Blijven zitten. Jaar erop dan wél gemotiveerd ?

Hoop

Hoop houden, tja, dat zou ik wel moeten doen. Maar moeilijk hoor.
Vandaag weer een onvoldoende binnen, maar voor dat vak toch wat gestegen en nét een tekort minder. Dat wel.
Maar ik word er desondanks niet blij van hoor, als ik die cijfers zie en terwijl ik dit type naar mijn bankhangende en gamende zoon met telefoon in de handen zit te kijken. Want hij is al 1,5 uur bezig geweest en heeft hard gewerkt en ‘’kent de toets voor morgen goed”. Grrrr.
En hij bedenkt net dat hij -één week voor de deadline- misschien toch maar van boek gaat wisselen, want van deze is geen samenvatting op Internet te vinden. En hij gokt dat hij aan die samenvatting dan wel genoeg heeft (en staat een 3 voor het vak....).

Ik kan er niks mee behalve mezelf opvreten van boosheid en onbegrip. En vaak een potje erom janken. Maakt ook geen enkele indruk.
En wij moeten zometeen weg en dan is er een paar uur niemand thuis. Nou.....ik kan wel raden wat meneer dan gaat doen. Maar niets voor school, dat weet ik zeker.

Opvreten en potje janken

Vind je dat niet een beetje overdreven? Wat je kunt doen is hulp aanbieden (overhoren of zo) of op huiswerkbegeleiding doen (daar doen ze ook leerwerk als het goed is) en verder zou ik er toch wat meer relaxed over doen hoor. Hoe drukker jij je maakt, hoe minder hij gaat doen.

Eens met Pluk

Je doet zo zelf de situatie geen goed denk ik. Probeer op de een of andere manier het een beetje los te laten. Vertrouw erop dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt. En straal dat uit.
Natuurlijk vind ik het ook frustrerend als er niet gewerkt wordt en er dan een onvoldoende gescoord wordt. Maar ik slaap er niet minder door hoor.
Je geeft hem zo ook wel macht over je, en het sijpelt al gauw zo door in alles, die frustratie. Ga mindfulness doen of zo, maar laat het (meer) los. Hoe staat zijn vader erin?

Jij maakt je druk voor drie

Ik ga even onaardig zijn; Jij maakt je zo ontzettend druk, daar kan hij niet tegenop. En dat doet hij dus ook niet. Hij durft misschien niet eens te laten zien dat hij ergens over twijfelt want dan krijgt hij jou volledig over hem heen. Besef je je dat je laatste bericht hem helemaal neersabelt en wegzet als een nietsnut? Realiseer je je dat 4 havo in een keer doorstaan meer is dan alleen intelligentie, maar ook gaat over discipline, doorzettingsvermogen en planningsvaardigheden? Inderdaad, dat wat 4 havo pubers niet zo veel hebben? Dus je tekst ‘met zijn capaciteiten’ klopt niet. Wel als het gaat over zijn iq, niet als het gaat over de andere vaardigheden die je nou eenmaal nodig hebt voor dat diploma.

Het moeilijkste aan pubers is dat je moet doen wat je eigenlijk niet wil; loslaten. Tuurlijk, het is zinvol om hem te vragen wat hij nodig heeft om er een succes van te maken. Maar respecteer dat dan ook. En als er dan een onvoldoende uit voortkomt, ga dan niet meteen de dramakaart met huilen en wakker liggen trekken, maar vrágen. Wat denkt hij er zelf van, wat kan volgende keer beter. Was dit een ingecalculeerd risico, of snapte hij het sowieso niet. Zou bijles/huiswerkbegeleiding of raakt hij gemotiveerd van een tientje per tien (€10 voor 10 voldoendes)? Geen idee, maar je zoon heeft dat misschien zelf wel.

En ja, sommige (behoorlijk veel) pubers blijven zitten in vier havo. Soms is dat het zetje dat ze nodig hebben, anderen hebben baat bij de kracht van de herhaling en soms is dat een indicatie dat ze echt de vaardigheden om een succes van havo te maken (nu nog) missen. Wat voor jouw zoon van toepassing is? Geen idee. Maar probeer hem niet te zeer van je weg te jagen en het zíjn uitdaging te laten zijn. Door te vragen, los te laten en zo open mogelijk samen te kijken naar welke toekomst hij ziet; havo, mbo of wat dan ook.

