Hel, deel 5 - het houdt ook niet op

Moederziel

Léés het nou eens:

"
Mijn zorgen naar exMM liggen in de manier waarop hij zijn oplossing zoekt. Die manier is op een aantal punten schadelijk, beschadigend, terwijl het anders kan. Daar wil, nee, moet ik mezelf én onze kinderen tegen beschermen. Dat hij niet de verantwoordelijkheid neemt om die schade te beperken, dat reken ik hem aan."

Laat dit nou LOSSSSS. Je KUNT er niets mee, je hebt geen recht meer op hem. Je MAG niet eens van hem verwachten dat hij dingen doet om een manier die volens jou niet beschadigend is.

Wat je veel, veel beter kunt doen is je kinderen leren ermee te dealen. Door het goede voorbeeld te geven.
Het leven is hard ja, en geeft je schoppen. Dan wapen je je daartegen, of liever, (en hier geloof ik zelf erg in) stel je verwachtingen wat lager.

Ja, ik kon een heel eind met je meegaan vroeger, omdat je in liefde wilde scheiden (voor zover mogelijk).

Maar het werkt dus niet, dat blijkt. En echt, hoezeer ik ook met je meevoel (en écht dat doe ik), toch zie ik hier een vechtscheiding in wording. Voorkom dit.
tsjor heeft wel gelijk (over geluk): stel je verwachtingen lager; en geniet zelf meer van wat er wel is. Probeer niet alles te pareren, alles op te vangen. Dat hoef je helemaal niet.

Als het goed is heb jij (hebben jullie samen) je kinderen een zekere weerbaarheid meegegeven in de opvoeding. Vertrouw daarop.
Alles wat je vertelt over je kinderen doen bij mij echter de alarmbellen rinkelen. Kinderen zijn namelijk heel erg nuchter, realistisch, praktisch, pragmatisch. Dat jouw kinderen zo blijven hangen in hun verdriet, in hun gevoel verraden te zijn door papa, dat komt volgens mij omdat het gevoed wordt, of voorgeleefd.
Je zegt, je kent geen schuld toe. Want je ziet jezelf niet als iemand die zo is. Maar uit je feitelijke woorden spreekt dat juist wel. Een waardeoordeel hecht je over vrijwel alles wat je ex doet.
Laat het los!

Nagy

http://kindenechtscheiding.nl/aandacht-voor-je-kind/gevolgen-voor-kinderen/loyaliteitsconflict/

Heb zelf veel baat gehad bij Nagy.

Beschuldigend

Moederziel "Miriam, misschien moet je ophouden met het steeds herhalen van het beeld dat je van mij hebt. Ik vertel dat niet aan mijn kinderen, zij vertellen dat aan mij"
Dat doe je wel. Je vertelt het hier namelijk ook aan ons al 1,5 jaar lang.
Daarbij koppig het idee hebben dat jouw kinderen geheel onafhankelijk op dat idee zijn gekomen, is werkelijk te ridicuul voor worden. Maar ik wil voor de discussie wel even met je mee. Stel nou dat zij met dat "andere papa" verhaal komen. Dan kun jij twee dingen doen: dat erkennen en met ze meehuilen (wat je doet), of met hen een manier vinden om van deze papa te houden (dat doen partners en kinderen als iemand door ziekte verandert).

Er is op geen enkele manier een poging van jouw kant om dat te ondernemen.

Je ontkent bovendien voortdurend je eigen aandeel.
Alkes haalt refereert aan Kind van en zegt "Uit elk bericht van moederziel komt naar voren dat de schuld volledig bij haar ex ligt"
Daarop reageer jij met "Bijzonder toch, hoe men steeds maar de schuld wil 'verdelen'. Voor mij heeft niemand schuld aan deze scheiding. "
Die reactie is werkelijk te idioot voor woorden.
Als het werkelijk niet je bedoeling is om je ex zo openlijk te beschuldigen, dan moet je je taal gaan veranderen. En dat is waar ik (en anderen) op doelen.
JE moet je taal veranderen. Je houding. Je (onbewuste) manipulatie.
Je sleept je kinderen mee.

