U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Grrrr, uitbarstingen en 'santies' als ik iets verkeerd doe
O ik ben zo boos. En tegelijk zo verdrietig. Heb kennelijk weer eens wat verkeerd gedaan in de ogen van mijn moeder. En dat wordt dan niet gewoon gezegd, nee, dat komt er als een vuilspuiterij uit op een moment dat ik eigenlijk gewoon even een langskwam voor de gezelligheid. Zitten daar pa en ma en krijg ik vanalles over me heen waar ik echt geen chocola van kan maken, wat nooit uitgesproken is, niks van klopt en nu treffen ze dus sancties. Pa gaat niet meer helpen met het rolluik op te hangen wat we gekocht hadden en ma heeft de oppas ingetrokken voor die dag dat ik een betaalde klus zou hebben.
Het gebeurt wel vaker hoor, dat je merkt dat er iets is, maar het niet gezegd wordt, ook niet als je het vraagt en dan ineens, komt het er allemaal uit op een manier die echt niet kan. Dan deugt er niets van mij, mijn man, mijn gezin. Er wordt geen enkel weerwoord geaccepteert. Meestal gebeurt het op momenten die voor mij ook belangrijk of kwetsbaar zijn. En iedere keer opnieuw ben ik er helemaal kapot van. En dan waait het wel weer over, tot het zich herhaalt. Er iets van zeggen heeft geen zin, want dan staan ze gewoon op en gaan naar huis of knallen de telefoon erop. Als zo'n bui is overgewaaid is het meestal wel weer gezellig voor een periode, tot het weer knalt en ik merk dat ik er steeds slechter tegenkan.
Ik ben dat zo ontzettend zat. Ik heb het financieel heel moeilijk en dat rolluik is echt gekocht van laatste geld, het kon net, als we het zelf zouden ophangen. En ook die klus heb ik heel hard nodig. Inmiddels dus hulp ingekocht, van geld wat ik niet had, want je moet toch wat. Maar ik vind het dan zo erg dat ze afrekenen op een manier die geld kost, terwijl ze weten hoe moeilijk het is. En ik wil af van die buien. Hoe los ik dit op?
Hoe maak ik duidelijk dat ik dit niet meer wil. En vooral, hoe zorg ik dat ze daar ook boodschap aan hebben?
Herkenbaar
Ik herken de situatie in grote lijnen wel in hoe het met mijn ouders ging. Om een lang verhaal kort te maken, ben ik terechtgekomen in een briefwisseling die geëindigd is in het verbreken van het contact. Of je daar dus aan moet beginnen vind ik eigenlijk maar de vraag. Geschreven uitspraken, die in een laadje gelegd kunnen worden als bewijs, zijn koren op de molen van iemand die de neiging heeft zich manipulatief te gedragen. Ook zonder briefwisseling was bij ons het contact uiteindelijk wel verbroken denk ik, maar ik zou dat voor een ander nooit aanmoedigen. Probeer te redden wat er te redden valt, maar stel je niet meer afhankelijk op van je ouders.
Mijn 'goede raad':
- als je ouders weer normaal doen, zou ik proberen aan te geven dat je geen zin meer hebt in gekibbel en 'zullen we verder naar de toekomst kijken?'
- bespreek met je ouders niet meer dat bepaalde zaken niet helemaal lekker lopen. Stel je zelfstandig op en vecht het thuis maar uit met de mogelijkheden die er wél zijn. Het gaat je ouders niet langer iets aan of je hulp nodig hebt of niet.
- vraag geen hulp meer aan je ouders. Liever iets niet of later doen, dan met de gebakken peren zitten omdat je ouders het weer op hun heupen krijgen.
- vraag in je omgeving rond voor een betrouwbare oppas.
- ga wel op bezoek, maar hou de onderwerpen luchtig en niet te persoonlijk.
macht
"wij zijn je ouders en wij zijn de baas" dat willen je ouders graag zo houden, schrijf je. Ik zou hier allergisch van worden.
Neem de regie terug over je eigen leven. Natuurlijk is het heel normaal dat ouders en kinderen elkaar helpen bij allerhande zaken. Alleen in jouw geval zou ik geen hulp vragen en ook niet aanbieden. Jouw ouders kunnen daar niet mee omgaan.
Probeer onafhankelijk te worden.
En dan met name onafhankelijk van hun goedkeuring.
Alles eruit gegooid
Ik heb het gedaan. Ik heb alles eruit gegooid wat mij dwars zat. Maar ik heb me daarbij wel als een dame gedragen. Het was wel even doioing voor hun geloof ik. Op een gegeven moment begon moeder te schreeuwen, ik heb toen gezegd hou daar maar mee op want het gaat niet helpen, ik ben aan het woord en ik wil het over bepaalde dingen hebben en als dat niet kan dan doen we een time-out tot 2015. Ze krabbelden in het gesprek meer en meer terug. Wilden nu ook ineens het rolluik weer helpen ophangen en alsnog oppassen. Ik heb het geweigerd. Onder de noemer, het is nu geregeld en zoiets flik je me geen twee keer. Ik heb ook heel duidelijk gemaakt dat het de laatste keer is geweest van zo'n uitbarsting, want dat ik voortaan weg ga of ze weg stuur en een time-out het gevolg zal zijn.
Bedankt allemaal voor jullie meedenken.
Wow, Ik ben trots op je!
Niet dat je daar iets aan hebt ;-)
Maar je hebt het geweldig gedaan!
Ga zo door.
Heel knap!
Echt super gedaan! Hopelijk hebben ze er echt iets van geleerd.
dochter!
Dapper van je!
Daarmee heb je duidelijk gemaakt dat jij niet meer te manipuleren valt!
Hou er rekening mee dat er nog pogingen zullen volgen om jou weer in het oude patroon te dwingen. Hou dus voet bij stuk.
Dank je
Dank je Annet!
En de rest...
...die op de volgende pagina stonden :D