hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

Ff zo

Quote van jou: =Denk je echt dat ze opzettelijk zo met zichzelf bezig is en niet in anderen geinteresseerd?

Als je toch denkt/weet dat het onvermogen is. Waarom dan zo hard zijn? En hoezo heeft ze het dan aan zichzelf te danken? Als het autisme is kan ze er toch zelf ook niets aan doen dat ze zo is.

En ja, het is een gemiste kans voor schoonouders/moeder maar i.g.v. autisme kan ze er niets aan doen dat ze die kans mist.

Probeer begrip op te brengen voor haar onvermogen en het feit dat ze er dus niets aan kan doen dat ze zo is!

Het zal moeilijk blijven, maar misschien oordeel je dan minder hard over je schoonmoeder en kan je vanuit begrip - eindelijk - begrijpen dat zij niet zal veranderen en dat - dus! - de enige verandering mogelijk is, dat JIJ verandert in de zin van: acceptatie dat ze is hoe ze is EN het niet persoonlijk nemen en het gelatener over je heen laten komen (maar natuurlijk wel ingrijpen als gevaarlijke situaties of situaties die jij echt niet wilt laten voortbestaan = jouw grens).=

Dat begrip opbrengen vind ik persoonlijk het moeilijkste. Accepteren daar heb ik een start mee gemaakt. Dat ze mij kwetst met haar harde opmerkingen kan ik wel handelen tegenwoordig. Dat ze mijn kinderen zo berispt en neerzet als ondankbaar vind ik moeilijk.

Ik kan niet begrijpen dat wij ons in haar huis aan allerlei regeltjes moeten houden inzake begroeting, u zeggen, overdreven beleefdheid in formuleren als je thee wilt in plaats van koffie. Dat zij zich vervolgens in ons huis niet normaal kan gedragen maar spreekt in gebiedende wijs enkelvoud.
Op de vraag wil je koffie is het antwoord: Nee ma liever thee alstublieft te onbeleefd. Ik moet zeggen Nee dank u ma ik wil graag een kopje thee alstublieft. Zij commandeert hier: Geef de koffiemelk eens, mag ik soep zonder alstublieft of dank u wel en ook nog zonder naam. Wie het hoort mag het oplossen.

Ik doe mee aan die overdreven beleefdheden in haar huis en probeer met niet te ergeren bij mij thuis maar het irriteert me wel. Ze weet hoe ze het zelf wil hebben, kent de beleefdheden maar kan ze alleen zelf niet toepassen in vreemde omgeving.

Niet meer meegaan heb ik nu twee keer gedaan en bevalt prima. Zou ik nog wel vaker willen. Eind van de maand pa jarig en dan het feestdagen seizoen weer voor de deur. Alleen kerst of oud en nieuw zou leuk zijn maar ik vrees dat het alles weer moet worden.

Herhaalde geschiedenis

Ik heb vaak bij haar gelogeerd en vreemde dingen meegemaakt maar ik kon er altijd als kind al van een afstandje naar kijken. En had verder geen last van de ingewikkeldheden waar ouders mee zitten.
Maar het lijkt me dus niet heel moeilijk om je blijvend op te winden over het gedoe.:-)

Toen mijn oma van vaders kant op een vreemde manier omging met mijn moeder had ik daar als kind niet veel last van. Mijn moeder "drilde" ons om ons goed te gedragen in het bijzijn van oma en wij gehoorzaamden mijn moeder. Oma richtte zich nooit direct tot ons, de kleinkinderen, daar had ze er teveel voor (>25)
Nu zie ik dat de geschiedenis zich herhaalt, mijn schoonmoeder gaat op een vreemde manier met mij om (alles wat niet volgens wens gaat is mijn schuld) maar dan wel met het verschil dat ze zich wel direct richt tot de kleinkinderen die maar met zijn tweeën zijn.

Ff Zo

"Heb je al met man besproken dat je af en toe zelfs met zo'n verplicht nummer (verjaardag) een keer niet mee gaat? Lijkt me heerlijk voor je. Gewoon doen. Met of zonder smoes. Zou ik met je man bespreken en aangeven dat het voor iedereen beter is als je minder vaak meegaat. Hopelijk gaat hij daarin mee."

