Gecompliceerde vrouw

Vakantie

Ik heb nu ook weer ruzie over de vakantie periode, voor het eerst delen wij de zomervakantie. Nu is de weekend regeling gewoon doorgegaan, ben me er niet bewust van geweest dat het 3 weken bij mij en 3 bij zijn moeder zijn. En blijkbaar dan het weekend in de 3 weken bij zijn moeder niet, tenminste niet bij stil gestaan. Nu wilt ze dat ik aankomend weekend mijn vrije weekend inhaal omdat hij dus in de vakantie gewoon in het weekend is geweest. Zij geeft aan haar vrije weekend te hebben, en ik heb aangegeven niet stil te hebben gestaan bij de weekenden. Nu zit in dan weer in een spagaat met bonje. Overigens heeft ze ook bij mijn ouders voorgesteld dat mijn zoontje het ene weekend op zaterdag bij ond slaapt en dan het weekend daarna dat hij komt op vrijdag en zaterdag bij ons slaapt. En daar hebben wij dan bonje over.

Overigens is de laatste discussie die ik hier besprak niet opgelost, ik zou dus mijn excuses moeten aanbieden omdat ik zo vriendelijk aan de telefoon deed met zijn moeder wat absoluut niet waar is.

Excuses voor de opbouw en taalfouten tik het op mijn iPhoene.

Geert

Ik zou met die relatie kappen. Wat schiet jij hier nou mee op? Zit er ook nog wat leuks aan, of is het alleen maar narigheid?
Als ze rust wil als jouw kind er is, gaat ze maar lekker ergens anders heen.

Volgens mij

Gaat je vrouw niet over de omgangsregeling. Het is wel handig als je haar op de hoogte houdt van de door jou, samen met je ex, genomen besluiten.

Jawel

Jawel, vakantie is netjes doorgegeven. De weekenden zijn gewoon doorgegaan, nooit bij stil gestaan dat het gebruikelijk is dat de weekenden dan niet door zouden moeten gaan. Tenminste daar verschillen de meningen over, ik werk gewoon en zie dus geen lrobleem dat hij er in het weekend is.

Vraag

Geert, zou je eens hier willen posten wat voor leuks, grappigs, geweldigs, liefs je ziet bij je huidige vrouw?

Even een andere kant van je vrouw belichten, zodat wij een breder beeld krijgen?

p.s.

Geert, hoef je niet uitgebreid toe te lichten, maar misschien kan je kort 5, 10, 15 dingen noemen, zo veel als je zo snel kunt bedenken.

Bedankt.

Doe gewoon wat jezelf goed dunkt

Laat haar gekrakeel en denk even goed na bij jezelf: wat wil jij. Kind in het weekend geen probleem, dan is er geen probleem voor jou. Blijkbaar wel voor haar, maar dat moet ze dan maar zelf even uitzoeken. Ze kan zelf naar haar vader en moeder gaan, een tentje of caravan opzoeken of met de oren dicht in bed liggen.
Je probeert steeds om alles zo te doen dat zij het goed vindt, maar het maakt niet uit wat je doet, gedonder komt er toch. Stop daar dus mee. Doe wat je zelf belangrijk vindt voor je kind en voor jezelf en laat haar donderen, tot ze snapt dat ze a. sommige dingen zelf kan oplossen; b. sommige dingen maar moet accepteren; en c. even na moet denken of ze a. of b. moet doen.
Ze zal ergens toch de noodzaak moeten gaan inzien om al die boosheid en frustraties niet zomaar te ventileren. Dat kan ze leren inzien als ze er zelf tegenaan loopt, dat het zo niet goed gaat. En daar loopt ze tegenaan als jij het niet meer tot jouw verantwoordelijkheid maakt om te voorkomen dat zij frustraties heeft.

Tsjor

Tsjor

Misschien dat jouw werkwijze werkt, maar de vraag is of dat zo is.

En in elk geval zou het zo kunnen zijn dat TO in de tussentijd ERG veel over zich heenkrijgt, en erger, ook zijn kind!, van alle boosheid en frustratie van zijn vrouw.

