U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
De een te lief, de ander te fel
Voel me soms (...vaak) behoorlijk eenzaam in mijn relatie. Mijn man en ik hebben twee zoons van 4 en 6. Lieve jongens, wel behoorlijk competitief dus best wel eens knokken met elkaar, ook wel eens een grote mond tegen ons, maar allemaal binnen het normale: gewoon lieve normale jongens die niet altijd engeltjes zijn, en hoe zou het ook kunnen.
Jongste doet me zo ontzettend aan mezelf denken, dat verbaast mij nog elke dag. Hij heeft een totaal andere achtergrond dan ik zelf en toch lijken we in ons gedrag en reacties wel twee druppels water. Ik heb zelf een onveilige jeugd gehad, met een kwade, agressieve vader. Er vielen veel klappen: soms fysiek, veel vaker psychisch. Mijn vader heeft mij meerdere keren verteld dat ik het doodschoppen niet waard was (en dat ging dan om futiliteiten; een keer omdat ik mijn fietssleuteltje kwijt was). Er werd veel gekleineerd en genegeerd. Het meeste dat er gecommuniceerd werd, was lelijk. Lelijke woorden die 38 jaar laten eigenlijk nog net zoveel pijn doen, hoewel ik hem niet zoveel macht zou willen geven. Mijn moeder, ze heeft ons niet beschermd. Er is minimaal contact, meer omdat het 'moet' (ze zijn immers wel de opa en oma en ik wil hen de kans geven contact te hebben met de kinderen, hoewel ze daar niet veel mee doen) dan dat ik het wil.
Mijn zoontjes groeien op met liefde, begrip, er wordt bij ons niet gekleineerd en die lelijke woorden...ik zou er niet van dromen om tegen mijn kinderen te zeggen dat ze het doodschoppen niet waard zijn, ik ben al in tranen als ik er alleen al aan denk. Toch is mijn jongste een erg gevoelig mannetje. Kwetsbaar, kan totaal dichtklappen als iemand met 'harde intonatie' met hem praat, zoals bijvoorbeeld weleens gebeurt als hij zijn melk omgooit of iets dergelijks, mijn man reageert dan best primair en hard, en dan klapt mijn zoon totaal dicht. Of als mijn zoon eens eigenwijs is, dan gaat papa daar zo hard tegenin, en ook dan klapt hij helemaal dicht. Dan heeft jongste een onredelijke kleuterbui: wil bij het fietsen niet naar links, maar per se naar rechts. Met geduld valt dit meestal wel op te lossen, maar mijn man gaat dus 'hard' praten: boze klank, lelijke woorden. Mijn zoon stort zich dan angstig in mijn armen, helemaal overstuur. Hij gaat dan wel uit zijn plaat...huilend schreeuwen tegen zijn vader, naar hem slaan. Mijn man ziet alleen de scene, niet wat erachter zit (schrik en stress omdat papa zo boos doet). En helaas reageert hij dan boos op de scene. Terwijl ik zie en tot in mijn vezels voel dat jongste zo reageert uit paniek en angst. Dat hij het nodig heeft dat ik hem op schoot neem, mijn armen om hem heen sla, hem gewoon begrijp. Die boosheid veroorzaakt bijna blinde paniek bij hem. Het lijkt wel een soort erfzonde, ik had dit vroeger ook, hoewel ik er dus meer reden voor had en geen mens mij kwam troosten, ook mijn moeder niet. Die eenzaamheid wil ik mijn zoon graag besparen.
Ook mijn oudste is een heerlijk mannetje, veel minder gevoelig: hij heeft een teflonlaagje, krijgt dezelfde ruzies met zijn vader, huilt ook heus weleens, maar het lijkt van hem af te glijden: na 2 minuten is hij het weer 'vergeten'.
