17 Jarige met laag werktempo door ASS, maar geen extra tijd willen. Gaat ten koste van opleiding. En nu?

Stenna

Nou in dit geval is de vraag hoe hard die diagnose ASS is. Er was in het verleden een lichte vorm van ASS, nu heeft de beste jongen nergens meer last van, sociaal gaat alles prima en verder zijn er ook geen problemen. Alleen een trager tempo en moeite met plannen bij het maken van toetsen. Als je hem nu zou onderzoeken is het maar de vraag of er nog een keer ASS uitkomt.
Op het VWO zijn veel meer mensen die niet super kunnen plannen en er zullen ook meer zijn die wat zitten te knoeien bij het maken van toetsen als het niet allemaal direct ingevuld kan worden. Hebben die allemaal een lichte vorm van ASS? Eigenlijk wel.....
Bijziend is een aan-uit diagnose. ASS niet. Bij ASS beoordeel je een aantal gedragskenmerken die iedereen wel heeft. En heb je meer dan een ander/meer dan gemiddeld dan kan er evt de diagnose ASS gesteld worden. En bij deze jongen in het verleden blijkbaar een lichte vorm van ASS waar nooit grote problemen mee geweest zijn en waar nu geen problemen mee zijn/
Ik geef die jongen groot gelijk dat hij van dat label af wil.

aan-uit diagnose?

Bijzienheid kan bij mijn weten van -0.5 tot -30 of nog meer lopen. Typisch voorbeeld van een continue schaal.

Het gekke is dat probleemsteller om de haverklap wel asperger noemt maar zodra iemand zegt dat een oplossing in de ass-hoek te vinden is, mag het niet. Want hij heeft eigenlijk geen asperger. Nouja, in elk geval zo licht, dat het niet noemenswaardig is. Maar hij heeft er wel last van. Niet zeggen, want dat mag juist weer niet! Als hij lastig heeft van een stempel is het een grote kans omdat dit thuis niet geaccepteerd wordt en goed begeleid wordt. Kinderen hoeven helemaal geen probleem te hebben met een diagnose.

Weet je wat pas erg is? Als je slecht ziet maar van huis uit willen ze je geen bril geven want dat zou betekenen dat men ook ziet dat je slecht ziet en dat ze je eens zouden helpen. Daarom stoot je overal je neus. Dat is slecht voor je zelfvertrouwen en je ontwikkeling maar zo hou je in elk geval het thuisfront blij.

Als je er niet aan wilt, prima. Dan heeft hij eigenlijk geen probleem. Waar doe je eigenlijk zo moeilijk over. Hij heeft geen ASS, heeft moeite met van alles dat vanuit de ASS goed te verklaren is maar het is vooral een normaal probleem. Voor normale problemen heb je normale oplossingen en voor normale ASS problemen heb je normale ASS oplossingen.

Je hebt ons toch niet nodig om je hardnekkige ontkenning vol te houden. Dat doe je -zo te lezen- al jaren heel succesvol. Waarom je dit bericht nu zo nodig moest plaatsen op de manier zoals je het deed is me een raadsel.

@anoniem

Waarom maakt Nyn jou zo razend, waarom deze toon? Haar zoon heeft in de loop van zijn leven weleens problemen gehad, van diverse aard. O.a. op jonge leeftijd sociale problemen, waar destijds een labeltje ASS aan is gehangen. Die sociale problemen zijn inmiddels verdwenen. Het labeltje ligt nog ergens in een la te verstoffen maar is eigenlijk niet meer dan een herinnering aan de interpretatie van de problemen destijds.

Inmiddels gaat het sociaal prima maar loopt hij tegen andere problemen aan. Die problemen worden ook weleens in verband gebracht met dat labeltje. Je kan ervoor kiezen het labeltje uit de la te halen en af te stoffen. Je kan ook denken ach dat labeltje, we zijn we er ooit mee opgeschoten?

ASS is in de eerste plaats een probleem in de verwerking van *sociale* informatie. Volgens de nieuwste inzichten gaat het daarbij bovendien om een glijdende schaal en ook wordt het tegenwoordig gezien als een relatief vertraagde sociale ontwikkeling, niet als een keihard defect. De sociale ontwikkeling van personen die ooit met ASS zijn gediagnosticeerd loopt namelijk langer door dan die van andere mensen, wel tot men een jaar of 30 is. Het is in die lange periode heel goed mogelijk om uit de probleemzone te groeien. Op sociaal gebied is dit met de zoon van Nyn gebeurd. Geweldig!

Wat heeft het voor zin om de huidige schoolproblemen als een per definitie onoplosbaar defect te zien? Is het niet veel fijner om ook daarbij uit te gaan van een afwijkende of vertraagde ontwikkeling, om (kleine) ontwikkelingsdoelen te blijven nastreven en kleine vorderingen te koesteren? Hij heeft nog een lang leven voor zich waarin hij zich moet zien te redden. Alles wat hij nog bijleert is daarbij meegenomen.

