U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Breken met moeder of volhouden?
Hoi mensen
ik heb een beetje advies nodig.
Mijn hele leven lang werd ik door mijn moeder gekleineerd, gepest, mishandeld, genegeerd, mijn vertrouwen werd voortdurend geschonden, ik werd belachelijk gemaakt... Kortom, geen ideale, liefdevolle situatie.
Al meer dan 35 jaar zit ik met die gevoelens. Moeder weet niet dat ik me zo voel, dat kan ik haar niet vertellen, ik heb de kracht (nog) niet. Al meer dan 35 jaar verdraag ik dit. Maar nu wordt het me teveel.
Ik ga nog altijd bij haar op bezoek, maar kom altijd teleurgesteld terug. We zitten dan in de woonkamer, ik vertel enthousiast dingen die gebeuren in mijn leven en zij… antwoordt niet! Ze negeert me, staart gewoon voor zich uit of begint over iets anders en als ze al wel reageert dan vindt ze alles wat ik doe stom en belachelijk, ik kan duidelijk niets goed doen. Ik heb dat al die tijd verdragen. Tot gisteren dus...
Ik stuurde haar via Messenger een leuke foto, omdat ik pogingen blijf ondernemen haar in mijn leven te betrekken. Ik ben geen opgever. Ik kreeg echter totaal geen reactie op de leuke foto die ik stuurde, maar ze stuurde gewoon een vraag 'zeg, wat is jouw recept om koekjes te bakken'?
Ik was teleurgesteld en negeerde haar vraag. Tot ze me 's avonds belt met de boodschap 'ik heb je wel een vraag gesteld hé, waarom antwoord je niet'? Ik zeg 'simpel, omdat jij ook niet antwoordt op mijn foto'. Begint ze me uit te schelden, dat het een stomme foto is en dat ze geen flauw idee had hoe ze erop moest reageren. Ik was gewoon al blij geweest met een duimpje als reactie.
Ik zei dat ze ook al niet gereageerd had om mijn goed bedoeld berichtje ‘vrolijk Pasen’. Daarop zei ze dat ik niet zo belachelijk moest doen ‘vrolijk Pasen’, wat wil dat zeggen zei ze, dat betekent niks voor mij. Ik zei haar dat ik het niet leuk vindt dat ze me constant negeert of totaal niet antwoordt. Als we bij haar op bezoek gaan, probeer ik dingen met haar te delen en dan volgt er… niks. Nul reactie. Of ze begint over zichzelf. Of ze loopt naar de keuken. Ik zei dus dat ik dat niet leuk vindt en vroeg of ze er wat aan kan doen.
En toen knalde ze het eruit. Ze vroeg waarom ik haar toch zo haat? Toen ik erop inging ‘wat bedoel je met haat’ kon ze niks bedenken. Ik smeekte haar ‘alsjeblief mama, praat met me, we kunnen het toch oplossen’? Maar ze antwoordde niet, zoals gewoonlijk. Ik zei haar dat ik niet de enige persoon ben die last heeft van die nukken, mijn zus ziet er ook enorm van af. Mijn zoon ook. Als ze niet voor mij wil veranderen, doe het dan tenminste voor mijn zoon. Het enige dat ik wou is dat ze zei ‘voor jullie ga ik mijn best doen’.
Na 35 jaar is mijn energie op. Ik stop er (voorlopig) mee. Mijn deur staat wel nog voor haar open, maar zij moet nu initiatief nemen, maar ik weet dat dat niet gaat gebeuren. Zij is immers slachtoffer en perfect, heeft nooit gefaald in haar leven. Ik weet dat – als ik nu geen initiatief neem – er van haar kant ook niks gaat komen.
Ik zit dus nu gewrongen tussen mijn verstand en mijn hart. Moet ik haar kansen blijven geven (het blijft tenslotte toch je moeder) of moet ik vanaf nu voor een rustig leven kiezen en haar niet meer toelaten me voortdurend pijn te doen? Persoonlijk zou ik haar toelaten in mijn leven tot ze sterft, maar alles is zo fake, niet oprecht. Ook zal ik alleen maar verder kunnen als ik ook de rest op tafel gooi van de jarenlange pesterijen, mishandelingen,…
Mijn probleem is dat ik nog steeds hunker naar haar liefde, maar ik krijg alleen maar klappen.
Vriendinnen en therapeuten begrijpen maar niet dat ik nog niet eerder volledig met haar gebroken heb.
Ik had graag jullie advies.
Wie brak met zijn/haar moeder en hoe voelen jullie je daarbij?
Alvast bedankt voor jullie reactie(s).
Ik was ook nooit een voorstander van breken. Totdat ik ervoer dat je met sommige personen alleen maar helemaal no contact moet gaan om hun grip over je van je af te werpen en je te bevrijden. Mensen kunnen zo toxisch zijn dat ze je altijd onderuit zullen schoppen. En echt dan helpen jouw eigen goede bedoelingen en mindset niet meer. Je kunt niet vrij zijn met zo'n persoon. Je kunt nooit 'winnen'. En met winnen bedoel ik dan dat jij ook gewoon weg een individu bent met een eigen leven en eigen behoeftes.