Als buitenstaanders jouw taal al als beschuldigend ervaren, dan doen je kinderen dat ook.

Truus ontmoeten

Ik denk dat het goed zou zijn voor de kinderen dat zij Truus snel ontmoeten. Niet jij, jij hoeft geen band met haar op te bouwen, maar de kinderen wel. Als zij hun vader blijven zien, wat zo te horen wel de bedoeling is, zullen ze Truus daar regelmatig tegenkomen. Na alles wat er gebeurd is, is Truus voor hun geestesoog verworden tot een soort monster, maar ze zullen na een kennismaking in de loop der tijd leren zien dat zij, net als jij, gewoon een vrouw is, met haar eigen minnen en plussen.

Het is aan vader om Truus aan de kinderen voor te stellen en daar een moment voor te kiezen. Ik vind het geen pas geven om als ex-partner te zeggen: nee, ik wil haar eerst ontmoeten. Daar ga jij niet (meer) over. Jullie relatie is voorbij en jij bent geen partner in de relatie tussen je ex en zijn Truus.

Ik zie er ook geen meerwaarde in dat jij haar eerst zou ontmoeten. Laat de kinderen zelfstandig hun mening over haar vormen, op basis van ervaringen, niet op basis van aannames. Misschien vinden ze haar ondanks de valse start toch wel een beetje aardig. En misschien ook niet. Maar dat zou los moeten staan van jouw mening of aannames over haar.

vooral niet meer uitleggen

En daarna niet meer verdedigen. Soms zijn mensen erg overtuigd van hun eigen gelijk en zelfs al hebben ze wie weet deels gelijk, dan nog is het niet aan hen te zeggen wanneer jij klaar moet zijn.
Dat zijn sommigen zelf namelijk ook niet.
Is alles onwaar of flauwekul wat wordt gezegd?
Nee, er zitten veel waarheden in, maar dat hier het voor het eerst groepsgewijs "de waarheid" wordt gezegd is niet waar, die credits zijn niet voor hen.

Moet je vechten? Ja.
Moet je hem loslaten? Ja.
Moet je zo snel mogelijk de zaken in gang zetten zodat je verder kunt? Ja.

Moet dat op die manier gebracht? Eerlijk en oprecht is niet hetzelfde als hard en aanvallend. Maar er zijn mensen die dat lastig onderscheiden vinden.

Correctie

Onder 'zelfbeeld' had ik dingen willen schrijven, waarbij jouw zelfbeeld zo anders is dan je handelen. Bijvoorbeeld hier:
'Bijzonder toch, hoe men steeds maar de schuld wil 'verdelen'. Voor mij heeft niemand schuld aan deze scheiding.' en in hetzelfde bericht:
'Dat hij niet de verantwoordelijkheid neemt om die schade te beperken, dat reken ik hem aan.'
Dat 'aanrekenen' is schuldig verklaren.
En jezelf 'schoon' rekenen, want jij moet het och arme, maar allemaal oplossen. Dat is dan weer slachtofferschap, hoezeer je die term ook verwerpt.
En ja, daarmee schep je het beeld van een kwaaie pier en een opofferende moeder, en ja, daarmee manipuleer je ook de kinderen. Want de kinderen kennen alle achtergronden niet en die hoeven ze ook niet te kennen, maar ze voelen wel haarfijn aan in welke richting ze moeten denken.

Tsjor

Maar

Het is natuurlijk onmogelijk om je eigen gevoelens niet te laten blijken. Als een van mijn kinderen iets wil doen en daar heel enthousiast over is terwijl ik het niks vindt dan zeg ik ook iets van ' oh wat leuk, moet je doen'
Maar mijn kinderen hebben natuurlijk best door dat ik het helemaal niet meen. en dan gaat het niet eens om hele serieuze dingen.
Als mijn man er nu vandoor zou gaan met een ander dan zou ik uiteraard die emoties niet kunnen verbergen. En dan zouden mijn kinderen bijzonder goed weten hoe ik er over zou denken. Het zijn geen babies meer.