Ik weet niet of TO dat aandurft/wil doorstaan (en zijn kind dat wil laten doorstaan!), maar dat kan TO beter zelf aangeven.

Ik vraag me ernstig af of TO dit allemaal nog wil doorstaan, terwijl zij niet eens de moeder van zijn kind is (de reden dat ik nog steeds bij mijn moeilijke man ben - momenteel gaat het overigens wel oké). En terwijl zij nog een graad (of meerdere graden) erger is qua onaangenaam gedrag, dan mijn man - tenminste zoals ik het lees.

Maar ik hoor graag nog de antwoorden van TO op mijn vraag in posting #56.

Misschien staat er heel veel positiefs tegenover.

Ze snapt het niet

De regel, 'omgangsregeling om het weekend', en de regel 'de helft van de vakantie' bijten elkaar. Hoe kun je vakantie hebben maar toch de regel van om en om het weekend hanteren?
Leuke puzzeltjes maar ze gaat er niet over. En dit zijn de dingen waar je vaak een kunsthoofd van krijgt.
Ik zou het eens andersom doen. "waarom is de vraag fout" denk daar eens over na.
Maar dan wel bereid zijn om in discussie te gaan en samen op zoek te gaan naar tekst waarom dit door jullie beiden zo verschillend beleefd wordt.

Eigen leven

Als ik alle reacties lees, komt er al eerste op .... kies voor jezelf en je zoontje.

Het lijkt mij als je getrouwd bent met een man met kind, dat je ook van het kind houdt. Ook zij kan helpen met de zorg voor je zoon als hij bij jullie is, dat maakt het contact alleen maar beter en gezelliger.

Alles wat je omschrijft is toch geen leven. Man wat loop jij op je tenen zeg om iemand anders te pleasen? Omdat je van haar houdt? Misschien moet je van jezelf gaan houden. En heerlijk met je zoontje een fijne tijd maken. Dingen gaan doen en niet op je vingers getikt te worden.

Je hebt al zoveel gedaan, besproken .... het lijkt niet te werken. Zij zal hulp moeten zoeken en jij .... loslaten.

Sterkte, het blijft moeilijk en dit soort dingen gaan niet over één nacht ijs. Voel je niet schuldig. Je bent juist sterk!!

ben je wel eens echt boos geweest?

op basis van wat je hier beschrijft zou ik zeggen, ga scheiden. Vooral dat ze jouw zoontje niet lijkt te accepteren is niet gezond, dat vind ik nog het ergste aan je verhaal. Je vrouw lijkt wel dingen te zóeken om op jou aan te merken en jou het leven zuur te maken. Heeft ze zelf wel door dat ze het doet? Voel jij je schuldig omdat je denkt dat zij er niets aan kan doen dat ze zo is/doet?

