Eventjes graag jullie mening aub...

Didi

Misschien kun je proberen je wat meer in de problematiek van zulke extreme relaties te verdiepen. Narcisme komt vaker voor dan je denkt en de partners van narcisten hebben het heel, heel zwaar. Dat inzicht zul je in de rest van je professionele leven ook nodig hebben. Dit is echt. Het bestaat. Vaker dan je denkt. Wen er maar aan. Weglopen omdat jíj niet gelooft dat het waar is, is op een forum niet erg, maar in je toekomstige boeroepspraktijk wel heel erg onprofessioneel en potentieel schadelijk. Nou ja, je bent waarschijnlijk erg onervaren, hopelijk kijk je er over 10 of 20 jaar wat volwassener tegenaan.

Even off topic en Nina

Reageren met twee verschillende nicks in één draadje is verboden hier.

Verder ben ik het erg eens met Noor, Nina je blijft vaag. Ik snap dat deels, schaamte speelt vaak een grote rol. Heb je je berichten wel eens terug gelezen? Dat is echt heel leerzaam. Hoe zit het nu met dat appartement dat je zaterdag hebt bekeken? Nog 2 weken en dan is het eind augustus, dat gaf je eerder als deadline, later zei je weer dat je
dat nooit gaat halen. Mensen zijn hier bezorgd over je dochter, ze is pas 11.

Krisje

"Nog 2 weken en dan is het eind augustus, dat gaf je eerder als deadline, later zei je weer dat je
dat nooit gaat halen. Mensen zijn hier bezorgd over je dochter, ze is pas 11"

Dit bevreemt mij en daar moet ik Dr-DiDi wel gelijk in geven. Een moeder die zo de signalen negeert, of in ieder geval niet handelt naar wat goed is voor het kind, daarbij kun je je afvragen wat de geestelijke toestand van die moeder is. Ongeacht in wat voor relatie ze zit.

Als een moeder door de (veronderstelde narcistische relatie) niet bij machte is om te handelen, waarom grijpt er dan niet iemand in? Iedereen lijkt maar langs de zijlijn toe te kijken.

Dat maakt het verhaal wel vreemd. Toegegeven er gebeuren vreemdere dingen.

FF zo, wie zou er in moeten grijpen?

Het is vakantie, dus de vertrouwenspersoon op school is niet in beeld.
De huisarts wimpelde Nina af.
Haar moeder heeft de dochter al in huis gehaald, maar verder is die ook niet echt in beeld.
Nina heeft het nooit gehad over andere vrienden of familie, wel over 'dat ze niemand heeft'.
En haar man heeft geen contact meer met zijn familie.

Verder heeft Nina volgens mij met niemand (echt) gedeeld wat er gebeurt bij haar thuis. Dus wie zou er in moeten grijpen? Dat is nou juist waarom we (ik in ieder geval) zo bezorgd zijn. Wij zijn, voor zover ik kan zien, haar steun en toeverlaat, vertrouwenspersoon en bron van informatie en kennis. Maar in feite kunnen we natuurlijk helemaal niets...

Het is moeilijk te geloven, maar waar

Ik weet dat ieder gezond mens allang zijn biezen had gepakt. Maar ik weet hoe je vast kunt zitten, ik heb zelf in die situatie gezeten. Nina is niet meer zoals ieder gezond mens.

Jij, wij zien allemaal dat Nina nú moet ingrijpen, maar ze kan dat alleen in haar eigen tempo doen. Mij lukte het pas nadat ik zeker wist dat mijn ex niet ging veranderen, ik bleef tot die tijd hoop houden. Een ander aspect dat meespeelde, is dat mijn zeer nuchtere en niet-dramatische moeder me zei dat mijn leven "zo toch geen leven" was. Toen gingen mijn ogen weer een beetje verder open. Nina's leven is ook geen leven, het is de hel. Hopelijk kan Nina's moeder tot Nina doordringen. Nina heeft in elk geval een beetje met haar moeder gepraat, ik hoop dat ze daarmee doorgaat.

