Mantelzorg; zie tegen de toekomst op

Hier iemand zonder schuldgevoel

..ik heb geen contact meer met mijn ouders, wil ook nooit meer contact en als ze dood zijn lees ik het wel in de krant. Of niet, ook goed.

Je raadt het al, hier zit een heel verhaal achter waarmee ik je draad niet ga vervuilen.

Ik reageer omdat ik je toch echt wil zeggen dat je echt niet hoeft te doen wat er voor jou in tijden van gezondheid ook niet was. Er is niemand die jou verplichten kan. En je schuldgevoel is echt maar aangepraat, door degene die er belang bij heeft het jou aan te praten. En dat mag je ze ook gerust zeggen.

Waar ben jij zo bang voor als je geen hulp geeft? Of niet genoeg?
Als ik je verhaal zo lees, ga jij never nooit de waardering krijgen die je verdient. Zoek er dan ook niet naar! Steek je energie in je eigen gezin.

Daarnaast kan ik je vertellen dat zolang jij er staat, er ook geen andere oplossing zal komen. De tijd dat jij er bent, gaat af van de indicatie voor andere zorg.

Tegen je ouders zou ik heel duidelijk zijn dat je het niet gaat doen, dat je komt voor de gezelligheid en dat dat het maximaal haalbare is en als ook dt niet gewaardeerd wordt, dan zeg je dus op zo'n moment 'ik kwam voor gezelligheid, gaat dat lukken of kan ik beter gaan?' En gaat het gezeur door, dan ga je.

Hoewel ik veel verdriet heb gehad om het niet hebben van ouders, ben ik overigens wel blij dat ik niet met dit soort dingen zit.

Ook ik

maak me zorgen om wat komen gaat. Ouders zijn nu nog gezond, maar kan over een paar jaar zo veranderen. Hopelijk pas als de kinderen het huis uit zijn, maar als het eerder is, zie ik er ook tegenop.

En ik hou van ze en zou het graag willen doen, maar met 35 min reistijd enkele reis (zonder file/vertraging), 4 dg werken, verplicht 2x pw sporten ivm gezondheid, veel te doen ivm man die weinig doet, lijkt het me,heel heftig.

Gelukkig is onze band,goed, dus ik vertrouw erop dat ze alle wat ik dan doe wel waarderen en meedenken over aanvullende hulp. En gelukkig hebben ze daar vast ook wel financiële middelen voor.

Door het lezen van dit draadje realiseer ik me extra hoe blij ik met mijn ouders ben en onze goede band!

kon het maar...

Mijn moeder is tegen de tachtig en fitter dan ik. Ik moet zelf beroep doen op WMO en AWBZ. Ook woont ze op een uur rijden en omdat ik mezelf op korte termijn geen beter baan zie krijgen zal ik de reiskosten niet op regelmatige basis op kunnen hoesten. Ik heb wel de zorg over een meerderjarig en bijna meerderjarig autistisch kind.

Het doet me telkens weer pijn als ik mensen hoor roepen dat mensen zich meer moeten bekommeren om hun bejaarde ouders. Er wordt flink bezuinigd en het is elke keer maar weer afwachten of mijn indicatie verlengd wordt en wat er volgend jaar gebeurt als alles naar de gemeente gaat. Ik heb wel kinderen maar zij kunnen mij niet helpen, hebben zelf teveel hulp nodig.

Ik ben nog niet oud, maar maak me regelmatig zorgen. Wie zorgt er straks voor mijn ouders, maar ook, wie zorgt er voor mij en mijn (volwassen) kinderen, die steeds meer tussen wal en schip vallen omdat ze te slecht zijn voor het één en te goed voor het ander? En ja, er is al contact met MEE en zo.

Ik vind het begrijpelijk dat er bij (mantel)zorg meteen aan ouderen wordt gedacht. Maar helaas zijn het niet alleen ouderen die zorg nodig hebben en zich zorgen maken over de nabije toekomst omdat er geen mantelzorg is.

Al van de moestuin gehoord?

Jette Klijnsma oppert dat we een huis moeten kopen, want met de opbrengst heb je een aardige oude dagsvoorziening, en een moestuin moeten beginnen. Dan valt het allemaal wel mee met onze AOW... Ze raakt steeds verder van het padje lijkt wel.

