Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

bedankt

gelukt met de link van Triva, idd erg mooi :-)

Jeetje

Zo'n herkendaar beeld!

Prachtige visualisatie van hoe ik mij jaren lang door 'gezins- en opvoed stress' heb gevoeld ten opzichte van man.
Ik heb hem niet zien staan, heeft zich jarenlang niet geliefd gevoeld door mij, terwijl hij zovaak heeft aangegeven mij en onze intimiteit te missen.
Nooit hulp gezocht.
Ik zat werkelijk op slot en wist niet hoe er uit te komen.

Totdat er een kortstondige Truus voorbij kwam.
Het was godzijdank slechts een vlucht voor hem, niet verliefd geweest.
Het enige wat hij nl wilde is met mij een complete liefdevolle relatie.
Voor mij een giga wake-up call.
We hebben elkaar met dit alles (mijn jaren lange afwijzingen en hij met Truus) veel pijn gedaan, maar alles is goed nu, beter dan ooit.
Gelukkig zijn er ook positieve verhalen over dit thema.

Ik bedoel dit niet als in: "kijk ons toch eens goed bezig zijn".
Maar zo kan iedereeen uit elkaars verhalen kracht putten.
Heb ik namelijk ook nog heel hard nodig!

Dank je wel voor het delen van dit prachtige beeld, Moederziel!!!

Ik hoop dat iedereen die hiermee te maken heeft er sterker uit komt!
Respect voor allen!

Dikke knuffel van mij!

Misschien,

Omdat hij denkt dat jij hem niet meer moet nadat hi door jou is weggestuurd.
Jullie praten wel maar niet of er nog ruimte is om met zijn tweeën verder te kunnen.
En je doet de aanname dat hij bij de andere vrouw het zo gezellig heeft, alsof hij thuis is.
Denk je echt dat het nergens thuis zijn, hem echt niet in de koude kleren gaat zitten.
Jij kent hem het best.

Ouderwets fijn

Moederziel, geef je mijn ervaring even van afgelopen weekend.

Vrijdag ben ik vanuit gehuurd huis na gesprek weer naar vrouw teruggegaan.
Weekend was weer vol met vertrouwde dingen, eten etc. Vrouw vond het fijn dat weer zo als vanouds was.
Alleen .... zo voelde het niet. Het vanouds is wat het was maar wat ik niet meer wilde. Hoe gezellig en leuk alles weer was..... er ontbrak iets. Wat? Geen idee.

Vannacht liggen nadenken, wat wil ik nu, wat zoek ik, waar vind ik mijn 'ding'. En ik weet daar (nog) geen antwoord op.
Ik merk ook dat ik in gesprekken met vrouw ook nog worstel met wat ik wil. Vrouw is bereid om te helpen etc etc. Maar ik merk dat ik dit alleen moet doen.

Even dit projecteren op jou man (voor zover dat kan omdat we niet hetzelfde zijn). Hij zal afgelopen weekend ook ervaren hebben als vanouds. Maar waarschijnlijk zal hij hetzelfde gevoel hebben ... is dit het nu.... wil ik dit... Hij mist iets. En op dat moment is de vlucht naar Truus weer gemaakt.
Zit hij daar op de bank te tortelen? Nee, hij wordt verscheurd door dubbele gevoelens. Ene kant het fijne gevoel thuis andere kant de surrogaat Truus die even een boost aan zijn gevoel geeft.

Bij mij is Truus nog steeds uit beeld. Soms mis ik haar nog wel en mis ik de tijd die we hadden. Aan de andere kant hou ik me nog steeds voor dat mijn geluk daar uiteindelijk niet ligt. Ik merk thuis de rust en het vertrouwde. Relatie met vrouw is nog afstandelijk, maar dit is logisch na de afgelopen periode.

Als stof neergedwarreld is maar eens contact opnemen met een contactpersoon van Kempler Instituut.