Dat zou voor mij inderdaad een verademing zijn. Ik denk alleen niet dat mijn man dat leuk gaat vinden. Hij wil dat ik erbij ben; zeker wat verjaardagen aangaat. Was het maar zo dat ik nooit meer mee hoefde. Dan was het opgelost en had ik een hoop stress minder.

Mijn man heeft heel sterk van: "Mijn vrouw moet mee" Dan krijgt hij ook geen lastige vragen.
Ik heb heel eerlijk gezegd wel eens gelogen dat ik ziek was. Dat was met Kerst en mijn de eerste Kerst van jongste. Ik was zo ontzettend gestressed over wat komen ging dat ik zei dat ik mij te ziek voelde om te gaan. Ik bleef thuis met jongste en man ging met oudste naar schoonouders. Heerlijk vond ik het.

daar is t-ie Esmee:

ik heb het ergens hierboven in deze lang draad al eens geschreven: je hebt geen last van je schoonmoeder maar van je man die last heeft van zijn moeder.
ik zou m'n man deze draad eens laten lezen als ik jou was en dan aangeven dat je er klaar mee bent :-)
gr Angela

opzet

"Dank je echt dat ze opzettelijk zo met zichzelf bezig is en niet in anderen geïnteresseerd?"

Weet je…ik weet niet meer wat ik van haar moet denken. De ene keer wel de andere keer zeer zeker niet.

Alles draait om haar of moet om haar draaien en schoonvader draait als een schoothondje om haar heen om haar te behagen (die vervolgens vaak genoeg afgesnauwd wordt).
Ontzettend dramatisch gaan zitten doen op een verjaardag dat ze migraine heeft. Zuchtend en steunend op een stoel. Maar hoofdpijn had ze dan niet. Heb ik zelf ook. Vervelend maar echt wel te overleven. OK, niet iedereen voelt het zo. Prima, maar blijf dan thuis. Dat doet ze dan weer niet. Nee iedereen moet horen hoe erg het is met haar.

Niet naar een begrafenis kunnen want ze kan niet een uur op een houten stoel zitten. De week ervoor zat ze 1,5 uur op dezelfde stoel maar dan bij een bruiloft van een nicht. Maar die begrafenis was natuurlijk niet zo leuk. En weer die aandacht opeisen van anderen.

Ik raak inderdaad heel snel gepikeerd van haar drama queen gedrag. Autistisch? Ik weet het zo net nog niet. Zolang het in haar straatje is, is het prima. Maakt niet uit hoeveel mensen er zijn. Dat heeft ze het naar haar zin. Moet ze iets doen voor een ander of staat een ander in de belangstelling, dan is het mis.
Dat wordt ze letterlijk stierlijk vervelend en gaat als een jengelend kind zeuren, heeft ze pijntjes, heeft ze hoofdpijn…etc….zo heeft ze ook een hoop drama lopen maken toen mijn oma overleden was. Ik ben daar nog ontzettend boos over. Ik dacht echt: "Pleur dan op met je lelijke zeilksmoel als het je niet bevalt! " Dit is de begrafenis van MIJN OMA. JIJ staat nu NIET CENTRAAL! en maar blijven zeuren…ja, ze kreeg zelfs mijn man (haar zoon) zover dat hij haar (schoonvader en schoonzus) wegbracht naar de bushalte (150m verderop). je zag verdomme die halte vanaf het uitvaartcentrum liggen! Dat is gewoon letterlijk aandachttrekken! Niet kunnen hebben dat de aandacht nu naar een ander gaat (een overledene in dit geval). Sorry dat ik zo emotioneel ben en excuus voor mijn harde woorden, maar als ik dat toch zie (en dat meerdere keren) dan vind ik dat een berekenend persoon. Iemand met autisme reageert niet zo.
Zodra zij zelf in de belangstelling staat is er niets te merken van het "autisme" hoor. Dat is toch vreemd?