Loslaten

Loslaten vind ik moeilijk, dat ligt aan mij hoor. Manlief ergert zich ook kapot maar is er gewoon klaar mee en zegt gewoon helemaal niks erover.
Maar ik baal er zo van als je voor de zoveelste keer gesprekken met de mentor hebt en er geen verbetering optreedt.
Daar lig ik wel degelijk soms wakker van. Voel me ook gewoon lullig naar school. Iedereen is van goede wil, maar kind pakt het niet op. Ik hou zoveel mogelijk mijn mond en dan ineens wordt het me een keer teveel en heb ik van machteloosheid en frustratie wel eens een potje gehuild ja. Maar ik moet proberen erop te vertrouwen dat het inderdaad ooit goed komt met mijn jongen.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat andere ouders met vergelijkbare luie pubers dat vrolijk van een afstandje zitten te bekijken. Dat moet je toch frustreren ?

Maar goed, het gaat niet om mij maar om mijn kind. Die ik een mooie toekomst gun, met een goede opleiding en fijn werk in iets dat hem ligt en waar hij gelukkig van wordt.

"Máár; ik vind eerst een middelbareschool-diploma wel normaal, voordat hij naar het MBO gaat.'

Toch he... Het overgangsbewijs naar Havo 4 staat gelijk aan een VMBO-Tdiploma. Beide zijn geen startkwalificatie maar toch vind jij dat een Mavodiploma meer waard is dan nu zonder diploma naar MBO4. Mijn inziens zit je daar verkeerd. Mocht jouw zoon een MBO4 vinden wat helemaal naar zijn zin is én hij moet blijven zitten over een half jaar dan zou ik daar nog maar eens goed over nadenken. Je zit er nu al zeer negatief bovenop en dat dan vanaf nu nog 2,5 jaar om hem door die Havo te krijgen.... Veel succes.

School

Voel je vooral niet vervelend naar school en mentor dat hij de dingen niet oppakt. Dat zijn ze wel gewend, de gemiddelde 4-havo mentor heeft deze gesprekkenreeks al veel vaker gevoerd. Ik ben zelf ook mentor (VWO3) en bij mij is het ook al weer begonnen: periode 1 onvoldoende, beterschap beloven en afspraken maken, periode 2 nog steeds onvoldoende, en dan de eindsprint, waarbij sommigen het wel halen en anderen niet. Hoort er allemaal bij.
Wat ik wel mee wil geven is dat er twee soorten oudergesprek zijn op school: het gesprek waarbij de ouders (met het kind erbij) alleen maar focussen op wat er slecht gaat en de rampen die er dreigen, en het gesprek waarbij ouders de tegenvallende schoolresultaten zien als iets wat erbij hoort en op zoek gaan naar oplossingen. Dat tweede werkt beter en voelt in ieder geval veel beter voor het kind.
Natuurlijk is het frustrerend als er niet uit komt wat er naar jouw gevoel wel inzit. Maar de realiteit is dat het er op dit moment niet in zit. Cognitief wel, maar de randvoorwaarden zijn niet in orde.

Er komt niet uit wat erin zit

Maar dat gaat over NU. Misschien als hij doubleert wel. Of als hij een vervolgopleiding vindt waar hij op zijn plek is. Of misschien pas als hij al drie studies geprobeerd heeft en dan eindelijk de goede treft. Of als hij leuk werk heeft en daarin door kan groeien. Je weet het niet. Wat je wel weet is dat het NU niet lukt. Zeer waarschijnlijk vanwege puberitis. Dat gaat echt wel weer over. Wat niet over gaat is een verziekte relatie tussen jou en je zoon. En daar steven je imo wel op af zo.

Ik zei al, natuurlijk frustreert het mij ook, dat hele dagen bankhangen en met die telefoon pielen. Maar ik weet dat ze als het moet, allebei hard kunnen werken. En dat is voor allebei nu vooral op hun werk/stage. Ook prima, als ze het maar doen. En dus laat ik het bij hun. Hoe hard ze werken voor school en wat voor cijfers ze halen is helemaal aan de kinderen. Als ze hulp nodig hebben, in welke vorm dan ook, horen we het wel. En naarmate ze ouder worden doen ze dat steeds beter. Heb gewoon geduld en vertrouwen, het is verder toch een lekker joch, geen raddraaier. Het komt goed. Heus.