Juist de mensen met een laag inkomen, kopen niet zomaar even een huis en juist de mensen die door hun gezondheid veel kosten hebben, kunnen niet bepaald soepeltjes door een moestuin heen spitten. Als ze al een moestuin kunnen krijgen, want dat is ook niet voor iedereen weggelegd. Dus juist de mensen die het uiteindelijk echt alleen met de aow moeten doen, kunnen niet zomaar eventjes door de aanschaf van een huis of een moestuintje een royalere oude dag creëren.

Het is misschien een zijstraatje van waar we het in dit draadje over hebben, maar al dit gedoe zorgt er niet voor dat ik met een opgeruimd gevoel richting pensioen hobbel. De tijd dat wij (onze generatie) afhankelijk gaan worden van de steun van de regering en de zorg van anderen.

kaaskopje

Het zegt precies iets over de wereld waarin de mensen die de regels maken leven. Ver van de realiteit.

moestuin

Ik heb, niet voor mijn oude dag, dit jaar ook wat groente gezaaid op een klein stukje. Ik denk dat er een half persoon van kan eten (want niet alles is gelukt). Hoe groot moet zo'n stuk wel niet zijn om er een bejaard echtpaar significant van te voeden?!

niet nu

Ja, ik zit ook meer met mijn jongste kind in mijn maag dan met mijn ouders, op dit moment. Gelukkig gaat het aardig goed met mijn ouders, maar ze wonen te ver weg om mantelzorg te verlenen. Dat zou alleen in de weekenden kunnen, als mijn man ook thuis is. Ik ben totaal niet mobiel of flexibel.
Mijn jongste zal nooit zelfstandig kunnen wonen en altijd 24 uurs begeleiding moeten hebben. Ik hoop dat hij zo lang mogelijk thuis kan wonen, hopelijk laat zijn gedrag dit ook toe als hij ouder wordt.
Verder heb ik mezelf al heel lang afgeleerd me zorgen te maken over later.

ach hou nou toch op, een moestuin

Laat me niet lachen!!!

Heeft Jette zelf weleens een moestuin gehad? Heeft ze enig idee van werk en opbrengst? Het zou dan minstens een wijkmoestuin moeten worden.

Maar ja, dan zit je weer met de ongezonde effecten van stadsmoestuinen, die onlangs in het nieuws waren. Tjongejonge wat een participatiedenken!

De domheid van de overheid

Daar maak ik me ook erg veel zorgen over. Het signaal komt toch bij de overheid vandaan dat ouderen maar even mantelzorg krijgen van hun kinderen (als ze die al hebben).

Er zijn zoveel situaties denkbaar dat het gewoon niet kan. En ik vind zelf dat ik het ook niet aan ga kunnen. Maar daar denken mijn ouders dus anders over en die rekenen op me.
Nu heb ik ze dit weekend wel voorzichtig geïnformeerd dat ze wat dat betreft niet op mij hoeven rekenen.

Nu zijn ze dus behoorlijk gepikeerd, maar ik laat dit van me af glijden. Bovendien is het nog helemaal niet zover! Ze kunnen alles nog. Maar ik laat me hiervoor niet reserveren.

Bovendien toen ik ze nodig had waren ze er nooit. Toen ik erg heftig ziek was vorig jaar zijn ze nooit langs geweest en mijn moeder wilde niet oppassen toen ik een dagje ziekenhuis had. Mijn man kon toch zorgverlof nemen? Dat heeft hij dus ook gedaan, maar het kwam dus erg slecht uit op zijn werk.
Voor mijn moeder was de moeite klein geweest. Mijn kinderen zitten vlakbij haar op school, en ze lopen er zo heen. En dan alleen na school tot een uur of 18. Nee hoor dat was teveel moeite.
Maar ze verwacht het wel van mij dus.
Deze voorvallen heb ik er dus gisteren bijgehaald. Hopelijk opent dat hun ogen een beetje.

Ik besef dat ik gelukkig mag zijn met kinderen die geen speciale zorg behoeven. Ik denk dat ik met deze gezondheid er dan wel aan onderdoor zou gaan.