En het is natuurlijk ook onzin om te denken dat mijn kinderen neutraal zouden blijven tussen beide ouders als ik die emoties niet laat blijken.

Het simpele feit is dat de man hier de vrouw heeft verlaten voor zijn maitresse. En dat hij in het begin fijn van twee walletjes heeft gegeten en nu hoopt dat zijn vrouw even alle puinhopen opruimt zodat hij rustig kan doorgaan met zijn nieuwe leven.

En een tiener heeft prima door dat de vader de moeder heeft verlaten vor een andere vrouw. en die heeft daar uiteraard ook zo zijn gedachtes bij want hierdoor is de financiele en emotionele situatie van het gezin heel anders. Die tiener kan ook hiervoor en hierna met elkaar contrasteren en zelf tot een conclusie komen.
Daarvoor hoef je niet emotioneel te manipuleren.

Tops

Als het alleen maar om 'gelijk' gaat dan zou ik er niet al die tijd in stoppen. Maar ik zie een proces, waarin er alleen maar meer schade komt, financieel dreigt er een afgrond van jewelste, het gaat niet goed met de kinderen en de relatie tussen exMM en Moederziel verslechterd met de dag. En ik zie zoveel mechanismen in de reacties van Moederziel, waardoor dat proces eerder door zal gaan dan zal stoppen. Waarbij ik denk: als het knopje bij Moederziel anders stond zou er zoveel ellende worden voorkomen. Dan kan het best te begrijpen zijn, waarom het knopje bij Moederziel staat zoals het staat, als de mensen die dat begrijpen zich dan maar ook realiseren wat de gevolgen daarvan zijn.
Wie zei dat ook alweer: de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen. Ik betwist de goede bedoelingen niet. Ik schrik wel van het resultaat en waar dit naartoe leidt als het zo doorgaat. Ja, daar maak ik me grote zorgen om. Zo groot, dat ik hier al lang teveel tijd aan heb besteed.
Er is geen andere uitweg, dan praktisch en zakelijk denken: hoe komen we hier uit. Een huwelijk is een romantisch gebeuren, maar met je handtekening teken je vooral een zakelijke en wettelijke verklaring over je relatie. Een scheiding heeft geen enkele romantiek meer, niets van opbouwen van vertrouwen in elkaar etc.. Wat rest is de zakelijke afhandeling. Zonder verwijten, zonder liefdesverklaringen, dat even allemaal niet.
Ik hoop echt dat er binnen nu en 3 weken een A4-tje ligt, op basis waarvan de praktische zaken geregeld zijn.
Daarna is er nog een leven lang de tijd voor alle verwerking.

Tsjor

geen recht op slachtofferschap

"En het is natuurlijk ook onzin om te denken dat mijn kinderen neutraal zouden blijven tussen beide ouders als ik die emoties niet laat blijken."
Dat is het ja.
Dus moet je met je eigen houding en gedrag daar rekening mee houden. Dat betekent dat je vaak moet doen alsof, vaak moet wegslikken en bij hoge nood je ei desnoods kwijt moet bij een psycholoog. Maar niet thuis bij je kinderen. Zélfs niet achter je computertje op de bank, want je hele wezen en het hele huis raakt ervan doordrongen.

Je kunt pro-actief op zoek naar een manier waarop jij je wel staande kunt houden. Waarop de kinderen truus wel te zien krijgen terwijl jij er niet al te veel last van hebt. Dat is veel werk. Dat kun je niet aan een ander overlaten.

