Ik ben zo boos!

Groot rechtvaardigheidsgevoel

Een groot rechtvaardigheidsgevoel komt voort uit een haarscherp beeld van de ideale en enige juiste situatie. Iedere afwijking van dit ideaalbeeld brengt dan sterke emoties met zich mee. Dit maakt dat Mindfullness based therapy bij uitstek geschikt is voor mensen die last hebben van dit grote rechtvaardigheidsgevoel dan wel de boosheid en frustratie het met zich meebrengt.

relatie tussen mindfullness en R.E.T.

In een cursus leerde ik dat als je m.b.v. Rationeel effectieve Therapie de onderliggende gedachten probeert te analyseren, dat er vaak een soort 'moralisme' aan ten grondslag ligt. Een beeld inderdaad, zoals Heks schets, van hoe een situatie zou moeten zijn. En dat je daar je eigen gedachten en reacties door laat leiden. Dat hoeft niet per se fout te zijn maar als je iets wilt veranderen zul je dat bij jezelf moeten doen. Nu is gedrag veranderen heel moeilijk.

De link die ik aangereikt kreeg naar mindfullness is dat het slim is om proberen de volgende stappen goed te leren onderscheiden:
Aanleiding (bijvoorbeeld kritiek,of iets dat je ziet gebeuren)
>>
1e gevoelstoon (bijvoorbeeld schrik of woede)
>>
Interpretatie (ik doe het helemaal verkeerd; of boosheid op ander)
>>
Emotie (+ lichamelijke gewaarwording)

Als je in deze 'ladder' steeds iets eerder onderkent dat je geleid wordt door moralisme of perfectionisme of een andere 'ondeugd' (ahum), dan kun je eerder jezelf helpen om uit je disfunctionele gedrag te blijven (boos worden, weglopen, huilen, dichtklappen, you name it).

Je moet dus leren jezelf te observeren en dan ook nog op tijd .

gr Angela

toch mindful dus?

Alweer wat geleerd:-) Zo had ik het nog niet bekeken.

Rechtvaardigheidsgevoel

Wat anderen al zeggen: boosheid en frustratie heeft bijna altijd te maken met rechtvaardigheidsgevoel.

"het kan toch niet waar zijn dat...."
"hoe kan iemand zo'n rotstreek uithalen en er nog mee wegkomen ook"
"hoe kan iemand die overduidelijk zó incompetent is de macht hebben om mij te ......."

En het geeft een soort moreel superieur sausje: niet alleen hebben zij ongelijk, maar dat ik er boos over ben maakt mij een beter mens. Want het is niet uit ordinaire frustrátie dat ik boos ben, maar uit rechtváárdigheidsgevoel!

Ik herken het wel hoor. Als ik ergens boos over ben herkauw ik ook liever mijn eigen gelijk. Dan kan ik ook eindeloos in gedachten herhalen hoe zíj fout zitten en hoe zíj er toch mee wegkomen dat.....

Het helpt dan om een paar principes te hanteren:
1) "Never attribute to malice what can be adequately explained by stupidity"
2) Uit je boosheid daar waar ie thuishoort (al eerder genoemd). Laat je frustratie over X niet je verstandhouding met Y vergiftigen
3) Laat het niet opstapelen tot je onredelijk wordt. Uit je onvrede direct, in plaats van eindeloos te lopen vredestichten en op een dag onredelijk te ontploffen.
4) Leer die onvrede op een volwassen manier te uiten, zonder meteen agressief of onredelijk te worden.

Dat leeft voor jezelf en voor anderen een stuk makkelijker. Het is hoogst onaantrekkelijk gedrag om je boosheid te verpakken in dat superieure rechtvaardigheidsgevoel. Daar kweek je geen medestanders mee.

theekopje, mooi!

Ik heb jaren gedacht dat het aan mij lag dat onze buren zo boos waren en dat het op mijn pad lag om daar iets aan te doen - afgewisseld met boosheid, omdat het zo oneerlijk was. Van die combinatie had ik veel last.