Misschien add? Loslaten kan ook betekenen dat je van een afstand gaat kijken, probeert je zorgen te parkeren (en doemscenario's) en nuchter te bekijken of je een patroon ziet, een groei of juist een negatieve spiraal. Probeer te besluiten of het een ontwikkeling is die positief genoeg is en zijn eigen 'pad' is.
Als je na een tijdje het knagende gevoel krijgt of houdt dat hij wellicht toch tegen belemmeringen aanloopt die hem boven het hoofd groeien dan kun je op dat punt met elkaar gaan praten.

Gr Angela

Andere ouders

Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar wat ik doe is uitstralen dat ik denk dat ze (ja, twee van zulke exemplaren) het kunnen, ik stimuleer om kritisch naar zichzelf te kijken, maar niet door preken. Bij een onvoldoende zeg ik jammer joh, had je dat verwacht? En soms ontstaat er dan zomaar een opening voor een goed gesprekje, waarbij ik vragen stel en hulp aanbiedt.

Ook al doen ze stoer en onverschillig, ik weet dat als ik negatief of paniekerig doe, dat zij dan het vertrouwen in zichzelf verliezen en het niets doen alleen erger wordt. Dus als ik moedeloos of gefrustreerd raak dan verberg ik dat en ga ik wandelen of fietsen of zo. Om dan weer fijn positief terug te komen (of ik doe alsof).

Hou het klein

Je gunt je kind een mooie toekomst, met een goede opleiding en fijn werk.
Dat is mooi en liefdevol, maar ook niet helemaal in verhouding tot het probleem wat zich nu voordoet. Voor pubers is het beangstigend als de volwassenen in hun omgeving zulke grote zorgen heeft over ze. Negen van de tien keer gaan die zorgen niet over de puber, maar over de volwassene zelf. Je zoon doet minder dan jij zou willen aan school. Dat is het probleem. Niet meer en niet minder.
Ik denk dat je je zoon een groot plezier doet, door met je eigen angsten aan de slag te gaan.

Ooit

Dank Alison, zo zal het inderdaad bij anderen op school ook vast zo gaan. Maar ik voel me een soort van schuldig ofzo, dat school en de mentor hun best doen om het tij te keren en hulp te bieden, terwijl kindlief braaf meeknikt maar uiteindelijk niet meewerkt. Het voelt als een soort falen ofzo van mij als ouder, dat het me niet lukt om samen met school die gemotiveerdheid naar boven te krijgen. En ik merk dat de mentor ook wat terughoudender wordt en vast ook denkt “kansloos” dit, zo voelt het. En ik begrijp dat wel.

Trivial, nu al naar mbo gaat echt niet gebeuren. Dat wil hij zelf ook niet. Hij wil toch proberen de havo af te ronden. En dan “gun” ik hem om eventueel te doubleren mocht het inderdaad niet meer haalbaar zijn dit jaar. Die kans kan ik hem niet ontnemen en wil ik ook niet. Voor hetzelfde geld werkt precies dát nu juist goed voor hem: herhaling van de stof en hopelijk meer rijpe hersencellen en dat het inzicht komt.

Pennestreek, dat is goed geformuleerd: het komt er nú niet uit. Mijn angst is natuurlijk dat het er ook later ook niet uitkomt, maar daar moet ik op leren vertrouwen dat dat wel zo is.
Maar een verziekte relatie met mijn zoon nee joh. We hebben een sterke band en hij komt vaak knuffelen en zegt uit zichzelf dat ie van me houdt (zo lief).

Herkenbaarheid

Dochter doet voor de tweede keer 4 mavo. Na een hoopgevende start kwamen al snel weer de onvoldoendes.
Wéér een gesprek met de mentor gehad, waarbij de mentor preekt en ik vooral aan haar vraag wat ze nodig heeft om haar doel te bereiken.
Huiswerkbegeleiding heeft ze gehad, maar ze weet leuk te kletsen, gaat alsnog de eerste keer met de hakken over de sloot naar jaar 3 en blijft dus vervolgens zitten. Hier ga ik niet meer mijn geld aan doneren.
Magister bekijk ik niet meer, ik wil het gewoon niet weten en als ze wel een voldoende haalt, dan meldt ze het wel.
Jammere aan dit hele verhaal is dat je zonder mavo-diploma bij mbo op niveau 1 moet beginnen en ik denk niet dat ze daar blij van wordt. Ook dit is bekend bij dochter, ze zinspeelde al op de vavo.

