ADD/ADHD, relatie, abortus. Hoe nu verder?

Hoi allemaal,

Ik kom nooit op forums, maar zou toch wel wat verschillende inzichten of adviezen van mensen willen ontvangen die mijn verhaal willen lezen. Ik weet namelijk niet zo goed meer waar ik goed aan doe en waar ik aan toe ben.

Over mezelf: Ik ben een man van 40 jaar, heb zelf een dochter van 8 uit een eerdere relatie waar een omgangsregeling voor getroffen is. Ik heb een redelijk stabiel leven, een koophuis, vaste baan en geen schulden. Heb wel meerdere (lange) relaties gehad:
- 10 jaar relatie met de moeder van mijn kleine meid (zelf verbroken ivm broer-zus)
- 1,5 jaar met een vrouw die narcistische trekken had (zelf verbroken, was niet te doen)
- 5 jaar met een vrouw die prive-problemen had, die richting een burn-out/ptss ging. (Zelf verbroken en veel te lang voor gevochten)
Tussen de relaties door ben ik wel alleen geweest om het eea voor mezelf te verwerken en aan mezelf te denken.

Sinds nu ruim een half jaar ga ik met vrouw om, 31 jaar, kind van 4 uit een eerdere relatie wat wonden bij haar heeft achter gelaten. Maar goed, wie heeft er tegenwoordig geen bagage?
Ze heeft een mengeling van ADHD/ADD, waar ze ook medicijnen voor gebruikt.
Ze heeft eerlijk aan mij verteld wat voor bagage ze met zich meedraagt, is daar open in geweest en beheerst goede zelfkennis. Ze weet pas 8 jaar door diagnose dat ze een 'stoornis' heeft. Vervelend woord, maar ik noem het maar even zo.
We leerden elkaar kennen, zijn gaan daten, en al redelijk snel hadden we een hele goede klik en verliefd gevoel. Dus we hadden een relatie. Bij elkaar blijven slapen, daarna de kids eens bij elkaar, familiebezoek, je kent het wel. Mijn gevoel voor haar werd sterker en zij gaf aan dat ze het ook had. Wat ze niet gewend was van zichzelf. Tegelijk was ze ook bang dat ik haar een keer zat zou raken, vanwege de stoornis.
Het ging allemaal prima, denken over onderwerpen hetzelfde, zelfde humor, sterk gevoel naar elkaar, kortom....voor mij dat ik dacht....dit is ZE. Ik ben superblij met haar en wil haar echt niet kwijt en ondanks haar stoornis wil ik keihard knokken en leren!
Vervolgens is er gesproken over samenwonen. Wat ook zou gaan gebeuren in de zomervakantie. Zij was feitelijk de eerste die met dit onderwerp begon. Ze zag ons al wonen in mijn huis, de buurt was leuk en ze had zelfs al op internet gezocht voor scholen in de buurt voor haar zoontje. We wilden allebei meer bij elkaar zijn. Ik woon al 7 a 8 jaar op mezelf, maar ben zeker klaar voor de voor deze stap!
Maar er kwam meer op haar af; haar zoontje die naar school ging voor het eerst, zij gestopt met werken omdat het niet meer te combineren viel met de schooltijden, dan het samenwonen en het geregel wat allemaal eraan zat te komen. Voor iemand met een stoornis is dat best pittig. Ik had voor haar een tijdslijn gemaakt wanneer ze bepaalde dingen kon gaan doen, om het wat overzichtelijker te maken.
Maar dan.....we kennen elkaar een half jaar. Niet altijd bij elkaar, wonen half uur bij elkaar vandaan dus soms wat lastig. Daarnaast heeft zij de neiging niet te bellen, maar eigenlijk alles via de whatsapp te doen. Ook problemen worden zo besproken, wat niet altijd het beste is. Eigenlijk gewoon niet!! Maar het kwam niet uit om langs te komen als ik wilde praten. Maar alles bij elkaar genomen waren we supergek op elkaar!! En eerlijk, ik heb nooit eerder zo een gevoel gehad als bij haar. Ik voel me zo op mijn gemak bij haar. En ik wil haar alles geven wat ze nodig heeft. Structuur, veiligheid, en vooral heel veel genieten van en met elkaar. Dit alles was tot 2 a 3 weken geleden nog koek en ei.

