Getrouwd & relatiebreuk

Ik begrijp dat dit zwaar voor je is. Maar ik heb ook de indruk dat je verdriet te laat komt: pas nu echt duidelijk wordt dat je haar kwijt bent. Heb ik het mis als ik vermoed dat ze je al eerder toch best veel kansen heeft gegeven? Wellicht dacht je toen dat het zo'n vaart wel niet zou lopen? Het is maar een vermoeden...

Ik denk dat het beste wat je nu kunt doen is je verlies nemen en er een zo goed mogelijk nahuwelijk van maken. (vooral voor je kinderen maar ook voor je vrouw). Dus je eigen pijn wat opzij zetten, mee draaien in het huishouden en de aandacht voor de kinderen. Intussen op zoek gaan naar een goede woning waar je ook de kinderen kan ontvangen. Misschien dat je op zo'n manier respect bij je toekomstige ex opbouwt en dat is nodig om goed voor de kinderen te zorgen na de scheiding. En wie weet of de houding van je verlies pakken maar er toch het beste van maken je zoveel credits bij je vrouw geeft dat er nieuwe wegen openen. Maar daar moet je het niet voor doen. Doe het om een man van eer te zijn.

sterkte man, Mark

Intimiteit

Er is geen ruimte voor intimiteit als je vrouw jou niet meer kan vertrouwen; elke kwetsende actie die je dan doet, komt steeds als een mes in haar rug binnen.
Uit je schrijven, lijk je dat niet te beseffen want je wilt graag bij haar slapen en je relatie terug hebben. Je gaat voorbij aan wat zij herhaaldelijk ervaart.
De enige manier om haar vertrouwen in jou weer terug te krijgen, is door te laten zien dat ze je ook weer kan vertrouwen. (Ook in de tijden dat je het moeilijk hebt).
Maar dat vraagt tijd.

Jullie slapen nu sinds twee weken apart; misschien kost het wel twee jaar voor ze je weer als partner durft te zien. En dan niet alleen voor de intimiteit, ( dat komt als laatste aan bod), maar meer als iemand waarmee ze haar zorgen over de kinderen, baan, zorgen om ouders etc kan delen. Want dat zal ze wrs ook niet met je delen.

Jij mist de aanraking, zij mist haar maatje waarmee ze een toekomst wilde.
Toon eerst maar dat je er voor haar bent. Want het gaat niet zo zeer om jou, maar om die vertrouwensband met elkaar, dewelke jij best simpel bij de vuilnis zette.

Ik wil niet te veel invullen, maar ik herken sommige aspecten. Hier ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar ik vind het een grote aderlating als die vertrouwensband tussen twee mensen blind betreden wordt alsof die er niet toe doet.

PS begin niet aan een andere relatie, want dan toon je geen geloof te hebben op een toekomst met elkaar. Dan is herstel van vertrouwensband ook van de baan.

Dat is geen fijne en al helemaal geen gemakkelijke situatie waar jij nu in zit. Maar zo te lezen heb je daar zelf een heel groot aandeel in. Je bent teruggevallen in wat je noemt onacceptabel gedrag, waardoor je nu de grens die je vrouw voor zichzelf al eerder daarin gesteld heeft, echt overschreden hebt. En nu heb je daar spijt van maar wil je toch weer een nieuwe kans...
Je praat er veel over met mensen, maar die staan er allemaal alleen maar omheen en hebben een eigen mening waar je van vindt dat je daar niets mee kunt. En dat is natuurlijk ook zo. Al die mensen kunnen de situatie immers niet voor jou veranderen. Zij hebben dit niet veroorzaakt, geen van hen heeft tegen jou gezegd dat je maar weer in je oude patroon moest vervallen. Dat is iets wat je zelf hebt laten gebeuren, door de omstandigheden wegens de burn-out en wegvallen van begeleiding. Maar je had wel begeleiding, dus waarschijnlijk ook daardoor al wat handvatten gekregen om aan jezelf te werken.
Je zegt dat je hoopt dat je problemen niet meer terug komen als de therapie in januari weer start. Maar weet je, je zal het toch ook echt zelf aan de slag moeten, als je werkelijk je gedrag wil veranderen. Therapie helpt daar inderdaad een heel eind in, maar lost je gedragsproblemen niet vanzelf op, dat doe je zelf door met de handvatten die je erin aangereikt krijgt, de spiegel die je voorgehouden wordt, aan de slag gaat, de confrontatie met jezelf durft aan te gaan.
En nu wordt je door de realiteit ingehaald en met jezelf geconfronteerd dat het niet zo handig is dat je dát niet eerder hebt gedaan. Niemand kan ook het gevoel van jouw vrouw in deze veranderen. Voor je vrouw is het nu klaar, want je bent toch weer te ver gegaan, heb je de kans die je twee jaar geleden nog eens gekregen hebt, daarmee verspeeld. En dan kun je proberen om de oorzaak van dit alles buiten jezelf te zoeken, de "schuld" aan alle gevolgen van Corona geven, uiteindelijk ben en blijf je zelf verantwoordelijk voor je eigen gedrag.