Houd Me Vast

We willen toch allemaal onvoorwaardelijk liefgehad worden.
Het is een hele kunst om over verwachtingen, aannames, angsten, boosheid en communicatie verschillen heen te stappen en elkaar weer blanco in de armen te sluiten, de hartsverbinding maken en eventueel (liefst wel!) opnieuw te beginnen.

Tip: wat een schitterend boek is,: Houd Me Vast...

http://www.houdmevast.nl/over-het-boek/

Heeft ons (en ander stel vrienden, nee ik heb geen aandelen goed opweg geholpen!

onvoorwaardelijk liefgehad worden ...

.... sja daar zit nog wel een pijnpuntje ...

Ik werd vroeggahh alleen maar lief gevonden als ik dingen deed voor moeders die zij 'goed' vond. Anders was ik niet meer lief .... pffff heb er nog nachtmerries van.

Je pijnigt jezelf

Ik zou het echt niet doen in deze fase, fijn vertrouwd samen zijn.
Pas weer als hij voor je kiest weer, volledig. Of als jullie uit elkaar zijn en je er echt overheen bent.
Dit is voor hem fijn en nuttig maar jij komt niet los.

Bijzonder

Mannetje. Ik geloof dat je troostend wilt schrijven aan Moederziel. Maar lees nu zelf:

"Weekend was weer vol met vertrouwde dingen, eten etc. Vrouw vond het fijn dat weer zo als vanouds was."

"Nee, hij wordt verscheurd door dubbele gevoelens."

"Als stof neergedwarreld is"

Vrouw vond het fijn? JOUW vrouw? Zoals je lijkt te lezen dat ook Moederziel 'een fijn weekend had'? Wel nee. Moederziel wordt verscheurd en kan haar grenzen niet blijven aangeven en moet dan weggaan om het vol te houden. Daar is niets fijns aan. Dat is verschrikkelijk. Pijnlijk, paniekerig en niet helpend in haar proces, zo lang man NIET kiest voor samen met HAAR zijn.

De man van Moederziel wordt volgens jou verscheurd door dubbele gevoelens? Kan best zijn. En dan? Hoe lang mag een mens dat 'hebben'? Tot in de eeuwigheid wat mij betreft. Hoe lang mag een mens een ander mens 'in de tang houden', zoals de man van Moederziel dat nu doet, in mijn ogen? Niet zo lang wat mij betreft. Je eigen verwarring, waar dan ook in gelegen, is - als dat langer duurt en er een soort 'status quo'' in komt, veel te pijnlijk voor je (ex)geliefde. Dat iemand het niet meer weet, ziek is, MLC, wat ook betekent niet dat de ander oneindig gekwetst hoeft te worden. Wederom wat mij betreft.

Als stof is neergedwarreld? Pardon? Welke stof? Hoe zo neergedwarreld? Hoe kun je zo nonchalant praten over een relatie waarin steeds meer kwetsuren ontstaan? Als stof is neergedwarreld? Waar wacht je dan op? Het lijkt iets externs, dat je wacht tot dat gebeurt? Nou, als ik Moederziel was, zou ik niet meer 'wachten tot het stof is neergedwarreld'. Ik zou mijn huis, hoofd, hart en ziel proberen te gaan schoonmaken. Geen stof meer bij mij. Je kunt me opzoeken als je bij mij wilt zijn, en dan kunnen we SAMEN proberen te dealen met verwarring of wat ook, maar de oplossing buiten het huwelijk zoeken (truus) en/of 'wachten tot het stof is neergedwarreld' is te weinig om jezelf nog te laten pijnigen (en dan heb ik het over Moederziel). En per definitie ligt de oplossing niet in al deze externaliseringen (stof, truus). Per definitie ligt de oplossing in de betrokkenen zelf en IN hun relatie. Zo lang de oorzaak en de oplossing er buiten worden gezocht, ontstaat er (meer) pijn en zal een samen zijn verder weg komen te liggen. En ja, dat is wéér 'wat mij betreft'.

RoosjeRaas

Post is verkeerd overgekomen.