Nu denk ik dat mijn buren een enorme woede in zich dragen en dat ik een min of meer willekeurig slachtoffer van die woede ben. Het ligt niet aan mij dat zij boos zijn. Pogingen om het "goed" te maken kosten alleen maar energie. En mijn boosheid op de buren heeft ook geen zin, want die is alleen vervelend voor mij zelf (gelukkig niet voor de omgeving, want die staat als één man achter me).

Opeens dacht ik: hier trek ik de lijn. Ik ga niet meer in op op vervelende toon gebrachte, onzinnige verzoeken, doe aangifte indien nodig, en laat de boosheid waar ze hoort: bij de buren. Dat voelt veel beter.

Ik vraag me wel af wat ik gedaan zou hebben als de buren doorgewinterde criminelen waren in plaats van onaangename mensen. Waarschijnlijk verhuizen, maar dat moet ook maar kunnen - en dan? Misschien toch maar aangifte doen, maar dan wordt het wel moeilijker. Maar dan heb je het over angst in plaats van woede, en dat is een overlevingsmechanisme. Ook geen feest trouwens, maar daar hadden we het niet over.

Melding gedaan

In overleg met anderen die met hetzelfde zaten hebben we melding gedaan bij de overkoepelende organisatie.
Die waren verbijsterd dat dit zo was gegaan en ze gaan actie ondernemen.
Nouja! 5 jaar geleden deed ik hetzelfde, maar omdat ze niet op een persoon wilden afgaan hadden ze er toen niks mee gedaan. "We kunnen niet afgaan op een ervaring"

Maar ik merk nu wel dat ik me een stuk beter voel. Zie je nu wel!

Tja natuurlijk wil ik graag gelijk krijgen (wie wil dit niet?), maar ik wil voornamelijk dat dit gedoe nu eens een keer stopt, er zijn al zoveel mensen de dupe.

Theekopje: Laat het niet opstapelen tot je onredelijk wordt. Uit je onvrede direct, in plaats van eindeloos te lopen vredestichten en op een dag onredelijk te ontploffen.

Dat heb ik tot nu toe steeds geprobeerd, met als resultaat dat ik nu de ongelooflijke zeurpiet ben, en het mijn kind nu treft. En dat maakt me nu zo boos.

En wat ik vind opvallen in deze draad is dat er mensen inhakken op het feit dat ik gemeld heb een groot rechtvaardigheidsgevoel te hebben. Dit is door een professional middels een test vastgesteld.
Is dat net zoiets als zegen dat je een hoogbegaafd kind hebt ofzo? Ik vind de reacties hierop nogal raar. Alsof je dan zelf niks meer fout mag doen.
Ik ben maar een mens hoor!
En ik maak zeker fouten.

rechtvaardigheidsgevoel

Ik denk dat mensen daarop reageren omdat het verder niet zoveel zegt. Het maakt niet dat je daarom meer 'recht' hebt om boos te zijn, of dat je daardoor anders om zou moeten gaan met boosheid. Het lijkt me meer iets dat je voor jezelf een plek moet geven: je trekt je sommige dingen wellicht wat meer aan dan anderen. De vraag is dan: hoe ga je daar mee om.
En fouten maken mag en doet iedereen. Daar zegt toch ook niemand iets over?

Jippox

Je zei: Zo simpel is het wel: je moet je niet verschuilen achter: ik heb nou eenmaal zo'n sterk rechtvaardigheidsgevoel. Daarmee los je niets op.

Ik verschuil me helemaal niet achter mijn rechtvaardigheidsgevoel. Maar het is denk ik wel een reden waardoor ik misschien iets heftiger reageer dan anderen.

Dus dat vingerwijzen van jou vind ik hier erg ongepast.

