bom gebarsten met moeder

Mijn moeder is altijd een moeilijk mens geweest. Al toen mijn broer, zussen en ik klein waren moest zij altijd het middelpunt van elk gezelschap zijn. Ze heeft beslist narcistische trekken. Mijn vader heeft geleerd haar altijd onvoorwaardelijk gelijk te geven - aan hem hebben we dus nooit iets gehad.
Mijn broer woont in het buitenland, mijn zussen en ik hebben geleerd ons eigen plan te trekken en vooral niets van mijn moeder te vragen of grote cadeaus van haar aan te nemen, dat moet je daarna namelijk nog jaren horen (ik heb ZOVEEL voor je gedaan, op je kinderen gepast, je geholpen toen je een auto nodig had, enz.) Zo leven we op redelijke voet naast elkaar.
Mijn beste vriendin, die er altijd voor mij is geweest, heeft half december een zoon (pas 20 jaar) verloren bij een tragisch ongeluk. Met een paar andere vrienden hebben we gezorgd dat het bij haar thuis bleef draaien en natuurlijk zijn we er voor haar geweest om te praten, luisteren en troosten (ze is gescheiden dus heeft geen man die er voor haar is).
Mijn moeder bleek het maar niks te vinden dat de aandacht niet naar haar ging en begon aandacht te eisen. Om een lang verhaal kort te maken: vlak voor kerst heb ik haar en mijn vader behoorlijk de waarheid gezegd. Doodmoe van alle emoties rond mijn vriendin, moe van het opvangen van mijn eigen kinderen die met de zoon van mijn vriendin zijn opgegroeid, moe van het moeten werken tussen de bedrijven door, heb ik dingen gezegd die heel erg waar zijn, maar die mijn moeder absoluut niet kan handelen. Ik ben met kerst ook niet naar het verplichte kerstdiner geweest. En nu zit ik met de gebakken peren, want er moet 'gepraat' worden en dat bestaat eruit dat ik de volle laag krijg en daar met mijn mond dicht naar moet luisteren. Inmiddels ben ik in de tussentijd ook nog 50 geworden en ik ben het zat om als een klein kind te worden behandeld. Ik heb dan ook gezegd dat ik een paar maanden geen contact wil en dat we in het voorjaar maar eens moeten kijken of we op een gelijkwaardige manier een nieuw soort relatie kunnen opbouwen. Maar dat is natuurlijk niet naar mijn moeders zin. Zij en mijn vader blijven aanbellen, emailen, brieven door de bus stoppen, opbellen enzovoort. Ik reageer nergens op en doe de deur niet open, maar ik word er knettergek van. Eén van mijn zussen heeft getracht mijn moeder te vertellen dat ze me even met rust moet laten, maar dat heeft niet geholpen.
Heeft iemand goede tips voor me? We hebben eerder al enorme drama's gehad en dat kan gerust maandenlang doorgaan. Ik heb er gewoon de kracht niet meer voor...