Zoals ik aangaf is het vanuit mijn beleving het gevoel van de man. Ik rep nergens over hoe moederziel zich voelt.
Moederziel vraagt zich af waarom de man zich zo voelt ik geef daar mijn ervaring op.

Post is geschreven vanuit MIJN standpunt, dus de stof neergedwarreld betreft MIJN ding en niet moederziel.

Verder begrijp ik wel wat moederziel bedoelt, zie dat ook precies terug in mijn vrouw.

En ja Roosje de een reageert hier anders op dan de ander.

Mocht mijn post voor verwarring zorgen dan sorry hiervoor.

Troostend

En troostend schrijven naar moederziel is wel het laatste wat ik wil bereiken. Ik ben niet de persoon hier die haar gaat troosten. Zijn genoeg andere forumleden voor die meer troostend kunnen schrijven.

Bitter

Natuurlijk is het een emotionele tocht in een rollercoaster die je wilt stoppen maar op de rode stopknop drukken, lijkt te vroeg.

Als buitenstaander, lees ik zaken toch soms anders. Het valt mij op dat er meerdere malen aannames zijn gedaan terwijl de man die niet heeft bevestigd. Zo nu ook; 'ik weet waar hij is, het is de avond voor Truus'.
Ja, de man van Moederziel heeft keuzes gemaakt die egocentrisch waren, maar zou een man die een gezellige avond met zijn 'eerste' gezin en voor ze kookt nog diezelfde avond 150km rijden naar zijn 'tweede' gezin, een appje sturen met sorry, en ' ik begrijp het' en de volgende morgen appen dat Moederziel goed voor de kinderen zorgt? Na afloop van verjaardag vorige week, is hij ook niet meer naar Truus gereden. Omdat het te ver was, of omdat hij het er moeilijk mee had...

Het klopt niet en de gedachtegangen van Moederziel zijn gevoed door haat en vleugje negativiteit.. Dat beïnvloedt haar reacties. Dat is ook terug te lezen want de regels 'Ja, duh... Natuurlijk. Dat doen moeders. Lief bedoeld, maar ook wel makkelijk. Hij blijft zichzelf maar naast het gezin plaatsen. Waarom?
Daarna weer doodse stilte. ' komen verbitterd over.
Ergens speel je die vriendin zo in de kaart; als zij geen spoor van verbitterdheid toont, is het moeilijk jou boven haar te verkiezen.

Ik bedoel niet dat het jouw schuld is dat hij haar niet verlaat. Maar je bekijkt het alleen door jouw vizier en daardoor kan je onjuiste conclusies trekken.

Vraag het dan toch aan hem, als die onzekerheid je verstikt en je stilletjes verbitterd maakt.

Ik heb in verleden ook wel eens aannames gedaan die mij kwelden en verhardden. Pas toen ik de lef had om het te vragen, kwam ik er achter dat mijn aannames niet helemaal deugden. Dat 'niet helemaal', was net de grens van reagerenen of relativeren.

Vb hoe zou je er tegen aan kijken als hij je achteraf vertelt die avond naar het logeeradres te zijn gegaan, verward en daarom op de app kon antwoorden dat hij je begreep.
Of dat hij laatst de was bij jou bracht omdat hij zich onrustig voelde en zo graag zijn 'eerste' gezin wilde zien/spreken.

Ik geloof dat mannen heel veel emoties voelen maar die minder snel delen omdat dit mogelijk door de opvoeding, hen minder is bijgebracht. Het klinkt wel heel stereotiep maar daar ligt wel vaak de basis van onrust.

Verbitterdheid kan je objectiviteit schaden. Richt je op je kinderen en vul niet te veel in.

Miertje

Heb je ook ervaring met het programma en/of de koppelstrainingen? Man en ik hebben het gevoel een beetje vast te lopen/zitten, dus ik ben op zoek naar een mogelijke vorm van ondersteuning bij ons proces. Een boek kan natuurlijk al helpen, maar ik vind het prettig om ervaringen te horen/lezen.

