Jaar verder

Oeps

Dan schrik ik toch weer van mijn eigen wrok en narrigheid, als reactie op mensen die me echt waardevolle tips geven, Het proces van acceptatie gaat niet zonder slag of stoot, dat is wel duidelijk. En in rouwverwerking ben ik ook niet al te goed. En er is wel meer dan dat. En daarom is het ook zo'n geworstel. We hebben zo veel dat ons bindt, dit is toch ook maar een fase.

Houd het simpel

'Weet je, ik leef al jaren met hem samen, dat autistische heb ik al lang geaccepteerd. Alleen hij zelf niet.'
Twee dingen: allereerst: het is gemakkelijker om zoiets over een ander te denken, dan dat het toe te laten tot je zelfbeeld.
En op de tweede plaats: ik weet niet goed wat je bedoelt met 'geaccepteerd', want de klachten die je hebt over de relatie lijken wel daarmee verbonden.
Je vraagt bijvoorbeeld om 'inzicht', dat betekent inzicht in menselijke relaties, emoties, in jouw gevoelsleven en alle reacties en veranderingen die daarbinnen plaatsvinden; en dat ook nog eens voor zichzelf.

Misschien is het volgende eenvoudiger: 'en op een paar minuutjes fysiek contact per dag.' Vraag dat dan, zo konkreet en zo duidelijk als je het hier opschrijft. Zonder dat er allemaal verborgen wensenlijstjes onder zitten, zoals bijvoorbeeld dat het wel spontaan moet zijn en echt en zelf bedacht en.... Het geeft hem in elk geval een handreiking over wat jij nu echt van hem verlangt. Heel simpel: een paar minuutjes per dag fysiek kontakt, omdat jij dat nodig hebt.

Tsjor

Ja, daar wringt de schoen (ook)

Dat heb ik dus gedaan, een jaar geleden. Heel concreet gevraagd, heel duidelijk benoemd, zonder alle ballast. "Ik wil graag twee keer per week 5 minuten lang fysiek contact, bij voorkeur einde van de dag. Ook al vindt je dat vervelend, ook al voelt dat opgelegd".
Het lukt hem niet, het wordt groter en groter en hij compenseert steeds meer, hij doet alles voor me, alles waar ik niet om vraag.

Ik wil niet zeggen wat ik allemaal al gedaan heb, dat voelt als borstklopperij. Het is gewoon heel verdrietig.

Ik hoop dat hij inzicht krijgt in zichzelf en het niet meer hoeft te zoeken in anderen. En natuurlijk ondersteun ik hem, altijd al gedaan, maar in zijn beleving is er met hem niks aan de hand. Pas recent begint hij te twijfelen. En nu zijn mijn reserves op. Die worden wel aangevuld, door alle mooie dingen in het leven. Je hebt helemaal gelijk dat daar nog wat werk is te verrichten, dat is nog steeds moeilijk, en een beetje afscheid nemen.

Geen gebrek aan inzet.

'hij compenseert steeds meer, hij doet alles voor me, alles waar ik niet om vraag.' In elk geval is er dan geen gebrek aan inzet van zijn kant. Alleen kun jij niet waarderen wat hij doet en hij kan niet doen wat jij waardeert. Toch meer een kwestie van afstemming.

Tsjor

En als je hem ziet als 'slachtoffer'?

Misschien een rare vraag, maar stel dat je man inderdaad een autistische aandoening heeft en dus een onvermogen tot goed en 'normaal' sociaal gedrag, dan is hij gewoon niet in staat om aan jouw verwachtingen te voldoen. Dan kun je willen wat je wilt, maar helaas. Dan is hij dus zelf ook slachtoffer van zijn aandoening.

Dan zijn er twee mogelijkheden: je accepteert het en accepteert daarmee dat jullie een meer collegiale band hebben (collega's knuffelen ook niet om de haverklap en reageren vaak ook wat oppervlakkiger op elkaar), dan een liefdesrelatie met alles wat daarbij hoort. Daarbij past de vraag: zijn jullie wel vrienden? Zo nee, dan wordt het allemaal wel erg magertjes, maar goed je hebt gezelschap, dat wel.
De tweede mogelijkheid: je accepteert dat hij mogelijk autistisch is, maar kiest ervoor een nieuwe weg in te slaan, omdat je hier niet mee om kunt gaan. Dat hoef je jezelf dan niet te verwijten. Denk je dat je gelukkig kunt zijn zonder man, welke man dan ook? Is dat beter dan het zo goed als platonische karakter van je relatie met je man? Dromen over een betere relatie met een idealere man zou ik bij deze tweede mogelijkheid nog even niet doen. Je hebt tenslotte geen glazen bol.

