Mantelzorg

Tips

Bedankt allemaal voor het meedenken en de tips. Het koken was maar een voorbeeld, iemand anders kookt geregeld voor hem maar er wordt ook vaak wat gehaald. Gezien de gezondheid van mijn vader is dat niet ideaal maar aan de andere kant, het is wat het is. Ik ga toch nog eens zo'n vrijwilliger of zoiets voorstellen maar ik zie het donker in. Hij heeft gewoon ook een heel moeilijk karakter. Ik snap mijn zus ook wel, het is soms ook best een opgave om bij hem te zijn maar hij is nu eenmaal zo. Waarschijnlijk wordt hij alleen nog maar erger. Ik krijg steeds meer deja vu's van hoe mijn opa was. Die twee lijken zo op elkaar en dat is niet bepaald positief. Ach ja, we doen het er maar mee. Maar dat hele mantelzorgidee van de regering is echt behoorlijk waardeloos Dat is misschien te doen als je zelf verder niks te doen hebt, een leuke jeugd hebt gehad en normale ouders hebt maar anders komt er heel veel stress en frustratie bij te pas.

Even meedenken

Op basis van het type persoon dat je vader is zoals jij beschrijft, zou ik helemaal niets voorstellen aan hem. Ik zou hem meedelen dat het kiezen of delen is. Hij accepteert hulp via een vrijwilliger want de grenzen van zijn kinderen zijn bereikt. Jullie gaan geen stap extra zetten als hij geen water bij de wijn doet. Het kan niet allemaal van één kant komen.

En dan maak je samen een stappenplan voor hulp van een vrijwilliger:
- wat zijn de wensen qua hulp
- wat voor iemand zoek je
- hoe vaak ga je het proberen met de eerste vrijwilliger (hij mag niet na 1x zeggen dat het niets is)
- hoe regel je een volgende vrijwilliger (hij moet snappen dat het afwijzen van de eerste vrijwilliger niet leidt tot het afzien van hulp door vrijwilligers).

enzovoorts.

Ik weet dat ik je vader niet ken maar hij klinkt als een persoon waar jullie als kinderen met de vuist op tafel moeten slaan.

Volwassen

Maar dan blijf ik toch haken bij de gedachte: het is een volwassen, normaal intelligente man die niet dement oid is. Die kan ik toch nergens toe dwingen?

kan hij jou wel dwingen?

Stel de vraag eens andersom.

Kan hij zijn normale volwassen niet dementerende intelligente familieleden dwingen om iets te doen?

idd Hanne

daarbij, je dwingt niet. Je geeft een keuze, aan hem om te leven met de consequenties. Jij kiest nu voor jezelf zodat je in de toekomst kunt blijven ondersteunen.

Mijn counseler zei altijd: "je moet eerst goed voor jezelf zorgen, pas dan kun je voor een ander zorgen." En dat betekend zelf je grenzen aangeven. Die zijn bij jou nu bereikt. Je geeft een oplossing, dan is de keuze aan je vader.

Waar moet je hem nu allemaal mee helpen?

Wat moeten jullie nu precies wel voor hem doen?

amk offtopic

"Mijn counseler zei altijd: "je moet eerst goed voor jezelf zorgen, pas dan kun je voor een ander zorgen." En dat betekend zelf je grenzen aangeven. Die zijn bij jou nu bereikt. Je geeft een oplossing, dan is de keuze aan je vader."

Niet om jouw zin te ontkrachten, want grenzen stellen is heel belangrijk, maar het volgende denk ik al geruime tijd over na, omdat ik er zelf mee te maken had:

Als jouw vader de volgende client bij jouw counseler geweest was, had hij precies hetzelfde te horen gekregen.
Dat maakt dat ik van zo'n advies dan denk: dan ontmoet je elkaar bij de grenzen terwijl je elkaar in het te oversteken gebied hoort te ontmoeten.
De koppigste wint bijna altijd en als dat een behoeftig ouder iemand is, kun je met die koppigheid nog lelijk je neus stoten.
De rollen omgekeerd is voor ouderen heel lastig en voor de kinderen ook. Ik zou zelf niet weten hoe ik daaruit moest komen, maar dat dat heel veel praten en overtuiging, omkoping en chantage zou kosten (om de ander in zijn/haar waarde te laten) weet ik wel zeker. Ik denk dat ik absoluut over mijn grenzen zou gaan. Mijn moeder met name is een schat van een vrouw, maar soms zo dominant, koppig en eenzijdig gekwetst als de neten.

merg

je hebt harde grenzen en zachte grenzen.