Ik mis nog een beetje je boosheid. Ik hoor wel je wanhopige vragen, maar ik denk dat je daar nooit een bevredigend antwoord op zal krijgen.
Je wilde (dapper) dat hij afstand nam in een andere woonomgeving omdat jij weigerde getrouwd te zijn met zijn huidige ik.. Maar het voelt gelijk vanouds wanneer hij binnenstapt, een appje stuurt. Je put overal nog hoop uit en daarmee houd je ergens ook zijn besluiteloosheid in stand, het voedt hem, hij heeft meerdere opties, komt altijd in een gespreid bedje terecht. En hij weet dat jij hem niet weigert, dat de afstand zo weer weg is.

In zijn afscheidsbrief schreef mijn ex ook dat soort dingen die jouw man je nu appt. Ik was ineens een mooi mens, heb het gezin goed opgevoed, hij had het moeten waarderen.

Mn neus. Wat een apekol zo voor het eind en hoe makkelijk om zoiets te zeggen.

Verder die boosheid.
Ik heb mijn emoties laten komen, maar was verder gericht op overleven en dan kun je veel en dat houdt je lang vol.
En nu loop ik er op vast.
Ik kan het niet kwijt.
Wees gewoon boos. Om te voorkomen dat je gaat haten.
Het haalt je een keer in en beter boos tegen degene die het heeft veroorzaakt dan tegen degenen die het niet verdienen.

En Flanagan

Voor een groot deel eens met jou. Aannames, invullen voor man, allemaal grote valkuilen, tenminste bij mij. Bleek vaak niet te kloppen. Al was het maar omdat man veel simpeler in elkaar steekt, emotioneel (denk maar weer aan de men's brain vs women's brain). En bitterheid en boosheid stoten af. Ik kan me goed voorstellen dat man van moederziel gewoon niet (meer) bij haar durft aankloppen omdat hij zich schaamt voor wie hij is (geworden), misschien inderdaad ook doordat ze hem heeft gezegd te vertrekken. Al vind ik dat ze dat goed heeft gedaan, omdat zij en de kinderen rust nodig hebben, en die kan nu alleen bereikt worden als man zoveel mogelijk uit beeld is.

Ik vind het zelf ook vreselijk moeilijk om de boosheid en het verdriet en het wantrouwen los te laten. Wat gebeurd is, is gebeurd. Als we nu weer op willen bouwen kan dat niet als ik blijf hangen in hoeveel pijn man mij heeft gedaan, en op wantrouwen kun je ook geen relatie bouwen. Maar ik vind tegelijkertijd dat ik alle recht heb om me te voelen zoals ik me voel. Ik ben fysiek op, dat helpt natuurlijk sowieso niet. Maar daarnaast vind ik het zo moeilijk om te bepalen hoe ik me op moet stellen. Open zijn naar elkaar vinden we allebei heel belangrijk, en dat gaat op dit moment ook goed, en is heel anders dan we voorheen met elkaar omgingen. Maar als ik echt laat zien hoe ik me werkelijk voel op dit moment ben ik erg bang dat dat man afschrikt. Ik ben op dit moment nu niet direct een sprankelende persoonlijkheid, ik ben niet meer sterk, ik ben moe, verdrietig, hou alle ballen niet meer in de lucht en vind dat ik naar de kinderen toe tekort schiet (vanwege te weinig energie; op de dagen dat ik werk haal ik het net totdat het eten op tafel staat en de dringendste klussen gedaan zijn, ik heb niet meer de energie om daarna de kinderen aan de gang te houden - en als ik dat niet doe gebeurt er niks, letterlijk). Omdat ik van mezelf weet dat ik op zulke momenten al snel ontplof laat ik het allemaal maar gaan. Met als gevolg dat tassen op het laatste moment worden ingepakt, er maar sporadisch wordt gedoucht, en huiswerk is al helemaal niet aan de orde... En ik ben achterdochtig en jaloers. Als man op een appje reageert met 'kan even niet reageren, ben onderweg' dan heb ik daar in mijn hoofd alweer een soapaflevering bij verzonnen. Terwijl hij achteraf gewoon op de fiets bleek te zitten naar AH om een diepvriespizza te kopen omdat het nogal laat was geworden op kantoor. Maar die gedachtegang (of kronkel) van mij bepaalt wel mijn reactie op zijn appje, en de toon van het gesprek dat dan volgt.