Nina moet elke dag vechten om te overleven en heeft daardoor nog maar weinig/geen energie over om sterker te worden. Ik hoop dat ze snel de hel verlaat, de deur is immers niet op slot. Ik weet dat ze buiten de greep van haar man heel snel veel sterker zal worden. Dat haar leven ontzettend veel lichter en gemakkelijker wordt.

Ook ik hoop elke dag op een bericht dat Nina vertrokken is, al is het maar voor even, maar liefst definitief. Ik blijf hopen en haar aanmoedigen. De deur is niet op slot, Nina! De banden die je tegenhouden, heb je zelf in handen. Laat ze los, en je bent vrij. Jullie zijn vrij.

Vrij

Ik snap nog steeds niet hoe mensen hier aanmoedigend 'vrij' kunnen blijven roepen in deze situatie.

En ik ga het niet nog een keer uitleggen.

En dd

Ik val niet over je taalbeheersing, wel over je toon en het gebrek aan professionaliteit. Gaan lachen, beweren dat dingen niet waar zijn of volgens jou (!) niet kunnen kloppen vind ik een zorgwekkende houding voor een (toekomstig) maatschappelijk werker. Een groot deel van je werk zal bestaan uit luisteren naar mensen, open staan voor hen, en ze helpen. Tot jouw taken hoort niet waarheidsvinding.

En het zou je ook sieren als je geen dingen als feit verkondigt waar je geen verstand van hebt. Iets zeggen over hoe het na de scheiding zal gaan is onmogelijk tenzij je goed ingevoerd bent in het Belgisch recht (want TS is Belgische en woont daar ook). En dan nog, je kent de situatie niet, alleen flarden.
En ook hier in Nederland kan er (gelukkig!) niet zomaar via de kinderrechter geregeld worden dat een ouder nooit meer alleen mag zijn met zijn of haar kind. Geestelijke mishandeling is heel lastig aan te tonen. Dus zomaar stellen dat het zo 'geregeld' kan worden is onzin.

En dan heb je het over de leerplichtambtenaar. Waar komt die ineens vandaan? Die is helemaal niet in beeld. Pas als dochter van Nina zou verzuimen wordt een leerplichtambtenaar ingeschakeld, maar dat is niet het geval, ze gaat netjes naar school. Alleen lijden haar prestaties onder de situatie.

Kortom, ik hoop dat je nog wat (levens)ervaring opdoet en wat minder overtuigd raakt van jezelf en je eigen kunnen. Dan pas zul je je (mooie) werk echt goed kunnen doen.

@ dd

Waar haal je in godsnaam het idee dat ik hier een verhaal zou verzinnen? Denk je echt dat ik me daarmee zou bezighouden? Waw, je wordt zeker een top-maatschappelijk werker!!

Ik durf hier niets meer te zeggen op deze manier en weet niet meer waar ik nu nog terecht kan.

Sommigen vinden me vaag, maar het is moeilijk om dingen te vertellen omdat ik bang ben ja.

Hard (ot)

Wat wordt er hard gereageerd naar dd toe!
Ze heeft twee dezelfde reacties gepost. Ik denk dat ze de eerste eigenlijk niet had wille; versturen omdat de nick nogal wat betweterig kon overkomen; nl Dr. Didi.
Maar het is nu eenmaal zo op dit forum, je kan je mail niet zelf corrigeren. Haar tweede post direct achter de eerste, vatte ik zodoende op als een correctie van haar nicknaam.

Ze schrijft niet onder twee namen. Haar naam in de eerste post wordt steeds door anderen aangehaald. Zelf blijft ze na die uitglijder constant schrijven onder dd.
===

Haar eerste reacties waren misschien lang en erg achter elkaar. Ze had beter bij elk item op enter kunnen drukken en zo puntsgwijs haar reacties geven. Maar om nu sneren uit te delen over haar taalvaardigheden terwijl het onderwerp daar te serieus voor is, vind ik zoutloos.
===

Haar post kan gevoelig liggen bij forummers zoals elke reactie vanuit een professional zwaarder wordt gewogen dan een niet-professional. (Net alsof professional hier niets te zoeken hebben. Al zeker geen professional met een andere kijk op de zaak.)

