Hel, deel 5 - het houdt ook niet op

Weet je Tsjor

Natuurlijk kun je ieder woord wegen en vooral uitleggen binnen de visie die je al had. Jij ziet dat 'gelukkig' als een: Yes, ik heb zo zover dat ze mijn kant kiezen. Ik las het anders: ze worden ouder en krijgen hun eigen beeld. En dat maakt dat ze steeds beter hun eigen grenzen kunnen stellen. En dat is prima.

Aagje

Tops

Misschien kun je één aspect dan meenemen: voor veel mannen is het evident en duidelijk en onweerlegbaar, dat kinderen voor de vrouw zijn en dat een scheiding dus betekent dat de kinderen voor de vrouw zijn. En veel vrouwen maken dat ook direct duidelijk: voor de kinderen en omwille van de kinderen ga ik het gevecht aan. En maak ik aanspraak op een deel van zijn inkomen (niet voor mezelf, ik hoef geen PA, maar voor de kinderen, ik wil wel KA), wat hij wel moet blijven verdienen (dus niet werkloos worden, je baan opzeggen of minder uren gaan werken); waardoor hij geen tijd heeft of krijgt om voor de kinderen te zorgen.
Ook in deze moderne tijd is het nog zo, dat vrouwen bijna altijd minder gaan werken, minder gaan verdienen en vader fulltime aan de bak moet/wil om voor het geld te zorgen.
Je kunt ook bedenken: vader heeft straks geen werk meer DUS meer tijd voor de kinderen. Maar vader weet al te goed dat moeder de kinderen nooit en te nimmer zal afstaan aan hem.
Het proces van handen aftrekken van en toeëigenen van de kinderen is een fijnzinnig, kunstig proces, dat lijkt te bestaan uit vrije keuzes die door beiden gedragen worden, met mooie waarden eronder. Dat het schijn is zie je vooral als je het doorbreekt door het radicaal anders voor te stellen. Dan blijkt dat er een hoop hakken in het zand komen te staan, bij vrouwen vooral, maar soms ook bij mannen.
Hier ook: no way dat Moederziel de kinderen aan hem moet 'geven'.

Tsjor

En als ik het zo hoor

is jouw idee dat hij met de kinderen in het huis kan gaan wonen net zo irreeel als 150 km. verderop gaan wonen.

Aagje

Ja ook dat is zo

vader heeft straks tijd. Maar dat had ie eerder ook al. En dat heeft ie niet in (de band met) zijn kinderen gestoken. Hoe reeel lijkt het je dat hij dat nu ineens wel gaat doen?

Maar ik snap het, dat is de fout van Moederziel die zich de kinderen heeft toegeëigend. Of heeft ze geholpen dat hun leven op de rails bleef toen hun vader wegging?

Aagje

Aagje Helder

Denk jij nu echt en serieus, dat Moederziel uit zuivere motieven aan de kinderen heeft voorgesteld om dan maar samen met exMM, Truus en de kinderen van Truus bij Truus te gaan wonen?
Terwijl exMM daar nog niet eens woont. Terwijl het nog eens niet duidelijk is of Truus exMM wel in haar huis wil. Terwijl de kinderen Truus nog niet eens kennen, noch haar kinderen. Ja, de kinderen lachen, omdat ze de ridiculiteit van het voorstel inzien.
Het zou mooi zijn als de kinderen de vrijheid hadden om te zeggen: maar dan willen wij Truus en haar kinderen wel leren kennen. Dat het 'ze moeten er maar aan wennen' inderdaad een kans zou krijgen om eraan te wennen.
Er is bij Moederziel een verschil tussen de waarden en goedheid van waaruit zij denkt en zegt te handelen en wat ze echt doet. Zo'n voorstel is gif strooien.
Wat ik eerder omschreef waren keuzes die je kunt maken op basis van de huidige situatie, waarin pijn verdeeld moet worden. Die kun je aan kinderen vertellen als een mogelijke oplossing uit de feitelijke, problematische situatie: het is pijnlijk, ik vind het erg, maar voor iedereen is dit, gegeven de financiële problemen die er zijn, de beste oplossing. Ik ga liever op een kamer wonen, dan dat jullie op straat staan. zoiets. Ik zeg niet dat het moet, maar het kan.