Sinds 2 weken geleden hoorde ik dat ze zwanger was. Door de pil heen. Ik heb hier over het algemeen goed op gereageerd vind ik zelf en zeker niet (ver)oordelend. Daarvoor was ze al afstandelijker naar mij toe. Dit gebeurde wel eens vaker, omdat ze dan teveel aan haar hoofd had, of niet lekker was of wat dan ook. Uiteraard heb ik veel ingelezen over ADHD/ADD en kon ik dit ergens plaatsen. Maar ik had aangegeven dat we dit (het zwanger zijn) samen zouden gaan fixen, ongeacht wat er besloten zou worden. Ik wilde dit samen doen. Ook vanwege haar verleden, maar daar kom ik zo op terug.
Toen ik hoorde dat ze zwanger was, afgesproken met elkaar te praten. 2 dagen later face-to-face een gesprekje gehad, wat niet echt lekker liep. Zij had al besloten het weg te halen, zonder ook maar aan mij te vragen hoe ik erin stond. Mijn 1e ingeving was ook afbreken, maar in de 2 dagen dat ik had nagedacht/gepiekerd en alles, had ik besloten (omdat zij de eindbeslissing maakt) dat ik ook open stond om het te laten komen. Dit heb ik dan ook meerdere malen gezegd tegen haar. Maar daar stond ze niet open voor. Daarbij liet ze geen enkele emotie los, geen empathie, afstandelijk en geen liefde. Ik werd eigenlijk vanaf binnenkomst de deur uitgekeken. Ze gaf ook aan dat ze twijfelde aan de relatie. Waar die twijfel vandaan kwam wist ze niet. Voordat ze wist dat ze zwanger was, was er geen enkel moment van twijfel geweest over de relatie. Het enige wat ze wilde nu was slapen en niet praten.Ik kan je vertellen, dat was erg ongemakkelijk voor mij. Ik ben een kloter gevoel weg gegaan dan dat ik was gekomen. Waar was de liefde? Waarom geef kreeg ik het gevoel alsof het mijn schuld was? Ook kreeg ik te horen dat alles misschien te snel ging, het samenwonen, familie en alles die hadden aangegeven dat ze jammer zouden vinden als ze haar kind minder gingen zien als we zouden gaan samenwonen. Kortom, hoop verwarring en twijfel.