Mijn man neemt mij van alles kwalijk. Ik ben te soft voor de kinderen. Kom nooit voor hem op. Moet veel feller ingrijpen als ze een grote mond hebben (die hebben ze idd weleens, als ze boos zijn zeggen ze soms 'stomme rotmama', 'stomme rotpapa', dit is natuurlijk niet oké.) Punt is dat ik het niet kan en niet wil. Ik los het anders op: als ik met ze samen ben en het loopt even niet lekker met overleg en geduld, en heel vaak met humor (en soms heus wel eens boos, maar niet zo vaak). Dat werkt over het algemeen prima. Sowieso heb ik veel minder clashes met mijn kinderen dan mijn man. Beker om? Ongelukjes gebeuren, zolang het niet opzettelijk gaat, waarom zou ik dan boos worden? Niet naar links? Met een grapje lukt het vaak wel, of met wat geduld, of even bekijken wat er dan rechts te zien valt. En ook ik verlies wel eens mijn geduld, maar niet zo vaak.
Tegelijkertijd kijk ik soms met lede ogen hoe mijn man doet. In mijn ogen vaak veel te fel, wat hij met regelmaat achteraf ook wel zelf toegeeft. Hij grijpt mijn oudste soms hard in de nek (of zelfs bij de keel), ik vind dat er vreselijk uitzien. Of hij pakt een oor. Ik kan niet tegen dat fysieke, het doet me ook veel aan vroeger denken, waardoor ik zelf terugbeland in nare herinneringen. Met jongste lijkt hij soms zo het conflict op te zoeken. Als je merkt dat al zijn knoppen al ingedrukt zijn, druk er dan niet nog een keer op...maar dan gaat hij juist door, want het zal hem potverdorie niet gebeuren dat iemand eens een grote mond heeft. Dan escaleert het dus totaal, en probeert hij het joch ook nog eens op de mat te krijgen, waar hij dan bijna braakt van overstuur zijn. Mij wordt dan vervolgens kwalijk genomen dat ik de stukken en brokken opraap ... ik kan het niet aanzien hoe overstuur hij is ... en dan zit ik met een huilend en gierend kind op de mat op schoot, terwijl mijn man vindt dat ik hem zou moeten negeren en dus tegen mij tekeer gaat.
Uitzoomend zie ik wel dat ik juist zachter word omdat ik hem zo hard vind. Als ik met mijn jongens alleen ben, corrigeer ik ze heus, maar met hem erbij is balans in mijn ogen vaak zo delicaat dat ik dat niet meer doe. In mijn ogen doet vader dat al voor tien. Ik begrijp dus wel dat hij zich niet gesteund voelt, maar ik wil hem helemaal niet steunen in dat harde...en ik wil per se niet op mijn moeder lijken, die niet voor ons op kwam. Waarom kan het niet wat zachtaardiger en gemoedelijker allemaal?
Eergisteren gingen we een stukje fietsen. Jongetjes weer helemaal in competitie, wie kan het hardst? Vlak voor een brug besluit oudste een bocht te maken, waardoor sturen in elkaar haken en jongste hard valt. Echt heel naar. Man wordt boos, ik zie de aderen in zijn nek haast poppen. En wat roept hij over straat? 'Mongool'! Iets in mijn binnenste wil dan gewoon dood. Kinderen hebben zich allebei pijn gedaan en moeten getroost, oudste heeft het idd niet handig aangepakt maar het mannetje is 6! En waarom, waarom zou je in godsnaam 'mongool' tegen een kind schreeuwen? Even los van dat dat ook zeer desrespectvol is tegen mensen met down.
Verklaring van mijn man: het is the heat of the moment, dan heeft hij zich niet zo in de hand.