En hoe ik daarmee om ga, tja ik zet hier niet voor niks een bericht. Ik vind dat lastig ja.
Maar goed over anderhalve week heb ik een afspraak bij de psych, dus wie weet kunnen we dit meer belichten dan we in de vorige reeks sessies hebben gedaan.

maar

Waarom zou het een reden zijn om hèftiger te reageren? Je reageert misschien sneller op iets dat op jou onrechtvaardig overkomt (wat nog niets zegt of dat gevoel ook altijd juist is), maar het heftiger reageren en er langer in blijven hangen heeft daar m.i. helemaal niets mee te maken.

Ook nu grijp je weer terug op een veel eerder gemaakte opmerking van mij, waarover ik al heb gezegd: ik bedoel het niet als vingerwijzen en mijn intentie is positief. Toch blijf je hangen in het "onrechtvaardige' ervan. Zie je hoe weinig constructief dit is?

eens met jippox

maar het zijn ook dingen die je liever niet wilt horen, bv eigen verantwoordelijkheid. Mijn kind 'mag' ook niet flippen met excuus dat hij moe is. Ik kan het wel begrijpen, maar hij moet leren z'n grenzen goed aan te geven. Een goede psycholoog triggert je ook een beetje, praat niet met je mee. Ik wens je veel wijsheid.

En wat is nu helemaal het probleem?

Er is je onrecht aangedaan en je hebt zelf het initiatief genomen om daar iets aan te doen. Nou hartstikke mooi. Klaar. Verder. Ik begrijp niet zo goed waarom je nu blijft hangen in je verontwaardiging. Als 10 mensen zeggen dat je zeurt zit daar misschien wel een kern van waarheid in? En anders heb je in je eentje gelijk, dat kan ook (laat dan de rest maar kletsen).

Het voelt weldegelijk als vingerwijzen

En ik heb niet het idee dat het ook maar een greintje opbouwend bedoeld is.
Daar stoor ik me enorm aan.
Sorry hoor.

Ik was bij de eerste posting best wel wanhopig. En ik gaf al zelf aan dat ik me verschrikkelijk voelde dat ik boos was geworden op mensen uit mijn gezin. Hoewel die dat best snapten overigens.

Heeft het dan zin om dat erin te wrijven?
Het heeft me in ieder geval niet geholpen. Dus dan snap ik je bedoeling niet.

Het voelde echt een beetje zoals als mensen je niet serieus nemen als je een kind hebt met een diagnose (het zal de opvoeding wel zijn!).

Aan de andere kant, je hebt ook geen goed beeld wat er aan ten grondslag ligt. Ik ga er niet over uitweiden, want als ik "betrapt" wordt op erover praten dan kan mijn kind het helemaal vergeten.
Dat vind ik best erg. Maar de praktijk wijst uit dat het wel zo gaat helaas.

Ik ben ook blij dat we als groep een melding hebben gedaan. En niet weer ik als individu. Dat voelt veiliger.

abstract

Als jij over een zo abstract voorval schrijft krijg je natuurlijk veel reacties waar je niks mee kan. Ik reageer alleen wat ik uit je berichtje kan opmaken, dat je je had afgereageerd om iets anders. Het is goed daar hulp bij te zoeken omdat diegene er niks mee te maken had. Dan is boosheid niet contructief. Wel dat je nu een klacht hebt ingediend, dat kan heel erg opluchten.
Ik denk dat je er beter met je psycholoog of een goede vriendin over kan praten als je niet in details wilt treden.

laatste keer

Er zijn ook mensen met een enorm groot rechtvaardigheidsgevoel die nooit boos worden. Die zich op alle mogelijke manieren inzetten voor een betere wereld, maar zonder de emotie die jij erbij hebt.
Voor jou zit er wellicht een duidelijk verband tussen (dat is wat ik bedoelde met 'achter verschuilen'), maar dat verband hoeft er helemaal niet te zijn.