Tsjor

Berekenen

'is jouw idee dat hij met de kinderen in het huis kan gaan wonen net zo irreeel als 150 km. verderop gaan wonen.' Nou ja, de financiële problemen zijn enorm, dus je zou het moeten berekenen en het realiteitsgehalte ervan onderzoeken. .
Hoe groot is de kans dat Truus en haar kinderen het hele gezin van exMM, met vrouw en kinderen in huis wil nemen?
Hoe groot is de kans dat exMM weer in de oude woning wil trekken?
Hoe is de financiële situatie voor exMM, als hij in de oude woning trekt, de schulden verdeeld zijn, hij geen kinderalimentatie hoeft te betalen (maar misschien wel ontvangt)en de bank .
Hoe groot is de kans dat de kinderen liever in het oude huis willen blijven wonen, al is het dan met vader, dan op straat komen te staan.
Hoe is de financiële situatie van Moederziel, als zij de helft van de schulden heeft, maar geen hypotheeklasten meer?
Allemaal vragen voor één mogelijk scenario.

Tsjor

Tsjor

Ik begrijp het, echt waar. Kinderen hebben recht op ouders, niet andersom. Maar dan wel ouders die zorg dragen. Niet die er een zootje van maakt en ze verwaarloost. Dat kun je niet met me oneens zijn denk ik. En uit alle delen zou je zelfs globaal kunnen opmaken dat hij zich de laatste 1.5 jaar niet als vader heeft gedragen terwijl het daarvoor een heel goede betrokken vader was.

Ik heb het zelf gedaan, heel pijnlijk.
Het huis verlaten en klein gaan wonen met weinig middelen en de kinderen zijn bij hem gebleven na lang overleg.
Gelukkig al ouder dan in deze situatie.
Hij zou goed voor ze zorgen, ik hoor het hem nog zeggen..Gelukkig hadden ze de leeftijd hem in zijn kraag te kunnen vatten. Niet dat het hielp, dat was mij ook nooit gelukt; hij heeft voornamelijk zelf veel tijd nodig voor zichzelf.

Ik zou het niemand aanraden wat ik heb gedaan en wat je dus voorstelt; zeker niet met jongere kinderen die nog veel zorg en aandacht nodig hebben. Want die kinderen zouden vast liever dakloos worden dan bij iemand wonen die alleen oog heeft voor zijn nieuwe focus en zouden zich verlaten voelen maar geen opties krijgen.

Niet vader

'Dat de kinderen zo hard moesten lachen is niet omdat ik ze iets belachelijks voorstel, maar omdat de gedachte te gaan inwonen bij een vader die zijn vaderschap beperkt tot vaste uren per week absurd voor ze is.'
Je hebt ze voorgesteld om samen (met jou) bij vader en Truus en haar kinderen te gaan wonen. Je haalt nu Truus, haar kinderen en jezelf eruit, terwijl het grootste probleem ligt tussen Truus en jou.

Tsjor

In ieder geval

Man met Truus en alle kinderen in het huis is de snelste manier om van Truus af te komen. Heeft Truus zelf kinderen? Als dat niet het geval is gaat ze daar natuurlijk helemaal niet aan beginnen, ze zou wel gek zijn.

Tsjor

Het klopt dat vrouwen inderdaad na de scheiding meestal meer uren voor de kinderen zorgen. Net zoals dat mannen vaak meer verdienen en dus vaker KA betalen. En net zoals mannen financieel na een scheiding gemiddeld een stuk beter af zijn dan de vrouw.
Maar dat komt allemaal voort uit keuzes die de man en de vrouw tijdens hun huwelijk hebben gemaakt. Echtparen maken nog steeds meestal de keuze dat de vrouw minder uren gaat werken en meer uren thuis bij de kinderen doorbrengt.
Die keuze tijdens het huwelijk zet zowel de man als de vrouw op achterstand. De man wat betreft de verzorging van de kinderen en de vrouw wat betreft inkomsten.
En dat patroon wat tijdens het huwelijk is ontstaat blijft uiteraard ook meestal na de scheiding.
want de vrouw kan meestal het inkomstenverlies echt niet meer inhalen en de man is veel minder gewend om na veel tijd voor de kinderen te zorgen.

De gevolgen van je keuzes draag je zelf. Als je het tijdens je huwelijk een heel slecht idee vond dat de kinderen veel naar de opvang moeten en het toch wel fijn is als moeder de vrouw veel thuis is voor de kleintjes en het huishouden dan moet je dat na je scheiding doorzetten. Dan is het niet opeens een lui wijf en de kinderen kunnen best naar de opvang en waarom moet je opeens zo veel alimentatie betalen?
En als je vrouw er voor kiest om lekker veel bij de kinderen te zijn en je eigen economische zelfstandigheid verwaarloost dan moet je na de scheiding ook niet zeuren over dat flatje 3 hoog met maar twee slaapkamers en die arme kinderen die geen tuin hebben terwijl die man zo fijn in zijn grote woning zit en een dure auto rijdt.
Dat zijn allemaal de consequenties van de keuzes die je maakt.