Even een andere gedachte: kan het zijn dat ze jouw grenzen opzoekt, ik bedoel dat ze zo ver gaat in jou controleren omdat jij niet zegt 'tot hier en niet verder'? Dat ze hoopt dat jij een keer echt boos wordt en je ook een keer kwetsbaar toont? Als je het nog niet hebt gedaan, zou ik eens tegen haar zeggen dat je als het zo door gaat bij haar weggaat. Ik weet niet in hoeverre zij (financieel) van jou afhankelijk is, maar zou het kunnen dat ze jou zo controleert om maar iéts te hebben om de regie over te hebben. Dat ze zich in feite heel slecht over zichzelf voelt en zich op een bepaalde manier heel erg aan jou vastklampt. Ik herken iets aan jullie situatie, namelijk. Ik heb zelf een heel lieve man (die zich niet zo snel uit) die mij heel veel ruimte geeft om te doen wat ik wil. Ik heb een tijd gehad dat ik me niet fijn voelde, ik had geen werk na de geboorte van de kinderen en ik voelde me vreselijk afhankelijk en schuldig. Ik had constant het gevoel niet genoeg mijn best te doen (om werk te krijgen, om het huishouden op orde te hebben, dat soort dingen) en ik was gewoon onuitstaanbaar. Dan ging man zonder klagen -ik noem maar wat- de afwas doen van 2 dagen, maar dat mocht niet van mij omdat ik vond dat ík het moest doen (want ik had het laten liggen) en bovendien is hij slordig: hij breekt nogal eens wat en als hij afwast is het niet altijd schoon. Ook had ik behoefte aan structuur, die ik niet had omdat ik werkloos was, dus ik wilde graag een soort taakverdeling. Dat ik de klusjes zou doen die ik het liefst zelf doe (de was, de afwas, opruimen) en hij dingen waar hij beter in is (bedden verschonen, stoffen, koken). Hij wilde dat niet - hij vond dat stom - en ging rustig 'mijn' klusjes overnemen terwijl zijn klusjes bleven liggen. Dan ging hij wel afwassen (omdat ik het nog niet had gedaan) en waren de bedden al drie weken niet verschoond, want dat kan ik niet goed vanwege een medisch probleem. Af en toe ontplofde ik ook wel eens (als er weer eens een mooi kopje was gesneuveld in de vaat), maar hij werd nooit, echt nooit boos. En daar voelde ik mij dan weer slecht over en daar werd ik nog bozer van, dat ik zo vaak kwaad en verdrietig was om futiliteiten (een gebroken kopje), en hij zo evenwichtig. Ik voelde me ook niet serieus genomen: hij zat niet zo met een gebroken kopje en wist niet waarom ik me zo druk maakte. Ik kan me voorstellen dat zoiets bij jouw vrouw aan de hand is. Nu gaat het wel beter hier hoor, ik heb werk en automatisch meer structuur en controle en ik voel me meer gelijkwaardig. Ik hoop alleen nog dat mijn man nog eens wat makkelijker zijn grenzen aangeeft (als hij die al heeft), want ik heb nog steeds wel eens het gevoel dat ik veel meer neem (in de zin van nemen en geven) dan hij. We hebben ook nooit ruzie bijvoorbeeld, en dat zou ik toch wel eens fijn vinden.

Boos

We hebben vaak ruzie, geef dagelijks mijn grenzen aan. In de weekenden heb ik sosm na een uur mijn kookpunt al bereikt met de praktische en soms sarcastische opmerkingen. Mijn het komt wel goed mentaliteit botst vaak met het alles strak in de hand houden mentaliteit. Voorbeeld, boodschappen doen. Ik sta dan te wachten tot ze bij elk schap alle producten door haar handen laat gaan voordat ze iets pakt. Dan kopen we bijv gebak voor een verjaardag, dan is een hele taart te veel. Dan zag ik dan doen we een halve, dat is dan te weinig. Dan zag ik doe een grote want beter dat er iets te veel is dan dst iemand geen taart heeft. En dan gaat het mis, dan raakt mijn geduld op. Dan gaan we daarna in 2 rijen staan bij de kassa en de snelste pakt ze dan. En dat is dan met alles wat we doen, vakantie, naar de film, uit eten. Managers erbij, tafeltjes wisselen bij het uit eten gaan. Gedoe met mijn familie, en zoals aangegeven dan bij een terasje bijv gedoe omdat ik te aardig tegen de moeder van mijn kind doe aan de telefoon. Zo ziet een gemiddelde dag eruit. Voor mijn verjaardag krijg ik een gezamelijk cadeau waar zij ook iets aan heeft.

Sorry mensen, ik baal ervan dat ik haar zo afval maar het is gewoon zeer vermoeiend. De tv staat nu bijv aan, constant opmerkingen zoals ranzig, ja hoor, wat zit haar haar raar. En dat elke minuut, ik raak daar helemaal afgedraait van. Zeg ik er wat van dan is er ruzie en deugt onze relatie niet. Als mijn zoontje er is dan zit ik helemaal klem voor mijn gevoel, dan is er nog meer om wat over te zeggen. Ook wel terecht hoor, dus laat ik daar wel helder in zijn dat ik wel luister als iemand tips heeft maar niet als iemand het er door het probeerd te drukken. Je krijgt daar echt het gevoel door dat je het niet goed doet.