Maar ze heeft wel een punt waar ik mij ook over verbaas en waar ik voor vrees: Hoe komt het dat school of de huisarts geen actie heeft genomen? Niet zo zeer om te twijfelen aan de ernst van de situatie, maar eerder de verbazing tov de afwachtende houding van derden terwijl het blijft sudderen.

===
Nu, over een paar weken beginnen de scholen weer; de mentor heeft zo weer meer contact met de dochter. De ‘zorgtaak’ van school kan hervat worden. Het is maar de vraag of de dochter het komend jaar nog wel trekt; zowel zichzelf als moeder op sleeptouw nemen.
Maar zo op afstand, kunnen de andere forummers ook bitter weinig voor haar doen.
En is de post van dd zeker zinvol. Want daarin wordt geschreven over de harde waarheid; het gevaar van ots.

vaag en Nina

Als er sprake is van fysiek geweld zijn zaken makkelijker aan te tonen en te vertellen dan bij emotionele terreur, al dan niet bewust gepleegd. Toch kan het minstens even schadelijk zijn. Het is alleen minder 'hard' te maken voor de omgeving.
https://verilymag.com/2016/08/emotional-verbal-abuse-domestic-abuse-mental-health-physical-abuse-assault

Nina ik geloof je hoor. Maar eerlijk is eerlijk: ik zou ook graag zien dat 'doorpakt' al zou het maar even tijdelijk zijn. Maar ik begrijp ook dat je murw, lam en bang bent. Toch je dochter zegt "nu zet je toch echt door he Mama"?

Maar goed, het is jouw tempo. Ben je nog naar het appartement wezen kijken zaterdag?

Pennestreek

Nina heeft aangeven dat er al gesprekken zijn geweest met leerkrachten. Dochter had daarin ook aangegeven hoe ze zich voelde. Speelt dus niet alleen na begin van de vakantie. School is op de hoogte.

Daarnaast de moeder van Nina. Als je als moeder / grootmoeder ziet hoe je dochter en kleindochter wordt behandeld dan trek je toch ook aan de bel?

@Nina. Het is niet de bedoeling om je weg te jagen. Integendeel. Iedereen probeert je zo goed als mogelijk te helpen. Wellicht is dit de enige plek waar je je verhaal kan doen. Dus loop niet weg.

Nina

Misschien begrijpelijk dat je dingen niet durft te zeggen uit angst, maar dan is dit een verwarrend draadje en kunnen we niet adequaat reageren.

Ik kan mij niet voorstellen dat een ouder dit allemaal laat gebeuren. ===

Als je er niet mee te maken hebt, is dat ook moeilijk te bevatten. Dus zul je moeten accepteren dat het gebeurt.

Je aanpak van wakkerschudden, vind ik niet zo'n opbouwende als ik eerlijk ben. En toch wel getuigen van gebrek aan inzicht. Geeft op zich niet, als je maar open staat om bij te leren, zodat je in je rol als maatschappelijk werker mensen op een goed geïnformeerde manier bij kunt staan.

Over het inzicht van huisartsen... dat kan soms ook raar gaan. Onze huisarts toen ze een verwijsbrief vroeg om te laten onderzoeken of ze add had: "Add? Welnee, iemand die op het mbo zit kan geen add hebben!". Toen ik dat hoorde viel ik nog net niet van mijn stoel. Dochter was hierna het vertrouwen in deze huisarts kwijt. Hij heeft mij later met dezelfde vraag op het spreekuur gehad en heeft dat toen zonder commentaar gedaan. Of hij heeft bijgeleerd, of hij kende me goed genoeg om het al door te hebben . Een huisarts is geen psychiater, hij kan dus een verkeerde inschatting maken door gebrek aan kennis. Een psychiater moet niet voor Jan Doedel nog 6 jaar studeren om zich psychiater te mogen noemen.