Ach, ik wil helemaal niet klagen, en al helemaal het draadje niet kapen, en daar lijkt het nu een beetje op. Dus terug naar moederziel. Ik hoop dat je op de momenten dat het 'ouderwets gezellig' is, je al dit soort vragen aan je man kunt stellen. Was hij inderdaad bij Truus? Wat haalt hij daar dan dat jij hem niet kunt bieden? Waarom plaatst hij zichzelf buiten het gezin? Hoe ziet hij de situatie, wat denkt hij dat er aan de hand is en wat hij er zelf aan kan doen? En wat kan moederziel doen, zonder daarbij zichzelf en de kinderen voorbij te lopen? Hoe ziet hij de (nabije) toekomst, met hemzelf in appartement (waar is dat eigenlijk? Beetje dicht bij?). Ik blijf maar hopen dat hij op een moment inziet dat het niet moeilijk hoeft te zijn - gewoon Truus aan de kant, en focussen op hoe hij zelf in elkaar zit en wat hij nodig heeft. Ik denk dat het op zich goed is als hij dat in zijn eentje doet, dit is echt zijn proces, maar dat hij daarbij de deur naar moederziel open houdt. Nu doet hij hem zelf stukje bij beetje dicht. En dat is weer heel moeilijk en pijnlijk voor moederziel en de kinderen. Een concrete afspraak (ik ga nu een half jaar/een jaar op mezelf wonen en van daaruit gaan we weer opbouwen) lijkt me voor alle partijen een stuk prettiger. Of 'gewoon' samen aan zijn proces werken. Dat kan natuurlijk ook.

Anyway, ik sla weer even een virtuele arm om je heen. Want het is gewoon zwaar. En dat blijft het voorlopig ook nog. Ook zo'n gedachte waar ik zelf niet vrolijk van word. Maar ik kan dat niet veranderen, ik kan dat niet afdwingen. Ik kan alleen maar hopen dat het op een dag makkelijker wordt.

mannetje

"Zit hij daar op de bank te tortelen? Nee, hij wordt verscheurd door dubbele gevoelens."

Is sex of je aandacht bij een ander halen een andere omschrijving voor verscheurd worden door dubbele gevoelens?
Ik weet het niet, je kunt er draaien en uitleg aan blijven geven, het toegeven, maar het blijft goedkoop en gestopt is hij er nog niet mee.

Ouderwets gezellig

Hij vind het waarschijnlijk ook heel gezellig en is blij met een luisterend oor, maar hij houdt niet meer van je. Wel wil hij je te vriend houden omdat dat de meeste zekerheid geeft voor een soepele scheiding. Het is allemaal niet zo ingewikkeld hoor.

Tops

O, wat zou dat lekker zijn, echt even alle boosheid eruit gooien tegen man. Maar dan zou hier denk ik de deur echt wel definitief dichtgaan. Heb dit weekend man ook uitgelegd dat ik vind dat ik nog steeds/weer het grootste deel van het werk moet doen. Al mijn verdriet, pijn, boosheid, bitterheid, wantrouwen verwerken en achter me zien te laten. Een mentaal en fysiek uitputtend jaar (ik slaap nog steeds slecht en ben in de eerste maanden 15 kilo afgevallen) te boven zien te komen. De grootste helft van de week alleen voor kinderen, huis en hond zorgen. En dit alles naast een baan van 32 uur, waar ik er voorheen 20 werkte. En mijn uitgangspunt is gewoon anders dan het zijne. Ik wil graag samen verder, alleen moet ik voor mezelf uitvogelen of ik het aandurf, of ik het risico weer wil nemen en ik moet bekijken of hij niet teveel van zijn voetstuk is gevallen. Maar de nieuwe man, die wel over zijn gevoel praat, die wel zich in mij wil verplaatsen, die vind ik eigenlijk wel leuk. Hij staat er anders in, hij wil kijken of we allebei genoeg veranderd zijn om het wel te laten werken, of hij zijn gevoel voor mij weer terug krijgt in deze veranderde setting. Kortom, ik heb het gevoel nog steeds 'op proef' te zijn, en dat is geen fijn gevoel. Hij heeft me er nog niet van kunnen overtuigen dat het zo niet is, hij geeft steeds aan dat hij echt heel graag wil dat het tussen ons werkt en hij doet er ook echt zijn best voor, dat zie en voel ik ook, maar dat gevoel kan hij bij mij niet wegnemen.