"Het simpele feit is dat de man hier de vrouw heeft verlaten voor zijn maîtresse."
Dit is een waarde-oordeel die in dat proces niet past.
Deze man heeft zijn vrouw verlaten voor een andere vrouw. Die dingen gebeuren. Liefde is soms meer vloeibaar dan je zou denken.

"En dat hij in het begin fijn van twee walletjes heeft gegeten"
Dat is al een tijdje voorbij, toch?

"en nu hoopt dat zijn vrouw even alle puinhopen opruimt zodat hij rustig kan doorgaan met zijn nieuwe leven."
Wij weten dat niet. Wij moeten hier afgaan op wat moederziel vertelt. En wat ze vertelt bevat inmiddels zoveel inconsistenties dat je aan deze claim ernstig kunt twijfelen.

Hoe dan ook: hieruit, of uit elk ander waardeoordeel over de situatie, ontstaat niet het recht om het eeuwige slachtoffer uit te hangen ten koste van de kinderen.

Je mag tot de conclusie komen dat die man een lul is, was, bij nader inzien altijd geweest is. Maar die conclusie hoef je niet te herhalen. Neem afstand, dat is genoeg.

en nog meer

Ik hoop echt dat er betere begeleiders komen dan dit: 'Over het 'eerst ontmoeten' van truus: dat is een advies van een van de mensen die kind begeleidt. Omdat vanwege het vreemdgaan en de nogal abrupte breuk de start van truus ingewikkeld is.'
Zoiets bepaal je zelf toch, en je hebt er al heel vele over gezegd wat je daarin wilde. Ik hoop in elk geval dat je betere begeleiders vindt.
En ik wens je een betere mediator toe. Dat heet dan 'harder' maar zoals je ziet maken zachte heelmeesters hele vieze, stinkende wonden.

Met betrekking tot de maitresse: er zijn ook mensen die daar anders mee om kunnen gaan, koningin Juliana bijvoorbeeld. Niet dat je dat moet navolgen, maar het is geen wet van Meden en Perzen dat degene die vreemd gaat ook de schuldige is. Dat soort gedachten hebben we toch al heel lang uit de echtscheidingssystematiek verbannen?!

Of exMM nu alles aan Moederziel overlaat, of dat hij Moederziel de zo gewenste tijd om het te verwerken heeft gegund, en daardoor ook zelf ongeduldig en boos werd, zeker als hij na anderhalfjaar nog een sms-je krijgt als hij met Truus op een feestje komt, tsja. Er is wel sprake van ongelijktijdigheid: nu wil moederziel weer snel (en terecht) vanwege de aankomende werkloosheid en de financiële gevolgen daarvan. Maar dat zal exMM nu niet goed uitkomen. Daarom is het knopen doorhakken ook zo belangrijk en is het zo jammer dat dit anderhalf jaar geleden niet is gebeurd.

Tsjor

Ideologisch tintje

Tsjor:"Met betrekking tot de maitresse: er zijn ook mensen die daar anders mee om kunnen gaan, koningin Juliana bijvoorbeeld. Niet dat je dat moet navolgen, maar het is geen wet van Meden en Perzen dat degene die vreemd gaat ook de schuldige is."
Inderdaad.
Ik krijg in deze situatie toch ook het gevoel dat er een ideologisch tintje aan de kwestie zit.
Vader heeft het grootste kwaad gedaan dat denkbaar is in een huwelijk en moet daarvoor boeten.
Die houding is voor het vervolg en voor de kinderen niet erg handig.

Problematisch is bovendien dat moederziel helemaal nergens verantwoordelijkheid voor lijkt te nemen. Alles is de schuld van, of op aanwijzing van.... Moederziel lijkt het gevoel te hebben helemaal geen invloed te hebben.
Dat is op zich een therapie waard.

Alweer zijn schuld

"De keerzijde van minder contact en de zakelijke benadering is dat de vijandigheid bij exMM toeneemt"
Aha, is het weer zijn schuld

In plaats van in ingewikkelde halve abracadabra zinnen te spreken zou je er verstandig aan doen om een zakelijke opsomming te maken van wat er nodig is.