Mijn andere geluid

Okay, het helpt om niet meer aan uit elkaar te gaan te denken. En ook om in te zien dat zijn ontkennende defensieve houding niet beter wordt als ik blijf trekken. Misschien heeft het getrek het alleen maar erger gemaakt, door al die jaren heen.
En ja, ik ben wraakzuchtig. Want vroeger deed ie nog zijn best, en nu al heel lang niet meer. En het compenseren voelt als omkoperij, dus ben ik er niet blij mee. Dat zou ik best wel eens los mogen laten. En hij ook, het geeft ook veel onrust. Want hij doet dan wel van alles "voor mij", hij doet dat wel op zijn manier, zonder rekening te houden met kinderen en gezin.
Dat hele loslaten boezemt me vreselijk veel angst in, en misschien draait het daar ook wel om. Vast wel.
Wie weet kan ik het inderdaad niet accepteren zoals hij is. Net als hij, en doen we samen al heel lang alsof er niks aan de hand is, om het dragelijk te maken. En dan heb ik een soort "voorsprong" op het therapeutische vlak, waar hij net mee moet beginnen. Oneerlijk ben ik dus ook., lekker dan.
Stel nou eens dat hij geen autistische aandoening heeft, dan is het gewoon een hork. Dat is dan een vorm van accepteren, ik geloof niet dat ie een hork is. Maar hij doet echt wel heel lullig (ja, ik ook). En hij accepteert niet dat er iets is, niet autistisch en geen hork. Dus....ligt het allemaal aan mij en de kinderen.
Zijn we vrienden? Met vrienden praat je, onderneem je iets. Toch meer collega's dan, we helpen elkaar, draaien samen een huishouden en we gunnen elkaar van alles (nou ja, momenteel wel wat minder ja).
Als ik denk aan de toekomst denk ik aan een leven zonder hem, niet aan een andere man, dat staat laag op de lijst van dingen waar ik naar uitkijk als ik weg zou gaan. En dan nog meer beschreven als kans op een andere liefde. Kan ik het alleen? Tja, ik doe het al alleen. Kan ik alleen zijn? Mwoah.
Maar nu eerst maar eens leren loslaten, afscheid nemen van een relatie zoals die nooit geweest is, en beginnen met accepteren van wat er wel is. Ook al is dat iets anders. Wellicht worden we er samen gelukkiger van. En zo zijn er soms betere dagen die worden afgewisseld met rottige momenten. Momenteel voelen de betere dagen wel heel eenzaam, dus zo goed zijn ze nou ook weer niet. Ik doe m'n best om hem niet verantwoordelijk te maken voor mijn eenzaamheid. Dat alleen al is een dagtaak.

Vrienden

Vind je aardig... Vind je hem nog wel aardig? In al zijn onmacht...

Herkenbaarheid

Pokemom, ik herken veel, heel veel, uit jouw verhaal in onze situatie.

Ik wil ook niet scheiden, maar vind het moeilijk en zwaar geen echt "samen"gevoel te hebben. Man is kritisch (ziet en benoemt elke fout bij mij, hoe onbenullig ook en kan er ook snel ruzie over maken als ik niet reageer zoals hij wil dat ik reageer) waardoor ik steeds minder deel/vertel (krijg toch weer de kous op mijn kop) en toont geen inlevingsgevoel. Is regelmatig echt een hork. Maar kan juist ook weer heel sociaal doen en enthousiast praten als het over iets gaat waarin hij geinteresseerd is. Doet soms wel zijn best, maar kan dan ook geforceerd overkomen. Ik verdenk hem ook van een autistische stoornis.