Man is overigens van nature iemand met een goed hart en 90 procent van de tijd een leuke vader, betrokken en grappig, lekker stoeien met ze. Van zijn boze buien heeft hij ook regelmatig spijt achteraf en heeft er ook wel eens om gehuild. We hebben heel veel meegemaakt de laatste jaren, met als dieptepunt het overlijden van een kind en ernstige ziekte van jongste. Ik heb ook het idee dat hij daardoor een korter lontje heeft. Maar goed, hij kan dus af en toe mijn bloed wel drinken omdat ik veel te soft ben (wel een beetje waar, ik ben soft) en hem nooit steun (ook wel een beetje waar, maar door de manier waarop kan ik het niet...).
En wat ik ermee moet? Geen idee, maar ik zie ook wel dat we zo steeds kwetsbaarder worden omdat we bepaald geen front vormen...Iemand hulp of wijze woorden?
Oplossing komt niet uit de kinderen nee
Maar het kan je man heel erg helpen als hij helder krijgt wat het precies is dat hem zo triggert. Ik herken het namelijk, al werd ik niet fysiek, maar ik kon wel enorm exploderen. Mij hielp te weten welke emotie eronder zat. Bij mij was dat het (niet kloppende) idee dat mijn kinderen blijkbaar niet genoeg van mij hielden om te doen wat ik vroeg. De eigenlijke emotie was dus verdriet. Nu snap ik dat het onzin is te denken dat ze de was niet in de wasmand deden om mij te laten zien dat ik er niet toe deed, maar zo verknipt was mijn zelfbeeld. En die afwijzing die ik ervoer deed zoveel pijn, ik raakte daar zo van in paniek (want wat moest ik dan godsnaam doen om ervoor te zorgen dat ze wel van me zouden houden) dat ik om die pijn te handelen en te verbloemen boos werd. Naar man toe heb/had ik eenzelfde tactiek, alleen geeft die wat meer tegengas en is wat minder kwetsbaar 
.
Dus, ik denk echt dat diep graven om de oorzaak te achterhalen, de gedachten die leiden tot deze agressie, heel belangrijk is. En het kan heel goed zijn dat je man dat zelf niet kan. Of dat jij hem daar niet bij kunt helpen. Dat hij daarbij professionele hulp nodig heeft. Maar misschien kan hij het ook wel. En het is eng, om zo te spitten in je emoties, maar hij moet wel. Voor zijn kinderen.
Wat kan helpen is steeds vragen naar het waarom erachter. Steeds een stapje dieper.
Ik hoop dat hij eruit komt en dat het beter zal worden. Het is voor mij zo'n opluchting dat ik nu niet meer 'hoef' te ontploffen. Dat geeft licht, lucht en rust. En dat gun ik jou, je kinderen, maar ook je man.
Uit elkaar halen
Kaaskopje vraagt hoe ik reageer op het moment dat hij kind bij nek, keel of oor grijpt. Ik kan op zo'n moment niet afwachten en grijp dan meteen in: zeg hem los te laten en dat hij op moet houden en haal kind en man uit elkaar. Vertrek dan even naar boven of bank met kind om uit de situatie te zijn. Waarop hij dus boos wordt omdat ik geen lijn trek met hem. Maar dat ga ik dus echt niet doen.===
Ik ben erg slecht in lijnen trekken met mijn man en omgekeerd, dat is niet altijd fijn of handig, dus ik heb niets tegen een streven naar 'een lijn', maar dan wel als het om een mondeling verschil van mening is en niet bij fysiek geweld. Ik begrijp dat jij de lijn daar ook bij trekt, ik had niet anders verwacht. Een vader die zijn kind dusdanig bedreigend aanpakt verdient geen steun, maar óf hulp als je denkt dat dat zin heeft óf klare taal die je ook uitvoert. Als hij niets doet om dit probleem op te lossen moet je voor je kinderen opkomen op een manier die verder gaat dan 'vluchten' naar een plek in huis. Dat zou ik nu dus aangeven. Of je leert je te beheersen met of zonder hulp dmv therapie, of ik neem de kinderen mee. We leven niet meer in de middeleeuwen. Ik heb een tik op de vingers nog best lang als 'dat is niet zo erg' gezien en op zich vind ik een pets op de hand als daarmee pijn of schade wordt voorkomen nog steeds geen schande, maar bij de keel grijpen kan écht niet, aan oren trekken ook niet, in het nekvel grijpen niet, dat zal áltijd in het geheugen van de kinderen blijven hangen en érgens invloed op hebben.