Ik heb al zoveel gelezen over relaties, onzekerheid, slecht zelfbeeld, jeugd, het gezin waar je uitkomt. Zo heb ik nooit een band met mijn vader gehad en wil dat wel voor mijn zoontje zijn. Ik wil ook gewoon dat hij langs kan komen als hij ouders is en niet op afspraak. En tuurlijk begrijp ik dat het geen buurthuis moet zijn maar hij moet zich wel welkom voelen.

Nu de kanten waarom ik nog in de relatie zit, of zat want ik wil dit al een behoorlijk lange tijd niet meer. Helemaal als ik andere stellen zie, ook met stiefkinderen trouwens. Mijn zoontje ligt echt nooit in bed bij ons in de ochtend of wat dan ook. Maar ook daar verschillen de meningen over. Maar goed, ik ben altijd heel erg gek op mijn vrouw geweest. Voordat we wat kregen had ik het gevoel dat zij mijn soulmate was. Denk altijd dat kan toch niet zomaar verdwijnen. Gaande weg kom je er steeds meer achter dat ze gewoon heel erg moeilijk is. Ik de beginfase had ik al wat rode flaggen, zoals mijn zoontje. Dat ik dom ben geweest dat ik een kind heb met iemand waarmee het niet echt de bedoeling was om oud mee te worden. En ja, dat is zo. Maar die fase, het verwerkings process heb ik daardoor opnieuw herbeleefd. Er kwam een strake om het weekend regeling, extra is altijd een discussie. Of was, want ik ben er altijd helder in geweest dat ik er zoveel mogelijl wil zijn. En hij is er nu tussen de 2 en 4 nachtjes. Gaande weg ben ik me steeds meer gaan afsluiten, wel een huis gekocht en dat is wel iets wat een financieel probleem is. Ergens ben ik ook bang om alleen te zijn, en in het begin was ik zo blij dat ik toekomst perspectief had. Ergens heb ik altijd vastgehouden aan het gevoel van genegenheid wat ik voelde voor haar voordat we wat kregen.

Nou succes met destileren :p, wel heel erg bedankt voor jullie reacties. Dat doet me goed!

Vragen

Wellicht is het beter om wat vragen te beantwoorden want ik schrijf alles nogal warrig ik als ik het terug lees:)

Nog een voorbeeld, wil een ijsje halen. Een parfait, dan krijg ik vragen waar en bij wie ik dat gegeten heb. En hoe ik dat dan weet wat voor ijs dat is. Alsof ik vreemd ben geweest. Dat komt ook regelmatig voor, uitvragen van dat soort shit. En dan doorvragen, hoe weet je dat dan? En dan als laatste ik vind het maar raar.

Ik ben trouwens vaak boos, ga dan buiten een rondje lopen of zoiets. Geef ook vaak aan dat ik dit soort dingen niet prettig vind, wilde zoals nu gewoon samen even ergens een ijsje eten.

Soulmate / vragen

Hoe was dat soulmate gevoel? Waardoor voelde je dat toen?

Of was je vooral heel blij met iemand die jou toen aandacht gaf en aardig tegen je deed? (na even alleen te zijn geweest)

Overigens: je hoeft niet op alle vragen antwoord te geven. Mischien kan je het jezelf makkelijker maken door te zeggen "nou, gewoon". En er niet op door te gaan. Of als ze vragen stelt te zeggen "doet er niet toe", "het is gewoon zo" of "dat vind ik gewoon", "ben nou even bezig" etc. Afkappen die eindeloze vragen.

En wat ook kan helpen: afleiden, over een ander onderwerp beginnen dat haar interesseert.

Geeft zij wel altijd meteen antwoord als jij vragen stelt?

Weet je

Je vrouw houdt dit gedrag ook vol omdat jij het toestaat. Jij doet iets, zij zeurt erover en dan ben jij geirriteerd. Als jij dan wat zegt is het ruzie, zeg je niks dan vreet je jezelf van binnen op.