Hopelijk gaat het bij de dochter van Nina niet om zelfmoord, maar beschadigen is toch echt niet hetzelfde als zelfmoord plegen. Als daar ongelukken bij gebeuren, is dat 'pech', maar niet doelbewust gedaan.

Wat betreft school versus thuis: mijn oudste dochter was thuis niet het makkelijkste kind. We zeiden weleens dat ze als puber geboren is. Achteraf is er meer duidelijk geworden over het waarom, maar toen hadden we veel met haar te stellen. Toen we later met een leerkracht van de basisschool over haar gedrag spraken, vielen aan weerskanten de kaken naar beneden. Op school was ze altijd voorbeeldig, maar onderwijzers kregen het weleens benauwd van haar. Ze hield álles in de gaten. Waar is juf, wat doet juf, hoe doet juf? Overal de oogjes van mijn dochter. De onderwijzeres waarmee we spraken, stuurde dochter daarom weleens op een boodschapje uit. Even iets naar een meester brengen, bijvoorbeeld. Maar verder... lief kind. Toen wij vertelden hoe dochter zich thuis gedroeg, was ze verbijsterd. Hoe was het mógelijk!? Dat hadden ze nooit achter dochter gezocht. Ik wil hiermee duidelijk maken, dat onderwijzers alleen weten wat ze horen en eventueel zien. Alles wat ze niet horen of zien, nou ja... dat horen of zien ze dus niet.

DD, het was jouw persoonlijke keus om Nina's verhaal te lezen en de reacties erna ook. Schuif je 'verspilde energie' dus niet in de schoenen van Nina.

FF Zo

School is dicht, want het is vakantie. Dus kan per definitie nu niets doen. Dus dat het al van voor de vakantie dateert, is nu niet relevant.

En wat verwacht je nu van de moeder van Nina? Dat die met een auto voor komt rijden, Nina en kleindochter die auto in sleurt en hard gas geeft? Of dat ze 'de instanties' inschakelt? Wat stel je je daar dan bij voor?

Nina is al bij de huisarts geweest (haar man ook trouwens) en die heeft daar niets mee gedaan. Daar kun je van alles van vinden, maar een huisarts is geen psychiater (hier al vaker, terecht, opgemerkt) en moet het doen met het verhaal (eenzijdig) van een patiënt, in waarschijnlijk een minuut of 10. Knap hoor, als je dan een goede diagnose weet te stellen... De huisarts van Nina is wel erg op de vlakte gebleven, dat wel. Maar we waren er niet bij, dus we weten niet wat en hoe Nina het verteld heeft.

Nee, de enige die actie kan ondernemen is Nina zelf. Gelukkig ook maar. Het zou toch wat zijn, als relatieve omstanders (school, oma) zelf naar instanties zouden kunnen stappen. Maar ja, het vergt wel kracht, energie en moed van Nina om in actie te komen. Die proberen we haar hier te geven, volgens mij.

@Nina

Fijn om weer even van je te horen. Waarom durf je hier niets meer te zeggen? Er zijn toch ook mensen hier die je wel begrijpen en je steunen? Pik uit alle bijdragen de dingen waar je wat aan hebt, en negeer de rest. Je hoeft je niet te verdedigen!

Hoe is het nu? Ik ben ook benieuwd naar of je naar dat appartement bent gaan kijken, en of je dochter nog bij je moeder is. En wat maakt nu precies dat je niet een paar dagen weg durft te gaan? Als je bang bent voor fysiek geweld kun je dat oplossen door naar een plek te gaan die je man niet kent (bij een van de OO-deelnemers, of een blijf-van-mijn-lijf-huis, of gewoon een vakantiehuisje). Of ben je bang dat hij zichzelf wat aandoet?

Nogmaals, ik heb sterk het gevoel dat het nu langzaamaan erger wordt, en dat er op een keer iets/iemand ontploft. Ik hoop voor je dat je dat moment voor kunt zijn. En ik denk echt dat een paar dagen weg voor jullie alle drie belangrijk is, zodat jullie allemaal een beetje tot rust kunnen komen.