En je kan niet verwachten dat een vrouw (of een man) tijdens een scheiding opeens spontaan de andere kant meebeweegt dan de richting die jullie al jarenlang samen volgen.

Die mannen zijn niet zielig na de scheiding ook al zien ze de kinderen minderen en die vrouwen zijn ook niet zielig ook al hebben ze nu minder geld. Dat zijn volwassen mensen die zelf met de consequenties van hun keuzes moeten omgaan.

Scheiden is een stuk makkelijker als je allebei economisch zelfstandig bent & allebei gewend bent om zorg en werk te combineren. Maar dat zijn keuzes die je tijdens je huwelijk al moet maken. Na de scheiding is een draai van 180 graden vaak niet (en zeker niet gelijk) mogelijk.

Tops

'En uit alle delen zou je zelfs globaal kunnen opmaken dat hij zich de laatste 1.5 jaar niet als vader heeft gedragen terwijl het daarvoor een heel goede betrokken vader was.' Dat idee kreeg ik ook. Maar ik heb ook het idee dat vader weinig ruimte heeft gekregen nadat hij het huis heeft verlaten. Zelfs als hij een kadootje brengt wordt hij eruit geknikkerd.
Tops, ik snap dat je slechte ervaringen hebt, maar als je dit zegt: 'Ik zou het niemand aanraden wat ik heb gedaan en wat je dus voorstelt; zeker niet met jongere kinderen die nog veel zorg en aandacht nodig hebben.' dan zou dat betekenen dat vaders dus per definitie niet voor jonge kinderen kunnen zorgen.
Ik deel dat niet.
Ik denk wel dat het belangrijk is dat tijdens de relatie er al aandacht voor is. Het verlengde vaderschap zou wat dat betreft al een goede stap zijn: vaders de kans geven om, zodra het kind er is, zorgtaken op zich te nemen en niet meteen aan het werk te gaan, waarna vaders denken dat zij het niet kunnen en moeders zeggen: 'Laat mij het maar doen'.
Ik denk dat het goed is dat beide partners ervoor zorgen dat ieder een inkomen verdient waarvan in principe een huishouden kan draaien. Dus dat je moet bedenken of de financiële beslissingen die je neemt voor de langere termijn ook door jou, als vrouw, gedragen kunnen worden.
Ik denk ook dat het belangrijk is dat bij een scheiding beide ouders zich ervan bewust zijn dat ze even niet de ideale vader of moeder zullen zijn, vanwege de pijn en het verdriet, vanwege de onzekerheid over de toekomst, vanwege de verslechterde financiële situatie etc.. Maar dat ieder zijn best kan doen en als het kan ook kan aangeven wanneer het niet gaat. zonder dat daar verwijten op volgen, maar als probleem. Zodat er later ook andere afspraken gemaakt kunnen worden.

Tsjor

Ik vraag me echt af

of ex wel de kinderen verwaarloosd heeft.
Misschien wel hoor, ik haal het er iig niet zo 123 uit. Ik kan me nog wel wat andere scenario's bedenken.
Hij zat klem, uiteraard. Het is niet niets als je een vrouw zo ongelukkig achterlaat. Een vrouw waar je zo lang zoveel van gehouden hebt, en misschien nog doet. Dat kan net zo goed vreselijk voor hem zijn geweest. (Ik lees geen enkel signaal om aan te nemen dat dit niet zo is)
En dan is die vrouw ook nog de moeder van je kinderen.
Waarbij je natuurlijk héél goed weet dat alles enorm op scherp staat.
Elke misser die je maakt kan zorgen voor nog meer pijn bij die vrouw, en *dus* automatisch bij je kinderen.
Ik sluit helemaal niet uit dat hij afstand genomen heeft van zijn kinderen juist uit liefde, de ultieme daad dus.
Maar waarschijnlijk ligt de waarheid ergens in het midden.

Maar echt nergens lees ik dat man écht de kinderen de rug toekeerde.
Wel lees ik veelvuldig over het bedrogen gevoel vd kinderen. Waarbij je je kunt afvragen welke pijn vd kinderen zelf is en welke ze voelen vanwege de pijn van moeder. Los staat het uiteraard niet van elkaar. Stel, moeder had wél de draad van haar leven weer opgepakt?? Zouden de kinderen dan nog steeds zo doodongelukkig zijn?