Jij kan dus niet omgaan met haar gedrag, dat betekent niet dat haar manier van doen per se fout is, want dat kunnen wij niet beoordelen omdat we het alleen van jouw kant horen, en jij bent nogal geirriteerd, maar het betekent wel dat haar gedrag niet door jou gewenst is en jouw gedrag niet door haar gewenst. Dus dan zou ik ermee kappen.

Helemaal omdat ze de relatie met je zoontje niet voorop stelt. Snap ik ook wel, want het is niet haar kind, maar als je iets met een gescheiden man begint krijg je nou eenmaal het kind (en de ex) erbij. Had ze eerder kunnen bedenken.

Je schrijft dat je bang bent alleen te zijn. Ben je liever ongelukkig samen dan vrij alleen? Vrij om een normale relatie met je ex te hebben zonder dat je geforceerd onaardig moet doen? Vrij om je zoontje te ontvangen wanneer je wil of wanneer t nodig is omdat je ex weg moet? Vrij om een lieve vriendin te ontmoeten die niet zeurt over het dopje van de tandpasta?

Stier

Afleiden helpt niet, negeren niet. Grenzen aangeven, en ook boos worden of weglopen niet. Als een stier die op een rood doek afgaat, je komt er niet onder vandaan.

Ik weet niet precies hoe dat uit te leggen is, die klik. Zou kunnen dat het de aandacht was, ik zou het niet weten. Wellicht het onbereikbare dat er was, we kennen elkaar al lang. Vanaf mijn latere jeugd, ik had altjd de indruk dat het een rustig soms wat afwezig meisje was. Nooit een grote mond of heftig of wat dan ook. En zo was het in het begin ook niet. Wel waren er vreemde dingen vond ik, ik stelde in het begin toen we al bij elkaar sliepen of ze door de weeks wilde blijven slapen ipv alleen het weekend. Meen de dinsdag erbij, een dagje extra of zo. Na dat ik het voorstelde kreeg ik een botte reactie met ''hoezo'' ? Dat begreep ze totaal niet, nu achteraf kan ik het begrijpen. Zij had het anders in haar hoofd, heel merkwaardig vond ik het iig. Normaal zegt iemand dat gaat te snel of wat dan ook maar dit was anders. Na deze periode heb ik alles nog door een roze bril gezien. Ik pakte flink uit met valentijn en zij deed daar niet aan, dat was niets voor haar. Dat is nu wel anders trouwens, maar wel moeilijk vond ik dat. En tussen mijn familie ging het ook goed, ze was wel druk kwa lraten maar het was gezellig. Mijn familie is wat rustiger en de levendigheid was een aangename aanvulling. In die tijd had ik gedoe met mijn zoontje en de omgangsregeling dus dat speelde toen niet echt een rol. Mijn ex had een andere man en samen hadden ze een kindje gekregen. Later gingen ze scheiden en vanaf dat moment, en een betere omgangsregeling, ging het eigenlijk meer spelen dat het een probleem was dat ik een zoontje had. Hij mocht niet meer in de slaapkamer komen en dst soort dingetjes, maar de roze bril was er nog en we hadden het leuk voor de rest. En ze deed ook wel leuk met hem, ik merkte wel dat mijn zoontje haar wat bot of streng vond maarer waren ook leuke kanten. Achteraf natuurlijk een aantal no go's maar ja, ben ook niet echt een assertief persoon en waaide met de wind mee of zoiets. En het werd van kwaad tot erger, samen wonen, geld zaken etc. Moest zijn 50 cent zakgeld zef betalen en dat soort flauwekul. Na de verhuizing maar ons koophuis werd het erger, kleinste kamer was voor mijn zoontje, en kon wel als laatst gedaan worden etc. Vanaf toen werden mijn ouders pissig, we hebben toen een leuk kamertje voor hem gemaakt en zij was eigenlijk alleen met haar eigen spullen bezig. Wellicht ook door het gebrek aan overzicht van haar kant. Maar door de botheid gun je het haar niet meer of zo, mijn familie was zeer bereid om een handje te helpen. 1.5 ton stenen voor in de tuin? Regelde mijn ouders, en noem het maar op. Maar dat is er nu niet meer. Later ben ik erachter gekomen dat ze contact had met een ex of ex bedpartner of zoiets. Per toeval, ik had een mediaplayer gekocht en via de iphone werkte de bediening niet. Dus ik vroeg haar telefoon, en toen ontdekte ik het. Dan begrijp ik het wel weer of zo, ik geef haar geen aandacht door haar gedrag. Het duwt me alleen maar van haar weg, en echt geloof me, die voorbeeldjes daar heb ik er wat van. Dit is een beetje kort het verhaal, al is het nog veel uitgebreider dan dat. Ik ben ook niet perfect.

