke aanvulling zijn, maar nodig zijn ze niet om een een goed leven te hebben
Sancy
Sancy
Zo bedoelde ik het dan ook niet. Ik heb geen man nodig om een fijn leven te leiden - geloof me.
Ik bedoelde (en ik neem aan dat Ad Hombre dat ook bedoelde) dat het fijn is als een partner bepaalde karaktereigenschappen heeft die matchen met jouw behoeftes. Ik hoef geen man die mijn schuur komt verbouwen bijvoorbeeld, of die fysiek rete-aantrekkelijk is maar voor het overige een botte boer, of die stiefvader voor mijn kinderen komt spelen, of die me meeneemt op verre reizen. Ik wil WEL graag een man die niet omvalt als ik eens tegen hem aanleun, die niet eerst valt op mijn zelfstandigheid en zich daar later door gecastreerd voelt (story of my life), die mijn rauwe kantjes kent en daar niet van schrikt, die in staat is zijn emoties onder woorden te brengen en voor wie zelfreflectie geen vies woord is, die stabiel genoeg is om mij niet nodig te hebben om zijn leven invulling te geven etc.
Ik viel altijd op stoere, mannelijke mannen. Beetje macho misschien wel. Deze nieuwe man is enorm zachtaardig, maar wel zelfverzekerd en geen meeprater. Dat is wat ik nodig heb. Denk ik.
Persephone
Wat ontzettend knap dat je toch weer een soort van gevoel toe laat in de liefde.
Ik heb dit topic gelezen, en las in het begin dat jou ex-man ( plus het andere Tinder vertel ja of nee topic) vreemd ging. Kun je mij daar wat over vertellen? Of Hij het vaker deed? En dat hij ook op Tinder, zodat jij er achter kwam?
Gewoon interesse, ik ben nog steeds aan het leren zal ik maar zeggen in dit aardse leven. Want blijkbaar zat ik ergens anders met mijn hoofd, dat ik dacht dat mijn partner zoiets noooooooit zou doen.
Liefs En Ik ben blij voor je, ik hoop dat de nieuwe date je meer geluk & liefde brengt.
Miss
Miss – mijn ex-man bleek al ruim een jaar (en waarschijnlijk langer) een buitenechtelijke relatie te hebben met een kennis van ons. Hij werd uiteindelijk betrapt door mijn beste vriendin. Voordat ik de reikwijdte van zijn vreemdgangerij wist (in eerste instantie dacht ik dat het een korte affaire was geweest), dacht ik nog dat we er wel uit zouden kunnen komen. Toen hij echter toegaf dat de affaire al ruim een jaar duurde en dat zij zelfs in mijn huis (en bed) was geweest toen ik voor werk in het buitenland was, wist ik dat hier geen redden meer aan was. Mijn vertrouwen in en respect voor hem waren weg, en ik wilde simpelweg niet meer met hem verder. Makkelijk was dat natuurlijk niet, na 21 jaar huwelijk en 4 kinderen.
Of hij vaker vreemdging, vroeg je. Ik denk dat deze mevrouw niet de eerste was. Destijds had ik dat niet in de gaten, maar terugkijkend zie ik ineens wat ik destijds niet door had.
Jij schrijft dat je nog steeds aan het leren bent, WANT je dacht dat jouw partner nooooit zoiets zou doen. Datzelfde geldt voor mij. Ik vind dat eigenlijk helemaal geen slechte eigenschap, en het tegenovergestelde van vertrouwen is wantrouwen. Wie wil er nou wantrouwend tegenover zijn partner staan? En dat is exact waarom ik besloot bij mijn ex-man weg te gaan: ik had hem nooit met wantrouwen bekeken, maar nu dat vertrouwen eenmaal geschonden was, wist ik dat ik hem voortaan WEL met wantrouwen zou bekijken. Dat wil ik niet in een relatie. Ik begrijp heus dat er mensen zijn die daar anders over denken (ik lees “jullie” draadje altijd mee), maar ik wilde het niet, en dus ging ik weg.
Heb je iets aan deze antwoorden, Miss? Helpt het je om andere denkbeelden te horen in jouw eigen situatie?
Helpend
Dankjewel voor je post.
Ik moest er toch even over nadenken, en ik ben er nog niet helemaal uit wat ik er op wil antwoorden, maar wat ik wel weet is dat het zeker helpend is, dit forum, de gedachtes en ervaringen die gedeeld worden. Daardoor ben ik ook achter de rest van het dubbel leven gekomen van partner.
Doordat (bijna) iederéén aangaf : Dit is niet 1 vrouw geweest op de manier hoe ik er achter kwam.
Toen ging ik het pas inzien, dat dit een "systeem" is. En natuurlijk mijn omgeving die als bosjes omviel...
Wat ik met jou post kan is dat ik bijna niet met wantrouwen naar hem kijk, maar met weinig tot niets. Wat is hij eigenlijk nog van me.
Ik heb momenteel zoveel focus op mezelf om te herstellen en nog krachtiger te worden, dat het me niets eens bezig houdt waar hij uithangt.
Wat Ik wel weet is dat ik de komende 50 jaar daar absoluut niet mee bezig ga houden. Dan staat mijn leven op stil en dat is wat ik niet wil. Dat is wat me steeds duidelijker word. En ik een weg in mijn leven aan het zoeken ben...
Alleen weet ik nog niet precies welke kant. Op 1 of andere manier kan ik er nog steeds niet mee stoppen, omdat er nog een beetje liefde is. Maar 100% veranderd. Omdat ik anders kijk.
Ik was jong en naïef, goed van vertrouwen. Uit een warm nest gekomen met veel eerlijkheid. Helaas heeft mijn moeder me daar te weinig van mee gegeven dat er maar weinig van mijn soort mensen rond lopen ( open, eerlijk, vast bijten)
Ook al weet ik dat ze er absoluut nog zijn, maar ze zijn schaars volgens mij.
Mede door jullie levensverhalen word ik wijzer. Bedankt het met me te delen. Xx