Jaina

Ik ben het helemaal met je eens. Maar als bijna iedereen dezelfde keuze maakt, dan kun je je wel afvragen of dat echt een keuze is, of dat er iets anders aan ten grondslag ligt. zo hoeft het niet zo te zijn dat je je kinderen naar de kinderopvang brengt als vrouw meer gaat werken. Het kan ook zijn dat man minder gaat werken en dat je geen kinderopvang nodig hebt.
Archaïsche beelden blijven heel erg lang hardnekkig ons denken beïnvloeden, hoezeer we ook denken dat we modern zijn en alles doen op basis van vrijwillige keuzes.
Maar de keuzes hebben zeker gevolgen als er een echtscheiding komt.
'Na de scheiding is een draai van 180 graden vaak niet (en zeker niet gelijk) mogelijk.' Bij Moederziel is er alleen een extra probleem en dat is de financiële situatie, die op basis van de eerder gemaakte afspraken tijdens het huwelijk al problematisch is geworden. Als bestaande patronen leiden tot problemen, dan moet je die bestaande patronen soms helemaal loslaten om opnieuw na te denken over totaal andere oplossingen. En daarbij zou alles onder de loep moeten worden genomen. Ook kwesties die je te afschuwelijk vindt om over na te denken. De grote financiële problemen zijn nog afschuwelijker in hun mogelijke consequenties.

Tsjor

Zuivere motieven

Moederziel: ‘Ik had het niet beter kunnen zeggen. Er zijn er die maar niet kunnen geloven dat je verdrietig kunt zijn, gekwetst, bedrogen én zuiver in je motieven.’

Nee, daar geloof ik niet in. Tenzij je moeder Theresa heet, en zelfs die was niet helemaal zuiver.
Natuurlijk heb je andere motieven, eigenbelang, bv je pijn verminderen, het grote huis houden en daar met de kinderen wonen, de kinderen aan jou binden want dan voel je je goed en gewaardeerd en ben je nodig, genoeg geld binnenhalen, etc.

En dat allemaal ten koste van je exman. Want ja, hij deed dit:
‘Hij zal het allemaal ongetwijfeld goed menen en och arme, die vaders hebben het al zo zwaar in een scheiding. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Maar ja, wat je zaait, zul je oogsten. En als jij je vrouw bedondert, de stekker met de snelheid van het licht uit je gezin trekt en op de vlucht slaat naar truus, moet je niet raar opkijken als je kinderen en je ex niet zo'n trek meer in je hebben.’
Je manipuleert, en je hebt het niet door. Je bent slachtoffer, redder en aanklager tegelijk.

"gemene" vraag

Beste Moederziel,
Ik ben toch ontzettend verbaasd dat met 4 kinderen, een (bijna fulltime toch?) baan, je zo veel tijd overhoud om werkelijk elke overpeinzing over jezelf of je ex, de financiën of andere perikelen hier zo uitgebreid uiteen te zeten.
Sporten?
Uitgaan met de kinderen? Even uitwaaien? Een hond lenen en naar het bos?
Een boek lezen?
Een taart bakken?
Je keuken uitmesten?
Glaasje wijn drinken met vriendin?
Een trui breien?
Het klinkt gemeen en het is het niet. Ik ben alleen oprecht verbaasd dat je zo veel tijd doorbrengt met online reflecteren over werkelijk elke wissewasje, het ophalen van elk detail. Het is ongezond, het is onproductief, en het eet je tijd op. Het is echt een soort verslaving geworden.
Ga offline! Leg jezelf een week zonder OO op! Geen Internet, geen whatsapp's. Als je mensen moet spreken, bel ze op of ga langs. Of in het geval van je ex, negeer ze! Je moet afkicken, de aandacht dat iedereen je hier geeft is ook belangrijk voor je blijkbaar, maar echt het is niet gezond. Je moet uit het virtuele leven en de constructies dat je in je hoofd maakt (over het gedrag van je ex heb je al zo veel hypotheses gemaakt, het is gewoon doorgaan met de relatie wat je doet...) en het echte leven (en ja ook de shit) in...
Succes.
Sini