Ik heb het ook 'volgehouden' met mijn moeder. Het heeft mij zoveel gekost. Te veel. Maar bij mij kon het niet anders voor mijn gevoel omdat mijn moeder niemand anders had. Heeft de moeder van Roosje dat wel dan komt het anders te liggen.
Op basis van wat Roosje hier vertelt zie ik een normale omgang somber in. Wat je ook probeert. En uit hoe ze het opschrijft blijkt uit alles dat ze moe is, er helemaal genoeg van heeft, het niet meer trekt.
Roosje: misschien toch eerst een jaar afstand, kijken wat er van haar kant komt en verder werken aan eigen schuldgevoel ten opzichte van haar? Ik zou hier zeker hulp bij zoeken. Maar ik zou de optie van breken zeker niet laten vallen.
Ik wou dat ik het gekund had.
Roosje
Ik heb nog een advies dat misschien kan helpen.
Je hebt gedurende vele jaren vele pogingen gedaan om haar te bereiken, om iets van een volwaardige relatie te beginnen. Nu is de boodschap: stop met proberen. Je zou eigenlijk nu jezelf moeten bedanken voor alle moedige pogingen, jezelf een schouderklop geven. Je moeder gaat dat nooit doen. Ik heb wel eens gelezen dat hulpverlening in zo’n situatie door waardering uit te spreken voor de pogingen van iemand zoals jij, bevorderen dat er ook gebroken kan worden met die tijd.
Leg niet vooral de nadruk op het vergeefse van je pogingen, maar zie jezelf daarin, koester jezelf daarin. En tegelijk, sleur jezelf een andere kant op.
Gewoon
'Op basis van wat Roosje hier vertelt zie ik een normale omgang somber in.' Ik ook. 'Gewoon' kan niet.
Tsjor
Thera
mooi
haat
Mijn moeder deed ook vaak akelig tegen mij, denigrerend, belachelijk maken etc. dat deed ze niet tegen mijn broers en zussen. Later realiseerde ik mij dat ik erg op haar leek en dat ze eigenlijk zichzelf haatte. Toen dat inzicht kwam kon ik het ook beter behappen. Ik heb het contact zeer beperkt en mijzelf nooit emotioneel laten zien.
Herken je zoiets bij je moeder?
Bedankt
Lieve mensen,
Dankjewel allemaal voor jullie hele nuttige reacties. Ik heb hier echt heel veel aan.
Opvallend hoe jullie het er allemaal over eens zijn, niet breken, maar veel afstand nemen.
Ik zit net wel met open mond te kijken naar de reactie van Miekemieke... Dat IS het volgens mij. Ik lijk inderdaad helaas veel op mijn moeder. Mijn moeder heeft ook geen gemakkelijke jeugd gehad met weinig liefdevolle ouders. Ze komt uit een nest van 4 kinderen, zij was de oudste, de slaaf. De jongste was de lieveling van haar ouders. Die had dezelfde haarkleur als ik. Komt het nu doordat HIJ alle liefde kreeg dat ze mij niet moet hebben? Het is heel gek, maar mijn moeder wou dat ik een jongen was. Toen ze scheidde van mijn vader zei ze tegen hem 'jij mag het meisje hebben, ik neem onze zoon'.
Toen ik zwanger was, hoopte ze vurig dat het een jongen zou worden.
Volgens mij heeft ze van haar ouders het gevoel gekregen dat ze als meisje niet goed was vermits alleen de jongen in het gezin liefde kreeg.
Ach, ik zal het nooit weten, want volgens mijn moeder is er helemaal geen probleem met haar...
Roosje
Het gaat er ook niet om dat zij erkent dat er een probleem is met haar, ik denk dat je daarvoor al veel te laat bent. 'Het probleem' is er voor jou, niet voor haar, ze komt het niet tegen, behalve in jouw reacties.
Ik vind het mooi om te lezen hoe je nu een anders gevuld beeld krijgt van de situatie van je moeder. Het is niet eens relevant of dat beeld (als oorzaak) klopt. Relevant is, dat jij daarmee een begin hebt gemaakt met het constateren, dat je moeder is zoals ze is. Dat gaat niet veranderen. Wat ook niet gaat veranderen is dat het voor jou erg negatief is, het schaadt jou. Dat zal ook niet gaan veranderen vanuit je moeder. Het kan wel veranderen als je jezelf, met al die kennis en inzichten die je inmiddels hebt opgedaan, emotioneel daar helemaal los van maakt. Dat zal zeker ook fysiek moeten, minder kontakten, simpelweg omdat je anders te snel in het platgetreden paadje belandt, dat voor jou zo destructief is. Langzaam, met korte ontmoetingen, zonder verwachtingen, emotioneel op afstand proberen, zodat je langzaam een ander paadje kunt gaan plat treden, waarin het voor jou te doen is.
Tsjor