Ze is nu af en toe weer aan het leren, hopelijk genoeg om het jaar te halen.
Terwijl ik dit schrijf komt er een vraag bovendrijven: mag school bepalen dat je niet mee mag doen aan het centraal examen, als je er te slecht voor staat na de schoolexamens? Of heb je altijd het recht om examen te doen?

Ellende

Wat een ellende Juline. Lijkt me vreselijk om aan te moeten zien. Hoe ga jij daarmee om? Wordt je vaak boos op je dochter als je ze weer niks ziet doen? Want gesprekken voeren halen niks uit, net als hier.
En hoe slecht staat ze er nu voor dan? Echt tekorten of wel onvoldoendes tussendoor maar staat ze nog net genoeg?

Boos worden helpt niet

Ik weet niet of Juline dat al weer, maar aangezien je vraagstelling erop wijst dat je het niet gehoord hebt; boos worden helpt niet.

Loslaten is niet leuk of makkelijk. Ja, als het goed gaat. Dan kun je tevreden met je opvoeding gaan zitten loslaten. Als je kind het echter niet laat zien, dus bepaalde capaciteiten gewoon nog mist, dan is het moeilijk en lastig.

Maar met boos worden en huilen en dreigen en commanderen drijf je de puber alleen maar van je weg. En doet hij het nog niet want (vul maar in welke oorzaak dan ook)

Vraag je dan ook eens af wat jouw gesprekken zijn. Is dat luisteren naar wat hij nodig heeft? Is dat hem laten nadenken?
Of is het vooral mama die oreert over havo moet en telefoon is slecht en een kind die maar snel ja en amen knikt omdat hij dat vreselijk vindt en rust in huis wil? Twee mensen die niet naar elkaar luisteren maar vooral hun ding willen doen; moeders mopperen en kind terug naar wat hij deed? Dan heb je daar misschien een handvat waar jij iets kunt veranderen dat hem helpt. Misschien. En soms is er gewoon tijd nodig.

Maar dan helpt het ook niet als in de tussentijd mama een boevrouw is geworden waar hij bang van is.

Evenzo

Ik word erg droevig van jouw berichten over je zoon. Ik denk dat je zoon dit heel goed aanvoelt. Is dat wat je zou willen? Dat je zoon weet dat jij hem ziet als een luie nietsnut?

En over Juline, uit haar bericht spreekt een heel andere benadering. Zij heeft geen zin in al dat gepreek,

Ga eens bekijken met je zoon wat hij zelf vindt dat hij nodig heeft. Misschien is de schoolse benadering niks voor hem en ziet hij het nut niet in van school (in deze vorm).

Ik ben zelf eerlijk gezegd heel opgelucht geworden door dit draadje, heb namelijk een zoon in dezelfde situatie.

Zijn klachten: ze hebben nogal wat docenten die niet kunnen lesgeven, die maar door en door praten terwijl ze de stof niet begrijpelijk maken. Verder hebben ze in vorige jaren veel stof gemist. Maandenlang bv. geen wiskundedocent gehad, terwijl de gemiste stof nooit is ingehaald. Ze krijgen nu constant preken van de huidige docent dat ze dingen niet weten die ze nooit hebben gehad.
Enfin er zijn nog wat redenen dat school en hij niet lekker matchen, en ik zag het somber in. Maar er blijkt dus een escape te zijn: het mbo. Ik ga er eens met hem naartoe. Wie weet ziet hij een leuke opleiding...

Waar het mij om gaat, is dat mijn kind goed in zijn vel zit, en niet de hele dag door negatief wordt gespiegeld, dat hij niet de hele dag door de boodschap krijgt dat hij niet voldoet en dat het leven bovendien oninspirerend is (hij heeft een hartgrondige hekel aan school). Wel enkele zeer goede cijfers, dus het is niet dat hij niet kan leren of dat het er niet uit komt, maar hij past er gewoon niet, heeft een grote behoefte aan onafhankelijkheid. Aan meer volwassen benaderd worden.

En ja, ik snap dat het soms slikken is als ouder. Ik ben zelf juist van het leren en studeren. Ik zou het zelf ook echt jammer vinden, vooral ook vanwege de algemene ontwikkeling (geschiedenis, CKV, literatuur) maar als het kind in een andere setting gelukkiger is, wie ben ik dan om dat tegen te houden.

Voor mij iig iets om te gaan onderzoeken.