Terugkomend op haar verleden, ik had verteld dat ze een kind had uit een eerdere relatie. Haar laatste echte lange relatie voor die van ons. Die relatie is niet goed voor haar geweest, bestaande uit drugsgebruik van haar partner, kleinering, leugens etc. 6 jaar lang heeft die relatie geduurd. Met aan het einde een knipperlichtrelatie.
In deze relatie heeft ze voor dezelfde keuze gestaan. Zwanger door de pil, kwam niet uit, samen besloten voor het afbreken. Tijdens de echo heeft zij voor zichzelf besloten om het kind te houden, partner hier later mee geconfronteerd, ruzie en vervolgens acceptatie. Later is de relatie geklapt door drugsgebruik waar kind bij was (dit in het kort).
Daarom wilde en kon ik haar dit niet alleen laten doen. Ik wilde er ook echt voor haar zijn. Ik wilde ook laten zien dat een relatie normaal hoort te zijn en dat dit ook normaal is zoals het hoort te gaan. Mijn gevoel naar haar toe was niet veranderd door dit.
Al met al, ik had aangegeven dat we dit dus samen zouden fixen. Wat zij op prijs stelde. Ze had aangegeven dat ze alleen naar de huisarts wilde gaan, maar dan samen naar de verloskundige. Bij de huisarts kreeg ze een doorverwijzing naar een abortuskliniek. Vanaf dat moment was de communicatie stroef, ik kreeg geen duidelijkheid, ze wilde alleen zijn, zo min mogelijk contact, ze liet me niet toe, daar komt het op neer. Verdomd lastig, terwijl ik haar nodig had, ik had behoefte aan haar, ik wilde er voor haar zijn en dit werd allemaal niet toegelaten. De hele week verder qua communicatie kil en koud contact. Het hoognodige en verder niet. Terwijl hiervoor bij wijze van spreken de hartjes van het scherm afknalden!
Afspraak was gemaakt bij de kliniek. Ik zou meegaan, ondanks dat ze aangaf dat ze alles toch liever alleen wilde doen. Wanneer ik vroeg waarom dan, kreeg ik alleen maar antwoorden omdat dat fijner voelt, omdat ze dat zo voelde. Maar nee, verdere duidelijkheid kreeg ik niet. Ik wilde mee, voor haar, maar ook zeker voor mezelf. Ik ben hier ook verantwoordelijk voor. En ook voor mij ter afsluiting.
Ik ben daar dus geweest. Ik kan je vertellen, voor niks. Bij de echo mocht ik niet zijn (ivm privacy kliniek), het gesprek over de opties mocht ik dan bij zijn. Ook zij had gezegd dat dat mocht. Terwijl we opgeroepen werden wilde ik ook mee voor het gesprek, waarna zij mij in een volle wachtruimte zegt dat ze mij er niet bij wil hebben. Geen reden, geen duidelijkheid, puur omdat zij dat niet wilde....Dus mocht ik daar ook niet bij zijn. Frustratie, boosheid, machteloosheid, verdriet....alles ging door me heen. Ik zit daar met de beste bedoelingen, voor mezelf en tuurlijk ook voor haar, en je wordt als een wildvreemde behandeld. Ik wilde weggaan en haar daar achterlaten, maar kort erna kreeg ik een bericht dat ze in de behandelkamer lag. Ik had gelezen dat geadviseerd werd om niet zonder begeleiding naar huis te gaan, dus ik heb mezelf bij elkaar geraapt en wachtte tot ze klaar was, dan zou ik haar naar huis brengen. Maar nee, dit werd ook afgewimpeld, want ze zou met de tram gaan. Echt waar....je bent zo verliefd op iemand, je houdt zoveel van elkaar en dan dit......verwarder kun je iemand niet maken. Een rollercoaster van emoties, terwijl zij bepaalt wanneer het karretje stopt. Want ze had de controle over alles. Ik had niks in te brengen.
Het feit dat ik in de wachtkamer haar een aai over haar rug gaf, en als je zag hoe ze reageerde....alsof ik een melaatse was! Echt bizar hoe mensen zich kunnen afsluiten.

Ik ben uiteraard heel verdrietig en kwaad naar huis gegaan. Ik had in boosheid geappt, zeg dat je er klaar mee bent, dan ben je eerlijk. Wat zij dus exact terug appte.....

Onderweg kreeg ik een app dat ze ook onderweg was naar huis. En later in de middag een bericht dat het haar speet dat ze nu niet kon geven wat ik nodig had, dat ze aan zichzelf moest denken en nu even rust moest hebben. Sorry.

Ik heb daar maar even niet op gereageerd. Haar ook niet meer gehoord. 2 dagen later heb ik haar een bericht gestuurd hoe het met haar ging met 'wel ok' als antwoord. Geen interesse naar mij toe, hoe ik erin zit. Niets van dat. Ik bleef achter met alleen maar vragen.
Waarom gebeurt dit? Wat is de reden? Zijn zo gek op elkaar en nu laat je me voelen als een wildvreemde? Wat zit hierachter? Waarom stoot je me af? Hoe zit het nu met ons? Wat is onze relatie nog waard zo? En dan alles gevoelens die er bij komen, die op en neer gaan....