man heeft geen last

Mijn man heeft niet echt last van zijn moeder. Vond en vindt het nog steeds heel normaal dat we daar af en toe heen gaan. Begint wel steeds meer te zien dat zijn moeder niet aardig is voor mij en de kinderen maar is dik 25 jaar zo gedrild dat je altijd moet doen wat moeder vraagt dat wij als stel daar nog regelmatig over strijden.
Ik ben weleens alleen naar een gesprek op school geweest om te praten over het zorgplan van onze jongste, omdat man meende dat de hulpvraag van zijn ouders (het aansluiten van de printer) toch echt op de afgesproken dag moest gebeuren. Inmiddels heeft hij wel ingezien dat pa en ma dan moeten wachten en dat gesprek dan voor gaat. Met andere woorden hij durft nu af te bellen maar meestal doet hij het toch maar om van het gezeur af te zijn.

#631

Esmee: volgens mij levert het contact met je schoonouders jou toch nog voldoende op om op deze manier door te blijven gaan. Accepteer dat.

Waarschijnlijk zit je niet diep genoeg in de shit van je schoonmoeder, en is het niet erg genoeg.

hulp

Esmee, zoek meer hulp. De haat die jij voelt voor je schoonmoeder vreet je op, het zit diep in je en je komt er niet verder mee, ook al doe je hier net alsof het steeds beter gaat. Ga uitzoeken wat je zo triggert, je herkent iets van jouzelf in haar? Of van je man? Of haat je haar omdat je man ondanks alles van haar houdt? Wat is er aan de hand.

vreemd

Ik denk dat het misschien handig is om iets meer over autisme te lezen. Mijn kinderen, vooral mijn dochter, kunnen niet goed tegen geluid, overgevoelig, behalve als ze de muziek zelf uitgekozen hebben. Pavarotti kunnen ze van mij niet hebben, maar die grunchmetalmuziek kunnen ze uren naar luisteren. Dat hebben alle mensen wel iets, smaken verschillen nou eenmaal, maar mensen met autisme is dat dan weer extreem.
Overgevoeligheid voor pijntjes, heeft mijn dochter ook. De arts van mijn zoon meldde, toen hij ingelicht werd over de diagnose van zoon, als eerste dat hij moest 'lijden in stilte'.
En het voordeel is dat je kinderen nog veel kunt leren maar met volwassenen weet ik het zo net nog niet. Ik zie dat ex soms ineens tekst van mij overneemt maar soms ook niet.
Je kunt mensen met autisme uitleggen dat het niet leuk is voor andere mensen als je zo openlijk klaagt en lijdt, dat vinden mensen akelig. Even zeggen hoe het is, en afhankelijk van tegen wie, kan wel.
Als je er misschien iets meer van begrijpt dan kun je het wat makkelijker van je afzetten.
Maar het blijft oneerlijk natuurlijk.:-)
Maar je kunt ook bedenken hoe eerlijk het is dat alle informatie, met name sociale informatie voor deze mensen een grote puzzel is en heel veel energie kost. Hun dag vreet. Dat heb jij niet. Veel zaken doe je gedachteloos, draai je je hand niet voor om.
Dus een beetje begrip en 'herkenning', daar heb je het weer denk ik dan, kan enorm helpen om er wat luchtiger mee om te gaan.