Ik mis gewoon het beeld wat ik van haar had, of dacht te hebben. Heb nooit geweten dat zij thuis ook altijd zo heftig is geweest. Ik wil absoluut geen volgzaam type of zo maar had wel gedacht dat het wat relaxter zou zijn. En zou gaat de tijd voorbij, je wisseld van baan, koopt een huis, gaat zoveel mogelijk je eigen gang om de weekenden met je zoon om het relaxed te houden. Gaat steeds meer liegen, of onderwerpen vermijden om geen gedoe te krijgen. Je word zelf ook botter, gaat relatietherapie doen. Begrijpt totaal niet wat iemand zijn gedachtegang is, probeerd het te begrijpen. Gaat relativeren, komt door een slechtzelfbeeld etc

En dan zit je hier, op een forum je vrouw af te zeiken. Totaal opgebrand, potentiele restschuld. Weer een relatie stuk, geen goed voorbeeld voor mijn zoontje. Zal bij mijn broertje moeten gaan wonen om de schulden af te lossen. Daarnaast de emotionele kant, heel af en toe is ze relaxeden denk ik kon je maar altijd zo zijn. Dan is ze de persoon die gewoon lief is. Maar dat is een illusie want het is gewoon ook haar karakter. Ik maak graag mensen gelukkig, help mensen als dat kan. Geef graag wat weg, en dat kan nu gewoon niet meer. Het i een mijnen geworden. Ik loop op ijs, constant strategieën bedenken hoe ik gedoe kan ontwijken.

Best bizar eigenlijk, kan niet de bedoeling zijn toch? Dat is geen liefde meer...

details

Toch klinkt het herkenbaar alsof iemand veel details nodig heeft om zich een goed beeld te kunnen vormen en bovendien een 'zoek de foutjes' houding om dat dat mogelijk afbreuk doet aan een 'perfecte' oplossing. De context wordt niet spontaan begrepen of bedacht en heeft tekst nodig. Daar moet alles voor wijken.
En dat botst want voor jou is het allemaal gedoe, nergens voor nodig, zonde van je energie. Daarin ben je dan ook gewoon heel verschillend.
Dat heeft niets te maken met een slechte jeugd of iets dergelijks, maar wel met gebrek aan tijdige deskundige begeleiding in de jeugd om dat verschil in communicatiestijlen te leren herkennen en te leren overbruggen.
Als ik iets aan mijn ex overlaat moet ik er altijd rekening mee houden dat ik het zelf op het laatste moment toch oplos omdat de 'perfecte' oplossing er nog niet is gekomen en dan wordt er doorgepuzzeld tot die er wel is.
Maar de kinderen kunnen niet wachten want ze hebben een nieuwe fiets direct nodig bij het begin van het schooljaar en als ex dan nog niet uitgepuzzeld is regeld ik het maar zelf. Altijd een scenario achter de hand vanwege dit gedoe. Voor mij dan.
Uren met dochter in de speelgoedwinkel gestaan omdat ze de precieze details moest vergelijken en moest bepalen hoe ze dat dan ging wegen en wat dan de beste aankoop zou zijn. Ging het over een doosje playmobil of zoiets.:-)
Dat is niet om jou te plagen maar om zichzelf een goed beeld te kunnen vormen om te kunnen besluiten over nieuwe dingen.