Sterkte weer. Ik denk aan je.

Pennestreek

Als er 3 onafhankelijk instanties (ouder, school, huisarts) vinden dat er niet ingegrepen hoeft te worden, dan is er toch wel iets anders aan de hand.

Of is de maatschappij zo verdorven dat willens en wetens iemand ten gronde wordt gericht?

Met school bedoelde ik dus dat het VOOR de vakantie al beeld was. Tijdens de vakantie ingrijpen is inderdaad niet voor de hand liggend.

Het zal niet de eerste keer zijn dat jeugdzorg ingrijpt op signalen van de omgeving. Heb het in mijn directe omgeving vaker zien gebeuren.

Ja maar

wie zegt dat ze vinden dat er niet ingegrepen hoeft te worden? Dat lees ik niet. Ik lees bezorgdheid, maar, en dat is juist het lastige van geestelijke mishandeling, je kunt niet zomaar ingrijpen. Bij fysiek geweld is dat makkelijker, want zichtbaar.

De enige die wat had kunnen doen is de huisarts. Maar dan moet hij wel een helder verhaal hebben. En als Nina hier al niet alles durft te zeggen, denk ik niet dat ze dat daar wel heeft gedaan. Als dat al had gekund, in die 10 minuten.

Ik vind dat dus niet verdorven. En ik vind al helemaal niet dat Nina (en/of anderen) willens en wetens te gronde worden gericht. Ik vind het alleen maar goed, dat er niet 'zomaar' ingegrepen kan worden. Of heb jij de draadjes hier op OO niet gelezen over mensen die Veilig Thuis 'gezellig' op bezoek kregen vanwege buren, familie of school die vinden 'dat er ingegrepen moet worden'?

Nina zal dus zelf actie moeten ondernemen. En dat kan ook zijn, bij school, haar moeder of de buurvrouw aankloppen voor hulp. Maar dat doet ze niet, niet echt. Zelfs hier durft ze niet alles te zeggen. Zo diep zit haar angst. Zelfs op een anoniem forum durft ze niet zichzelf te zijn. En dus snap ik dat ze ook in het dagelijks leven dat niet durft. Maar dat zal wel moeten. Of ze moet al haar moed bij elkaar rapen en gáan.

Pennestreek

Ja hoor ik lees andere draadjes.

Als je dochter zichzelf verwondt dan lijkt me toch wel meer aan de hand. Geestelijke mishandeling of niet.

Maar goed ik heb de wijsheid niet in pacht :)

ook dat is 'maar' een symptoom, en hoeft niets te betekenen. Mijn dochter heeft het ook gedaan. Ik begreep er niks van. Uiteindelijk bleek ze samen met een klasgenootje dat te doen, als experiment, omdat het spannend was, geen idee. Ze hadden erover gehoord of gelezen op internet. Maar dus niet vanuit een depressie of andere geestelijke problemen. Ik was toch heel erg not amused geweest als er vanuit school, of door mijn moeder, actie was ondernomen.

Dus, nogmaals, als wij hier het verhaal van Nina zo lezen lijkt het ons helder dat er wat moet gebeuren. Maar voor de omgeving is dat lang zo helder niet. En dus kunnen wij, en Nina, niets van die omgeving verwachten. Ze zal het - nogmaals - zelf moeten doen.

Nina

Het is naar als je niet geloofd wordt.
Bizar (wat mij betreft) dat iemand dat hier in twijfel trekt EN ook nog opschrijft. En dat van iemand (maatschappelijk werker), van wie je meer mag verwachten dat hij/zij weet dat er rare dingen gebeuren.

Maar het geeft voor mij nogmaals aan, dat deze situatie zo moeilijk voor te stellen is als je er niet mee te maken hebt gehad, dat dat toch elke keer weer gebeurd. Gelukkig zijn er hier veel meer mensen die je wel geloven!