Instelling

Uiteindelijk heeft het allemaal met instelling te maken. Ik zie het zo: je hebt mensen in situaties die krimpen en mensen die groeien. De eerste categorie verklaart problemen door naar anderen te wijzen, bouwt aan zelfvertrouwen door anderen neer te halen en haalt er voldoening uit anderen het fout te zien doen en daar dan veel energie een aandacht aan te besteden. De mensen die groeien proberen problemen op te lossen door in de eerste plaats hun eigen handelen aan te passen, proberen anderen naar boven te halen, in plaats van naar beneden (dat hebben ze niet nodig om een eigenwaarde op te krikken) en kijken mild, met humor en meedogen naar menselijke tekortkomingen. Nu hebben we allemaal wat van beide soorten in ons systeem zitten, sommige mensen kunnen ons ook eerder tot "krimp" aanzetten dan anderen. Maar als je in een relatie merkt dat je helemaal tot de eerste categorie bent gaan behoren, is het echt tijd jezelf onder handen te nemen. Je wordt namelijk geen beter mens van het bijbehorende gedrag. Ik heb zelf ook heus wel problemen met mijn schoonouders gehad, ik was met name verschrikkelijk gekwetst toen ik met kleine kinderen letterlijk een jaar lang doodziek was en zij het naar mijn gevoel hadden laten afweten. En toen hoorde ik me een keer zo over de ouders van mijn man, de liefde van mijn leven, praten zoals esmee en Liesk doen. En ik schrok me dood. Want zo een persoon wil ik niet zijn. Ik wil niet treden in de relatie die mijn man met zijn ouders heeft. Ik wil de band tussen mijn kinderen en mijn ouders niet negatief beïnvloeden. En ik wil vooral zelf niet een cliché giftige schoondochter zijn die niet gehinderd door enige mildheid haar gal over haar schoonouders spuwt. Dat was een eenmalige keuze en mijn leven is er alleen maar beter op geworden. En ik ben gegroeid in plaats van gekrompen. (Op dit terrein dan hè, ik heb verder nog heel wat te leren / verbeteren). Dus Liesk en esmee, een weg uit de vicieuze cirkel van negativiteit levert vooral jullie een hoop winst op. En bedenk: uiteindelijk heb je meer aan de mensen om je heen die je de andere kant laten zien en kritisch zijn dan aan de mensen die het met je eens zijn. Daar valt vaak zo weinig van te leren....

Groeien of ontwijken

Ook een schoondochter, mooi gesproken.
Ik weet niet of Lies en Esmee het kunnen: groeien. Ze blijven erg hangen in ergernis. Die ik dan wel weer herken. Al denk ik dan: joh, het is je schoonmoeder maar die moeilijk gedrag heeft (mogelijk door autisme). Hoe moeilijk kan dat zijn?

Ik heb een man met moeilijk gedrag (vermoedelijk met autisme) dat is veel moeilijker.

Maar groeien - ik probeer het al jaren, kijken naar positieve dingen, proberen dingen zelf te veranderen (hem kan ik immers niet veranderen) - maar het blijft moeilijk, echt moeilijk als je met zo iemand samenleeft of, zoals bij Lies en Esmee, regelmatig mee te maken hebt.

Als Lies en Esmee niet kunnen groeien zoals jij het beschrijft (en echt: er zijn gradaties van moeilijk gedrag van schoonmoeders, daar ben ik dan wel weer van overtuigd), dan kunnen ze toch beter proberen om het (nog) vaker te vermijden: NIET er naartoegaan.

En dan komen we toch echt op het punt dat ook Angela net weer benoemde: het probleem is niet de schoonmoeder zelf, maar de man van Lies of Esmee.

Zolang die man (star!!) vindt dat de vrouw mee moet naar zijn ouders, blijven zij met hun schoonmoeder geconfronteerd worden voor wie ze inmiddels allergisch zijn.

Dus dames (Lies en Esmee): ga toch nog een keer het gesprek met je man aan en zeg gewoon: ik ga nog minder vaak mee, ik trek het niet.

Lees nog even mijn posting (dat mijn man heel vaak niet meegaat naar mijn ouders - bezoekt ze denk ik 2x per jaar, kerst en 1x een verjaardag) en zeg tegen je man dat er meer mensen zijn die dat doen en dat jullie dat gewoon ook zo willen doen.

Jullie mannen moet leren respecteren dat jullie het gewoon niet trekken om mijn zijn moeder om te gaan. Het wordt gezelliger als hij zonder jullie gaat, dus waarom zo moeilijk doen? En zoals al eerder gezegd: zijn moeder zeurt toch wel, of jullie meegaan of niet.

Sterkte met jullie mannen. Daar moeten jullie je energie in stopppen als jullie het niet lukt anders (begripvol en mild) naar jullie (moeilijke) schoonmoeders te kijken.

