U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bang voor een toekomst met hem
Hallo,
Ik heb 5 jaar een relatie. Momenteel wonen wij niet meer bij elkaar.
Na een relatie van 2 jaar stonden wij op bouwen. Het proces naar het bouwen toe verliep niet zonder discussies en de bemoeienissen van beide ouders. Mijn vriend voelde zich onder druk staan en verbrak de relatie. Na hem ruimte te gunnen stelde ik hem voor om de bouwplannen uit te stellen en misschien eerst te gaan samenwonen. Hij stemde in, maar vond dat ik mij moest veranderen. Ik moest meer investeren in zijn hobby, zijn vrienden en in hem. Ik was niet akkoord met zijn gedrag en zijn eisen, maar uit angst hem opnieuw te verliezen stemde ik in.
Onze relatie verliep langzaam sindsdien. Hij bepaalde de frequentie van onze relatie (waar, wanneer en hoe vaak we konden afspreken). Ik herkende zijn gedrag niet. Hij was bepalend en arrogant. Ik was bang en gaf mijn grenzen niet aan.
Een maand later ontdekte ik nog meer verandering in zijn gedrag. Hij nam zijn gsm overal mee. Ik heb zijn gsm gecontroleerd en ontdekte sms'en tussen hem en een vrouwelijke collega. De sms'jes gingen over onze relatie, mopjes die ze uithaalden op het werk en hun interesses. Bepaalde sms'jes vanuit hem waren complimentjes ten aanzien van haar.
Mijn wereld stortte letterlijk in. Hij was niet meteen open en eerlijk. Dit had een aantal maanden en veel heftige huilbuien nodig. Toch bleef hij erbij dat hij geen gevoelens had, maar antwoorden zocht. Hij durfde het contact met haar niet stop te zetten dus kwamen wij tot de compromis dat ik hem tijd zou geven om het op zijn manier aan te pakken. Na vijf maanden wachten heb ik hem voor de keuze gesteld. Hij koos voor mij en stopte het contact via sms.
Omdat ik onze eerste breuk en het emotionele ontrouw geen plaats kon geven besloot ik om in therapie te gaan. Na een maand therapie ondernam hij pogingen om zijn carrière als kunstenaar leven in te blazen. Hij werd meteen succesvol. Ik werd vanuit mijn onzekerheid angstig. In de therapie probeerden wij tot een compromis te komen omtrent zijn carrière en mijn angst. Hij zei dat dit zijn droom was en ongeacht hoe ik mij daarbij voelde hij zou door gaan.
Ik begrijp dat hij voor zijn droom wil gaan en probeer hem dit te gunnen, maar ik besef meer en meer dat ik mezelf aan het wegcijferen ben. Ik heb tijd gevraagd om na te denken over onze toekomst.
Er speelt natuurlijk meer dan alleen zijn kunst. Ik besef dat ik een ander leven wil en dat het gebrek aan vertrouwen mij grote parten speelt. Toch hou ik nog van hem, maar zegt mijn verstand iets anders.
Zijn er nog mensen die een rollercoaster aan emoties hebben meegemaakt en hier alsnog uitkomen?
Kunstenaar
Mijn opa was een succesvol kunstenaar. Voor ons een lieve, nogal excentrieke opa, maar het leven van mijn oma was vaak een hel. Ze stond overal alleen voor en alles moest om zijn kunst draaien. Kinderen moesten stil gehouden want anders kon hij niet scheppen, en ga zo maar door. Daarbij kon hij sowieso erg onredelijk zijn. Mijn vader had geen gezellige jeugd.