Slapen

Als je zoon niet bij jullie mag slapen ga je bij je zoon slapen. Ik kan me voorstellen dat deze relatie op zijn eind loopt want het is echt wel heel intensief maar je kunt blijven proberen, zolang het duurt, om praktische eenvoudige oplossingen te verzinnen.
Soms wat origineel denken.
Bij elkaar blijven en steeds meer op eieren lopen en je zoon niet zomaar bij jou thuis kunnen hebben is op den duur slechter voor je zoon dan het voorbeeld dat het vader weer niet gelukt is om een relatie in stand te houden.

Je zoon is nummer één.

Van 2010 tot 2013 heb ik een relatie met een zeer moeizame man gehad, een van de twistpunten was dat mijn dochtertje niet bij ons in bed mocht kruipen. Nu snap ik wel dat je er geen liefdesleven op na kan houden als er de hele nacht een kind in je bed ligt maar hij had liever ook niet dat ze bijvoorbeeld om half zeven 's ochtends bij ons kwam liggen. Hij vond dat storend, ik juist wel lief, zo'n klein warm meisje tegen me aan. Daar kregen we dan ruzie over of ik stuurde haar om hem tevreden te houden naar haar eigen bed, tegen mijn gevoel in. Ook gewoon overdag had ik het idee dat hij het niet prettig vond als ik aandacht aan haar besteede en met haar knuffelde. Jouw vrouw lijkt me ook zo iemand. Bedenk dat je de kinderjaren van je zoontje niet kunt overdoen. In plaats van er te zijn voor je zoon verdoe je je tijd met een destructieve relatie. Als het nou nog de moeder van je kind was maar wie is ze nou helemaal? De volgende keer dat ze zeurt dat je te vriendelijk bent tegen je ex kun je op twee manieren reageren: de politiek correcte dat je het aan je zoon verplicht bent om op een fatsoenlijke manier met zijn moeder te communiceren of de polemische: dat je vriendelijker bent tegen je ex dan tegen haar omdat zij niet de hele tijd aan je kop zit te zeuren.

En als je dertig bent, niet oerlelijk, geen schulden hebt en niet een heel raar karakter, dan kom je heus wel weer eens een leuke vrouw tegen.

Heb je het al eens met muziek geprobeerd?

Stoppen

Ik heb de afgelopen tijd jullie tips ter handen genomen en ben tot de conclusie gekomen dat het niet veel beter gaat worden. Dagelijks ontvang ik commentaar op hoe ik een raam dicht doe, shampoo fles wel of niet op zijn kop, kritiek op de opvoeding van mijn zoontje en noem het maar op. Afgelopen zaterdag was ik alleen met mijn zoontje thuis, dus ik dacht ik laat hem lekker een keer bij mij in bed slapen. Achteraf alle sporen gewist, ben helaas een lampje vergeten terug te zetten op de plek waar hij normaal hoort. Dit zodat er wat licht was maar niet te veel, hij is nog een beetje bang in het donker. Uiteindelijk met een smoes er mee weg gekomen. Toen realiseerde ik me waar ik in gods naam mee bezig ben. Ook gesprekken gehad met kenissen en gewoon heel erg gaan beseffen dat ik met iemand leef die alles ziet, maar dan ook echt alles. Ik besef me nu dat het geen wat ik nodig heb een vrouw is die wat meer easy going is, ben van mezelf een type die graag helpt in huis als ik het gevoel heb dat ik niet gecontroleerd word op het inruimen van de vaatwasser etc, doe zelfs de messen en vorken etc apart zodat het makkelijker is met uitruimen. Daarnaast lukt het mij niet meer om affectie te tonen en denk ik dat het mij oplucht dat ik weer mezelf kan zijn zonder dat ik op mijn tenen loop. Ook besef ik me dat het contact met mijn zoontje intensiever zal worden naarmate hij ouder gaat worden. Hij gaat nu op voetbal en daar zal ook meer tijd in gaan zitten, en daarmee dus ook de strijd om de aandacht te verdelen. En dat zij daar ook druk op zal uitoefenen, terwijl ik het mis dat iemand zegt het komt wel goed we helpen elkaar. Als ik daaraan denk dat we er zo samen in zouden staan dan zou ik veel meer affectie voelen ipv dat ik het gevoel heb om iedere keer de strijd aan te gaan.