En anders gezegd: jullie ergernis richten jullie nu op je schoonmoeder. Maar het zou zomaar kunnen dat jullie diep in je hart balen dat jullie mannen erop staan dat jullie meegaan naar haar. Wees daar dan eerlijk over en ga dat gesprek aan.

Inmiddels een beetje

Quot Ff zo: =Jullie mannen moet leren respecteren dat jullie het gewoon niet trekken om mijn zijn moeder om te gaan. Het wordt gezelliger als hij zonder jullie gaat, dus waarom zo moeilijk doen? En zoals al eerder gezegd: zijn moeder zeurt toch wel, of jullie meegaan of niet.=

Mijn man is inmiddels zover dat ik niet altijd meer meega. Zeker als hij daar naar toe gaat om praktische hulp te geven ga ik niet meer mee. De printer vullen met inkt, de thermostaat programmeren, snoeren verleggen om de radio te verplaatsen zijn dingen die hij prima kan doen zonder mij, daar maken we geen gezinsuitje meer van.
En inderdaad wel of niet meegaan, gezeurd wordt er toch wel. Als ik er niet bij ben doet man soms weer toezeggingen die de kinderen en ik maar zelfs mijn man niet altijd waar kunnen/willen maken.
Beloven dat we volgende keer weer met zijn allen komen bijvoorbeeld. Als volgende keer dan weer zo'n hulpvraag betreft komt mijn man alleen en krijgt de wind van voren dat hij had beloofd dat.....
Ma niet snappend dat kinderen gewoon school/sport of veel huiswerk hebben op een doordeweekse dag.

ff Zo

Ja, daar zeg je zoiets. Mijn man is van kinds afgaan het rare gedrag en uitspattingen van zijn ouders gewend. Het op eieren lopen om zijn moeder heen, heel omzichtig naar antwoorden zoeken, daarbij ook het zenuwachtig beginnen te lachen…dat voel je gewoon wanneer schoonmoeder weer iets afdwingt bij hem en hij ziet het niet of laat het gewoon gebeuren. Feit is fat IK er dan ook mee zit als man erin meegaat.

Ik heb al meerdere malen tegen man gezegd om gewoon "Nee" te zeggen, maar dat schijnt zijn moeder niet te accepteren of man moet zeker een kwartier op haar in praten om uit te leggen waarom hij niet wil.
Pikt ze dat niet, dan krijg je compleet hysterische huilbuien, wordt het verhaal compleet overtrokken en uit het verband getrokken, met als gevolg een agressief krijsende schoonvader op de achtergrond die begint te dreigen.

Man heeft van kinds af aan geleerd daar dus op de een of andere manier mee te dealen. Rustig houden, lief blijven en het gewoon maar te doen…dat is de meest makkelijke weg. Ik (als buitenstaander) dus ook daarin mee en dat is het 'm nu net. Ik ben dit helemaal niet gewend. Ik ben gewend om "Nee" te zeggen als ik iets niet wil en al helemaal niet om verplicht te worden tekst en uitleg te geven.

Wat mij het oplevert als ik daarheen ga? Rust bij mijn man. Dat is het enige.

Wij tellen ook mee

Quote van Esmee: =Wat mij het oplevert als ik daarheen ga? Rust bij mijn man. Dat is het enige.=