Maar op een gegeven moment is een zachte grens een harde grens, daar kun je alleen over ten koste van jezelf. En dat betekend uiteindelijk als je dat maar vaak genoeg doet dat je dan ook niet meer voor die ander kunt zorgen, helemaal niet meer! Daar heeft de ander ook niets aan.

Het is aan jou de keuze of je die grens over steekt of niet.

Na een stevige burnout weet ik inmiddels wat mijn harde en zachte grenzen zijn. In mijn burnout heb ik er voor moeten kiezen mijn dochter extra bij haar vader te laten zijn omdat ik haar niet meer van een fijn thuis kon voorzien. Ik kon niet eens voor mijzelf zorgen.

Het was een harde leerschool. Maar pas als ik goed voor mezelf zorg, kan ik voor een ander zorgen. Dus geef ik mijn grenzen aan.

duidelijkheid

Het is enorm belangrijk om duidelijk te zijn in wat je te bieden hebt. Voor mij was dat 4 uur per week en daar week ik niet van af, calamiteiten even daargelaten. Ik zei ook altijd heel duidelijk dat meer en vaker niet in mijn macht lag of tot de mogelijkheden behoort.
Het werkte wel veel beter dan toen ik dat eigenlijk een beetje in het midden liet. Het was voor mijn vader veel beter hanteerbaar geworden, hij wist waar hij aan toe was. Dus zo zou ik dat ook met je vader bespreken als ik jou was.

Goed juist

Juist omdat hij een verstandig denkende volwassene is kun je hem zelf de verantwoordelijkheid voor het kiezen of delen geven. Jammer als hij geen vreemde vrijwilligers in huis wil, maar dan moet hij brood eten, of zijn huis wordt vies, of hij komt niet meer buiten of ... vul maar in.
Nu dwingt hij jullie tot dingen die je eigenlijk niet kan of wil. En het blijft zijn eigen verantwoordelijkheid, niet die van jullie.

Gelijk

Jullie hebben zo gelijk maar mijn plichtsgevoel wint het van het verstand. Dat is ook wel mijn zwakke plek. Maar ik ga zeker wat met jullie adviezen doen. Ik moet ook wel want er komt steeds wat nieuws bij

Hoe ouder hoe lastiger

hoor je vaak. In ieder geval zijn er volgens mij maar heel weinig mensen die makkelijker in de omgang worden naarmate ze ouder worden... Maar dat maakt het juist des te belangrijker dat jij je grenzen aangeeft. Dus bepaal voor jezelf wat je wel en niet wilt doen (dat moet ook bij jouw karakter aansluiten, als jij je vader niet wilt wassen, ik noem maar wat, moet je dat ook zeker niet gaan doen). En kijk wat je zus structureel kan doen. Zet dat op papier en ga dan met je vader kijken wat hij verder nog graag wil/nodig heeft dat jij en je zus niet kunnen bieden. Daar ga je dan oplossingen voor bedenken.
Plichtsgevoel is, net als je schuldig voelen, een negatieve emotie. Probeer daar niet aan toe te geven, maar probeer vanuit het gevoel 'dit en dit doe ik graag voor/met mijn vader' te bedenken wat jij voor hem kunt betekenen. AMK heeft gelijk, je kunt pas goed voor een ander zorgen als je goed voor jezelf zorgt. En daar hoort bij dat je bij jezelf blijft en niet over je grenzen heen gaat.
En iedere keer dat er iets nieuws bij komt (wat logisch is, hij wordt steeds ouder) kijk je daar weer kritisch naar. Past het in mijn schema? Wil/kan ik dat? En zo niet, dan moet er dus een andere oplossing voor komen.
Wat je misschien ook kunt doen is een gesprek aanvragen met de wijkverpleegkundige. Sinds de transitie in de zorg zijn die in veel gemeenten te vinden. Of anders een casemanager van een zorgorganisatie. Zij kunnen je ook helpen met het bepalen van wat nou nog tot mantelzorg hoort/zou kunnen horen, en waar professionele hulp ingeroepen kan worden.
Tot slot: je kunt misschien ook iemand inhuren voor dingen die jij en je zus niet kunnen of willen. Ik ken je vader niet, maar misschien heeft hij minder moeite met ingekochte hulp, dan voelt hij zich misschien minder afhankelijk. Dus een hulp voor het huishouden, een tuinman (bijvoorbeeld iemand van een groenschool voor inhuren), een pedicure en kapper aan huis, veel van dat soort klussen zijn vaak ook te regelen via een lokale zorgaanbieder. Ook daar kan misschien meer dan je denkt.
Succes!