Mijn sociale contacten (praten over dingen die me bezighouden, aanpak m.b.t. de kinderen) zoek ik dus bij anderen. Soms bespreek ik daarna dingen nog wel met hem (moet soms wel). Mijn energie haal ik uit het genieten van de kinderen en andere leuke dingen. Ben selectief in wat ik met hem deel en probeer het vol te houden tot de kinderen oud genoeg zijn (nu begin middelbare school). Ik probeer ook echt blij te zijn met alle positieve dingen die ik bij hem zie en benoem die maar zoveel mogelijk. Maar het blijft zwaar.

Ik denk wel: als je alleen bent ben je ook eenzaam (of moet je het ook bij vrienden/familie zoeken), dus scheiden lost wat dat betreft niets op, krijg ik er alleen maar problemen bij omdat man vast niet blij is als ik wil scheiden. Het is accepteren dat je het alleen moet doen (in elk geval voor je gevoel).

Sterkte ermee.

Tip: verleg je focus

Ook ik heb je verhaal en jouw reacties met veel herkenning gelezen. Hoewel mijn situatie (als man, maar ook qua diagnose) anders is, valt me op dat er in een relatie oneindig veel mogelijke aanleidingen zijn die soortgelijke 'behoefteverschillen' creëeren.

Mijn ervaring is dat praten niet altijd oplossing of verbetering biedt, maar dat dit een behoefteverschil ook meer pijnlijk en beladen kan maken. Belangrijke valkuil hierin is dat je de ander niet kunt veranderen, hoe graag je dat ook zou willen. Je kunt een echtgenoot evenmin dwingen in therapie te gaan als hij/zij daar (nog) niet de noodzaak van ziet. Dit is heel vaak een lange weg. Je helpt jezelf en de ander het meeste door dit los te laten.

Wat mij uiteindelijk (na jarenlang praten en touwtrekken) het meest geholpen heeft is het zoeken van nieuwe raakvlakken waarin je samen positieve ervaring en energie op doet. Wij zijn bewust samen meer gaan wandelen / fietsen en zijn samen op dansles gegaan. Geen tovermiddelen, maar wel een welkome aanvulling die onze relatie verbreding en ook een zekere 'fysieke dimensie' gaf.

Daarnaast zou ik je aanraden om ook een individuele fysieke 'uitlaatklep' te creëeren waarin je actief met je lichaam aan de slag gaat. Het heeft mij in de afgelopen periode veel geholpen om dagelijks te gaan sporten/hardlopen. Ook hiervoor geldt: geen tovermiddel, maar wel behulpzaam om je hoofd leeg te maken en minder gefocust te zijn op jouw gemis.

Ik weet het: het komt over als dooddoeners en probleemvermijdendgedrag, maar bij gebrek aan directe oplossingen kan het helpen om de tijd door te komen en je denken en relatie uit de 'donkere tunnel' te halen. Het heeft mij geholpen; doe er je voordeel mee.

fijn

ja, vaak vind ik hem nog heel aardig, het is ook echt wel een leuke man. Met brede interesses, een basis vertrouwen voor de toekomst.
Ik hoop zo dat er van zijn kant iets van begrip zal ontstaan. Wat jullie vanuit de herkenning schrijven raakt me enorm, en ik merk dat ik al veel van jullie tips toepas. Sporten ben ik weer mee begonnen (intensief), dat geeft de kracht die ik nodig heb. Het gezamelijke hebben we echter nog niet gevonden. Hij vindt het fijn om samen een serie te kijken, ik zou het fijn vinden om samen de hond uit te laten. Hij wil dat niet. Klussen in huis, organiseren van feestjes, begeleiding van de kinderen. Het zijn dingen de we samen proberen te doen, maar het komt te veel op mij neer, er zal toch iets zijn waar we gelijk in kunnen opgaan?
Anne, zoals jij het omschrijft doe ik het ook al heel lang. Met het verschil dat we nu pas leren inzien dat het er gewoon niet inzit, en dat we nu pas beginnen los te laten. Dus al die tijd voelde ik me afgewezen, te kort gedaan, en handelde vanuit een negatieve emotie. En nu pas begint hij in te zien dat ik niet altijd een oude zeur ben, maar ook wel eens een valide punt heb.
Het is al met al ook wel een mooie leerweg.