En een stoornislabel is geen fijn bezit, zeker niet in een wereld waarin mensen als 'Anoniem' daarvan de definitie willen beheren.

wie hou je nu voor de gek

Een diagnose is een naam voor iets dat je al hebt. Een diagnose benoemt die alleen. Ook zonder diagnose heeft deze jongen deze vorm van leerproblematiek die hoort bij een vertraagde ontwikkeling. Wat men, bij de weg, voor het gemak ASS noemt. Je kan ook geen diagnose willen en zoeken naar handvatten bij leerproblemen door te erkennen wat er is. Vaak moet je hulp dan zelf betalen want de verzekering vergoed alleen met diagnose en je krijgt geen extra tijd. Die hulp heet vaak -zoek het maar lekker zelf uit-. Met een zak geld, kom je ook een end. Hoe dan ook, het is een keuze. Net als geen hulp accepteren bij leerproblematiek die past bij vastgestelde diagnose onder noemer van die diagnose.

Het hebben van een -stoornis- is niet fijn maar je kan er mee om leren gaan. Je druk maken om het label, is je druk maken wat de omgeving zou kunnen vinden en dat zo erg vinden dat je daar de juiste hulp aan opoffert. Dat is ernstig. Dat een label ernstig zou zijn, is met name psychisch. Een label is pas een label als je dat toestaat. Kan je niet accepteren, moet je werken aan je ontkenning, ervaar je een diagnose als een label. Als je slecht ziet en je krijgt geen bril: dat is pas zielig. De ontkenning: nee hoor, hij ziet prima, hij let gewoon niet op, dan is hij fijn aan het dagdromen. We laten hem daarom liever niet deelnemen aan het verkeer, ooit een rijbewijs zit er niet in (maar dat vertellen we hem maar niet, dat ontdekt hij zelf maar), niet alleen naar school lopen of een boodschap doen. Hij loopt steeds met zijn neus overal tegenaan maar hij doet zo zijn best, onze dappere dodo. We slepen hem overal (door) heen dus zelfstandigheid is een dingetje en zijn zelfvertrouwen is ook een puntje. Hij ziet eigenlijk slecht, maar zeg dat niet hardop want dat is te pijnlijk. Want een figuurlijke bril is de uiting van een diagnose en dus een STOORNISlabel.

Een diagnose is vooral iets heel praktisch. Je kan er bijvoorbeeld een bril mee krijgen en daarmee wel je rijbewijs halen, zelfvertrouwen krijgen.

Wat is eigenlijk de precieze handicap: slecht zien of de ontkenning? Met of zonder diagnose, ziet hij slecht. Stel dat zoon een figuurlijke bril krijgt, zal zijn stoornis dan niet juist minder opvallen? Zullen mensen denken: kijk daar loopt een (figuurlijk) bril of eerder, kijk die jongens eens naar school lopen.

Vind je het te moeilijk om te accepteren? gooi de diagnose lekker weg. Noem 'm dan niet. Niemand hoeft die te weten, ook de huisarts niet. Keerzijde is dat er geen hulp of meer tijd is. Ook een kwestie van accepteren.
Je kind maakt minder tot weinig kans op begrip, ondersteuning en hulp maar dat is de prijs die hij betaalt voor jouw ontkenning. Ondertussen ploeteren om de juiste hulp te vinden onder het kopje, moeite met dingen zonder diagnose (dagdromen). Hoe groot is de kans dat je die daar vindt? Uiteindelijk zal hij de leerproblematiek die bij ass hoort, zelf ook niet accepteren maar daarvan worden ze niet minder. Ik zie niet slecht, de omgeving is zo wazig en onduidelijk! De omgeving zal er tegenaan lopen, het zal onbespreekbaar zijn met allerlei sociale en maatschappelijke gevolgen. Kind en (leer)omgeving raken gefrustreerd en in spagaat.

Toppunt van ontkenning: er een wens naar een mogelijk niet haalbare en niet bestaande diagnose, dyslexie, om toch die extra tijd voor niet bestaande ass te krijgen en weg te moffelen. Want dat label, ohjee. Hee, dit label vinden we niet leuk genoeg, laten we zoeken naar een label dat we prettiger vinden staan naar de buitenwereld.

Dus speelt ASS volgens jou geen rol? Noem het niet. Bespaart mensen tijd en energie. Dit is een gewoon probleem. Voor gewone problemen heb je gewone oplossingen. Als je de zaak zonder ass bekijkt is afstromen -de- optie, zoals voor zoveel leerlingen zonder ass-diagnose (ook die met ass, zonder het geluk van een inzicht in leerproblematiek, dwz zonder een diagnose: jammer maar helaas). Of het recht doet aan de realiteit is van ondergeschikt belang als je hardnekkig vasthoudt aan een droomwereld.
Ook dat is een keuze. Elke keuze heeft een keerzijde.