Je vrouw neemt nu afstand, zet zichzelf en haar eigen belang nu voorop, omdat ik denk en mezelf ook wel kan voorstellen, dat ze zich echt heel diep gekwets voelt door jouw gedrag naar haar toe. Voor haar is het echt 'tot hier en niet verder'. De grens ben je overgegaan en er is nu niet zondermeer een weg terug. Zij heeft de deur naar haar hart nu dichtgemaakt. Ik weet niet of dat ook echt voorgoed is, op slot en de sleutel weg, ik kan immers niet in haar hoofd kijken en voel niet wat zij nu voelt, maar het zou zomaar nu echt definitief over kunnen zijn. Als dat zo is, dan zul je daar toch mee moeten dealen, vrees ik.

Voor nu is het misschien het beste om even alles te laten bezinken. Over een tijdje, als de gemoederen wat bedaard zijn, is het misschien mogelijk om nog eens met elkaar in gesprek te gaan over het gebeurde. Natuurlijk zijn liegen en manipuleren nou niet echt voorbeeldige gedragseigenschappen te noemen. Maar vindt jij jouw eigen gedrag zélf dan eigenlijk wel onacceptabel? Ik vraag dat, omdat ik benieuwd ben waarom je in therapie bent gegaan; omdat je voor/uit jezelf je gedrag wilde veranderen, of omdat anderen (waaronder je vrouw) vonden dat je moest veranderen? Wat maakt(e) het voor jou nodig om (veelvuldig) te liegen tegen je vrouw en haar te manipuleren? Of doe/deed je dat ook naar familie, vrienden, collega's?

Het liegen en manipuleren is een verdedigingsmechanisme uit mijn jeugd, daar zal ik niet verder op in gaan, maar bij extreme situaties waarbij ik teveel prikkels krijg van mijn omgeving kom ik in een soort overlevingsmodus, kan ik een leugen verzinnen en me daarin vastbijten.
Dit kon ik in principe bij iedereen doen, dit is niet gericht op haar.
Ik keur dit gedrag totaal niet goed bij mezelf en daarom begin ik dus binnenkort bij een andere therapeut.

Duidelijk

Dank voor je antwoord. En het is ook goed van je, dat je er mee aan de slag gaat. En weet je, veel mensen worstelen op een later moment in hun leven met verdedigingsmechanisme die ze zichzelf in hun jeugd aangeleerd, de overlevingsmodus waar ze in terugvallen. Het is vaker een veroorzaker van relatieproblemen dan men in eerste instantie denkt...

Het elastiekje is geknapt

Verdrietig ano, zoals je het beschrijft kan je vrouw gewoon niet meer ‘terugkomen’ van jouw laatste ‘streek’. Het is de druppel geweest die de emmer deed overlopen. Het kan zo zijn dat jouw gedrag een automatisme is, voortkomt uit jouw slechte jeugd. Dat is triest en pijnlijk voor jou, echt. Maar je vrouw kan het gewoon niet meer aan. Zij wil het niet meer in haar leven. Wat jij haar laat ervaren, mee laat maken, ze wil het niet meer. Ook al is het nog zo begrijpelijk en wil je nog zo graag veranderen, er is iets geknapt. Het beste wat jij kan doen is haar respecteren en haar de afstand waar ze om vraagt gunnen. Neem haar serieus, haar signaal dat jouw gedrag je relatie met haar, je geliefde, heeft ondermijnd en uiteindelijk stukgemaakt. Toon je vrouw dat je van haar houdt door haar vrij te laten. Door haar niet meer te laten lijden onder jouw pijn. Zet dan alles op alles om ander gedrag aan te leren, andere reacties aan te leren, verantwoordelijkheid te nemen voor je pijn. Zo eer je haar en respecteer je haar, ook als ze niet meer jouw vrouw kan zijn.

mooi Jo Hanna

erg mooi, dat bedoelde ik ook, maar jij zegt het treffender