Zoals Miertje al schreef, iedereen wil dat er iemand is die (onvoorwaardelijk) van je houdt. Volgens Maslov is dat zelfs een eerste levensbehoefte. En daar wordt in mijn geval nog niet aan voldaan. Dat is er nog niet. En dat veroorzaakt (in mijn geval) stress en onzekerheid. En dat werkt dus weer door op allerlei andere fronten.
Kip en het ei, dus. Als ik me beter voel zal het ongetwijfeld beter lopen tussen man en mij. Maar om me beter te voelen zou het helpen als het beter loopt tussen man en mij...

Kan er weinig

zinnigs van zeggen.
Behalve dat ik zo goed begrijp dat het zo dubbel is. Dat het vertrouwd en zelfs 'goed' kan voelen terwijl de kaarten zo anders liggen.
Ik weet niet waar je goed aan doet- afstand nemen gaat nu nog zo halfslachtig. Wat maakt dat hij voor jullie kookt? Eigenlijk bedoel ik; dat hij voor jou kookt? Dat is geen afstand nemen- je kunt afspreken dat jij er uberhaupt niet bent als hij bij de kinderen is.
Maar ik betwijfel of jij dat wil. Het is nog een laatste levenslijntje waar je stiekem toch nog hoop uit kunt putten. Ik denk dat jij hem nog niet los kunt laten. En hij ook niet.
En zo kunnen jullie nog wel even doorgaan- loangzaamaan zal de situatie wel duidelijk worden- zullen er momenten komen waardoor er verandering optreedt. (waarvan hem sommeren een andere slaapplek te zoeken er 1 was).

Ik vraag me alleen af ten koste van wat of wie dit gaat. Het gaat lang duren- hou jij dat vol?
En nog belangrijker in mijn ogen- hoe is dit voor jullie kinderen? Als jij al verward raakt door de ouderwetse gezelligheid/ vertrouwd zijn hoe zal dat voor jullie kinderen zijn? Zij moeten maar afwachten hoe het uiteindelijk uitpakt.
Toevallig sprak iko dit weekend een 16 jarig meisje over de scheiding van haar ouders- de meest vreselijke tijd vond zij de tijd van onzekerheid; wel/niet scheiden - wel/niet met elkaar verder. En hierop geen enkele invloed kunnen hebben.

Dat je het zelf moeilijk vind om echt afstand te nemen begrijp ik volkomen. Wie weet hoe hij nog tot inzicht komt- maar dat kan ook als jij echt afstand neemt. Misschien wel juist als jij afstand neemt.

Dikke knuffel voor je- het is zo moeilijk als je zo verscheurd raakt. En doodvermoeiend als je gevoelens zo wisselen.

Tops

Praat het ook niet goed wat hij (en ik ook) doet.

Als ik naar mezelf kijk en ik op de bank bij Truus zat, dan was het geen getortel of ontspannen aandacht. De sex doofde vrij snel uit omdat het gevoel er niet was.

Wat ik in eerder post ook al aangaf en probeerde aan te geven, als ik (of mss ook man van moederziel) thuis kwam was alles weer als vanouds. Maar uit die rol willen we juist uit. Dus blijft de onvrede, hoe gezellig of fijn het ook was, en kom je niet verder en is de vlucht naar Truus weer gemaakt.