Doe maar 'normaal'

http://www.binnenlandsbestuur.nl/column-jggz?pageStart8=11
Het deed me ook denken aan het volgende verhaal dat op een paar plaatsen te vinden is op het net.
"Door Moederperikelen (Domme moeder) op 29 januari 2014 22:51
Zestien jaar geleden werd ik moeder van een gezonde zoon. Hij ontwikkelde echter niet goed, op zijn zesde bleek dat hij een autistische stoornis heeft.

We hebben hem volledig naar van Rijns ideaalbeeld opgevoed. Ontbijt, liefde, gelukkig getrouwde ouders,geen schulden de drie r's , waarden en normen etc.De boodschap, "jij hebt autisme, jij bent het niet" klonk met regelmaat.
Door de bank genomen ging het goed.

Tot 26 november 2013. Toen deed onze lieve sociale goed opgevoede autistische zoon een suicidepoging. Hij zag het niet meer zitten, had een depressie doordat hij niet meer aan de maatschappelijke en sociale eisen kon voldoen. Onze wereld stond stil. Wat ben ik de kinder jeugd psychiater dankbaar dat hij zijn vrije avond offerde om mij door die avond te coachen. Hij zag zoon de volgende dag. Stelde hem in op medicatie en redde daarmee zijn leven."

'Normaal doen' en niet het autisme perspectief willen hanteren zet mensen op het verkeerde been. Daardoor krijgen mensen met autisme juist last met zichzelf en de omgeving.

(ont)terechte diagnoses

Nyn, hoe gaat het? Hoe kijkt je zoon er tegenaan, hoe gaat het nu op school?

AnneJ, dat is een schrijnend verhaal over die zelfmoord. Maar waarom trek je die conclusie door naar het verhaal van Nyn? Denk jij dat iedere stoornisdiagnose die gesteld wordt juist is? Bij Nyn is het volgens mij haar eigen zoon die de diagnose heeft afgeworpen. Zou die jongen niet gewoon gelijk kunnen hebben?

Zou het niet zo kunnen zijn dat onterecht *niet* gediagnosticeerd zijn en onterecht *wel* gediagnosticeerd zijn *allebei* schadelijk kunnen zijn voor je zelfbeeld?

diagnose

Een diagnose op dit gebied heeft een aantal voordelen. Je kunt de richting waarin je de oplossingen zoekt beter vinden. En waar nodig kun je extra hulpmiddelen of financiering voor je kind krijgen. Niets mis mee.
Waar wel wat mis mee een diagnose zien als een zwart wit labeltje dat bepalend is voor iemands leven en toekomst.
In sommige situaties is een labeltje niet handig en soms wel.
Het is een hulpmiddel.
Omdat het in sommige kringen niet salonfahig is om een labeltje te hebben wil niet zeggen dat juist jij daar omzichtig en geheimzinnig mee om moet gaan. Dat kan een grote last zijn voor kinderen. Houdt het prive maar gebruik het waar nodig.
Maar overdrijf en onderdrijf de betekenis niet. Accepteer het gewoon. Waarom wil je precies de grens weten wanneer je nog wel en wanneer je niet meer in aanmerking komt voor een label? Omdat je dan weer bij de 'normale' mensen hoort?
Onnodig taboe denk ik waarmee je uiteindelijk een kind ook onnodig kunt belasten.

ASS-oplossingen

Voor iemand met een onterecht ASS-label kunnen zulke 'oplossingen' ook averechts werken. Heb ik met mijn dochter gehad. Juf verdacht haar van ASS en ging 'structuur bieden' en nog wat zaken waarmee ze eerder bij autisten succes had. Dochter ging daar totaal van flippen want daar had ze GEEN behoefte aan. Ze had sowieso al geen goed contact met de juf, en nu ging juf zich voor haar gevoel helemaal tegennatuurlijk gedragen. Er was en is helemaal niets mis met haar verwerking van sociale informatie (de kern van autisme). Haar stressreactie bevestigde de juf alleen maar in haar idee over wat een autist als zij nodig had. Juf bood haar niet wat zij nodig had, maar wat kinderen met dat label nodig hadden. Erg slechte herinneringen aan die tijd. ASS is een taboe, maar dat is niet de reden om zo'n label niet te willen hebben. Wat ik nog veel erger vind is dat Jan en alleman rondlopen met 'kennis' over wat autisme is (en waar je autisten aan herkent) en hoe je het beste met hun handicap om kan gaan.
Sorry draadstarter, we dwalen af.

mensen met autisme

En niet AUTISTEN, svp. Je bent zelf de grote labelplakker in deze discussie.

Draadstartster heeft ASS zelf in het topic gezet, nb!

huh anoniem?

Ik gebruik het woord autisten omdat ik wil duidelijk maken dat er mensen zijn die ertoe neigen om andere mensen te categoriseren, iets waar ik niet van houd. Volgens mij heb ik zelf niemand met het label autist beplakt in deze discussie. Ik kan me sowieso niet herinneren ooit iemand voor autist te hebben versleten. Zo kijk ik niet naar mensen. Het is mij duidelijk dat ik een open zenuw bij je raak. Ik vraag me af waarom.