Stoppen

Ik heb de afgelopen tijd jullie tips ter handen genomen en ben tot de conclusie gekomen dat het niet veel beter gaat worden. Dagelijks ontvang ik commentaar op hoe ik een raam dicht doe, shampoo fles wel of niet op zijn kop, kritiek op de opvoeding van mijn zoontje en noem het maar op. Afgelopen zaterdag was ik alleen met mijn zoontje thuis, dus ik dacht ik laat hem lekker een keer bij mij in bed slapen. Achteraf alle sporen gewist, ben helaas een lampje vergeten terug te zetten op de plek waar hij normaal hoort. Dit zodat er wat licht was maar niet te veel, hij is nog een beetje bang in het donker. Uiteindelijk met een smoes er mee weg gekomen. Toen realiseerde ik me waar ik in godsnaam mee bezig ben. Ook gesprekken gehad met kenissen en gewoon heel erg gaan beseffen dat ik met iemand leef die alles ziet, maar dan ook echt alles. Ik besef me nu dat hetgeen wat ik nodig heb een vrouw is die wat meer easy going is, ben van mezelf een type die helpt in huis als ik het gevoel heb dat ik niet gecontroleerd word op het inruimen van de vaatwasser etc, doe zelfs de messen en vorken etc apart zodat het makkelijker is met uitruimen. Daarnaast lukt het mij niet meer om affectie te tonen en denk ik dat het mij oplucht dat ik weer mezelf kan zijn zonder dat ik op mijn tenen loop. Ook besef ik me dat het contact met mijn zoontje intensiever zal worden naarmate hij ouder gaat worden. Hij gaat nu op voetbal en daar zal ook meer tijd in gaan zitten, en daarmee dus ook de strijd om de aandacht te verdelen. En dat zij daar ook druk op zal uitoefenen, terwijl ik het mis dat iemand zegt het komt wel goed we helpen elkaar. Als ik daaraan denk dat we er zo samen in zouden staan dan zou ik veel meer affectie voelen ipv dat ik het gevoel heb om iedere keer de strijd aan te gaan. Ik heb de mogelijkheid om bij een familielid in huis te gaan wonen en heb daar een kamer voor mezelf en voor mijn zoontje. Ik weet nog niet hoe en wanneer ik de knoop definitief doorhak want dat is iets waar ik ontzettend tegen op zie. Vooral dat ik haar verdriet doe en de ruzie die we zullen krijgen, en ergens houdt ik me soms nog vast aan de dagen dat ze wel relaxed is en het gewoon lekker ontspannen is. Maar dat is een illusie besef ik me nu, ik wil iedereen bedanken voor de reacties alvast. Ik heb daar wel de bevestiging uit gehaald dat ik helemaal niet zo'n slecht persoon ben en er een hoop dingen zijn waar ik maar in beperkte maten wat aan kan doen. Of had kunnen doen.

Bedankt!

Succes

Goed van je dat je een beslissing hebt genomen, betekent natuurlijk niet dat vanaf nu alles alleen maar makkelijk zal zijn, maar zonder haar constante blik zul je wat vrijer kunnen ademen.
Stel het moment van zeggen dat je weg wil niet te lang uit, boos wordt ze toch, dan kun je het maar beter achter je hebben.
Veel sterkte voor de komende tijd.

Georgie

Ik zal niet snel mensen met kinderen adviseren te scheiden of zeggen dat het besluit te scheiden een goed besluit is, maar bij jou denk ik op basis van wat ik gelezen heb dat je een goed besluit genomen hebt.

Ik wens je veel succes en sterkte bij het uitvoeren van je besluit en heel veel geluk met je zoontje.