jaloers op leuke families

Familie versus vrienden

Het bijzondere van familie is dat je daar al je hele leven je leven mee deelt. Of dat nou leuk is of niet, maar met je broer kan je nog praten over wat papa vroeger voor spelletjes met je deed, met je nichtje hoe de logeerkamer bij oma er uit zag. Bovendien blijf je eigenlijk altijd met elkaar verbonden, ook als de relatie verwatert of bewust verbroken wordt zal je ooit nog eens met elkaar te maken krijgen, als er iemand in de familie sterft bijvoorbeeld.

Ik heb het 'familiegevoel' wel met één vriendin die ik al ken vanaf onze kleutertijd. Zij weet wat voor ettertje mijn broertje vroeger was en ik weet hoe we op keken tegen haar grote zus. Met goede vrienden die ik als puber of later heb leren kennen heb ik dat niet.

skik

Jaloers zijn

In aansluiting op wat hierboven staat: dit vertelde ik mijn kinderen vaak: "als je jaloers bent, kijk je vaak maar naar één deel van het leven van de ander. Vaak een gebied waar het bij jou ontbreekt. Maar wat je dan doet, is goede dingen uit het leven van de ander vergelijken met mindere dingen uit jouw leven. Maar je kijkt maar naar een deel van het verhaal. Als het hele verhaal zou kennen zou je er misschien anders onder denken. En als zijn het beste uit jouw leven vergelijken met het slechtste uit hun leven, reken dan maar dat ze ook jaloers zijn. "

gunnen

Mijn schoonmoeder is ook vaak jaloers als ze buren gezellig samen ziet, dan voelt ze zich extra alleen als weduwe met al haar zorgen.
Ik denk dat het ook een kwestie is van een ander iets gunnen. Ieder huisje heeft z'n kruisje en iedereen krijgt op z'n tijd wel een portie ellende, net zoals jij (hopelijk) ook wel weer/meer gelukkige momenten gaat krijgen in je leven.
Net zoals je als je zwanger bent alleen maar zwangere buiken om je heen ziet kan je als je niet lekker in je vel zit alleen maar gelukkige mensen zien. Maar wie zegt dat die allemaal zo gelukkig zijn? Dat zie je vaak niet aan de buitenkant. En jij bent vast ook niet voortdurend zo ongelukkig geweest als je nu bent. Misschien als je je hier bewust van bent kan je het wat makkelijker hebben om naar al dat geluk van anderen te kijken.
Je kan proberen te kijken naar de dingen die wel goed gaan, dat is volgens mij het enige wat je kan doen. En heel erg relativeren dat niet alles is wat het lijkt, iedereen zo z'n zorgen en problemen heeft.

Mijntje

Mijn instelling is heel erg zoals jij noemt. Kijken naar wat je wél hebt. Triest in je huis zitten vanwege wat je niet hebt, schiet niets op. Maar toch... het kan ook te gek worden voor wat je kunt dragen en wat je er zelf tegenover kunt stellen om het weer leuk te hebben.

Zo ben ik echt meerdere jaren in de mooi weer maanden minder gelukkig geweest door de situatie van onze tuin. Waar gáát het over zou je kunnen denken, maar het was wel zo. We gaan zelden op vakantie, dus lekker in de tuin zitten is dan toch het minste in de zomer. Mijn conditie was niet om over naar huis te schrijven, snel pijn in de rug o.a. en ja, ik zeg het toch maar een keer... ook een man die in de tuin werken totaal niet belangrijk vindt. Ik hoor al 30 jaar: jij wilde toch een tuin? Ja, inderdaad. Echt niet alleen om in te ploeteren, dat moet ook een keer klaar zijn, maar ook voor een gevoel van 'vrijheid', wat dat dan ook moge zijn. Ik vind het toch wat waard om direct op de grond te staan als je je voordeur uitkomt en niet eerst af moet dalen uit een flatgebouw. Maar inmiddels is de conditie een stuk beter, het is nooit te laat om daaraan te werken weet ik nu en ik heb het vakantiegeld aan een aantal dingen voor de tuin uitgegeven. Ik ben al een paar maanden in de tuin aan het werk. Ik ben daardoor veel meer buiten. Dat is nu al winst. En als het klaar is kan ik er heerlijk zitten. De inkijk is iets minder (wat in de tuin zitten vrijer maakt), de hond kan de tuin niet meer uit rennen en er staan weer gezellige én eetbare planten in. (dat laatste had ik vorig jaar al voor het eerst gedaan) Ik heb dus actief gewerkt aan een manier om gelukkiger te kunnen worden, maar dat moet je wel kunnen doen. Iemand die oud en lichamelijk zwak is en waarvoor het leven geen vetpot is, zit toch vast in niet kunnen en niet hebben. Het is best een prestatie om daar vrolijk bij te blijven.

Oh ja,

ik schrijf alsof het al klaar is... was het maar zo! Nog even doorbikkelen dus.

Mijntje

"Ik denk dat het ook een kwestie is van een ander iets gunnen."
Ik zeg nergens dat ik het een ander niet gun. Dat is afgunst, wat anders dan jaloezie. Ik vroeg ook niet om tips om ermee om te gaan, maar om het delen van ervaringen.

"Ieder huisje heeft z'n kruisje en iedereen krijgt op z'n tijd wel een portie ellende, net zoals jij (hopelijk) ook wel weer/meer gelukkige momenten gaat krijgen in je leven.........ij bent vast ook niet voortdurend zo ongelukkig geweest als je nu bent."
Hoho, zo erg is het ook weer niet! Mijn leven is echt geen bak ellende hoor. De relatie met familie is niet ideaal, dat is wel iets wat ik heel jammer vind en ik zie niet hoe ik die relatie kan verbeteren.

Kaaskopje

Ja eens hoor, van een afstand is het makkelijk praten. Het leven is niet altijd even maakbaar. Het geeft wel voldoening er zelf iets aan te doen, zoals bij jou die tuin.
Ik regel nu een ander telefoonabonnement voor m'n schoonmoeder, zodat ze met familie ver weg gratis kan bellen.
Zelf hebben wij een kleine familie en door een zorgintensief kind jarenlang als een mol geleefd. Letterlijk: geen bezoek kunnen ontvangen en niet op bezoek kunnen gaan, alleen als ons kind logeerde. Toch voelde dat niet ongelukkig. Als we dat ene weekje weg konden genoten we extra, want dat was totaal niet vanzelfsprekend. ik vermaak me ook binnen met films kijken (dvd) en boeken lezen en zelf creatief zijn. Vandaar: kijk naar wat er wel kan. En ik zou vaak ook niet in een ander hoofd willen zitten dus ik ben blij met wat ik heb