Dat was vroeger ook een van de drijfveren waarom ik altijd maar mee bleef gaan. Man gaf het rust, wij hadden samen geen mot dus het bleef "gezellig". Maar eigenlijk toch niet, want ik deed iets wat ik diep in mijn hard niet wilde. Mee naar pa en ma, man met pa aan de klus en ik "gezellig" met ma praten.
Nu ga ik vaker de strijd aan met man en ik moet zeggen hij heeft liever herrie met mij dan met zijn moeder. Met mij komt het wel weer goed, zijn moeder blijft langer boos. Inmiddels heb ik hem overtuigd dat die bezoeken om klusjes te doen zonder mij en de kinderengedaan worden. Vaak komt hij dan wel mega chagrijnig terug maar bijvoorbeeld een lekkere kom soep vrolijkt hem dan wel weer op.
De feestdagen ga ik nog mee en als het lukt de verjaardagen en af en toe eens een korte 's zondagse koffie visite. Helaas weet ma dan toch weer zulke nare dingen te zeggen tegen mij of mijn kinderen dat ik weer even van slag ben.
Ik hoor al 20 jaar dat ik niet goed genoeg voor haar zoon zorg en ik weet nu sinds bijna 2 jaar dat dat komt door haar onvermogen maar het steekt toch wel. Zeker als zo'n opmerking tijdens een verjaardag of feestje hier thuis de hele sfeer bederft, omdat anderen zich er mee gaan bemoeien.
Wij tellen ook mee, hoeven niet alles te doen om onze mannen tevreden te houden. Ik weet het wel maar het goed en naar beider tevredenheid toepassen is soms verdomd moeilijk.

gisteren

Gisteravond belde schoonmoeder weer op exact hetzelfde tijdstip als iedere week. Nu hebben wij problemen met internet, dus toen mijn man de telefoon oppakte, hoorde hij niets (is al een paar keer gebeurd; met mij ook). Daarna heeft ze niet meer gebeld en hij heeft haar ook niet meer teruggebeld.
Dat scheelde weer. Man zat er ook niet op te wachten want er viel weinig te melden…zoals altijd. Hij begint zich nu af te vragen waarom zijn moeder steeds belt…?! uit gewoonte en controle? Het gaat werkelijk nergens over behalve dan uithoren wat wij hebben gedaan.

Het begin is er

Ik merk iets van bewustwording bij je man dat is alvast een begin. Nu nog leren zwijgen. Schoonmoeder hoeft niet precies te weten waar jullie zijn en wat jullie hebben gedaan/gekocht/besproken. Het is jullie gezin, jullie leven daar ben je geen verantwoording over schuldig aan je schoonmoeder.
Dat wordt wennen voor jullie maar ook voor schoonmoeder. Nu met nummerherkenning nam ik niet altijd meer op, veel vragen en verwijten over gehad. Ik weet niet wie het heeft geregeld maar ma belt tegenwoordig met een onherkenbaar nummer. Mijn schoonzus was het niet want die neemt af en toe ook niet op als ze ma niet wil spreken.
Pa maar zeker ma snapt niets van de moderne tijd en techniek. Tijdens de vakantie hadden ze ons gebeld maar wij namen niet op zoals gewoonlijk. Dat wij geen gemiste oproepen hadden en ma dus een verkeerd nummer had getoest wil er bij haar niet in. Zij was goed en wij fout.
Hier in de regio heeft ieder dorp zijn eigen najaarsfeesten, waar plaatselijke wielerrondes bijhoren en is ons huis alleen in noodgevallen te verlaten of bereiken. De discussie dat wij daar gezellig naar de kermis moeten komen om een oliebol te eten staat weer voor de deur. Op die zondag kunnen wij al 15 jaar onze straat niet uit met de auto. Maar toch ieder jaar die vraag.

Mijlpaal gehaald

In het voorjaar wisten we dat er twee open dagen zouden zijn in het bedrijf van mijn man. De eerste was een familiedag dan waren alle afdelingen open en konden wij als familie zelfs op de werkplek van onze man/vader/zoon kijken. De tweede open dag had een meer open karakter en dan zouden afdelingen gesloten zijn.
Voor de eerste dag moest nauwgezet opgegeven worden welke werknemer welke 4 gasten mee zou brengen.Mijn man wilde zijn vrouw en kinderen en zijn vader zijn werkplek laten zien. Schoonmoeder kon vanwege grote afstanden lopen, smalle trappen op en af niet zo makkelijk mee en bovendien zou zij dan de vijfde zijn en er mochten er maar 4 mee per werknemer.

Mijn man had voor de eerste open dag zijn vader al gevraagd maar hij mocht niet mee van mijn schoonmoeder, dan was zij veel te lang alleen, kon niet eten tussen de middag, pa zou zijn nodige middagslaapje missen, het was volgens ma te vermoeiend voor pa enzovoort enzovoort.