Ook met de huisarts. Ik weet niet wat je allemaal verteld hebt, maar als je nogmaals terug gaat en daar een lijst met verbijsterende voorbeelden noemt, kan het zijn, dat de huisarts toch op een gegeven moment gaat denken, hmmm, och wel vreemd.

Maar de belangrijkste vraag die je misschien je zelf kunt stellen is: "Wat heb ik nodig om er een keer een paar dagen met mijn dochter even tussenuit te gaan?"

Ik heb het gevoel dat je het (nog) niet aandurft om meteen definitief bij je man weg te gaan. Misschien moet je het in kleine stapjes doen. Eerst een weekend (2-3) dagen met je dochter naar je moeder. Je weet nu dat zij je steunt en ze zal jullie in deze vreselijke situatie vast willen steunen. Even een paar dagen zonder steeds je man en zijn intimiderende gedrag om je hen. Even adem halen.
Wat is er nodig dat je die stap durft te zetten?

En tweede vraag: Wat heb jij nodig om de moed bij elkaar te rapen om Doenja of Ook zo (die was het toch), durft te mailen, om met hen contact te hebben en misschien telefonisch (in je lunchpauze?) te praten. Ik denk dat het belangrijk is als je met meer mensen over jouw situatie kan praten. En bij hen weet je je begrepen en zij snappen jouw angst als geen ander.

Zou je deze twee vragen willen beantwoorden? (belangrijkste dat je zelf bedenkt wat je nodig hebt, maar fijn als je het hier wilt delen met iedereen die jou en je dochter dolgraag wil helpen)

wat ik me afvraag

Nina, ik heb je de tip gegeven - en ik was de enige niet - om je te voorzien van juridisch advies. Je hebt allerlei ideeën over wat je te wachten staat als je besluit de relatie te beëindigen. Deels heeft dat betrekking op vragen over hoe een echtscheidingsprocedure eruit gaat zien. Daar kan een advocaat (of een andere deskundige) je over inlichten. Dan heb je een beter idee over wat je kan doen en wat daarvan dan waarschijnlijk de gevolgen zijn.

Ik vraag me af of je inmiddels dergelijk advies hebt ingewonnen. Zo niet, doe dat dan vooral. Je kunt daarna besluiten om te scheiden, of om het niet te doen, of om het voorlopig nog even niet te doen, maar je hebt dan in elk geval wel meer informatie om je op te baseren.

En laat je voor wat betreft het verloop van een scheidingszaak voorlichten door een echte deskundige. Niet door de medeforummers (het gros is Hollander en weet alleen al daarom onvoldoende van jouw situatie), niet door je moeder of de buurvrouw, maar door iemand die er ervaring mee en kennis over heeft.

Dit alles kan helemaal buiten je man om, daar hoeft hij nu nog niets van te weten.

Groeten,

Temet

Ben je zo bang Nina?

Lieve Nina,

Ik ben altijd in dit topic vrij hard geweest. Omdat ik vond (en vind) dat je als moeder het belang van je kind altijd voorop moet hebben staan. En omdat het voor mij als buitenstaander lastig te begrijpen is dat je je dochter zo in de kou laat staan.

Maar uit je laatste berichten lees ik vooral je angst. Je bent bang voor iets. Dat je dochter wordt afgepakt, dat je in financiële problemen komt, dat je man boos wordt, dat mensen je niet geloven, noem het maar op.

En dan kunnen wij met zijn allen wel keihard roepen dat het niet nodig is, dat veiligheid voor alles gaat, maar steeds sijpelt in je berichten die angst van jou weer door. Is dat omdat je a.s. ex je dat influistert? Is het omdat bang zijn het enige is wat je kent, en je er daardoor laat leiden? of ben je eigenlijk gewoon heel bang om het alleen te doen, en verschuil je je daarom achter praktische bezwaren?