Niet met kwade bedoelingen

'Je manipuleert, en je hebt het niet door. Je bent slachtoffer, redder en aanklager tegelijk.'
Moederziel, als dit tegen je gezegd wordt, en alles wat ik tegen je zeg, dan is dat niet uit kwade bedoelingen, maar juist in de hoop dat je zelf ziet dat je jezelf volkomen vastdraait in een onontwarbare knoop, waaruit subagressieve acties voortkomen, die reacties oproepen, waardoor je dan weer lamgeslagen en verdrietig kunt zijn, en steeds weer kunt blijven roepen: kijk eens hoe erg hij is.
Zie het onder ogen, trek jezelf eruit en word wat je bent: een van de twee volwassen en volwaardige partijen die samen ooit een relatie zijn aangegaan en nu die relatie weer moeten ontwarren, waarbij het echt niet uitmaakt wat de oorzaak van die noodzakelijke scheiding is.

Tsjor

Niet de enige

Moederziel, en je bent niet de enige die het doet, we doen het allemaal. Het is wel belangrijk voor jou dat je je dit realiseert.
Voor de kinderen, voor exman en voor jezelf. En voor het proces. Pas dan kun je uit je ingesleten pad komen en echt iets veranderen.

Uit de krant van vandaag:
‘Maar de verraderlijkste dwaalweg van het denken, zo ontdekte ik, is niet de vooringenomen houding ten opzichte van anderen, maar het rooskleurige beeld dat we van onszelf hebben. Wij vergissen ons niet, want wij zijn slim. Anderen doen domme dingen.’
Suzanne Weusten is psycholoog en oprichter van De Denkacademie. Haar nieuwe boek Wij zijn slim ligt vanaf vandaag in de boekhandel.

vaders kunnen dat best

"Tops, ik snap dat je slechte ervaringen hebt, maar als je dit zegt: 'Ik zou het niemand aanraden wat ik heb gedaan en wat je dus voorstelt; zeker niet met jongere kinderen die nog veel zorg en aandacht nodig hebben.' dan zou dat betekenen dat vaders dus per definitie niet voor jonge kinderen kunnen zorgen."

Nee ik denk dat vaders dat best kunnen. Als ze het niet gewend zijn is het te leren. Ik vind ook dat vaders meer moeten zouden zorgen, normaal gesproken al. Ik denk alleen dat deze vader een periode vrij egoistisch is geweest, keuzes gemaakt die niet gelijk heel handig zijn geweest in de combinatie met het aantal kinderen dat hij meehielp op de wereld zetten.
Hij dacht dat hij het tegelijk aan kon. Deels thuis, deels bij Truus.

Ik heb mijn ervaring gelukkig niet met heel jonge kinderen, mijn kinderen waren 20+. Maar het nest verlaten doet altijd zeer. Met ex trouwens een goede band, geen oorlog gehad.
Wat ik bedoel is dat als je kinderen hebt of kinderen met extra zorg, dat je dan niet ineens alles om kunt gooien. Dat je niet kunt zeggen: ik heb het altijd gedaan en nu neemt vader alles over want dat komt even beter uit, ik zie je wel weer. Vader koos daar zelf wel voor, om weg te gaan en het gezin op te breken. Wat moeten die kinderen wel niet ervaren als dat ze overkomt. Gaat er eerst eentje weg, dan zou de ander ze sturen naar degene die wegging. Dat voelt niet gewenst denk ik.
Hoe vaak dat ook gebeurt, je moet de consequenties van je daden nemen, je kunt niet alles hebben en overal mee wegkomen. Dat er mee wegkomen betekent niet straf, maar dat je de gevolgen van het opbreken accepteert. Ik ben trouwens heel benieuwd of vader met zijn nieuwe Truus en haar kinderen zijn eigen kinderen erbij wil hebben en of Truus vader er wel bij wil en zo ja: dan ook nog met zijn 4 kinderen.

Moederziel

Ik lees met stijgende verbazing wat sommigen hier tegen je zeggen. Kinderen worden voorgesteld als een soort holle vaten waar iedereen naar believen iets in kan gieten. Nou, dat is niet zo. Kinderen hebben hersens en eigen ideeën.

Het verbaast me dat iedereen eerst - terecht - zegt: word nou eens boos, laat hem zien dat zijn daden consequenties hebben, maar nu moet je opeens een heilige zijn die absoluut geen negatieve gevoelens aan haar kinderen laat zien. Een soort plastic pop dus.

Jij hebt je best gedaan het huwelijk te redden, jij probeert je kinderen in contact met vader te houden. Dat is al moeilijk. Mag je dan ook nog een gewoon mens zijn, met alle positieve en negatieve gevoelens en eigenschappen die daarbij horen?? Subagressieve acties, toe maar...psychologie van de koude grond. Niet naar luisteren, je doet het prima. Nu nog snel de financiële knoop ontwarren en het komt goed met jullie.