Als ik iets niet begrijp, ga ik op onderzoek uit. Ik wil weten waarom dit nu gaat zoals het gaat. Want dit....ik ben totaal verward. Ik snap hier echt niets van. Ik heb alles voor mijn vrouwtje gedaan, over gehad en nog veel meer..... en de toekomst zag ik rooskleurig in!!!
En tuurlijk kan ik dingen plaatsen. Haar stoornis (kunnen zich maar focussen op 1 probleem/verandering tegelijk, moeite hebben met het reguleren van emoties, communicatie niet altijd even sterk).Haar verleden, wonden die in deze situatie mogelijk zijn opengetrokken. Maar omgang met mij zoals dat nu gebeurd is....nee, dat kan niet.
Op internet heel veel gelezen. Over haar stoornis, haar gedrag in deze hele situatie. Het zich compleet afsluiten voor emoties en gevoel. Terwijl zij echt een gevoelsmens is!!!
Kortom, ik kom zelf uit op bindingsangst waar zij mee dealt (ik weet niet of ze dit zelf inziet) en ik heb waarschijnlijk last van verlatingsangst. Nooit echt gehad, maar in deze relatie heb ik wel vaker het gevoel gehad dat ik bang was haar kwijt zou raken. Dit komt uiteraard door een gebrek aan communicatie, waardoor ik met vraagtekens blijf zitten en ja....dan komt die twijfel vanzelf.

Op zich allemaal niet erg, en dit valt op te lossen samen. Maar nu is het zo dat ze rust wil. Nadat ik nog een bericht had gestuurd gaf ze aan dat ik haar echt met rust moet laten. Ze gaf aan dat ze niet in staat is in een relatie te staan als ze niet zelf kan voelen en ontdekken wat ze wil....dat ze zelf contact met me op zou nemen om te praten.
Tja, daar zit je dan. Ene kant denk ik.... he zoek het lekker uit!!! Zo ga je niet met elkaar om. Anderzijds heb ik nog zo een sterk gevoel voor haar, en buiten deze situatie hadden we het goed en zou het er rooskleurig uit zien. Daarbij snap ik ook dat dit wel een heel heftig iets is waar we voor zijn komen te staan terwijl we nog maar een half jaar met elkaar omgaan en kennen.....Ook kan ik ergens plaatsen waarom ze zo reageert, juist ivm haar verleden en haar stoornis. Alleen ik praat zeker niet goed DAT ze zo gereageerd heeft.
Nu is het dus afwachten wanneer ze op de lijn komt. Ik heb haar gezegd dat ik haar rust wil geven. En dat ik er voor haar ben als ze wilt praten.
Tegelijk denk ik, hoe lang moet ik wachten? Moet ik rekening houden dat het klaar is? Moet ik mij alvast af gaan sluiten? Laat ze haar angsten boven het gevoel voor mij gelden? Wil ze nog samen met mij er voor 100% tegenaan gaan?
Eerlijk gezegd, ik maak me drukker om de relatie dat om heel die abortus. Terwijl ik denk dat zij niet met de relatie bezig is, omdat daar geen ruimte voor is in haar hoofd. Ze moet sterk blijven voor haar kind. Ze kan niet breken, ze kan die emoties niet onder ogen komen, omdat ze dan niets meer kan. En die hele abortus zal ongetwijfel meer met haar gedaan hebben/doen dan dat ik weet. Ik weet niets!! Kortom, een klotesituatie!!! Zo gelukkig als dat ik 3 weken geleden was met haar, zo kut voel ik me als man nu. En niet wetend waar dit heen gaat. Wat ik kan of moet doen. Mijn gevoel en verstand zitten niet op 1 lijn. Hoe krijg ik dit voor elkaar? Verstand zegt....kappen! Maar mijn gevoel is zo sterk ontwikkelt voor haar! Dat is niet normaal en voor mij nieuw. Ik wil kappen om mezelf te beschermen, maar ik wil door omdat ik verschrikkelijk om haar geef.
En ja, dan kun je zeggen...geen hand vol maar een land vol. Ja...maar niet met het gevoel wat ik nu heb.

Dus, een lang verhaal. En ik hoop dat mensen dit lezen en willen regeren op de inhoud. Mogelijk zijn er mensen die ervaringen hebben met bovenstaande. Mogelijk zijn er deskundigen die willen reageren, hoe er mee om te gaan of wat te doen. Ik zal het zeker nauwlettend in de gaten houden en als er een vervolg is, zal ik dit zeker met jullie willen delen. Dank je wel alvast voor de moeite.

Gr Anoniem83