Als de angst voor jou zo groot is, zou je kunnen beginnen met de angst voor het praktische kleiner te maken. Kun je een afspraak maken bij iemand van het OCMW of een advocaat, om te overleggen wat de reële uitkomsten van het Belgisch recht op het gebied van scheiden zijn - in een situatie zoals deze. En of ze je kunnen voorrekenen wat er aan steun en financiële regelingen voor jou mogelijk zijn. Daarbij is het wel van belang dat je aangeeft hoe de situatie thuis is. Dus uitleggen dat school zich zorgen maakt, dat er sprake is van automutilatie en dat je je ernstig zorgen maakt over de psychische toestand van zowel je man als de ontwikkeling van je dochter. Dat kan nl zomaar verschil maken in wat zij je vertellen over wat de vervolgstappen zijn.

En wie weet, door je angst voor deze praktische zaken weg te nemen, creëer je misschien iets meer rust voor jezelf, waardoor je ook je grotere angsten onder ogen kunt zien en actie kunt nemen.

Een ander alternatief, als het inderdaad angst is die je nu verlamt: je hebt nu gemerkt hoe een stel internetlezers je begrijpt en helpt. En ook hoe je moeder je steunt. Zoek iemand in je omgeving die je vertrouwt. Kan je moeder zijn, een maatschappelijk werker of iemand anders. En laat hem of haar de touwtjes even van je overnemen. Laat haar uitzoeken hoe je rechten zijn en luister naar haar. Desnoods komt ze met piepende banden voorrijden om jou en je dochter op te halen (ik geloof dat het hele forum daarop zit te wachten;-)), maar dat ze je even voorleeft hoe het ook kan zijn.
Nee, Dat is niet de ideale situatie, maar als je heel bang bent, kan het zeker helpen als er iemand naast je staat die het continue voordoet en je even bij de hand houdt. Als je maar daarna aan de gang gaat om echt op eigen benen te staan.

Ik hoop zo dat je je angst overwint en een stap durft te zetten. En ook al is dat maar een klein stapje, als je het hier meldt zullen er vast genoeg mensen staan te juichen om je aan te moedigen, zodat je ook de volgende stap neemt.

Waarom

Waarom tijdelijk weggaan geen optie is, is omdat hij dat niet zou kunnen plaatsen. De sfeer zou dan na mijn terugkomst ook grimmiger zijn.
Ik ben niet naar het apparaat gaan kijken omdat de bezoeker voor mij het ingenomen had, de eigenaar verwittigde om me dat te melden.
Sindsdien zijn mijn man en ik weer aan het praten. Het gaat moeizaam, maar we proberen. Gisteren was ik op gesprek gegaan bij een psychologe. Plots zei ze dat ze me graag wil doorverwijzen naar een andere psychologe. De vragen die die vrouw stelde, waren van een ander niveau dan die van de eerste psychologe. Die vrouw deed me huilen door de vragen die ze stelde, was niet fijn. Ze zou graag willen dat mijn man volgende keer meekomt. Ik probeer nu al de hele tijd te vinden hoe ik hem dat moet vragen. Gisteren zei hij bij mijn thuiskomst na mijn werk dat hij zich echt slecht voelt, overal pijn, neerslachtig... Dan kon ik het hem niet vragen. Vandaag heeft hij moeite gedaan om hele dag met dochter iets leuks te doen, dus wou ik dat ook niet verpesten. Hij kwam echter weer zo neerslachtig thuis, gaf mij een schuldgevoel. Ik denk dat ik het hem morgen ga vragen. Sinds zaterdag zijn we dus weer aan het praten en toch ben ik op mijn hoede, want we waren met zijn 3 ergens naartoe geweest en dan vindt hij achteraf dat ik meer met dochter praat, lach dat met hem. Ik haat het als hij gaat vergelijken.

maar waarom

Zou je man niet mee willen? het gaat dan toch over jou?

Omdat

Omdat hij vindt dat hij geen probleem heeft, omdat die mensen het niet beter weten, hij wil niet dat ze graven in zijn ziel, hij heeft er geen vertrouwen in en het belangrijkste, ze hebben zijn leven al verwoest door toen in juni in te grijpen doordat dochter toen stappen had ondernomen.