Wat dan wel? We (man van moederziel en ik) zullen bij onszelf te raden moeten gaan waarom we ons niet meer thuis voelen in onze oude omgeving. Waar ligt onze passie en waar halen we ons geluk uit. Daarbij aangegeven dat 100% invulling van geluk niet haalbaar is.
De man van moederziel kan nog geen antwoord op die vraag geven en ik eerlijk gezegd ook nog niet.

Daarnaast blijf ik herhalen: er zijn mss forumleden die mannen hebben zien vertrekken puur om de sex etc. Bij de man van moederziel is dit (vermoed ik) niet het geval.

He Vesper

Dat soort dingen schreef je ook regelmatig aan mij. Het kan soms best wat gecompliceerder liggen hoor. Als man van moederziel graag wilde scheiden had hij dat vast al gedaan. Was lijkt mij een heel stuk eenvoudiger traject dan waar ze nu in zitten.

Onvoorwaardelijk

Onvoorwaardelijk kun je beter loslaten als voorwaarde voor liefde van je partner. Dat is het namelijk nooit.

Pennestreek

In de kern is het eenvoudig. Hij wil of wil niet. Vooralsnog heeft hij (man van Moederziel maar ook die van jou) alleen maar slagen om de arm gehouden en vage 'lijkt op toezeggingen, maar zijn nietszeggende opmerkingen' gemaakt. Heel anders dan bijv de man van Stip die direct zei dat hij met haar verder wilde.
Kom op zeg, na ruim een jaar mag je er wel achter zijn wat je wil hoor. Dit is zo schadelijk voor iedereen, vooral voor de kinderen.

Nou ja

Puur om de sex vertrekken, nee, dat zal vaak niet zo zijn. Althans, eerst is er puur de sex en al snel betekent truus meer. En zo kan ik nog wel even doorgaan met inhoudelijk uit te leggen wat er gebeurt. Dat is wat jij steeds doet Mannetje, je zit op de inhoud. Ik wil er steeds weer even boven gaan hangen en kom dan telkens weer tot de uitspraak: het maakt inhoudelijk niet uit 'hoe het in elkaar zit', hoe het is ontstaan, wat eerst kwam en wat daarna, noem het maar op. Voor mij niet (meer). Voor mij telt: je laat de ander bungelen en doet de ander pijn. Dat is wat mij betreft respectloos, onfatsoenlijk en zeer kwetsend. Heb dan het lef om te zeggen: ik ben weg. We gaan uit elkaar. Met of zonder regelen van een 'echte scheiding'. Nu kies je er voor om iedereen in onzekerheid te laten. Dat is de uitkomst, ongeacht de inhoud. Je vrouw, de kinderen. Ik weet wat duidelijkheid geeft. Eerst heel veel pijn en verdriet, daarna rust, zelfvertrouwen en energie, en nog weer later nieuw geluk. Vanuit jezelf gecreëerd. En daar is dus eerst die duidelijkheid voor nodig. Want je kunt niet verwachten dat de partners er zo maar de stekker uit trekken (al gun je het ze wel dat ze op een gegeven moment zo ver komen als man/vrouw zo blijft 'hangen'). Zeker niet als het ook nog af en toe 'gezellig is', of je zo 'lief gevonden wordt'. Dus vind ik dat als dit soort situaties langer dan een half jaar duren (en dat is het geval bij jou, Mannetje, bij Moederziel en bij Pennestreek) er meer kapot gaat dan ieder lief is. Onzekerheid is het ergste. Dat weten we toch ook als een geliefde verdwijnt zonder levensteken, zonder bericht van de dood? Nou. Dus wat de inhoud ook is, wat de reden, de oorzaak of wat ook ook is, na enkele maanden, en zeker na (halve) jaren is niet beslissen en blijven hangen ook beslissen. Met als gevolg onzekere, gekwetste partners (en kinderen).