Vaak is het ook niet zozeer de boodschap die je hebt, maar de manier waarop je de boodschap overbrengt waar mensen op reageren. Hoe onterecht ook dat misschien weer is. Hoe je op een constructieve manier een boodschap over kunt brengen (en dat gaat meestal veel beter als je je emoties onder controle hebt) is iets dat je kunt leren. Ik hoop dat je psycholoog je ook daar bij kan helpen.

Tot slot, en ook dit bedoel ik goed al geloof je mij niet: ik hoop dat je psycholoog je veel dingen gaat zeggen waar je je enorm aan zult storen.

Sterkte!

Nijda

Je klinkt nog steeds boos. Of je dat bent of niet, daar spreek ik me niet over uit, maar je _klinkt_ naar de mensen in dit topic toe nog steeds boos.

En ik vind dat om meerdere redenen niet handig.

Als ik het even bij mezelf hou: ik heb een meelevende posting geschreven, dat ik het gevoel herken, dat ik het zelf ook wel eens heb, en een paar tips die kunnen helpen. Je enige reactie naar mij komt neer op "heb ik al gedaan en daar had ik niks aan". En je reactie in het algemeen komt neer op "jullie doen rottig tegen mij en jullie snappen het niet".
Weet je, dat kan anderen ook wel eens krenken in hun rechtvaardigheidsgevoel. Zo van "nou, stank voor dank". Dat bedoelde ik toen ik zei dat je op deze manier geen medestanders kweekt.

Als je heel boos en gefrustreerd bent over iets, hoe terecht dat ook zijn mag, heb je er meer aan om strategisch na te denken en hulptroepen te zoeken.

Kun je oneerlijk vinden, of belachelijk, maar je schiet er weinig mee op om uiteindelijk in je eentje in een hoekje gelijk te zitten hebben.

Dát is wat mensen je hier proberen uit te leggen: dat een enorm rechtvaardigheidsgevoel je kan verhinderen om je situatie te verbeteren. Want je bent wellicht te druk bezig met gelijk te hebben om oog te hebben voor kansen en potentiële medestanders.

Waarom ben je zo boos?

Dit was een eerste vraag die je kreeg en die onbeantwoord blijft. Eerst was je boos vanwege een abstracte kwestie. En ondanks dat je heel zuinig bent op je informatie doen allerlei mensen serieus hun best om met je mee te denken. Het is hun vrije tijd en zij hoeven niet, maar doen toch hun best voor je. Blijkbaar kreeg je niet het antwoord dat je zocht en nu ben je hier verongelijkt en bozig aan het doen. Wat zoek je hier en waarom ben je nu alwéér boos?
Eén ding wil ik er nog over kwijt. Een zogenaamd groot rechtvaardigheidsgevoel is geen talent en op geen enkele manier te vergelijken met hoogbegaafdheid. Verder ben ik er klaar mee.

Wat bijzonder

Is 'groot rechtvaardigheidsgevoel' ook al iets wat door middel van vragenlijsten door de psychiater vastgesteld moet worden? Ik vind ook dat ik een groot rechtvaardigheidsgevoel heb, maar... dat is natuurlijk geen officiële diagnose...

Maar even serieus: Mogelijk ben je aan dit draadje begonnen omdat je het toch bij íemand kwijt moest. Zeker als je het gevoel hebt dat erover praten een streep door alles kan halen, snap ik best dat je je ei anoniem kwijt wil en zo onherkenbaar mogelijk wilt houden. Maar het wordt dan wel verdraaid lastig om te begrijpen waarom je zo boos bent. Of eigenlijk onmogelijk. Als wij zouden weten waar het om gaat, zouden we misschien om het hardst roepen dat je hélemaal gelijk hebt met je boosheid en je geïrriteerde opmerkingen, maar nu heb ik ook geen idee waar ik op reageer en of jij redelijk bent.