Voor jouw contact met ex volstaat een advocaat trouwens.
Voor het contact van de kinderen met hun vader zul je voorzieningen moeten treffen.
Wat hebben ze daarvoor nodig? Buskaart?

"Zijn boosheid is erop gericht de toenadering weer te zoeken (lang verhaal, maar zit sterk in onze voormalige symbiose gebakken, patroon heeft zich jaren herhaald), "
Hou op met hem te verklaren. Begin eens met jezelf.

Van de Prins geen kwaad weten

Tsjor,

Op nrc.nl las ik het volgende interessante artikel: https://www.nrc.nl/nieuws/2016/10/28/het-vergoelijken-van-prins-bernhard-is-voorbij-5034170-a1529103

dan is het nu mijn schuld.

Wanneer begin je bij jezelf?
En hoe ver is het met die zakelijke lijst van dat wat nodig is?

Onder water

De reden voor de langdurige afwerking van dit proces is te zoeken in de financiële zorgen vanwege het huis dat onder water staat. Als die zorg er niet was, had Moederziel allang verder gekund. Ze beheert de financiën en kan zo voelen hoe er nog steeds in de nek gehijgd worden. Scheidingen waar die zorg niet leeft, verlopen meestal ' gemoedelijker'. De term grijs gebied kwam al voorbij. Factoren die een scheiding naar het donkere gebied trekken, ontbreken vaak bij de scheidngen die meer in het lichtgrijze gebied afgerond worden.

Daarom gaf ik al eerder aan een oplossing proberen te bereiken waarin je niet elke maand moet afvragen of de afspraak wel nagekomen gaat worden.

---
(En nog even ter herinnering aan truus. Truus woont een heel eind van exMM vandaan. Geen wonder dat de kinderen haar nog niet echt kennen, hun vader ging volgens mij altijd naar truus toe.)

Het houdt op (zie jouw onderwerp)

lieve moederziel, wanneer jij stopt. Stopt met je zorgen maken over zijn woede. Verwijs hem door naar de advocaat, die jou/jullie belangen behartigt. Het houdt op wanneer jij de harde, maar tegelijkertijd bezorgde adviezen leest en opvolgt van Tsjor en M. Lavell. Het houdt op wanneer je boven je bed de laatste bijdrage van RoosjeRaas ophangt. En je realiseert dat op relatie niveau jouw aanstaande exman jou afwijst. En doe dat op jouw beurt ook!! Hij woedend? Jammer voor hem, daar kiest hij voor. Jij kiest er voor om kontakt te laten verlopen via de advocaat of iets dergelijks, omdat dit jou helpt de scheiding te laten voltrekken. En ik geef je op een briefje: hij zal nog bozer worden... Geen paniek, laat hem reageren via de advocaat. Laat je er niet in meeslepen. Kan jou zijn woede schelen. Alleen op deze manier bescherm jij jezelf tegen zijn toxische manier van omgaan met jou.
En eerlijk gezegd ben ik het eens met Tsjor en M. Lavell waar het gaat over het gedrag van jouw kinderen en jouw mogelijke aandeel hierin. Ik hoop dat je door de nuchtere woorden heen kunt lezen van beide dames.

ja my two cents

Ik had verkering. Ik had een baby met hem. We hadden wat logistieke problemen (ik was ziek, hij woonde ergens anders) maar vwb de liefde leek het prima en liefdevol etc. We waren blij met ons kindje met elkaar. Op vrijdagavond zei hij dat hij zo veel van me hield. We hadden het ook nog gezellig en de slappe lach met elkaar. Zaterdag maakte hij het uit.