Afgelopen weekend was de tweede open dag en het is mijn man gelukt zijn vader (en mijn vader) mee te nemen naar zijn werk. Er was wel wat overredingskracht en een botte nee-boodschap voor nodig.
Ma begon te koeren dat ze dan zo lang alleen was en of ze dan niet gezellig bij mij koffie kon komen drinken, dan had ze ook een uitje.
Mijn man heeft gelukkig nee gezegd, dat ze beter af was in haar eigen huis. Bij ons kan ze niet naar de WC. Wij hebben geen verhoogde pot en handgrepen in de WC. Bovendien had ik het veel te druk met kinderen brengen en halen naar en van de sport.
Pa heeft de dag van zijn leven gehad! Hij was om 9.00 bij ons en de mannen zijn naar het bedrijf gegaan voor de rondleiding, hebben daar koffie met taart genomen en waren rond half 2 weer bij ons thuis.
Daar had ik inmiddels de lunch klaar en pa heeft zitten smullen, zonder dat geteut van ma. Hij was heel ontspannen en vrolijk. Rond 15.00 uur ging hij voldaan en een beetje moe weer op huis aan met onze ha(r)telijke groeten voor ma.
Ik had echt medelijden met die man toen ik hem naar de auto zag sjokken. Maar het is gelukt, hij heeft ma alleen gelaten en iets voor zichzelf gedaan, zonder dat wij daardoor onnodig werden belast met zorgen voor ma.

LiesK.

Wat goed gedaan van je man zeg! Toppie. Alleen triest dat het zo moet gaan.

Alleen de houding van je schoonmoeder alleen al…"maar hij mocht niet mee van mijn schoonmoeder, dan was zij veel te lang alleen, kon niet eten tussen de middag, pa zou zijn nodige middagslaapje missen, het was volgens ma te vermoeiend voor pa enzovoort enzovoort."

Alsof ze het over een klein onmondig kind heeft zeg….pff.

Ja, herken het zeker. Alleen niet alleen over mijn schoonvader…ook over zichzelf en dan 100X vragen (toen ze een keer niet mee ging) of wij wel wisten dat ZIJ niet meeging, hoe vervelend zij het vind met zoveel mensen, hoe erg het wel niet was voor haar omdat zij ZO'N EIND moest Omlopen…of schoonvader het wel over HAAR had gehad. Pffff, nee hoor, die heeft een toptijd gehad. Doeiii.
Aandachttrekker!

Vorige week ook weer: schoonvader ging met de man van haar nicht een stuk fietsen. 90KM en dan onderweg stoppen om wat te gaan drinken, eten…weet ik niet wat. Nou, dat kon er bij haar niet in. Snapte het totaal niet want hij was immers al bijna 70. Dan DOE je zulke dingen toch niet meer. Nee, schoonmoeder was al 'hoogbejaard' met 60 jaar. Vreselijk leven lijkt me dat zeg…pfff.

afgelopen vrijdag

Nou schoonmoeder belde afgelopen vrijdag op vast tijdstip. Nu pakte ik de telefoon op. Ze weet dat ik komende week geopereerd moet worden…maar waar ging het gesprek over???
over de verstopte neus van schoonmoeder en dat die zo rood was en dicht zat bla,bla,bla…geen woord over hoe het met mij gaat of over de komende operatie. Man merkte koeltjes op dat ze het er vorige week ook al over had. De neus van schoonmoeder zit dicht…zoals 100,000 en meer anderen….
Pffff, om het hele rondje weer te sluiten….hoe egocentrisch kun je zijn.
te triest voor woorden, maar ik zie nu wel dat het haast komisch wordt….kan er wel om lachen...