Juline

Over je vraag over uitsluiten van het examen op basis van slechte cijfers zegt de onderwijsinspectie het volgende:

'Wanneer mag uitsluiten van een examen niet?

Een school mag een leerling niet uitsluiten van het centraal examen of terugtrekken in de volgende gevallen:

als de leerling slechte resultaten heeft behaald, terwijl hij wel het volledige pta heeft afgerond
op basis van voorwaardelijke bevordering (bijvoorbeeld na zomerschool) naar het laatste leerjaar. Voorwaardelijke toelating tot het laatste leerjaar is niet toegestaan ( artikel 12, tweede lid, van het Inrichtingsbesluit WVO)

Anders gezegd: Als een leerling is toegelaten tot het laatste jaar, stelt de directeur de leerling in de gelegenheid een eindexamen af te leggen (artikel 29, eerste lid, WVO en artikel 2, eerste lid, van het Eindexamenbesluit VO).
De drie regels die genoemd zijn onder ‘Wanneer mag uitsluiten van het examen wel?’ blijven echter onverkort van toepassing.'

Het hele artikel vind je hier:

https://www.onderwijsinspectie.nl/onderwerpen/examen-voortgezet-onderwijs/regels-uitsluiting-examens

Je schrijft, Evenzo

'Maar goed, het gaat niet om mij maar om mijn kind. Die ik een mooie toekomst gun, met een goede opleiding en fijn werk in iets dat hem ligt en waar hij gelukkig van wordt.'

Misschien moet jij zelf dan eens overwegen of het pad daarheen, naar die mooie toekomst ed., misschien anders zou kunnen lopen dan hoe jij dat voor je ziet.

Mijn zoon zit nu dus op MBO-4, wel na het behalen van zijn TL-diploma.
Maar om te zeggen dat hij nu het licht heeft gezien? Hij vindt de lessen niet goed, de dagen te lang, de school te ver (wel 9 km fietsen jaja). Komt dus vrijwel elke dag een uur te laat op school en voert thuis wederom geen klap uit. Niks gehoord van de LPA (wat ik dus volgende week op het oudergesprek ga aankaarten).
Ik weet niet meer wat ik er mee moet. Maar ik ga niet mijn geld overboord blijven gooien als hij er met de pet naar gooit. Bij zittenblijven mag hij zelf de portemonnee gaan trekken voor de schoolkosten.

Uh Pirata

Maar je zoon heeft toch een diagnose?
Heeft hij voldoende/gepaste hulp?

Pirata

wat ik zoon wil voorstellen is om eens een dag of week mee te lopen op dat mbo. Ik wil vantevoren duidelijk zien te krijgen of dat mag. Misschien is hij dan wel genezen... Kinderen moeten ook een doel hebben en soms moet je daar eerst het licht voor zien...

In ons geval maakt het voor het reizen niks uit, is het MBO nog iets dichter bij het station zelfs...

klopt

Dat klopt Diaan, maar hij wilde vanaf nu diagnoseloos door het leven. En op zich zou dat moeten kunnen, zo is hij ook uiteindelijk door het VMBO gekomen. Maar dat opstaan.... Het is geen onmacht van hem volgens mij, maar een fout puberritme.
Op zijn stage/werk mag hij laat beginnen en daar gaat het als een speer.

mirreke

Ja, want het MBO is ook niet opeens hééél anders. Afhankelijk van de richting. Ik denk dat als hij bakker wil worden, dat het dan opeens heel leuk kan zijn. Maar de economische richting die mijn zoon doet.... dat is gewoon weer hele dagen in de les zitten met een stapel boeken.

Pffff

Waarom wordt daar toch niets mee gedaan?
Al zolang bekend dat dit ritme funest is voor pubers! En toch blijft er maar stug aan vast gehouden worden.
Zo worden ze toch ook niet zelfstandig, hier zijn wij nog hard nodig ze wakker te krijgen...
Ik weet niet wat jij bedoelt met fout puber ritme, maar sinds dochter flink pubert gaat haar lichtje aan om 22.00 uur 's avonds en ondanks al haar discipline valt daar niet tegenop te vechten.

fout puber ritme

Zijn foute ritme bestaat uit naar bed gaan om half 2, en er pas om 12 uur uit willen komen.. :-p
Klopt, dat starten om half 9 is heeeeel moeilijk voor sommigen. School adviseerde een emmer water, maar ik ben toch niet gek.