Je zegt het goed, helemaal met je eens.

Ik heb al dagen op mijn handen gezeten omdat ik nergens in dit draadje betrokken was en alleen maar meelas. Vond dat ik geen recht van spreken had daarom.
Maar een aantal van de reacties hebben, ondanks hun hoeveelheid (hopelijk) goed bedoelde adviezen, een zeer afbrekend karakter. Niet omdat er soms tussendoor geen nuttige dingen tussen zitten, maar ze lijken er op gericht om alleen maar het negatieve te willen zien en daar op in te steken. Steeds weer.
En alles wat Moederziel zegt, wordt tegen haar gebruikt, waarbij ze weggezet wordt als iemand die egocentrisch en zonder enige reflectie op haar eigen handelen haar gang gaat.
De een zet haar weg als een leugenaar die maar van alles verzint. De ander als een gifstrooier die vooral niet kijkt naar het belang van haar kinderen. En weer een ander weet zeker dat ze de verhouding van kinderen met hun vader kapot manipuleert.
Ik vraag me af of diegenen al eens met enige reflectie hebben terug gekeken naar de toonzetting van hun eigen reacties. Ze lijken het gevoel te hebben dat er voor Moederziel maar één weg is en dat is de weg die zij voor oven hebben.
Zo krijgt Moederziel niet (liefdevolle) schop onder de kont die ze nodig heeft, maar keiharde veroordelingen met een zeer giftige ondertoon.

Ik heb op m'n handen gezeten omdat ik geen deelnemer was in dit draadje maar heb gisteren toch maar eens wat gezegd. Maar ook dat werd natuurlijk neergesabeld. Geen probleem, ik hoef niet te scheiden, maar het laat wel zien dat sommigen een nogal liefdeloze missie lijken te hebben. Bah!!!!

Aagje

En dan nog wat, zeer off topic, wanneer doe je het goed?

Naar aanleiding van de manier hoe dit draadje loopt, vraag ik me al een paar dagen vervolgende af: wanneer doe je het goed in een scheiding?

Ik heb al overwogen om een nieuw draadje te starten hierover. Maar de vraag is nogal opgekomen door de situatie van Moederziel en de reacties daarop. Wil niet haar situatie zomaar in een ander draadje gebruiken. Maar hier wordt het off topic omdat het gesprek hierover niet meer inhoudelijk ingaat op haar vragen en uiteindelijk los moet zijn van haar situatie.

Maar wanneer doe je het goed in zo'n situatie?
Als ze bij de aangekondigde scheiding had gezegd "als dit is wat jij wilt, verzet ik me niet," dan had ze het verwijt gekregen niet te hebben gevochten voor de relatie. In de ogen van sommigen onvergevelijk als er kinderen in het spel zijn.
Als ze had gezegd: "ik ben woedend en ga nu zelf weg met de kinderen en je mag ze zien om het weekeinde" dan waren was het forum ook over haar heen gevallen. Dan had iedereen gezegd dat het niet alleen haar kinderen zijn Er was kortgeleden iemand hier en die kreeg nav zulke uitspraken van alles over zich heen.
Nu heeft Moedeziel gevochten voor de relatie, zich ingezet om de kinderen een goede thuisbasis te laten houden en moeite gedaan om vader en kinderen een band te laten behouden. Maar daarbij worden de goede bedoelingen in twijfel getrokken.
Als ik de vraag dan algemeen maak: wanneer doe je het goed in een scheiding? Zo is 'ie natuurlijk te algemeen want iedere situatie is verschillend en alle mensen zijn verschillend.

Niet voor hier, die vraag, want dat zou het draadje van Moederziel wel heel erg vervuilen, maar ik merk wel behoefte aan een antwoord hierop.

Aagje

Aagje

'.....maar het laat wel zien dat sommigen een nogal liefdeloze missie lijken te hebben.' Je vergist je. Kijk nog eens naar het eerste bericht van Moederziel. Wil je haar in die ellende en verwarrende gedachten laten zitten en bevestigen dat ze het goed doet? Ik heb er juist alles aan gedaan om haar eigen destructieve gedachtes, die verlammend werken, te doorbreken. Uit liefde en respect, in de hoop dat ze straks op een gezonde, frisse, nieuwe basis verder kan met haar leven.

Tsjor