Het was een trauma wat jarenlang is blijven hangen. Ik heb altijd geprobeerd niks aan mijn kind te laten merken (maar denk dat kinderen jouw pijn altijd voelen) maar midden in de nacht werd ik huilend wakker van een indiepe zielspijn van onbegrip. Wat mij vooral bezig hield was wat ik toch fout had gedaan: er was liefde en ineens was het weg. Ik kwam er maar niet uit. Ik vond dat ik zo gefaald had voor mijn kind...

En natuurlijk vond mijn omgeving het slachtofferschap en gezeik en dat ik door moest pakken. Dat vond ik zelf ook. Bij psychologen hulp gezocht en ook wel gekregen... Maar de nachtelijke paniekaanvallen bleven.

Totdat.. hij zijn vriendin die na mij volgde op dezelfde manier aan de kant zetten: van de ene dag op de andere. Bij haar was het rotte ook dat ze er achter kwam dat hij al jaren vreemd ging en nu ineens verliefd was op een ander. Ze werd naadloos ingeleverd voor een jonger modelletje.

In een klap had ik closure en kon ik alles loslaten. Ineens zag ik het patroon: ook degene voor mij had hij zo behandeld. Ook op haar en degene na mij was hij jarenlang boos: hij zette zich zelf weg in een relatie, hield dat niet meer vol, ontmoette iemand anders en ging weer helemaal op in dat verhaal. Onbegrijpelijk als je er midden in zit. Want ja je was toch ook altijd maatjes en gewoon vrienden maar nu was je de gebaarde duivelin. Ineens zag ik ook dat zijn kwaadheid op mij ook zijn eigen pijn was van zichzelf wegzetten in de relatie (wat ik hem echt niet vroeg en de vrouwen voor en na mij ook niet)

Ik heb ook nog kunnen praten erover met ex voor mij en ex na mij (die heel veel had aan mijn verhaal)

En ik was zoooo blij toen ik eindelijk closure had. En ik zag ook dat, ook al werkte ik keihard om hem los te laten, het niet eerder had gekund. Doe ermee wat je wilt.

Moed

Moederziel, ik blijf schrikken van je ‘praat’, zo noem ik het maar even. Het vertellen, het ‘goede’ doen itt tot de acties van je exman.
Ik heb nog een laatste goedbedoeld advies voor je, en je mag natuurlijk zelf beslissen wat je ermee doet.

Het aandeel van je exman in het scheidingsproces weet je goed te omschrijven, je weet precies wat hij verkeerd doet, wanneer en hoe.
Kun je ook je eigen rol beschrijven, je houding, je reactie. En dan heel eerlijk hè. Want dat is jouw minder fraaie rol, jouw schadelijke acties. Want die zijn er, gegarandeerd. Is pijnlijk, maar wel zo eerlijk. Want jouw exman reageert ook weer op jouw acties.
Hoef je natuurlijk niet hier op het forum te doen, maar voor jezelf.

Wat betreft mezelf: ik heb er ongelofelijk veel en lang last van gehad, dat mijn vader de kwaaie pier was en mijn moeder de verlaten vrouw. Ik wilde ook niet meer op bezoek naar mijn vader, en vond zijn Truus maar stom (kende haar niet eens goed), en heb hem heel lang op afstand gehouden. Heeft tot ver in mijn leven ingegrepen, en het kostte veel moeite om dat los te laten. Als jouw kinderen ook niet (meer) naar hun vader willen, is dat een ernstig teken aan de wand, iets om heel erg serieus te nemen. Want zij kiezen dan, voor jou en tegen hun vader.

De rol van verlaten vrouw is een hele nare rol en heeft een verwoestend effect. Wat mijn moeder deed: afhankelijk van mijn vader blijven emotioneel en financieel, het idee vasthouden dat hij het goed moest maken, eisen blijven stellen zogenaamd voor ons, de kinderen, haar manier of helemaal niet, ook zogenaamd voor de kinderen. Maar eigenlijk voor zichzelf. Ook al dacht ze oprecht dat het voor ons was.

Ik laat het hierbij, en ik wens je oprecht veel moed.