Hoi Esmee

Laat ik je eerst sterkte wensen met de operatie en hopen dat je snel herstelt.
Is het een operatie waarvan je nog lang moet herstellen/zichtbare restanten heeft? Dit vraag ik naar aanleiding van de therapie die ik gehad hwb. Ik heb daar geleerd dat we niet alles hoeven te delen met schoonouders. Niet vertellen geeft rust, geen medeleven maar ook geen "strijd" wiens ongemak groter is. Dat wint ma namelijk altijd, al is het niet door de aard van haar klachten dan wel door de vasthoudendheid waarmee ze daar over door gaat, ons ongemak of ziekte totaal negerend.
Begin dit jaar heb ik iets gehad dat niet van buiten zichtbaar was maar waarvoor ik wel 3 dagopnames heb gehad. Mijn ouders zorgden voor de kinderen, man ging met mij mee en verder geen verplicht gezeur van ma hoe ik mij voelde en ondertussen haar ongemakken etalerend en roepen dat mijn leed toch wel meeviel.
Ik weet dat zij het niet weet, kan dus niets aan medeleven of hulp verwachten en dat geeft zo'n rust! Geen verplicht telefoontje van haar "om te horen hoe het gaat" want dat hoort zo en dan mij uren aan de praat houden over alle mensen en hun kwalen van hun galerij en haar famile.
Wij zijn na afloop erg blij dat ma het niet wist, het gaf mij de rust die ik nodig had om te herstellen.

LiesK.

Nee, geen grote operatie en hopelijk ben ik dezelfde dag nog thuis. Inderdaad een goeie om niets te zeggen. Ze weet het wel (man had gezegd dat ik naar de chirurg moest), maar daarna komt ze er nooit meer op terug, geen interesse, en gaat ze over op haar 'rode neus' en dat ze zo verkouden is.
Het interesseert me niet. Ik weiger er ook heen te gaan dit weekend. Ik heb geen zin om aangestoken te worden zodat ik dadelijk de ingreep moet verzetten.

logisch

Dat is toch logisch, dat je niets deelt met mensen waarbij je merkt dat delen niet mogelijk is?
Ik vertel mijn ouders al jaren niets als het even kan. Apart dat je daar dure therapie voor nodig hebt. Je bent niet verantwoordelijk voor andermans leven maar wel voor dat van jezelf. (dus:bij wel delen ook de consequenties accepteren) Je bent pas slachtoffer als je jezelf in die positie plaatst. En ook dan ben je slachtoffer van jezelf, niet van een heks ve schoonmoeder.

Blom

Merken dat delen niet mogelijk is heeft bij ons heel lang geduurd. Delen, uitleggen, verduidelijken, argumenten aanvoeren, excuses geven, alles om erkenning te krijgen en gewaardeerd te worden in plaats van genegeerd en gekleineerd.
Na ruim 15 jaar deze acties te hebben volgehouden was daar therapie voor nodig om het te gaan zien. Zo'n therapeut kijkt er vanaf de zijlijn tegenaan en kan goed analyseren.
Mijn man was zijn hele leven niet anders gewend en wist niet beter dan dat je op de snibbige vraag: Waarom niet? uitgebreid antwoord moest geven in de hoop dat je moeder ging zien dat het echt niet kon. Jaar in jaar uit.
Zien dat delen niet hoeft en soms zelfs beter is van niet is door de therapie bewerkstelligd. Mensen die in een vergelijkbare situatie zitten zijn soms nog niet overtuigd dat niet delen rust geeft daarom wijs ik Esmee er af en toe op. Heeft zij misschien geen therapie nodig.

maar wees dan een man/vrouw en kijk naar jezelf, als je blijft hengelen naar erkenning terwijl je kleinering krijgt dan maak je toch ergens verkeerde keuzes? Dat kun je toch, eenmaal volwassen, niet meer afwentelen op je ouders?
Blijf dan ook vinden dat je kleinerend praat over je man; hij wist niet beter. Daarmee neem je hem toch helemaal niet serieus? Het was zijn probleem en hij heeft zich daarin ontwikkeld, mooi toch? Het is een volwassen man, geen gedresseerd hondje van zijn moeder.

water

Oef, mijn man stelt net voor uit te gaan eten morgen….Ik verwacht dat hij zondag een voorstel doet om naar zijn ouders te gaan….pffff. Ik 'voel het aan mijn water'...