Doet me aan een vroegere verkering denken
Ik had voor ik mijn man leerde kennen 'verkering' met een rauwdouwer van een vent. Het kon hem allemaal niks bommen, zolang hij maar kon doen wat hij prettig vond en dat nam wonderlijke vormen aan. Zo trakteerde hij zichzelf op een visje en kwam daarmee bij mij en mijn zus aanzetten op een markt. Totaal geen idee dat hij er ook een voor ons mee had moeten nemen, of het op zijn minst aan had moeten bieden. Door zijn verleden hechtte hij erg veel waarde aan zijn spulletjes. Ik durfde amper iets uit zijn kast te halen. Omgekeerd hechtte hij ook aan mijn spulletjes, ik ben ook dingen aan hem kwijtgeraakt. Ik was in die tijd totaal niet opgewassen tegen een persoonlijkheid als van deze man. Ik was een beetje bang voor hem, letterlijk dus en trok daardoor mijn mond niet open. Daar genoot hij ook van. Hij had dat door. Toen ik het de laatste keer, nummer vier, er was ondanks alles een enorme aantrekkingskracht, uitmaakte en mijn spullen terug wilde, zei hij ook 'je bent bang, hè?'. Mijn vader en toenmalige zwager zijn naar hem toegegaan en hebben het meeste opgehaald. Dat mijn vader dit heeft gedaan, was zeer ongewoon.
Ik heb de indruk dat jij niet in letterlijke zin bang voor je vriend bent. Je bent dénk ik niet bang dat hij je iets aan zal doen op lichamelijk gebied. Maar ik heb wel de indruk dat hij je geestelijk iets aandoet en dat is eigenlijk net zo schadelijk. Dit is géén gezonde relatie. Voor jullie allebei niet. Ik heb ook niet de indruk dat de relatie ooit gezond zal worden. Dat lijkt me genoeg reden om de knoop door te kunnen hakken.
De knoop is door
Bedankt voor jullie reacties allemaal!
Ik ben momenteel goed bezig met aan mezelf te werken. Er is nog een hele weg af te leggen, maar het is het meer dan waard.
Wat mijn relatie betreft zie ik inderdaad geen toekomst met hem. Ik wil andere dingen in het leven. Ik ben inderdaad bang voor mijn geestelijke gezondheid. Ik moet nu aan mezelf denken en mezelf en hem de vrijheid gunnen op te zijn wie we willen zijn.
Het is hard, maar ik denk dat dit het beste is voor ons allebei.
Liefs
Sterkte
Zo'n besluit is nooit makkelijk, maar ik denk dat je er (heel) goed aan doet. Gun jezelf de tijd om verdrietig te zijn, er is toch een soort van toekomstdroom aan diggelen, en periode waar een einde aan komt. Dat geeft niet, je mag verdrietig zijn. Verdriet slijt. En vergeet niet dat er iets mooiers in het verschiet ligt.
Dikke knuffel.
Ja goed hoor
Het zal heus nog wel eens twijfelen zijn want je had een mooi toekomstperspectief en dat laat je nu vallen omdat je weet dat het niet realistisch is, maar is wel een rouwproces. En misschien wordt je wel tijdelijk weer verliefd op je partner, dat gebeurt ook in scheidingsprocessen, maar dan hoop ik dat je er geen draaideur van maakt, want het helpt niet het is gewoon een fase in het afscheid.
Zelfs alleenstaande ouder wil je niet zijn met een expartner die niet betrouwbaar is als het om steun en zorg aangaat. Je kunt je ook daar een hoop ellende op de hals halen. Vooral omdat er dan gedoe ontstaat over de omgangsregeling waar, je kunt het hier ook lezen, veel partners dan ook helemaal geleefd worden door de onzekerheid en de niet te maken afspraken, daaromheen en hun bezorgdheid over de kinderen als ze bij de ander zijn.
Hoewel alleenstaand ouderschap zwaarder kan zijn dan samen, zou ik ook daar goed kijken met wie je in zee gaat en hoe je dat doet. Maar dat is wel een optie.
Sterkte
Ik vind het krachtig hoe je deze beslissing neemt. Chapeau!
Mooi gezegd
' ... en hem de vrijheid gunnen op te zijn wie we willen zijn.' Inderdaad, dat is een zeer mooie verwoording: hem, maar vooral ook jezelf de vrijheid gunnen om te zijn wie je wil zijn.
Verdrietig dat het niet samen kan, maar de prijs is aan beide kanten te hoog.
Tsjor