Steun
Natuurlijk ga jij je man niet steunen als hij fysiek wordt, maar dat kun je wel in een eerder stadium doen waardoor het misschien niet escaleert. Als je merkt dat man geirriteerd raakt door bijvoorbeeld druk gedrag,-dan kun je denken dat druk gedrag gewoon moet kunnen maar dan gaat man gas bijzetten. Je kunt dan ook ( als steun of de-escalatie) zeggen: pietje, papa en ik willen dat je nu wat rustiger wordt, kom maar even naast mij zitten. Dat klopt misschien niet helemaal met jouw ideeën over grenzen trekken maar de kans dat je man zijn gelijk wil gaan halen is direct afgenomen.
Wanneer deze techniek niet werkt en het plofgedrag blijft voorkomen dan moet ik waarschuwen. Dit wordt erger wanneer je jongens ouder worden en zeker wanneer zij een eigen mening krijgen ( puberteit).
O ja, hoe kom ik aan deze wijsheid? Van mijn oma! Zij had 10 jongens en geen meisjes. Sommige jongens lagen beter bij opa dan anderen. Eentje was zelfs een beetje irritatie van opa en soms werd opa onbeheersd boos op hem. Wat deed oma? Ze viel opa nooit openlijk af maar zei wel tegen haar zoon " ruil jij eens even van plaats met x en kom naast mij zitten. Zo hield ze het kwetsbare kind weg van eventuele klappen. Deze aanpak werkte natuurlijk alleen goed omdat oma door opa gerespecteerd werd en andersom.
Levina
Met geduld valt dit meestal wel op te lossen, maar mijn man gaat dus 'hard' praten: boze klank, lelijke woorden. Mijn zoon stort zich dan angstig in mijn armen, helemaal overstuur. Hij gaat dan wel uit zijn plaat...huilend schreeuwen tegen zijn vader, naar hem slaan. ===
Ik heb nog een keer gelezen en haal dit er nu uit. Dat harde praten van man herken ik van mijn man. Niet tegen de kinderen, maar eigenlijk verder tegen heel veel. Pannen, computers, katten, kousen, nou ja alles wat niet meewerkt. En als wij ruzie of een meningsverschil hebben gaat zijn stem ook steeds harder. Hij noemt het onmacht. "Zo ben ik nu eenmaal." Ik vind dat te gemakkelijk, maar helaas is het blijkbaar te moeilijk om dit te veranderen. Ik moet wel eens huilen uit boosheid of onmacht en man vindt dat hetzelfde. Ik kan in ieder geval concluderen door hoe het bij ons gaat, dat ingesleten gedrag moeilijk te veranderen is, dus heb ik het gevoel dat je zoontje ook geholpen moet worden, om te voorkomen dat dit gedrag er te ingesleten raakt en hij zich als volwassen man ook zo naar zijn kinderen gedraagt.. Hij gedraagt zich nu namelijk eigenlijk al net als zijn vader. Hij schreeuwt, hij slaat... en jij vangt hem op. Natuurlijk mag je hem troosten, maar niet zijn gedrag bevestigen. Ik zou daar dan ook echt iets aan proberen te doen. Hij mag niet naar zijn vader slaan en ook niet doorslaan met schreeuwen. Rotpappa of rotmamma krijgen álle ouders wel eens over zich heen denk ik, dus daar zou ik gewoon wat humor tegenaan gooien. Maar hou je man ook de spiegel voor waarin hij ziet dat zijn zoontje precies doet wat hij doet.