Door de tijdsduur die je opgeeft moet ik denken aan een zekere zedenzaak, waarvan de dader kortgeleden is vrijgekomen. Daar zal het vast niet om gaan, maar als mijn kind slachtoffer was van zo'n man en hij komt weer vrij, dan zou ik me denk ik ook woedend voelen. Woede die nergens toe leidt, je hebt jezelf ermee, dat is de narigheid.

Ik raad je toch aan om bij jezelf te rade te gaan met de vraag of je er zelf bij gebaat bent dat je zo boos bent. Heeft je boosheid een acceptabele functie? Zo nee, doe er dan iets aan. Zoek hulp bij iemand waar je wel vrijuit kunt praten zonder vervelende consequenties.

boosheid

Theekopje schreef iets heel waardevols voor als je wat heetgebakerder bent dan de rest, meer hart op de tong hebt, onrecht niet goed kan velen.
[Als je heel boos en gefrustreerd bent over iets, hoe terecht dat ook zijn mag, heb je er meer aan om strategisch na te denken en hulptroepen te zoeken.]
Ik snap wat je hiermee zegt maar ik ken ook mensen in mijn omgeving die makkelijk boos worden, zich moeilijk of niet kunnen beheersen en geen idee hebben bij wat je zegt, hoe je dat doet. Vaak blijven ze in hun boosheid en gevoel van onrechtvaardigheid hangen.

Voor iedereen geldt dat boosheid een zo sterkte emotie is dat je daar het liefste meteen gehoor aan geeft. Dan ben je het namelijk kwijt. Dat lost op de lange termijn niets op.

Als ik weleens heel boos ben, zeker als het om mijn kinderen gaat, geef ik mezelf de tijd om boos te zijn. Dan ga ik juist geen gesprek aan met een ander, instantie, ambtenaar of school.
Als ik dat wel zou doen, fungeert zo iemand eerder als bliksemafleider en dan ben ik het eerste halfuur erna misschien wel opgelucht maar is de situatie niet veranderd. De voorraad adrenaline die net in mijn lijf raasde, is aan het werk gezet, meer niet. Of het doel moet zijn dat je iemand tegen je in het harnas jaagt. Maar daar schiet je vaak ook niet veel mee op.

Mensen voelen die boosheid, ook als je in je woede, kalm probeert te zijn, haarfijn aan en hebben als eerste de neiging om te reageren op je lichaamstaal, de toon van je stem en niet op je verhaal. Die zal aangestoken worden door jouw energie en ook boos worden, maar dan eerder op degene die de woede heeft binnengebracht. Op jou, dus.

Daarbij, vanuit jezelf gezien, door de boosheid, kan je je argumenten nog niet goed ordenen en kunnen ze daarom ook al niet goed aankomen bij de ander.

Geef jezelf eerst de gelegenheid om boos te zijn, prive. Om de eerste energie en frustratie snel te verbranden, gaan sommigen dan fietsen, hardlopen of boksen. Als je zoiets ook nodig hebt: wat past bij jou?
Wanneer de boosheid wat gaat liggen, kan je argumenten veel beter afwegen en formuleren. Van boosheid naar gereedschap. Het is een creatief proces. Vaak weet ik ook beter met wie ik moet praten (met de persoon op wie ik boos ben of met degene die er naast (collega) daarboven (leidinggevende) staat. Als ik daarna het gesprek in ga, ben ik overtuigender. Dan kan ik alsnog wel boos zijn maar het heeft een vorm en een (haalbaar) doel kregen. Zo heb je een kans gecreëerd om een onrechtvaardige situatie voor jou recht te trekken. Van een rotje naar een tweetrapsraket.

Na afloop: de boosheid is verwerkt, ik blijf er niet in hangen en door het doel en plan, heb ik iets aan de situatie kunnen doen. Of in elk geval de voorwaarden daartoe geschapen. En ook als de situatie niet verandert, geeft zo'n proces een mate van voldoening en is dan gemakkelijker te accepteren.

Mooi verwoord

Niema!